'Swans Are Dead', luidde de compilatie uit 1998. Wel, anno 2010 zijn die dode zwanen weer bijzonder levend in de AB Box, donderdagavond (25.11) of... bevonden we ons dan toch diep in de hel?Het leek er op. 'Oer-Swans' Michael Gira, Norman Westberg, die gelukkig ook meer deed dan kauwgom kauwen en ongeïnteresseerd staan te kijken en ook scherpe gemene gitaarlicks op ons losliet, latere Swans Christoph Hahn met steelguitar en drummer Phil Puleo, aangevuld door bassist Chris Pravdica en percussionist met neanderthaler looks Thor Harris, namen ons, bijna twee uur lang, mee op een intense trip naar Dante's inferno. Het concert met welgeteld negen nummers op de setlist had alle typische ingrediënten eigen aan SWANS aan boord: enorme intensiteit, oerkrachten, agressie. De hypnotiserende No Wavetrip die door merg een been ging, was ook enorm luid...
Slechts negen nummers, maar het optreden duurde bijna twee uur. De composities werden heel erg lang uitgesponnen en er werd ook duchtig geïmproviseerd en voortgebouwd op de thema's in de nummers. Met vooral aandacht voor het jongste album, met een erg geslaagde opener 'No Words/ No Thoughts', dat rechstreeks ontsproot uit het minutenlange teisterende gezoem dat het optreden van Swans voorafging en heel erg lang uitdeinde. Ook 'Little Mouth' en vooral 'Jim' en 'Eden Prison' waren erg sterk live, en stonden aardig hun mannetje tegenover gemene en krasse oudjes 'I Crawled', maar vooral het loodzware 'Sex, God, Sex' - een absoluut confronterend en onontkoombaar hoogtepunt in de set, God, macht en geilheid en Gira die zijn kruis betast en uitschreeuwt "Praise the lord!!".
Bij Swans wordt er niet gelachen. Goed, toen de gong de grond op donderde even wel, en toen Gira aan het einde van de set de band voorstelde, waarbij hij twee bandleden tot Homo's van dienst aankondigde ook. Verder was het bittere ernst, of beter: uiterste concentratie voor de confrontatie die de band met zijn aandachtige, haast angstige, of ook in trance zijnde publiek aanging.Deze concertervaring, met die zware stem van Gira die recht uit de diepste spelonken van de hellekrochten kwam, de enorm strakke, haast door lijf en leden gaande bas van Chris Pravdica, die je nét niet in je maag voelde bonken, die erg krachtige maar tegelijk subtiele percussie-elementen, drums, gong, ... was veeleer een 'ceremonie' en 'ritueel', of ook een donkere symfonie van de duivel zelve. En met de duivel wordt niet gelachen. Met zwanen, die een erg lelijk temperament hebben - dixit Gira - ook niet!
De Noise-symfonie van Swans was een erg aparte ervaring. Indrukwekkend, beklemmend en haast angstaanjagend. Het optreden baadde in een dreigende sfeer geholpen door de gestage opbouw van de spanning en de luide sound. De grimassen en de aparte bewegingen van Gira hielpen daar ook nog bij. Na twee uur Swans, leek niemand echt om nog veel bissen te vragen. Niet omdat het niet goed was. Maar: 'konden we wel nog méér aan?'Een aparte ervaring was het. Een memorabele afspraak met de No Wave van Gira en de zijnen was het... Enorm intens en (in)spannend.
Nu even bekomen. Wat een sterk optreden zeg!
Swans Are Dead? Not quite!
verslag: (c) Markec
foto's: (c) Jaak Geebelen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten