Elk excuus om naar London te gaan is eigenlijk goéd voor mij. Dus waarom ook niet een U2-concert? Dat de Ieren Brussel deze keer oversloegen, speelt natuurlijk ook mee. En ook al is ondertussen geweten dat ze in 2010 in het Koning Boudewijnstadium staan, dan nog, of zéker dan, was het, de wel erg slechte ervaring met de Vertigo-tour op die locatie indachtig, een goede zaak om naar London te gaan. Samen met mijn broer Wim, die ik het concert als verjaardagscadeau schonk, merkte ik dat het kàn: een groot stadium én een goede sound. Ja, zo was dat in Wembley stadium.
THE HOURS
Na het o zo Britse Queuing Up betraden we zo rond vijf uur The Pitch, de heilige grond van Wembley. Al vrij snel, voor een nog zo goed als leeg stadium traden The Hours aan. Mocht dat stadium voller hebben gezeten was het na de eerste noot van The Hours vanzelf wel leeggelopen. Deze heren brachten een soort Britpop zoals je het al veel te vaak maar vooral véél beter gehoord hebt. O ja, ook goed ingestudeerde rockposes. Ach ja. De frontman poogde hard te entertainen en cool te zijn. Maar een handjevol goede songs en goede sound ware misschien betere tools geweest om te overtuigen. Goed, we dronken dan nog een Carlsberg pint aan £ 4. Duur, ja, ik wéét het maar 't smaakte wél. De set van The Hours duurde dan wel maar een halfuurtje, het leken - flauwe woordspeling coming up - wel UREN !
ELBOW
We kwamen natuurlijk voor U2, en dat die een lichtjes geweldig waren zou later die avond blijken, maar ik kwam toch ook om Elbow te zien. En was dat een goed idee? Jawel! Terwijl de U2-shirts in aantal serieus toenamen, kwamen de sympathieke heren uit Manchester rustig op. Zou de aparte, vaak intimistische en breekbare muziek van Elbow 'werken' in zulk groot stadium? De vraag was amper gesteld of je merkte hoe Elbow zonder enige moeite het ondertussen vollopende stadium inpakte. Enorm knap optreden en wat een sound. Geen poses hier, wel goede songs, degelijke muzikanten én de unieke stem van Guy Garvey! We kregen heel veel liedjes uit The Seldom Seen Kid, hun jongste album, met als absolute hoogtepunt "Grounds for Divorce". 'Als een scheiding zo muzikaal klinkt, dan lijkt dat niet eens iets ergs', zou je haast denken. Een ander highlight was natuurlijk ook "One Day Like This". Klasse, dat optreden van Elbow. En als het hen in zulk groot stadium al lukt, wil ik hen zéker eens in een zaaltje zien...
U2 @ 360°: MAGNIFICENT !
Ondertussen was het zo'n goede kwart voor acht. Om 20 uur al zou U2 eraan beginnen. Vroeg leek ons, maar er bleek een Curfew van 22.30 te zijn. Een klein kwartiertje later dan voorzien was het dan plots zo ver en het geweldige "Breathe" knalde door het stadium! Wat een stevige versie en wat is het toch een genot om die gitaarklanken van The Edge te horen! De stem van Bono leek me in dit eerste nummer wel erg scherp en schel klinken maar dat moet de sound engineer ook gemerkt hebben want dat was snel verholpen. Vanaf deze sterkte opener al was het oren én ogen de kost geven. Die ogen hadden we nodig voor die gigantische barcoschermen die in de speciale constructie van de door Stageco gemaakte "claw" het aparte haast monsterachtige podium. De schermen toonden haarscherp Bono, Adam, Larry en The Edge zodat letterlijk elkeen er haast met de neus op zat!
Doorheen de hele show kregen we behalve een knappe concertbeeldregistratie ook veel sterke visuals te zien. Maar laten we het toch vooral over de muziek hebben, niet? Anders dan de meeste groepen koos U2 ervoor om maar liefst zeven nummers van hun nieuwe CD in de set te steken. De meesten kregen we in het eerste halfuur. Het eerder genoemde "Breathe" en geweldige versies van "No Line On The Horizon" en vooral "Magnificent". De single "Get On Your Boots" bleek live een heel pak sterker te klinken en was de instap voor "Beautiful Day", waarvoor eigenlijk hetzelfde geldt. Ook uit All That You Can't Leave Behind kregen we een oersterk en potig "Elevation"!
Totzover een goede setlist hoor ik je denken? Wacht maar het wordt nog beter. Een van dé hoogtepunten van de avond moet zeker "I Still Haven't Found What I'm Looking For" geweest zijn, waarbij Bono toch wel verrast was door het publiek en aanvankelijk haast niet aan bod kwam in de voals. Hij vroeg nog nét niet: "mag ik ook eens?". Geweldig!
Na deze meezinger van formaat was het tijd voor een eerste rustig moment met een hele mooie versie van "Stuck In A Moment". Daarna werd terug uit No Line On The Horizon geout met het knappe "Unknown Caller".
En dan. Gehoopt, verwacht - ze speelden het ook op sommige vorige concertdates - jawel. Hét hoogtepunt van de avond: een ronduit sublieme vertolking van... "The Unforgetable Fire". Slik. Kippenvel. Amai. En hoe knap was niet die haast naadloze overgang naar "City Of Blinding Lights"? Wat een superduo. Ook genoten van de knappe bijhorende lichtshow. Indrukwekkend.
Het was weer tijd om te rocken en dat gebeurde met "Vertigo". En je raadt het: het hele stadium brulde "hello, hello there's a place called Vertigo" mee. Wat daarna volgde was een erh 'remixversie' van "I'll Go Crazy If I Don't Go Crazy Tonight": een sterke beat, Larry met op Safri Duo achtige drumtrommels rondwandelde, flarden van Frankie Goes To Hollywood's "Two Tribes" en "Relax", dance-echo's... We leken wel op een raveparty beland. Best wel grappig, maar voor mij hoefde dit eigenlijk ook niet. Het duurde vooral te lang. Maar niet getreurd, want er volgde een indrukwekkend trio...
Met "Sunday Bloody Sunday", "Pride" en vooral een heel mooi "MLK" werkte de band naar de finale toe. Na een ietsjes te lange inleiding (of preek zojewil) van Bono kregen we een "Walk On", opgedragen aan Aung San Suu Kyi en Desmond Tutu sprak de mensen toe middels een videoboodschap. Dan weerklonken die zo bekende eerste noten... Jawel: "Where The Streets Have No Name". Great!
Om te besluiten deed U2 met twee Achtung Baby-krakers "One" - Ooooh! en meteen erna het immer superfunky "Mysterious Ways".
Een luidruchtig Wembley liet op die wijze horen hoe goed ze het wel vonden. Gelijk hadden ze! Ik zag dat het nog géén half elf was, bisnummers zaten er dus nog in. Lang moesten we niet wachten. Daar kwamen ze alweer. Benieuwd naar wat er bij de bisnummers zou zitten. Nog iets van Achtung Baby? iets nieuws?
"Ultra Violet (Light My Way)" (uit Achtung Baby)! Jawel; daar werd de bisronde mee geopend! Geweldig! Super! En wat een versie! Daarna, het alombekende en misschien iets aan metaalmoeheid leidende "With Or Without You", maar in zo'n mooie versie.... Tot slot kregen we nog "Moment Of Surrender" (No Line On The Horizon). En toen was het echt gedaan.
Bono dankte het publiek en schluss.
SETLIST U2 @Wembley, 14.08.09:
1. BREATHE (No Line On The Horizon)
2. NO LINE ON THE HORIZON (No Line On The Horizon)
3. GET ON YOUR BOOTS (No Line On The Horizon)
4. MAGNIFICENT (No Line On The Horizon)
5. BEAUTIFUL DAY (All That You Can't Leave Behind)
6. ELEVATION (All That You Can't Leave Behind)
7. I STILL HAVEN'T FOUND WHAT I'M LOOKING FOR (The Joshua Tree)
8. STUCK IN A MOMENT (All That You Can't Leave Behind)
9. UNKNOWN CALLER (No Line On The Horizon)
10. THE UNFORGETTABLE FIRE (The Unforgetable Fire)
11. CITY OF BLINDING LIGHTS (How To Dismantle An Atomic Bomb)
12. VERTIGO (How To Dismantle An Atomic Bomb)
13. I'LL GO CRAZY IF I'LL DON'T GO CRAZY TONIGHT "Remix" (No Line On The Horizon)
14. SUNDAY BLOODY SUNDAY (War)
15. PRIDE (The Unforgetable Fire)
16. MLK (The Unforgetable Fire)
17. WALK ON (All That You Can't Leave Behind)
18. WHERE THE STREETS HAVE NO NAME (The Joshua Tree)
19. ONE (Achtung Baby)
20. MYSTERIOUS WAYS (Achtung Baby)
21. ULTRA VIOLET (Light My Way) (Achtung Baby)
22. WITH OR WITHOUT YOU (The Joshua Tree)
23. MOMENT OF SURRENDER (No Line On The Horizon)
Highlights:
Breathe / I Still Haven't Found What I'M looking For/ The Unforgetable Fire/ MLK / Ultra Violet (Light My Way)
U2 @ 360°: 't was Magnificent. Een erg sterk optreden. Een heel pak beter dan hun doortocht in Brussel op de "Vertigo-tour", beter ook dan "Pop Mart" (Werchter) en zelfs de "Elevation Tour" in Antwerpen. Maar het "Zoo TV-optreden", toen in Werchter, overtreffen ze wellicht niet meer...
Als je nog de kans hebt de band te zien op de 'second leg' van de '360°-Tour': doén zou ik zeggen!
//
Dankzij U2 waren we dus weer eens in London. Net zoals in november '08 voor Simple Minds was dat zeker de moeite waard. En net zoals toen was er ook nog wat tijd om in London wat rond te lopen te doen (al was ik er deze keer wel heel kort). Foto's van het korte Londonverblijf vind je in de London-set op Flickr, tags "140809" en "150809".
verslag: © Markec
.
THE HOURS
Na het o zo Britse Queuing Up betraden we zo rond vijf uur The Pitch, de heilige grond van Wembley. Al vrij snel, voor een nog zo goed als leeg stadium traden The Hours aan. Mocht dat stadium voller hebben gezeten was het na de eerste noot van The Hours vanzelf wel leeggelopen. Deze heren brachten een soort Britpop zoals je het al veel te vaak maar vooral véél beter gehoord hebt. O ja, ook goed ingestudeerde rockposes. Ach ja. De frontman poogde hard te entertainen en cool te zijn. Maar een handjevol goede songs en goede sound ware misschien betere tools geweest om te overtuigen. Goed, we dronken dan nog een Carlsberg pint aan £ 4. Duur, ja, ik wéét het maar 't smaakte wél. De set van The Hours duurde dan wel maar een halfuurtje, het leken - flauwe woordspeling coming up - wel UREN !
ELBOW
We kwamen natuurlijk voor U2, en dat die een lichtjes geweldig waren zou later die avond blijken, maar ik kwam toch ook om Elbow te zien. En was dat een goed idee? Jawel! Terwijl de U2-shirts in aantal serieus toenamen, kwamen de sympathieke heren uit Manchester rustig op. Zou de aparte, vaak intimistische en breekbare muziek van Elbow 'werken' in zulk groot stadium? De vraag was amper gesteld of je merkte hoe Elbow zonder enige moeite het ondertussen vollopende stadium inpakte. Enorm knap optreden en wat een sound. Geen poses hier, wel goede songs, degelijke muzikanten én de unieke stem van Guy Garvey! We kregen heel veel liedjes uit The Seldom Seen Kid, hun jongste album, met als absolute hoogtepunt "Grounds for Divorce". 'Als een scheiding zo muzikaal klinkt, dan lijkt dat niet eens iets ergs', zou je haast denken. Een ander highlight was natuurlijk ook "One Day Like This". Klasse, dat optreden van Elbow. En als het hen in zulk groot stadium al lukt, wil ik hen zéker eens in een zaaltje zien...
U2 @ 360°: MAGNIFICENT !
Ondertussen was het zo'n goede kwart voor acht. Om 20 uur al zou U2 eraan beginnen. Vroeg leek ons, maar er bleek een Curfew van 22.30 te zijn. Een klein kwartiertje later dan voorzien was het dan plots zo ver en het geweldige "Breathe" knalde door het stadium! Wat een stevige versie en wat is het toch een genot om die gitaarklanken van The Edge te horen! De stem van Bono leek me in dit eerste nummer wel erg scherp en schel klinken maar dat moet de sound engineer ook gemerkt hebben want dat was snel verholpen. Vanaf deze sterkte opener al was het oren én ogen de kost geven. Die ogen hadden we nodig voor die gigantische barcoschermen die in de speciale constructie van de door Stageco gemaakte "claw" het aparte haast monsterachtige podium. De schermen toonden haarscherp Bono, Adam, Larry en The Edge zodat letterlijk elkeen er haast met de neus op zat!
Doorheen de hele show kregen we behalve een knappe concertbeeldregistratie ook veel sterke visuals te zien. Maar laten we het toch vooral over de muziek hebben, niet? Anders dan de meeste groepen koos U2 ervoor om maar liefst zeven nummers van hun nieuwe CD in de set te steken. De meesten kregen we in het eerste halfuur. Het eerder genoemde "Breathe" en geweldige versies van "No Line On The Horizon" en vooral "Magnificent". De single "Get On Your Boots" bleek live een heel pak sterker te klinken en was de instap voor "Beautiful Day", waarvoor eigenlijk hetzelfde geldt. Ook uit All That You Can't Leave Behind kregen we een oersterk en potig "Elevation"!
Totzover een goede setlist hoor ik je denken? Wacht maar het wordt nog beter. Een van dé hoogtepunten van de avond moet zeker "I Still Haven't Found What I'm Looking For" geweest zijn, waarbij Bono toch wel verrast was door het publiek en aanvankelijk haast niet aan bod kwam in de voals. Hij vroeg nog nét niet: "mag ik ook eens?". Geweldig!
Na deze meezinger van formaat was het tijd voor een eerste rustig moment met een hele mooie versie van "Stuck In A Moment". Daarna werd terug uit No Line On The Horizon geout met het knappe "Unknown Caller".
En dan. Gehoopt, verwacht - ze speelden het ook op sommige vorige concertdates - jawel. Hét hoogtepunt van de avond: een ronduit sublieme vertolking van... "The Unforgetable Fire". Slik. Kippenvel. Amai. En hoe knap was niet die haast naadloze overgang naar "City Of Blinding Lights"? Wat een superduo. Ook genoten van de knappe bijhorende lichtshow. Indrukwekkend.
Het was weer tijd om te rocken en dat gebeurde met "Vertigo". En je raadt het: het hele stadium brulde "hello, hello there's a place called Vertigo" mee. Wat daarna volgde was een erh 'remixversie' van "I'll Go Crazy If I Don't Go Crazy Tonight": een sterke beat, Larry met op Safri Duo achtige drumtrommels rondwandelde, flarden van Frankie Goes To Hollywood's "Two Tribes" en "Relax", dance-echo's... We leken wel op een raveparty beland. Best wel grappig, maar voor mij hoefde dit eigenlijk ook niet. Het duurde vooral te lang. Maar niet getreurd, want er volgde een indrukwekkend trio...
Met "Sunday Bloody Sunday", "Pride" en vooral een heel mooi "MLK" werkte de band naar de finale toe. Na een ietsjes te lange inleiding (of preek zojewil) van Bono kregen we een "Walk On", opgedragen aan Aung San Suu Kyi en Desmond Tutu sprak de mensen toe middels een videoboodschap. Dan weerklonken die zo bekende eerste noten... Jawel: "Where The Streets Have No Name". Great!
Om te besluiten deed U2 met twee Achtung Baby-krakers "One" - Ooooh! en meteen erna het immer superfunky "Mysterious Ways".
Een luidruchtig Wembley liet op die wijze horen hoe goed ze het wel vonden. Gelijk hadden ze! Ik zag dat het nog géén half elf was, bisnummers zaten er dus nog in. Lang moesten we niet wachten. Daar kwamen ze alweer. Benieuwd naar wat er bij de bisnummers zou zitten. Nog iets van Achtung Baby? iets nieuws?
"Ultra Violet (Light My Way)" (uit Achtung Baby)! Jawel; daar werd de bisronde mee geopend! Geweldig! Super! En wat een versie! Daarna, het alombekende en misschien iets aan metaalmoeheid leidende "With Or Without You", maar in zo'n mooie versie.... Tot slot kregen we nog "Moment Of Surrender" (No Line On The Horizon). En toen was het echt gedaan.
Bono dankte het publiek en schluss.
SETLIST U2 @Wembley, 14.08.09:
1. BREATHE (No Line On The Horizon)
2. NO LINE ON THE HORIZON (No Line On The Horizon)
3. GET ON YOUR BOOTS (No Line On The Horizon)
4. MAGNIFICENT (No Line On The Horizon)
5. BEAUTIFUL DAY (All That You Can't Leave Behind)
6. ELEVATION (All That You Can't Leave Behind)
7. I STILL HAVEN'T FOUND WHAT I'M LOOKING FOR (The Joshua Tree)
8. STUCK IN A MOMENT (All That You Can't Leave Behind)
9. UNKNOWN CALLER (No Line On The Horizon)
10. THE UNFORGETTABLE FIRE (The Unforgetable Fire)
11. CITY OF BLINDING LIGHTS (How To Dismantle An Atomic Bomb)
12. VERTIGO (How To Dismantle An Atomic Bomb)
13. I'LL GO CRAZY IF I'LL DON'T GO CRAZY TONIGHT "Remix" (No Line On The Horizon)
14. SUNDAY BLOODY SUNDAY (War)
15. PRIDE (The Unforgetable Fire)
16. MLK (The Unforgetable Fire)
17. WALK ON (All That You Can't Leave Behind)
18. WHERE THE STREETS HAVE NO NAME (The Joshua Tree)
19. ONE (Achtung Baby)
20. MYSTERIOUS WAYS (Achtung Baby)
21. ULTRA VIOLET (Light My Way) (Achtung Baby)
22. WITH OR WITHOUT YOU (The Joshua Tree)
23. MOMENT OF SURRENDER (No Line On The Horizon)
Highlights:
Breathe / I Still Haven't Found What I'M looking For/ The Unforgetable Fire/ MLK / Ultra Violet (Light My Way)
U2 @ 360°: 't was Magnificent. Een erg sterk optreden. Een heel pak beter dan hun doortocht in Brussel op de "Vertigo-tour", beter ook dan "Pop Mart" (Werchter) en zelfs de "Elevation Tour" in Antwerpen. Maar het "Zoo TV-optreden", toen in Werchter, overtreffen ze wellicht niet meer...
Als je nog de kans hebt de band te zien op de 'second leg' van de '360°-Tour': doén zou ik zeggen!
//
Dankzij U2 waren we dus weer eens in London. Net zoals in november '08 voor Simple Minds was dat zeker de moeite waard. En net zoals toen was er ook nog wat tijd om in London wat rond te lopen te doen (al was ik er deze keer wel heel kort). Foto's van het korte Londonverblijf vind je in de London-set op Flickr, tags "140809" en "150809".
verslag: © Markec
.
2 opmerkingen:
Amai, volgens het gedetailleerde verslag was het heel duidelijk zeker de moeite, hé.
Hildegarde
ge hebt duidelijk genoten
Wim ook hoop ik?
Een reactie posten