Sommige die hard fans vonden het goed tot héél goed maar niet geweldig. Een kameraad vond het 'te braaf'. De Vlaamse krant 'De Morgen' vond het routineus en mak. Ik zag die avond, nochtans in dezelfde zaal, duidelijk een ànder concert. Sterker: ik zag één van dé concerten van het jaar! Gitaarheld, vroegere Yardbird en zeg ook maar gerust 'levende legende', Jeff Beck speelde een strak en loepzuiver concert in de AB, dinsdag 12 oktober. Wat een sound, wat een hemelse gitaarklanken...Die die hard fans die het niet méér dan gewoon goed vonden - het kàn natuurlijk, ik zag Jeff Beck voor 't eerst en kàn dus niét vergelijken. Maar ik denk dan bij mezelf: "als dit alles maar 'gewoon goed' was, wow: het kan dus nog beter klinken!". Géén fan zijnde van veel gepingel en gefreak, ga ik niet zo vaak naar instrumentale concerten van gitaristen à la Vai of Satriani en zelfs andere Santana's. Maar, vraag me niet waarom - ik weet niet, 't was wellicht een goed voorgevoel of zo, om een ticketje te bestellen voor Jeff Beck twijfelde ik géén seconde. En mijn verwachtingen werden méér dan ingelost. Geen nodeloos gefreak. Neen, mooie songs, eigen werk en classics, sfeervol en subliem gebracht, met hier en daar wat ruimte voor de muzikanten om zich uit te leven, maar natuurlijk altijd Becks witte Stratocaster op de voorgrond...
Volgens De Morgen raakte Beck in Brussel geen ziel. Vreemd, ik had met momenten kippenvel. En ik zag opvallend vele tevreden mensen, sprak met mensen die een erg mooi concert zagen. Het was dan ook genieten van het geweldige grootse gitaarspel van Jeff Beck. Met onder de hoogtepunten zéker zijn ondertussen legendarische, onlangs bekroonde, interpretatie van The Beatles' A Day In The Life - subliem! - en ook Words, dat The Christians in 1989 opnamen...Nog méér hoogtepunten met Angel - wat een knappe klanken toverde ie uit zijn Stratocaster - en A Blast From The East. A Blast indeed!
Over The Rainbow is misschien wat 'cheesy', maar Jeff komt er wat mij betreft mee weg. Maar dan toch liever People Get Ready van Curtis Mayfield, dat ook in de set zat. Top!
Beck had een uitstekende band meegebracht met op drums Narrada Michael Walden, die we ook als zanger kennen, op keys Jason Rebello en op bass Rhonda Smith, die eerder al sporen verdiende bij Prince & The New Power Generation en behalve erg strak baste ook over een geweldige keel bleek te beschikken...
Enige minpuntje, en dààr kan ik 'De Morgen' dan weer wel volgen, is misschien de soms wat stroperige, over the top sound van Rebello's toetsenwerk, maar gelukkig gaf hij geen heuse solo weg. Die basssolo van Smith daarentegen was pure sensatie; een mooi huwelijk van virtuositeit, muzikaliteit en pure groove... Ook de korte, krachtige drumsolo van Walden was fraai. De tandem Walden-Smith was trouwens erg geslaagd en zat goed strak.
Het was een overwegend rustig concert maar daarom niet futloos of statisch, zoals de eerder vermelde krant beweert, met vooral veel ruimte om tenvolle te genieten van zoveel moois. Halverwege de set was er behalve de onontkomelijke bass grooves van Rhonda ook tijd om met een geweldige interpretatie van Sly Stone-klassieker uit te pakken: Let Me Take You Higher !Na dik anderhalfuur zat het er helaas al bijna op, maar Beck kwam gelukkig nog terug voor een bisronde. In die bisronde ruilde hij zijn witte Stratocaster in voor een zwarte Gibson van Les Paul om aan deze laatstgenoemde eer te betonen en we kregen How High To The Moon. Afsluiten deed Beck met Nessun Dorma en dan was het helaas al allemaal voorbij.
Dit jaar al vele sterke concerten gezien, sommigen verdienen een 'top 10-' of zelfs 'top 5-notering', en dat laatste geldt zeker voor de doortocht van gitaargod Jeff Beck!!!
Op de setlist:
Led Boots / Mna na h-Eireann / Wired / Somewhere Over The Rainbow / People Get Ready / Corpus Christi Carol / Words/ Over The Mountain / A Blast From The East / Brush With The Blues / Angel / Take You Higher / A Day In The Life // How High The Moon/ Nessun Dorma
verslag: Mark 'Markec' Van Mullem
foto's: (c) A LuBe Picture
.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten