Jaren geleden was het dat ik nog in JH Tsentroem geweest was. Heb er in mijn jeugdjaren menig vrijdagavondje doorgebracht, zij het op een punk festivalletje of een fuif, of gewoon om een goei pint te drinken en er gegarandeerd verzeild te raken in de ene of andere discussie over een politiek of sociaal thema, of muziek of.. het leven.
Tsentroem lijkt anno 2006 nog niet erg veel veranderd te zijn, tenminste: ik voelde me er meteen ook weer thuis....
LOATHUS mocht om 19.30 de spits afbijten en betrad het podium... erh.. Tapijt !. Jawel; een groot tapijt dàt was het podium in het kleine zaaltje. Een kwestie van je meteen 'thuis' te voelen?Het trio bracht een zeer overtuigende set van intense emocore waarbij elk instrument belangrijk was: drum, bas, gitaar maar ook de zang/ screams. Een sterke sfeer wordt opgeroepen in de muziek van Loathus, met een gezonde portie melancholie en heel grote intensiteit. Daarbij zijn de zang en screams een gepaste toevoeging die het plaatje doen passen. De emocore van Loathus neigt soms eerder naar screamcore, dan weer naar indie of lo-fi. Natuurlijk: what's in a name. Het belangrijkste is: het lijkt te werken en sprak mij in elk geval aan...
Bij BLACK HEART REBELLION had ik iets meer vraagtekens bij de zang. Muzikaal vond ik het allemaal dik in orde, en bij momenten moest ik aan het schotse Mogwai denken, maar de screams leken mij bij gezelschap perfect weggelaten te kunnen worden. Dit optreden kon me minder bekoren, en de hele tijd was ik aan het denken: "laat die zang weg" en je hebt een heel goede postrockgroep...
Geweldig/ Geweldadig. Dat lees ik in mijn notities bijj AM I DEAD YET! Zeer intense, agressieve en heel erg strakke screamcore waarbij er werd ge-pogo'd/ ge(mini)crowdsurfed dat het een lieve lust was. En haast iedereen in de zaal moest er aan geloven. Het optreden had iets van een ritueel voor de deelnemers, met de band als soundtrack en de zanger (of moet ik zeggen "screamer") als hogepriester (of lees ik teveel stripverhalen?). Ook AM I DEAD YET! zou wat mij betreft perfecte postrock maken, als ze de screams weglaten, maar daar gaan zij wellicht niet mee akkoord. Dit gezegd zijnde: de screams bij AIDY hebben me er niet van tegengehouden om hiervan te genieten. En zeggen dat er een bandlid is die me vooraf had voorspeld "ik denk dat je bij het eerste nummer al buiten zal gaan". Toch niet.
De hoofdact op het tapijt donderdagavond was het Amerikaanse A DAY IN BLACK AND WHITE. Een blik op hun concertkalender leert dat Mechelen hun enigste stop was in ons land op hun Europese tour. De muziek van ADIBAW heeft eigenlijk méér uitstaans met indierock, Lo-fi of/ en de meer conventionelere punkrock dan wel met screamcore. Er komen dan ook geen screams aan te pas. in hun meest intense momenten deed deze groep me denken aan MDC, dan weer flitsten Sebadoh of Reiziger door mijn hoofd. Maar de band heeft natuurlijk in de eerste plaats een eigen sound zoveel is duidelijk. Ik vond het erg goed en nu vind ik het jammer dat ik na het optreden op het aanwezige standje niet het nieuwe album "Notes" (2005) kocht. in het kader van die CD situeert zich dan natuurlijk ook de tour waaraan ze nu volop bezig zijn.
Een avondje Emocore, Screamcore en indiepunkrock. Gepaard aan interessant en sympathiek gezelschap. Het waren goede ingredienten voor een geslaagde donderdagavond. De muzikale horizont kon weer verbreed worden, een uitdaging die je niet aan je voorbij mag laten gaan. Je pikt altijd wel iets op..
Nog van da...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten