Zondag 5 september zakte ik samen met Bart Schelkens af naar Ternat. Beyond The Labyrinth viel de eer te beurt om de opendeurdag annex minifestival van Noise Gate af te sluiten. Dé reden voor ons om af te zakken naar Ternat. Maar we besloten wat vroeger te gaan en ook een aantal andere bands mee te pikken. Noise Gate is een opnamestudio en er worden ook opleidingen gegeven. Op de affiche stonden vooral bands die er repeteerden, zoals sinds kort BTL, maar ook enkele studenten, de docentenband en een drumclinic van Kris Duerinckx stonden geprogrammeerd.Aangekomen aan Noise Gate bleken we net op tijd de zijn om de drum clinic meet te pikken van Noise Gate-docent en vermaard ‘jazz drummer’ Kris Duerinckx. Maar “een goede drummer moet alles kunnen spelen” aldus Duerinckx die niet onder stoelen of banken stak dat hij dat label toch wat te beperkend vond. Duerinckx legde kort uit wat hij ging doen en nodigde alle aspirant drummers of gewoon ook wie hem van heel dichtbij aan ’t werk wou zien uit op het podium. Wat volgde was een showcase van basisdrumtechnieken en –stijlen. Interessant en glashelder uitgelegd door Duerinckx. De drummers in wording genoten zichtbaar.
De eerste band die we aan’t werk zagen was Jamez. Aangekondigd als ‘bluesrock’maar wij hoorden toch vooral degelijke rock. Dit was zeker niet slecht; goede muzikanten en een geschikte zanger wiens rauwe stemgeluid goed past bij de heavy rock van de band. Bij een aantal nummers waanden we ons in ‘From Dusk Till Dawn’, je weet wel die geweldige road movie aka vampierenfilm van Quinten Tarantino. De nummers zouden perfect op de soundtrack passen. Inspired by of eerlijk gejat? Leuk gedaan alleszins. Het was allemaal niet bijster origineel, maar wel gewoon goed. Ik wil de heren nog wel eens aan ’t werk zien. Maar dan met een goede PA. Want het geluid zat allesbehalve goed, wat toch een domper was, en dat zou niet de laatste keer zijn die dag.
Sisters Act bleek om twee studentes zang te gaan die nog niet eerder op een podium hadden gestaan.Dat de jongedames wat zenuwachtig waren en dat een nummer even de mist in ging en opnieuw moest worden ingezet is zo heel erg niet. Maar toen er door één van beide dames wel erg vals en/of in verkeerde toonaard gezongen werd, was onze tollerantiegrens toch wel bereikt. Een beetje pijnlijk. De cover van ‘Killing Me Softly’ bleek echt té hoog gegrepen. Het andere liedje dat ze brachten heette ‘Try’. Mja...Er werd, blijkbaar vooral door de mensen van Noise Gate zelf, erg uitgekeken naar een optreden van ‘de docentenband’. Het werd met veel poeha aangekondigd wat dan automatisch hoge verwachtingen schept. Wat ons betreft was dit een tegenvaller van formaat. Veel volk op het podium, twee gitaristen, een mondharmonicaspeler die we de helft van de tijd niet zouden horen (!), drummer Kris Duerinckx, een (gelegenheids?)zangeres. Het bonte gezelschap startte met CCR’s ‘I put a spell on you’ en dat klonk redelijk goed. De zangpartijen waren hier nog best te pruimen. Daarna kregen we Willy De Ville’s 'You Better Move On', gezongen door een van de heren gitaristen, sigaret nog half in de mond. Het was een redelijke vertolking al kon je de zang, die niet bijzonder was, soms amper horen. We kregen ook ‘Save the last dance for me’, aangekondigd als een jazzy versie en we kregen een regelrechte blues. Faut le faire! Je zou toch verwachten dat muziekdocenten de muzikale stijlen toch iets beter uit elkaar zouden kunnen houden. Maar goed.
Het optreden werd helaas beëindigd met een heuse anticlimax. Een prachtnummer van The Doors volledig de vernieling inspelen en -zingen, "zelfs Billy Idol was daar niet in geslaagd", merkte Bart terecht op. Maar wat de docentenband met ‘LA Woman’ van The Doors deden tart elke verbeelding. Gebracht in een volledig verkeerd tempo, uitermate rommelig en met tergend slechte zang, als ik dat nog zang kan noemen. Wat bezielde de zangeres? Ik verwachte elk moment een woedende uit de doden opgestane Jim Morrison die het podium zou bestormen. Maar dat gebeurde niet.
Na het docentenbanddebacle werden we vergast op het eerste optreden zonder geluidsproblemen. Maar Tawamure had dan ook niet veel geluidsversterking of PA nodig. Dit zestal bracht wel erg aparte percussie: Taiko/ Wadaiko, of Japanse percussie. Als je er voor openstond was het of je met hen mee in trance genomen werd. Erg meeslepende ritmes. Knap!Ik had al enkele heren in t-shirts met Migraine erop zien rondlopen en was er vast van overtuigd dat dit om een death metalband moest gaan. Maar ik vergiste me. Migraine bleek een poppy flower power achtige feel good band én familiebedoening te zijn, althans zanger en zangeres bleken partners, de bassist was hun zoon. Of gitarist en drummer ook familie zijn, was niet meteen duidelijk. Migraine bracht een resem rockcovers, de ene al wat geslaagder dan de andere. De zanger had zo zijn beperkingen maar wist goed hoe daarmee om te gaan, en zijn hese stem was ideaal voor de nummers zoals ‘Bad Moon Rising’ en ‘Cocaine’. Jammer van de diarree aan flauwe grapjes waar ie vooral zelf mee lachte. Ook de zangeres kende haar grenzen en kweet zich goed van de taak, die pijnlijke interpretatie van ‘Because The Night’ daargelaten. Ook hier was de geest van Willy de Ville aanwezig, nu onder de vorm van ‘Spanish Stroll’. Leuk waren ‘Hit the Road Jack’ en ‘These Boots Are made For Walking’ en afsluiter ‘Psycho Killer’.
Het wachten van Bart en mezelf zou eindelijk beloond worden met het optreden van Beyond The Labyrinth. Maar eerst sandwichte de organisatie nog twee jonge kerels in het al redelijk uitgelopen programma. De jongens hadden als drummer een of andere prijs gewonnen en mochten even hun kunstjes komen tonen...Na dit korte drumintermezzo was het dan echt tijd om Vlaanderens enige melodic classic rockband met metalen randje aan het werk te zien. En zoals we dat van hen ondertussen gewend zijn, zette de band een uitstekende performance neer. En ja hoor, zij bleken helemaal niet met die geluidsproblemen te kampen die vele bands die dag parten speelden! Het was weer genieten van de knappe vocals van Jo en Geerts gitaarwerk was weer puik. Wat mij betreft mag er hier en daar gerust nog een solo’tje bij. Gerry’s bas was weer de even strak en cool en het live-vuurdoop-drumwerk van Michel zat er ‘boenk’ op. Er werd potig geopend met ‘Pure Sabotage’ van het jongste album Castles in The Sand. “Tomorrow is...” en voor ik’t goed en wel besefte antwoordde ik enthousiast “Gone!”. En deze sterke song van Signs werd ingezet. De band bleef even bij datzelfde album en trakteerde ons op het geweldig mooie ‘In Flanders Fields’. Tijd voor de bands ‘theme song’ en een weerom sterk ‘Beyond The Labyrinth’ werd ten beste gegeven. Net zoals die knappe ballad ‘In Flanders Fields', kan de instant classic ‘Hidden Agenda’ wat mij betreft nooit meer op een liveset van de band ontbreken, en ook nu was’t weer subliem. Ik schreef dit wellicht al eerder, zo ja val ik graag in herhaling: dit nummer wordt alsmaar beter en beter. Maar dat geldt zeker ook voor dat andere recente nummer; ‘Stories Waiting To Be Told’, dat helaas al het einde van de sterke set inluidde. Kort en goed, kort maar krachtig. Zoveel is duidelijk. En een speciale vermelding voor de uitstekende nieuwe drummer Michel Lodder, die zijn livedebuut maakte, is op zijn plaats. Ik hoorde bij bepaalde nummers, en met name bij ‘Stories’ een aantal nieuwe elementen in de drumpartijen, die de songs nog meer finesse geven. Welkom aan boord, Michel!
Vreemd dat er op dit festivalletje van de opnamestudio toch zoveel technische problemen bleken te zijn. Jammer ook dat er bij het vele kaf weinig koren zat. Maar het beste koren, Beyond The Labyrinth, alleen al was de trip naar Ternat de moeite waard! Of ook hoe Beyond The Labyrinth de meubelen redde...verslag: (c) Markec
foto's: (c) Bart Schelkens
.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten