In the presence of DREAM THEATER: Geniaal!

Gisterenavond (04.10.07) hield de 'Dream Theater Constant Motion-trein' halt in Antwerpen. En dat zouden we geweten hebben. Jongens toch! Fantastisch zeg.... subliem optreden... en, zoals we van DT gewoon zijn, een schitterende setlist...

Wat zijn de heren weerom in bloedvorm... James La Brie zingt béter dan ooit, zelfs in die hoge noten waar het vroeger al wel eens mis durfde gaan... de gitaarsoli van John Petrucci waren om te sterven: zoooo mooi.... Mike Portnoy is nog steeds een drumgod en geboren publieksmenner en de toetsentapijten van Jordan Rhodes waren om duimen en vingers bij af te likken. En het stevig strakke baswerk van John Myung vergeten we natuurlijk ook niet !

SYMPHONY of CACOPHONY X ?
De helden van de avond; Dream Theater zouden pas aan hun triomftocht beginnen om 21.15 uur. Eerst was het tijd voor de powermetal van Symphony X. Een tegenvaller helaas: het geluid was niet super en de vocalen van Russel Allen, vielen nogal tegen. Bij 'Paradise Lost', titeltrack van het nieuwe album, en eigenlijk al een favoriet van ondergetekende in wording, viel het nog het meest op hoe zwak de vocalen waren. Jammer. En nog wat dat geluid betreft, er was weinig plaats voor subtiliteit. Je hoorde bijgevolg vooral veel drums, bassen en flarden van Allen's stem. Zo was er van een 'symphony' weinig spraken, je zou zelfs kunnen zeggen: "het leek eerder op Cacophony X"

De nogal pijnlijk mislukte poging om het publiek beter te laten interageren zullen we Allen maar vergeven zeker? "They told me you guys rock, Germans: they rock, Frenchies they rock, but.." Enz. Misschien lag het niet echt aan ons, meneer Allen, maar aan jullie eerder vlakke performance?. "Come on, help us to save Heavy Metal or even better Rock 'n Roll!".
Huh?
Maar goed, ik gun het gezelschap het voordeel van de twijfel en probeer ze een volgende keer wel eens opnieuw uit..

CONSTANT MOTION IN THE PRESENCE OF DREAM THEATER!
21.15 zou Dream Theater eraan beginnen dus. Maar om 21.08 doofden de zaallichten al... Visuals ! Het DREAM THEATER logo: en het publiek, waaronder uw dienaar, werd gek... Nog een aantal visuals van artwork van voorgaande DT-albums, met dan "Systematic Chaos" geprojecteerd. De bombastische muziek van "Also Sprach Zarathustra", en de heren verschenen op het podium. "Yearh!"

Op het podium, behalve de genieën van DT, enkele reusachtige mieren, het 'Systematic Chaos verkeerslicht' was er ook, alsook het verbodsbord met het DT logo erin...

CONSTANT MOTION werd ingezet en de sfeer zat er meteen in. En mijn verwachtingen/ verhopingen kwamen al stantepede uit - het zou ook voor de andere 'Chaos-nummers' bewezen worden: live staan die nummers niet alleen als een huis, ze klinken zelfs nog veel beter! PANIC ATTACK (Octavarium) volgde en bleek perfect te passen achter zijn Chaos-voorganger; de heren wéten hoe een setlist in mekaar te steken! Zoveel is duidelijk.

En dan was het, wat mij betreft alleszins, tijd voor een eerste absolute hoogtepunt, annex aangename verrassing; een sublieme versie van SCARRED (Awake). Jongens, genieten zeg. LaBrie's stem optimaal, de wisselwerking tussen alle DT-leden ideaal. Wat is dit toch een fantastisch nummer en in zijn live-jasje is't fenomenaal...

Sprak ik van een 'eerste absolute hoogtepunt'? Het tweede volgde er meteen op! Ja, een wel heel knappe performance van SURROUNDED (Images And Words), in een Extended-versie, dus een veel langer feest dan de gebruikelijke vijf-minuten albumversie! Met, rara, de nodige ruimte voor improvisaties. Klasse! En ook hier: genieten van LaBrie's vocals ... Nu heb ik deze prachtsong al wel vaker live mogen meemaken, maar dit moet toch wel de beste versie totnogtoe zijn.

SURROUNDED werd gevolgd door een fenomenale gitaarsolo van John Petrucci, mét flarden erin uit het Pink Floyd-epos "The Wall", maar.. er was nog iets herkenbaars.. ja, "ik kén dat toch, is het niet..." en toen zong LaBrie "your daddy took a raincheck..". SUGAR MICE ! Marillion! Een van mijn top 10 favoriete-bands die citeert uit een van top 10 albums allertijden (Clutching At Straws, 1987). How Cool is that?!

Tijd om nog eens te testen hoe goed 'Systematic Chaos' al gekend was bij het publiek? THE DARK ETERNAL NIGHT werd alleszins uit menig kelen meegezongen. En wat een super-smerige mokerslag-versie ! Duivelhandjes en vuistjes in de lucht...

En, alsof het zo hoort, er perfect achter passend, volgde HOME (Scenes From A Memory), uiteraard ook goed meegezongen door het enthousiaste DT-publiek, en gevolgd door die knappe Rhodes-solo "THE DANCE OF ETERNITY"...

Ook "Six Degrees of Inner Turbulence" werd niet vergeten, en daaruit kwam meteen dan ook het derde hoogtepunt van de avond: MISUNDERSTOOD. Wow! Slik. Amai.
Nog nooit klonk "If I seem super human, I must have been misunderstood" en ook "How can I feel abandoned even when the world surrounds me" zo overtuigend. En inderdaad: "how can you feel abandoned, DT": het publiek omarmde de band alleszins, zoveel is duidelijk! En. Goh... MISUNDERSTOOD: zo'n sterke Lyrics, dank u meneer Petrucci!

En dan. Ik hàd er stiekem wel op gehoopt, en ik dacht ook vooraf: "waarom niet, op de vorige tour speelde ze 'Octavarium' (24.00) in zijn geheel". En.. YES!
We kregen IN THE PRESENCE OF ENEMIES pt 1 én 2, samen goed voor 25 minuten! Ongeloofelijk.. Fantastisch... Wat een apotheose zeg. En al vind ik doorgaans "PT 2" iets meer punch hebben dan PT 1, live, gebracht als één geheel werkte beiden delen perfect. Al vind ik "The Heretic And The Dark Master" (PT2 - III) toch nog het meest fantastische van het geheel..

Met een perfecte en majestueuze uitvoering van "IN THE PRESENCE OF ENEMIES 1 & 2" kwam helaas een einde aan het DREAM THEATER FEESTJE, of toch bijna. De heren kwamen nog een keer terug en brachten ons een wel zeer aparte DT-Medley. Apart in de zin van de songkeuzes, en hoe ze die verwerkten; de zogeheten "MEDLEY WILCOX" bevatte (flarden van) TRIAL OF TEARS (Falling into the Infinity), FINALLY FREE (Scenes from a Memory), LEARNING TO LIVE (Images and Words), IN THE NAME OF GOD (Train of Thought) en OCTAVARIUM (Octavarium).

In de medley vormde LEARNING TO LIVE eerder het muzikale cement, van TRIAL OF TEARS kregen we "I. IT'S RAINING" met LaBrie die de tekst even aanpaste: "It's raining on the streets of Antwerp City". En ik blij, want laat het nu net een nummer/compositie zijn die ik al lang live wilde horen!. Als ideale afsluiter van de medley was er het stukje "V. RAZOR'S EDGE", het sluitstuk van het epos "OCTAVARIUM" op het gelijknamige album.

Een prachtig einde van een fenomenaal goed optreden, maar dat einde had van mij nog even op zich mogen laten wachten. Ook al hebben de heren een dikke twee uur gespeeld, voor mij mocht het nog uren doorgaan!

Nu is het dus wachten op een volgende afspraak met Dream Theater. Ik kijk er nu al naar uit !

SETLIST:
1. CONSTANT MOTION (Systematic Chaos)
2. PANIC ATTACK (Octavarium)
3. SCARRED (Awake)
4. SURROUNDED extended (Images and Words)
5. PETTRUCI SOLO feat. "Comfortably Numb" (The Wall, Pink Floyd) / SUGAR MICE (Clutching At Straws, Marillion)
6. THE DARK ETERNAL NIGHT (Systematic Chaos)
7. HOME / THE DANCE OF ETERINTY / ONE LAST TIME (Scenes From A Memory)
8. MISUNDERSTOOD (Six Degrees of Inner Turbulence)
9. IN THE PRESENCE OF ENEMIES - PART 1 (Systematic Chaos)
10. IN THE PRESENCE OF ENEMIES - PART 2 (Systematic Chaos)

# Encore
11. MEDLEY WILCOX:
- Trial Of Tears - I. It's Raining (Falling Into Infinity)
- Finally Free (Scenes from a Memory)
- Learning to Live (Images and Words)
- In The Name of God (Train of Thought)
- Octavarium - Razor's Edge (Octavarium)

Het moet de vijfde of zesde keer zijn dat ik deze topband live kon meemaken, en het was zeker een van de betere keren, misschien zelfs de beste?! Ja, misschien was het zelfs nog beter dan hun Octavarium/ Anniversary-doortocht in Vorst. Alleszins, in mijn concert top 10 van 2007 zal deze avond héél erg hoog scoren...

Prachtige foto's bij dit artikel: Danny Focke
.

Hyperkinetisch Rock 'n Roll feestje met 'The Hip' !

Tragisch? Hip? De canadese formatie rond hyeperkinetische frontman Gordon Downie voldoet eigenlijk aan geen van beide benamingen, tragisch zijn ze niet, hip, behoudens enkele (bescheiden) hitsingles en een trouwe fanbase (ook wel "The Hip Club" genaamd), waaronder uw diennaar, ook niet echt. Wél: immer geïnspireerd en gewoon steengoed. Maar geef toe een bandnaam als The Tragically Hip. Tragisch Hip: 't is een geniale vondst en 't klinkt best wel rock 'n roll. De hippe heren zijn ondertussen alweer een flinke 24 jaar bezig, en nog steeds gaan ze er voor: fully completely! Hun eigen devies "it's a good life if you don't weaken" (een nummer van "In Violet Light, 2002") lijkt wonderwel op hen van toepassing.

En zo bleek ook afgelopen vrijdag in de AB. Want ja, eindelijk kwamen de heren nog eens naar Brussel. En net zoals hun vorige passages was ik erbij. Was het goed?. Nee, eigenlijk niet. Het was fantastisch !

Sinds Werchter '93 (of was het 94, dat kan ook) ten tijde van "Fully Completely", volg ik deze band, en ik was er dan ook als de kippen bij toen ik vernam dat The Hip naar de AB zou komen. En The Hip maakte opnieuw hun goede live-reputatie waar. Ik had dan ook niet anders verwacht! We kregen een ijzersterke en sublieme set, met vooral hoogtepunten. Een ideale mix van oud en nieuw werk ook!

Gordon Downie. Het is nog steeds dezelfde prettig gestoorde hyperkineet. Zijn overbeweeglijheid, die best vergezeld wordt van de waarschuwing: "don't try this at home", lijkt met de jaren alleen maar erger te worden. Downie's moves mochten er weerom zijn, zijn gevecht met de microfoonstandaard of ook: "creatief met zakdoek"; lachen! Al ging het natuurlijk vooral om de muziek. Ook die was meer dan in orde!

De tijd lijkt op The Tragically Hip geen vat te hebben. Ze zijn zoals een goede wijn en worden beter met de jaren, zeker wat betreft hun live-performances. Het gitaarspel van Paul en Rob, de strakke drums en bass van Jonny en Gord en natuurlijk het o zo karakteristieke en toch wel aparte stemgeluid van Gordon.... al 24 jaar een prima combinatie en garantie voor intelligente rock'n roll. Zo-ook vrijdag. Het was echt genieten. Daarvoor zorgde natuurlijk ook de prima setlist.

Het nieuwe album, "World Container", dat enorm fris klinkt en een heel stuk beter dan zijn teleurstellende voorganger ("In Between Evolution"), kwam met 6 songs goed aan bod in de setlist, en de nieuwe songs bewezen er ook live te staan als een huis. "The Lonely End of the Rink" (World Container) blijkt ook een perfecte opener te zijn. Dat er ook geput werd uit recente albums zoals "In Violet Light" - met een sublieme versie van "It's a good life if you don't weaken" - en "Music @ Work"; "My Music @ Work", deed me veel plezier, evenals het feit dat ze "In Between Evolution", wat mij betreft hun zwakste wapenfeit, onaangeroerd lieten. Feest ook om prachtige versies te horen van "Ahead by a century" en "Springtime in Vienna", beiden afkomstig van mijn favoriete album "Trouble at the henhouse"!

En The Hip zou The Hip niet zijn als het publiek ook niet getrakteerd werd met "Fully Completely", "Grace, Too", "Courage", en "At the Hundredth meridian". Maar de voor mij echte grote verrassing waren toch wel "New Orleans Is Sinking", dat in zijn briljante uitvoering een der hoogtepunten van de set vormde, én een stomend "Blow at high dough", beiden van "Up to here" (1989).

Dat de AB niet uitverkocht was is an sich onbegrijpelijk, maar goed, niet iederen kan goede smaak hebben zeker? Zij die er wel waren wéten, net als ik, dat het een absoluut feest was. Zeventien songs genieten !! En, ook wel no rest for the wicked, gedreven op de power van Gordon Downie, werd er lustig meegezongen en bewogen !!

Hoogtepunten waren, wat mij betreft: "It's a good life if you don't weaken", "My Music @ Work", "The Lonely End of the Rink" "New Orleans is Sinking" en "Blow At High Dough"....

Maar helaas, aan een set vol hoogtepunten zou (veel te) snel een einde komen, en zo was het rond half elf helaas al over and done. Beste tragisch hippe heren, kom aub gauw een keer terug naar Brussel. En rap eh, mannen ;-) Het prima optreden smaakte naar méér.

Zo, nu nog eens de prima nieuwe CD "World Container (2007)" opzetten, genieten, en terugdenken aan dat prima opreden van vrijdag!

> De Hip SETLIJST:
1. THE LONELY END OF THE RINK (World Container, 2007)
2. MY MUSIC @ WORK (Music @ Work, 2000)
3. GRACE, TOO (Day For Night, 1994)
4. IT'S A GOOD LIFE IF YOU DON'T WEAKEN (In Violet Light, 2002)
5. IN VIEW (World Container)
6. AHEAD BY A CENTURY (Trouble At The Henhouse, 1996)
7. YER NOT THE OCEAN (World Container, 2007)
8. COURAGE (Fully Completely, 1992)
9. WORLD CONTAINER (World Container, 2007)
10. SPRINGTIME IN VIENNA (Trouble At The Henhouse, 1996)
11. AT THE HUNDREDTH MERIDIAN (Fully Completely, 1992)
12. BOBCAYGEON (Panthom Power, 1998)
13. THE KIDS DON'T GET IT (World Container, 2007)
14. FULLY COMPLETELY (Fully Completely, 1992)
15. NEW ORLEANS IS SINKING (Up To Here, 1989)

# encores:
16. FAMILY BAND (World Container, 2007)
17. BLOW AT HIGH DOUGH (Up To here, 1989)
.