Thunder: Oerdegelijke Hard Rock 'N Roll!

Zei ik maandag al niet dat ik veel verwachtte van het concert van Thunder? Jawel. Werden mijn hoge verwachtingen ingelost? Absoluut!

Op Arrow Rock, twee jaar geleden, zag ik Thunder voor het eerst aan het werk. Toen was het een hernieuwde kennismaking na véél te lang geleden. En wat een kennismaking. Woorden schoten me toen te kort om te beschrijven hoe goed ik het toen wel vond (alhoewel). En reikhalsend keek ik uit naar een cluboptreden van deze band. Gisteren, dinsdag (06.03.07) was het dan eindelijk zover in de Biebob, en beklagen doe ik het me niet...

Na letterlijk geluid van donder, en vergezeld van de enthousiaste verwelkoming van het publiek, verschenen de sympathieke britten één voor één op het podium. De set werd geopend met "Loser", toch wel een merkwaardige keuze als opener, maar o zo goed. De toon werd meteen gezet: dit werd weerom een gebald, degelijk, prima concert.

Een praatgrage en immer grappige Danny Bowes had er duidelijk zin in. Een kwinkslag hier en daar en immer bereid, als ware het zijn missie, het publiek te mennen (ook al was dat eigenlijk niet echt nodig) om (nog meer) mee te zingen, in de handen te klappen of mee te 'up and down' te 'jumpen'....

Het optreden had een enorme vaart en ontpopte zich tot een waar 'funky rock 'n roll feestje' met een prima zingende Bowes, met zijn heerlijk soulvolle, warme stemgeluid, het fijne gitaarspel van Thunder-songsmid Luke Morly, een fraaie selectie van songs en - overall - een strak spelende band, zonder pretentie. Géén grote lichtshow hier, geen decors, geen ingewikkeld concept. Nee. Gewoon oerdegelijke 'hard rock 'n roll'.

Uit het recent verschenen 'Robert Johnson's Tombstone', koos de band 'Dirty Dream', 'A Million Faces', het swingende 'The Devil Made Me Do It', 'The Girl's Alright' en een adembenemende versie van het titelnummer. Verder een goede greep uit recente en minder recent albums. Een perfecte selectie, garantie voor een rock 'n roll feest zonder franjes, en 200% gemeend.

Hoogtepunten voor mij waren zonder enige twijfel de opener Loser, I Love You More Than Rock 'N Roll, Robert Johnson's Tombstone, Can't Keep A Good Man Down, lekker lang uitgesponnen, met flarden van klassiekers als "My Woman From Tokyo" en "Back in the USSR" erin verwerkt, het extra soulvolle en funky Gimme Some Lovin' en een kippenvel factor 200-versie van Low Life In High Places. Amai !

In de - veel te korte set:
LOSER / DIRTY DREAM / HIGHER GROUND/ LOW LIFE IN HIGH PLACES / LAUGHING ON JUDGEMENT DAY/ GIMME SOME LOVIN' / ROBERT JOHNSON'S TOMBSTONE / A MILLION FACES / RIVER OF PAIN / THE DEVIL MADE ME DO IT / FADE NTO THE SUN / LOVE WALKED IN/ I LOVE YOU MORE THEN ROCK AND ROLL
#bis:
THE GIRL'S ALRIGHT / CAN'T KEEP A GOOD MAN DOWN

Na de prima, maar veel te korte, show bleven we nog wat rondhangen, en een weinig later verscheen ook Thunder in de zaal. En zo was het een kleine moeite om even een praatje te slaan met Danny Bowes, Luke Morley en Harry James. Sympathieke kerels, die zich als gewone sympathieke 'british lads' zonder kapsones voordoen - en dat wellicht ook zijn.

En zo werd het weer veel te laat...

Goh... het derde concert van 2007 en alweer zo goed!! 2007 moet een prachtjaar zijn, het kan haast niet anders ;-))
.

Hallelujah! Zalvende Pijn!

Hallelujah!
Wat een zalvende pijn !

Pain of Salvation, gisterenavond in de Biebob. Amai.... Wat een knap staaltje vakmanschap, wat een drive... wat een ambiance.... en wat een stem heeft Daniel Gildenlow toch... onvoorstelbaar.... dan zong ie weer heel hoog, dan weer laag van diep in de kelder, en altijd o zo zuiver...
Ik ben er niet uit of het nu de derde of vierde keer was dat ik ze live zag, maar ongetwijfeld de beste keer, maar dat zei ik de vorige keer wellicht ook al wel ;-)

Telkenmale slagen de heren erin je te overdonderend met zoveel moois en geniaals...

Gildenlow was zeer goed in form en maakte nu en dan de nodige tijd om wat flauwe grapjes te maken, en zo kregen we haast bijna "Sweet Home Alamaba", maar uiteindelijk zou het dan toch Disco Queen worden... Hij grapte ook nog het hele "Be" album te zullen spelen... tussendoor.. en helemaal aan het einde bij het prachtige "Used" als bis, werd dit als een "ballad" aangekondigd.. Met als nuance: "a pain of salvation ballad!!!".

HET ABSOLUTE HOOGTEPUNT voor mij was toch wel de indrukwekkende versie die PoS bracht van Leonard Cohen's "Hallellujah" !!! Fenomenaal..
Om het koud van te krijgen.. Shivers down my spine... amai...

[ "Hallelujah" is misschien nog bekendst in de versie van de betreurde Jeff Buckley, die het in 1994 pas opnam, maar geschreven door Leonard Cohen. En ook John Cale nam er een heel mooie cover van op in 1991. Later zou ook Rufus Wainwright het coveren. ]

Behoudens vergissingen, was dit de setlist:

- SCARSICK (Scarsick)
- AMERICA (Scarsick)
- NIGHT MIST (Entropia)
- FOREWORD (Entropia)
- HANDFUL OF NOTHING (One Hour By the Concrete Lake)
- NEW YEAR'S EVE (One Hour By the Concrete Lake)
- ASHES (The Perfect Element)
- UNDERTOW (Remedy Lane)
- THIS HEART OF MINE (Remedy Lane)
- SONG FOR THE INNOCENT (The Perfect Element)
- CHAIN SLING (Remedy Lane)
- DIFFIDENTIA (Be)
- FLAME TO THE MOTH (Scarsick)
- DISCO QUEEN (Scarsick)

# Bis:
- HALLELUJAH (Leonard Cohen)*
- CRIBCAGED (Scarsick)
- USED (The Perfect Element)

Hoogtepunten, waren, zonder enige twijfel:
Scarsick, New Years Eve, Ashes !!!, Undertow, Disco Queen, Used en ... Hallelujah!!!

Een concert waar je niet genoeg van kon krijgen, maar u weet: schone liekes duren niet lang (genoeg).

Mijn concertjaar begon wat laat, maar o zo goed, met eerst de prachtige pop van Blackfield en gisteren het fenomenale Pain of Salvation-concert. En morgenavond trekken we naar Thunder. Ook dààr verwacht ik veel van...
.