Vier jaar zonder Bram. Klam. Arm. Arm, want zo rijk was de woordenvloed en de muzikaliteit van Bram Vermeulen. De zanger, schrijver, dichter, componist, schilder, reportagemaker en grote meneer die Vermeulen was, overleed op 4 september 2004 in zijn vakantieverblijf in Italië plots aan een hartstilstand. Een groot verlies voor de Nederlandse letteren, muziek en zeg maar gerust Kunst.57 jaar werd Bram. Het verhaal van Bram was nog lang niet verteld. Bezige bij, boordevol ideeën zittende Bram: hij was nog lang niet 'klaar'. Dat kan haast niet. Al doet het laatste nummer van het album "De Mannen" (2003), "Vrij" anders vermoeden: "Het is niet de dood waar ik bang voor ben/ die staat voor mij wel vast..." (Vrij). Naar dat nummer heeft iets héél ergs griezeligs of akeligs... alsof Bram wist wat er ging gebeuren, zich er klaar voor aan het maken was.
Op 6 februari 2004 zag ik - samen met de Vlaamse (ondergewaarde) artiest Wigbert van Lierde - een nog meer dan springlevende Bram aan het werk in de AB in Brussel, ik ging altijd kijken wanneer Bram weer in Vlaanderen toerde, zijn geliefde Vlaanderen dat hem - anders dan zijn thuisland - omarmde, sloeg hij ook nooit over. Dat het de laatste keer zou zijn, kon niemand toen vermoeden. En in september 2004 kwam dan dat droeve nieuws...
Bram, we missen je! Maar, gelukkig zijn er nog de vele mooie liedjes en prachtige gedichtjes die je ons naliet. Die blijven. Bedankt, Bram! En vergeten doen we je niet. Nooit. En dankzij je werk ben je er eigenlijk nog wel, en je zal er altijd zijn. Of zoals je het zelf zo mooi stelde:
"Als ik dood ga, huil maar niet
ik ben niet echt dood moet je weten
het is de heimwee die ik achterliet,
dood ben ik pas als jij die bent vergeten."
(Testament, "Vriend & Vijand", 1991)
Waar je ook moge zijn, Bram, het ga je goed!
.
