Rough Power: Iggy & The Stooges!

Morgen en overmorgen maakt hij Lokeren en Nandrin onveilig. De vader van de punk is in het land! Iggy Pop, levende rock 'n roll legende toert opnieuw met zijn makkers van The Stooges. Morgen staan Iggy & The Stooges op De Lokerse Feesten, en overmorgen op het Nandrin Festival. Wie van goede ouderwetse no-nonsense Punkrock 'n roll houdt, weet dus wat gedaan.

Geboren in 1947, als James Jewel Osterberg, trapt het Real Wild Child anno 2005 nog altijd wild om zich heen. Optredens van Iggy Pop zijn altijd weer een belevenis waarbij Pop steeds tot het absolute uiterste gaat. Een pezig lichaam, getekend door sex, drugs en rock 'n roll, en één brok energie, met een belangrijke missie: compromisloze ruige rock 'n roll.

Het begon allemaal bij The Iguanas, als Osterberg nog op de schoolbanken zit. Hij zou er zijn bijnaam "Iggy" aan over houden. The Iguanas worden omgeruild voor de concurrende band The Prime Movers, en nadat hij zijn (middelbare) school braaf (!) afrond begint niet veel later, we schrijven 1968, het Stooges-verhaal. Samen met zijn makkers Ron & Scott Asheton en David Alexander The Stooges op. Op het debuut (geproduceerd door John Cale) staan klassiekers zoals "1969", "No Fun" en "I Wanna Be Your Dog". Alhoewel het ontstaan van de Punk vaak wordt gecrediteerd aan The Sex Pistols, anno 1975, kan je gerust stellen dat de oervader van de Punk Iggy Pop is, deels muzikaal, maar vooral naar attitude toe. The Stooges op hun stevigst zijn duidelijk oerpunk, maar al op de eerste Stooges-plaat bewijzen ze dat ze meer in hun mars hebben dan recht-toe-recht-aan 3 minuten punksongs. Getuige het 10 minuten durende epische "We Will Fall".

RAW POWER
Onder de naam The Stooges zouden slechts twee platen verschijnen, het debuut "The Stooges", uit '68 en "Fun House" uit '70. Omdat dit tweede album niet de verhoopte verkoopcijfers haalt laat platenlabel Elektra de band vallen. Maar, mede met de hulp van Iggy's goede vriend David Bowie, verschijnt in 1973 "Raw Power" van Iggy & The Stooges, een snoeharde plaat vol woede, met instant klassiekers zoals "Search & Destroy", "Gimme Danger" en "Raw Power". De plaat is, naar mijn bescheiden mening, de ultieme Punkrockplaat. Zonder "Raw Power", géén Sex Pistols, en géén Ramones!


Raw Power werd gemixed door David Bowie en geproduceerd door Pop. Jaren later (1994) zou "Rough Power" verschijnen (Bomp! Records), met de vermelding: "guaranteed Bowie-free!", de "original Stooges mix" of Raw Power. Het verhaal gaat dat de songs zoals ze voorlagen in hun originele versies, letterlijk als te ruw werden bevonden door de platenbonzen, en dus werden de opnames over gedaan met Bowie.

Op "Rough Power" hoor je inderdaad een veel ruiger verhaal dan op Raw Power...


Raw Power betekende wel de zwanezang van The Stooges. Het klassieke verhaal: de nodige ruzies, de verkeerde feestjes, tol van de roem... het gebruikelijke verhaal dus.
Er zou nog het album "Metallic K.O." verschijnen, een registratie van de allerlaatste Stooges-show: 9 februari 1974.

Maar voor Pop was dit lang niet het eind van het verhaal. Belangrijke link is hier opnieuw David Bowie. Samen met Bowie, die ook mee aan de songs schrijft, neemt Pop in Berlijn in '77 "The Idiot" op, minder punk en meer rock 'n roll. (met ondermeer China Girl, dat in 1983 voor Bowie een hit zou worden ). Een album "produced by David Bowie", net zoals de opvolger "Lust For Life", uit datzelfde jaar. De plaat betekent een doorbraak bij een groot publiek en titelnummer scoort zelfs tot hoog in de hitparades (3de plaats in Nederland) en is een all time favourite voor vele mensen, ook een blijvertje in de live sets van Iggy Pop. Het album bevat ook "The Passenger", nog zo'n favoriet. (opnieuw bevat het album een Pop/Bowie selectie dat later op een Bowie-album zou verschijnen: Tonight). "TV Eye", uit 1978, is een live-album, featuring David Bowie (hij weer) op piano.

Met The Idiot en Lust For Life is Pop vertrokken voor een lange solocarrière met vele ups en downs, en ook een verschillende muzikale horizonten. In de jaren '80 volgen nog "New Values", "Soldier" en "Party" die min of meer in het verlengde liggen van The Idiot en Lust For Life, maar weinig potten breken. "Zombie Birdhouse" (1982) is een heel stuk boeiender dan zijn voorgangers.

REAL WILD CHILD
In 1986 pakt Pop uit met zowaar een toegankelijk Popalbum! Een groot commercieel succes ook. De plaat heet "Blah Blah Blah" en is, je raadt het nooit, medegeproduceerd en geschreven door: David Bowie. Een commercieel en uiterst toegankelijk album dus, maar vrees niet: ook een steengoed album, met een Pop die beter zingt dan ooit, en bevat popparels zoals , het zeer Bowie-esque "Isolation", mede geschreven door de man, zeker ook "Cry For Love", én "Real Wild Child (Wild One)" , dat hem opnieuw in de hitparade brengt. Het toegankelijke poppy album, staat in fel contrast met Iggy's live set, die ook dan compromisloos hard blijft. Het nummer "Real Wild Child" vind al snel zijn weg naar de live sets, zij het in een iets ruiger jasje.

Twee jaar later gooit Pop het alweer over een heel andere boeg. Geen tongue-in-cheek pop, op "Instinct" (1988), maar onvervalste snoeiharde punkrock en hard rock! Het album laat Pop horen zoals we hem kennen van zijn Stooges-tijd én live acts. Vintage Iggy. Hoogschieters op de plaat: "Cold Metal", met een killer-riff, "Power & Freedom" en "Easy Rider". Ex-Sex Pistols gitarist Steve Jones bepaalt mede het rauwe geluid van Instinct.

"So get off my dick, I'm building this brick by brick, brick by brick". Een zinsnede uit het titelnummer van het album "Brick By Brick", dat verschijnt in 1989. Een zeer evenwichtig album, dat een goede mix is van stevige rocksongs, zoals "Home", "Butt Town", het metalen duo "My Baby Wants To Rock 'n Roll" en "Pussy Power" met Slash en Duff McKeegan op gitaren, akoestische rock 'n roll op "Living on The Edge Off The Night" en "The Undefeated", rustige ballads zoals "Moonlight Lady"en tongue-in-cheeck pop. Zeker vermeldens waardig zijn de duetten met John Hiatt op "Something Wild" en Kate Pierson op "Candy" wat opnieuw een grote hit oplevert voor Pop. James Osterberg, ondertussen 42 jaar oud, is klaar voor de nineties.

Voor de opvolger van "Brick By Brick" (1989) is het tot 1993 wachten, met het album "American Caesar". Net zoals "Brick By Brick", een zeer gevarieerde plaat met vooral de rockende Iggy, maar toch met een aantal bloedmooie ballads. Favorieten hier zijn "Wild America", waarop Henry Rollins mee mag zingen/praten, "Mixin The Colours", "Plastic & Concrete", het epische "Caesar" (".. throw them to the Lions! Hail Caesar!.." ) en zeer zeker Iggy's sterke interpretatie van de rock 'n roll klassieker "Louie Louie", tevens een instant live crowdpleaser...

Drie jaar later is het opnieuw allemaal punkrock waar het om draait op het album "Naughty Little Doggie" (1996). Niet zijn sterkste album, maar gewoon een goede; degelijke punkrockplaat. Wat ook kan gezegd worden van het al even compromisloze als harde "Beat 'Em up" uit 2001.

Tussendoor verschijnt nog "Avenue B" (1999), een erg persoonlijke, en zeer ingetogen, donkere plaat. Zeer sterke composities, van zeer hoog niveau, en Pop, ondertussen 55, heel goed bij stem. Maar ik kan me indenken dat punk rockers weinig boodschap hebben aan "Avenue B". Mijn favorieten: "Nazi Girlfriend", "Miss Argentina", "Corruption" en de titelsong "Avenue B"

Met "Skull Ring" uit 2003 eist Iggy Pop opnieuw zijn plaats op als aanvoerder van de punkrock, met muzikale bijdragen van Green Day, Sum41 én.. The Stooges. De cirkel lijkt rond. Pop gaat ook weer toeren mét The Stooges, die tour duurt voort, en brengt hem morgen dus naar Lokeren.

Een paar weken geleden verscheen "A Million Of Prizes - The Anhology", een verzamelaar die keurig verspreid over twee CD's een vrij volledig beeld geeft van Iggy Pop's carrière, met en zonder Stooges.

Een absolute aanrader!

Snelle kopers vinden er ook een bonus DVD-disc bij met een live-optreden erop.

Ik heb de meeste Iggy pop & Stooges releases in mijn collectie, maar toch overweeg ik om me de verzamelaar aan te schaffen, die bonus DVD is natuurlijk ook heel erg aanlokkelijk.

DISCOGRAFIE:

(Iggy & )The Stooges
1. The Stooges (1968)
2. Funhouse (1970)
3. Raw Power (1972)
4. Metallic KO (1974)

Bij Bomp! records, in de reeks: "The Iguana Chronicles":
1. Rough Power (1994)
2. Open Up And Bleed! - "The Great Lost Stooges Album? (1973)" (1995)
3. Year Of The Iguana (1997)

Iggy Pop
1. The Idiot (1977)
2. Lust For Life (1977)
3. TV Eye (1978)
4. New Values (1979)
5. Soldier (1980)
6. Party (1981)
7. Zombie Birdhouse (1982)
8. Blah Blah Blah (1986)
9. Instinct (1988)
10. Brick By Brick (1989)
11. American Caesar (1993)
12. Naughty Little Doggie (1996)
13. Avenue B (1999)
14. Beat 'Em Up (2001)
15. Skull Ring (2003)

Iggy Pop & James Williamson
1. Kill City (1978)

Morgen is het zover. Rough power van een 58 jarig Real Wild Child! Verwacht vooral werk van The Stooges, alsook een selectie uit Pop's hardere werk. De kans om "Isolation" of een integrale uitvoering van Avenue B te horen lijkt me eerder klein.

Wellicht wél "1969", "Cold Metal", "Real Wild Child", "Louie Louie", "Lust For Life", "No Fun", "Search And Destroy", ... enfin..

Een feest zàl het zijn!

- geschreven luisterend naar:
The Stooges/ Rough Power/ Brick by Brick/ Avenue B./ Year Of The Iguana -