Loudon Wainwright III, dinsdag 03.05.2005, AB
Luka Bloom, donderdag 05.05.2005, AB
Het lijkt wel 'singer/songwriter' week te zijn in de AB. Deze week kon ik in de Brusselse rocktempel van maar liefst twee optredens genieten, allebei singer/songwriters, de ene uit de US en wat op de country geënt, de andere uit Ierland een meer door de Ierse folkroots geïnspireerd. Ik heb het over Loudon Wainwright III en Luka Bloom.
Loudon Wainwright III, papa van Rufus en Martha, maar vooral begenadigd muzikant, schrijver, humorist, heeft net een nieuwe CD uit genaamd 'Here come the choppers', en die kwam hij natuurlijk aan ons voorstellen dinsdag. Toch zou hij er maar een vijftal nummers uit spelen, en verder vooral putten uit zijn rijke carrière. De One Man Guy deed het helemaal alleen met zijn akoestische gitaar en zijn goede dosis humor. (Wainwright moet zowat de enige Amerikaan zijn die mij kan doen lachen!). We kregen juweeltjes te horen zoals A Hard Day On The Planet, One Man Guy, Red Guitar (op de piano!), Overseas Call, een heuse ode aan de Ukelele, gebracht op.. ukelele.. en ook het even cynische als prachtige Unhappy Birthday ontbrak niet op het appel. Wainwright werd meermaals terug op het podium geroepen en genoot daar zichtbaar van. En rond 22.30 waren de mooie liedjes alweer voorbij.
Wie herinnert zich niet het grappige en vinnige Acoustic Motorbike of de komische interpretatie van LLCool J's I need love? Het zijn wapenfeiten die op naam staan van de Ierse singer/songwriter Luka Bloom die donderdag het mooie weer maakte in de AB. Een tafeltje met bloemmetjes en een akoestische gitaar stonden ons op te wachten bij het binnenkomen van de AB-zaal. En een weinig later was ook Bloom daar. De Ierse bard begon al meteen met een kippenvelmoment en bracht op indrukwekkende wijze de traditional And She Moved Through The Fair, wat sommigen onder u wellicht ook kennen als de herwerking van Simple Minds "Belfast Child". Wat volgde na "And she moved.. " waren vooral prachtige eigen composities, rusige liefdesliedjes, up-tempo songs, steeds afgewisseld met Bloom's fijne gevoel voor humor of ook wel sterk politieke bewust zijn. Grappig was zijn interpretaties van The Cure's In Between Days, en de eerder genoemde Acoustic Motorbike en I Need Love werden ook niet vergeten. Maar héél mooi was de anti-oorlogssong I'm not at war. Na een veel te korte set, was het om 22 uur alweer gedaan.
En zo kon ik op minder dan een week tijd genieten van twee topartiesten, die het alleen moesten hebben van sterke teksten, een goede stem, een gitaar en een flinke dosis humor.
Op de blogspot "bekentenissen van een canard" vind je ook twee verslagen van deze optredens.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten