Zoals gebruikelijk als Simple Minds toeren, poog ik telkens ook één of twee concertjes in het buitenland mee te pikken. Dit keer viel de keuze op de concerten in Bielefeld en Düsseldorf (02.03) die netjes in mijn Krokusvakantie vallen. O ja, ik ging ook al naar Amsterdam (17.02). Dan komen we aan drie zeker?Bielefeld is een 'kleine' 400 kilometer rijden en gezien de afstand was de bedoeling om er te overnachten na het optreden, maar uiteindelijk zouden we toch nog meteen na het concert nog naar huis rijden... (!).
Zover rijden voor een popconcert? Is dat niet een beetje Gek? Is het dat allemaal wel waard? Gek misschien wel. De moeite waard alleszins ... Het mag gezegd: van de vier data die ik uitkoos van de 'Black & White 050505 tour' was Bielefeld totnogtoe het beste concert dat ik mocht beleven. Maar wie weet... wordt Düsseldorf donderdag nog beter?
Zo rond 17 uur hadden we 'Ringlokschuppen', de concertzaal gevonden. En buiten voor de ingang zagen we al enkele bekende gezichten. En, alhoewel niet gepland, niet zoveel later stonden we al mee aan te schuiven, samen met nog een tiental mindsfans. De deuren zouden pas rond 18.45 uur openen. Het voordeel was wel dat dit ons een 'eerste rijplaats' garandeerde. En zo stond ik een weinig later mooi op de eerste rij... dat was alweer geleden van Luxemburg 2003 als ik me niet vergis... En zeggen dat sommige muziekfans dit altijd doen: uren op voorhand buiten, soms in de bittere koude wachten, om hun 'eerste rij-plaats' te verzekeren.
Na het obligate voorprogramma (opnieuw 'Born', uit Nederland), en wat technische problemen: Charlie's gitaar bleek maar niet gestemd te raken, doofden dan uiteindelijk toch de zaallichten en kon het spektakel beginnen. Zoals gewoonlijk betrad de band tijdens de 'Too Much Television' loop het podium, klaar om er een stevige lap op te geven. En dit keer ging het precies zoals ik het me gewenst had: er werd geopend met het ijzersterke STAY VISIBLE, tevens openingstrack van het nieuwe album. Daarna HOME en vervolgens, zoals bij de vorige optredens een fraaie selectie uit Sparkle In The Rain, New Gold Dream, Once Upon A Time en Sons And Fascination, met als hoogtepunten Colours Fly And Catherine Wheel en East At Easter. De eerste aangename verrassing was THE JEWELLER (Part 2)!. Eindelijk. Ik begon al te wanhopen deze song, in de UK steevast op de setlist, nooit live te zullen horen. Maar het wachten werd dus beloond. En tjonge: wat een versie!
Het zou niet de enige verrassing blijken, want aan het einde van de eerste set zou de band uitpakken met een bloedmooie versie van BELFAST CHILD! In zijn volle majestueze glorie, mét een schitterende gitaarsolo van Charlie Burchil. Klasse, en kippenvel!
Gelukkig heeft Kerr nu die lelijke gele zonnebril die ie in Brussel en Amsterdam op had achterwege gelaten. Die Bono-look stond hem écht totaal niet. Dat had ie blijkbaar zelf ook door...
Tijdens de twee bisronders kregen we, net zoals op voorgaande concerten deze tour DIFFERENT WORLD en STRANGER van het nieuwe album, weerom brilliant gebracht én een al even adembenemende versie van Seeing Out The Angel, als bij de vorige keren. Toch goed dat ze deze oude parel hebben opgeblonken!
A LIFE SHOT IN BLACK AND WHITE hoop ik ook eens live te horen... hopelijk donderdag. En ook: KISS THE GROUND, dat in Bielefeld wél gesoundchecked werd, maar niet gespeeld... En DOLPHINS, dat nu moest wijken voor Belfast Child, mag gerust terug in de set...
Het publiek in Bielefeld was laaiende enthousiast, en terecht. Er stond dan ook een band die in prima vorm was, en er zélf ongeloofelijk veel zin in had/ heeft. Een constante deze tour trouwens. Het ziet er lang nog niet naar uit dat Kerr en co er mee zullen stoppen, integendeel zelfs. Het is alsof de voorbije 25 jaar slechts een aanloopje waren naar nog zo veel meer... Time will tell! Voor mij mogen ze alleszinds verder doen...
