Foto: (c) Christel Schoepen
Eén van mijn muzikale helden, Grant Hart, zeg maar de Paul McCartney van de pre-grunge, noise- en punkrock én ooit samen met Bob Mould deeluitmakend van het geweldige Hüsker Dü, later goed op dreef met zijn eigen Nova Mob, hield vrijdag 8 april halt in het auditorium van Cultuurcentrum Mechelen. En nu zou ik hier graag enkele uitroeptekens en superlatieven bovenhalen maar daarvoor maakte Hart er een iets groot rommeltje van jammer genoeg...
Grant bracht een elektrische soloset die an sich uitstekend en erg evenwichtig was; nummers van Hüsker Dü, Nova Mob en eigen werk wisselden elkaar goed af. De uitvoering ervan was echter vaak te rommelig en weinig of niet geïnspireerd.
Net zoals zijn vroegere kompaan Bob Mould, het deed en doet met en zonder Sugar was Hart kort van stof en waren bindteksten schaars, maar dat is an sich helemaal niet erg.
Ook niets mis met de soms overdaad aan distortion, nog een gelijkenis met zijn vroegere spitsbroeder Mould, die soms de Hüsker Dü-feel opriep. Dat de stem niet altijd even helder klonk, deerde niet echt, met die stem zelf trouwens weinig problemen. Maar dat het na een nummer of drie allemaal nogal heel erg eentonig begon te klinken en dat je écht de indruk had dat deze man met kilometers tegenzin op het podium stond zijn set af te werken destemeer.
> het volledige verslag lees je op '
Mechelen Blogt'
