Na het overweldigende optreden van U2 in het Londense Wembleystadium vorig jaar in augustus (14.08.09), sprak ik met mijn broer af: "àls er in het tweede of derde luik van de tour Europese datums bijzijn, moeten we trachten nog eens opnieuw te gaan. Maar als het even kan, niet in het vermaledijde Koning Boudewijnstadium!". Het werd Zürich, voor broer Wim, die ginds woont, handig, voor mij ook, het was immers in een weekend, en weerom een excuus voor een, weliswaar ultrakorte, Zwitserlandtrip. Zaterdag 11 september was de dag, ja: 9/11! En om het met Bono’s woorden te zeggen: “What A Night!”.
Samen met Wim en zijn vriendin Sylvia en Alain, een kameraad van Wim, trok ik overdag het centrum van het mondaine maar ook mooie Zürich in. Vele U2-fans bleken datzelfde idee te hebben, getuige de vele bandshirts. Goed op tijd trokken we naar het Letzigrund stadium. Daargekomen was er nog tijd genoeg om ons (opnieuw) te vergapen aan die geweldige constructie aka ‘de klauw’ die het U2-podium is.ONE REPUBLIC
Het voorprogramma bleek naar de naam ONE REPUBLIC te luisteren. Slecht klonk het niét, origineel of speciaal evenmin. Ik had nog nooit van deze band gehoord, maar het Zwitserse publiek bleek ze wel te kennen en te smaken. De band bracht een degelijke zanger en hier en daar een redelijke song mee, maar potten breken deed het niet. En in het beste geval klonk het als een ‘would be U2 light’.
20 uur. Na een tijdje verschijnt een klok op de grote Barcoschermen van de klauw. De tijd tikt. Maar de klok lijkt fout te lopen, géén zwitserse makelij dus. Of, wacht eens, zouden dit de verschillende tijdszones zijn, of... feit is: dit is de voorbode dat het dra zal gaan beginnen.U2
Wanneer wat later Elbow door de speakers weerklinkt, en ik aan hun geweldige optreden bij de U2-show in London terugdenk, loopt het Letzigrundstadium stilaan voller en voller. Om 20.15 weerklinkt dan David Bowie’s ‘Space Oddity’. Wat betekent: “Ja, het is zover!”.
Vanop onze tribuneplaats kunnen we het goed zien: dààr zijn ze. Vier Ieren stappen rustig op het podium af, wanneer dit ook op de reusachtige barcoschermen getoond wordt, barst een warm ontvangstgejuich op. “lift of” zingt Bowie en U2 staat ondertussen op het podium. Bono, Edge, Larry en Adam groeten het publiek en Edge zet het gloednieuwe The Return of the Stingray Guitar in, een opzwepend en erg energiek stuk muziek. Bono rent over het podium en jut het publiek op. Het is begonnen!Anders dan aan het begin van de tour, waar het dan nog nagelnieuwe album ‘No Line On The Horizon’ gepromoot werd, speelt de band nu slechts vier songs van dat album. Helaas niet de titelsong en ook geen ‘Unknown Caller’ of ‘Breathe’, maar dus wel een erg sterk, nee majestueus Magnificent, kwam als tweede song in de set en meteen een eerste hoogtepunt. Maar dat kan evengoed van die uitstekende versie van Beautiful Day gezegd worden die meteen volgde. Dan was’t tijd voor de knallende sci-fi punk van het luidkeels meegezongen Get On Your Boots. Wow!
Met een even funky als subliem Mysterious Ways werd naar het magistrale ‘Achtung Baby’ teruggegrepen. En daar bleven we nog even met het fenomenale Until The End Of The World. Prachtversie, ook nu weer. Als er één song is waarvan ik hoop dat ze hem nooit uit hun liveset halen, is het deze wel.
Bono herinnerde zich dat het alweer vijf jaar geleden was sinds hun vorige doortocht in Zürich. “Five years is too long. Graduating from high school, going to university, without seeing a U2-concert!?”. Waarop Bono de bandleden interviewde over hun bevindingen van Zwitserland. Adam die, zo vertelde Bono ons, "niet uit Zwitserland wég te krijgen is", vond dat “The Swiss think before they build”, Edge hield het op “I cannot get over the Alps” en Larry bezong de stiptheid van de Zwitsers spoorwegen.Waarna The Edge een classic van 'The Joshua Tree' inzet: I Still Haven’t Found What I’m Looking For! Prachtversie! Meteen daarna kondigt Bono een nieuw nummer aan. En zo maken we kennis met het ingetogen Every Breaking Wave, met Bono enkel begeleid door The Edge. Bono vergat even hoe het nummer eindigen moest, maar Edge ving dat goed op. Nietemin een heel erg mooi nummer. En: kippenvel, jawel. Benieuwd naar de definitieve studioversie van deze popparel.
Het dak eraf
Met een geweldig Elevation gaat, niet voor ’t laatst, het dak eraf, voor zover het Letzigrundstadium een dak hééft toch! De band blijft bij ‘All that you can’t leave behind’ en we worden verwend met een erg fraaie vertolking van In A Little While, toch een minder voordehandliggende keuze voor een liveset. Maar ’t werkte perfect. Hier was’t moment aangebroken dat Bono een meisje uit het publiek haalde voor een slow. Beelden van ruimtevaarder Frank De Winne werden geprojecteerd. Daarna volgde een ingetogen versie van Miss Sarajevo dat voor een collectieve krop in de keel zorgde. En het bleef hoogtepunten regenen, nu met City of Blinding Lights, een nog recentere U2-song maar nu al een absolute classic!
"Un, dos, tres, quatorze!" Eigenlijk wàs het dak er al af maar toch. Zürich wordt zot en roept massaal mee: “hello, hello, there’s a place called Vertigo”. En dan was het tijd voor U2’s technofeestje. Ook vanavond kregen we het tot opzwepende techno vertimmerde I’ll Go Crazy If I Don’t Go Crazy tonight, incluis fragmenten en flarden van ‘Relax’ en ‘Two Tribes’ én U2’s eigen Discotheque. Opzwepen deed het zéker. Het stadium werd plotsklaps omgetoverd tot een heus danspaleis. Faut le faire!
Ondertussen was de grote videowall naar beneden gekomen. Arabische teksten worden geprojecteerd, een korte preek – ja, hij is ’t niet verleerd, van Bono aan het adres van Iran en voor we het beseffen knalt een onverbiddelijk Sunday Bloody Sunday door Letzigrund! De song dateert van 1983, blijft jammer genoeg actueel en klinkt nog okselfris! En ’t blijft een killer. Rock ’n Roll!
Dan neemt Bono weer het woord en hij betoont eer aan de Birmese activiste Aung San Suu Kyi. Zowel MLK met een wel erg hoge kippenvelfactor als het prachtige Walk On worden aan haar opgedragen. Knap hoe ‘MLK’ haast onopgemerkt overgaat in ‘Walk On’. En ook dié song zorgde voor kippenvel. Mooi was ook hoe de leden van Amnesty International de catwalk vulden met elk een lamp. Bono zong krachtig de hymne You’ll Never Walk Alone en op de schermen verscheen Desmond Tutu.
De woorden van Tutu deinden uit en wéér kippenvel met een magistrale versie van One. “Bono zingt beter dan ooit”, las ik al in verschillende recenties en met een adembenemend mooie versie van Amazing Grace werd dat nog maar eens bewezen. Amper bekomen van dit mooie moment hoorden we die o zo bekende noten, “die intro,... Ja!!”, een weerom magisch Where The Streets Have No Name weerklonk, de adrenaline stroomde, uit alle kelen werd dat refrein meegezongen. Dat gitaarpatroon van The Edge, die heavy bass van Adam. Ook nu weer absoluut orgel- en hoogtepunt. Ook ‘eindpunt’ zo bleek, want het het luidde het einde van de set in.
What time is it i n the world? Je voelde natuurlijk dat er nog wat zou volgen, en uiteraard zou U2 nog bissen. De schermen floepten weer aan. Visuals in de ZooTv-stijl. En een boodschap/vraag “What time is it in the world” werd geprojecteerd en weerklonk doorheen het stadium. Dan die bekende spacy gitaarriff. Bono vliegt het podium up, hangende aan de microfoon en... Hold Me, Thrill Me, Kiss Me, Kill Me! Dit hadden we niét verwacht. En wat een versie zeg. Na het space rockgeweld van de Batmansoundtrack keerde de rust weer en volgde, gedragen door die onsterfelijke o zo simpele maar doeltreffende baslijn, een pakkend With Or Without You.
Bono dankte vervolgens de.. erh.. sponsors. Tja. En het publiek, toch ook. “What a night!” volgde en dan greep Bono 9/11 aan om het allerlaatste nummer van de avond op te dragen aan de Amerikaanse U2-crewleden en een kippenvelversie van Moment of Surrender besloot een erg fijne avond aan 360° in Zürich.
U2 is nog lang niet aan het einde van zijn latijn. Je kunt je afvragen: "kan het nog grootser?". Misschien wel, misschien niet. Maar dat is niet ’t belangrijkste. Dat de band er na 30 jaar nog steeds stààt en hechter klinkt dan ooit wél...
SETLIST
RETURN OF THE STINGRAY GUITAR / MAGNIFICENT / BEAUTIFUL DAY / GET ON YOUR BOOTS / MYSTERIOUS WAYS / UNTIL THE END OF THE WORLD / I STILL HAVEN’T FOUND WHAT I’M LOOKING FOR / EVERY BREAKING WAVE / ELEVATION / IN A LITTLE WHILE / MISS SARAJEVO / CITY OF BLINDING LIGHTS / VERTIGO / I’LL GO CRAZY IF I DON’T GO CRAZY TONIGHT REMIX / SUNDAY BLOODY SUNDAY / MLK / WALK ON / ONE / AMAZING GRACE / WHERE THE STREETS HAVE NO NAME
BIS
HOLD ME, THRILL ME, KISS ME, KILL ME / WITH OR WITHOUT YOU / MOMENT OF SURRENDER
verslag: Mark 'Markec' Van Mullem
foto's: (c) Alain Müller
.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten