Prachtig gezongen levensverhaal van Paul Michiels, zanger zonder blues met overdosis soul & cool

Hoe goed de Britse levende legende Steve Winwood (bekend van Spencer Davies Group, Traffic, Blind Faith en van succesvol solowerk) dezer dagen bij stem is, weten we niet. Maar met de keel van diens leeftijdgenoot en Vlaamse evenknie zit het snor. Vrijdag 8 november konden we in GC Blikveld in Bonheiden zelf vaststellen dat ‘onze Steve Winwood’, Paul Michiels in méér dan goed doen is dezer dagen! De vergelijking met Winwood, zal Michiels, zelf fan van de Britse legende, ons zeker niet kwalijk nemen.

Eenzaam op het podium maar omringd door een dankbaar publiek, de zanger, een handvol gitaren, keyboards en bluesharp: dat is het concept van ‘The Lonesome Dreamer’, het programma waarmee Paul Michiels door Vlaamse zalen toert. “Ik ga mij volledig smijten”, beloofde Michiels, die zijn belofte de volgende twee uur meer dan waar maakte. Dat deed hij met een straffe mix van eigen werk, met vooral gloednieuwe nummers uit het album ‘Let’s You & Me’(2013), een aantal krakers van Soulsister en Leyers, Michiels & Soulsister én erg geïnspireerde covers, odes aan diens eigen muzikale helden. Het was genieten van een rijk muzikaal palet – pop, soul, blues en rock ‘n roll - en een indrukwekkend vocaal bereik van de sympathieke Heistenaar.

Michiels startte met een van Bart Peeters ontleend ‘Zanger Zonder Blues’, een grappige pastiche. Daarna volgde een fijne reeks odes aan Michiels’ muzikale helden, mooi ingekleed met persoonlijke verhalen en ervaringen. Buddy Holly’s ‘It Doesn’t Matter Anymore’ werd gevolgd door een rondje Beatles met eerst een heel erg mooi ‘I Need You’, van de hand van George Harrison, die andere songschrijver bij The Beatles die méér aandacht verdient, “maar Paul en John konden er ook wat van hoor” waarop Michiels een sterk ‘Lady Madonna’ weggaf. Het verhaal over hoe The Beatles gevraagd werd om ‘A Taste of Honey’ (Lenny Welch) op muziek te zetten. “Ik ga dat voor u brengen, maar op mijn manier. Ik heet dan wel Paul, maar niet McCartney”. Prachtig.

Paul nam zijn Buddy Holly-gitaar uit ’64 en bracht een lekker wegrockend ‘Peggy Sue’. “Er zijn haast geen platenwinkels meer, maar ik heb mijn nieuwe plaat bij, die kun je in de pauze straks kopen”, beloofde Michiels die ‘You Never Know’ inzette, één van de vele straffe songs op het album ‘Let’s You & Me’. Verassend was hoe hij er een stukje ‘Whole Lotta Love’ aanbreide. Sterk! Led Zeppelin is misschien niet de band die je automatisch met de zanger associeert maar Michiels is fan.

 Ook ‘Lovin’ Arms’ is een erg mooi nieuw nummer. De overige parels van het nieuwe album kregen we pas na de pauze, Paul was er zuinig op. “Ik had het over The Beatles maar The Rolling Stones vond ik ook heel goed, ik heb nooit ‘kamp’ gekozen” bekende Michiels en hij verwende ons met een een schitterend ‘Ruby Tuesday’. Met ‘Rolling in the Deep’ van Adele, jawel, gingen we pauze in. Nog wat hongerig om méér nieuw werk te horen, maar al voldoende overtuigd om het album alvast aan te schaffen.

Met een bijzonder sfeervol ‘Changes’ (Leyers, Michiels & Soulsister, 1992), enkel Pauls mooie stem en piano, opende Michiels de tweede set. En dan volgde een kippenvel-momentum om U tegen te zeggen. Subliem was ‘No Rewind’, bloedmooi gezongen. En het viel ons op hoezeer Michiels' stem in dit nummer op die van Sting lijkt, of hoe die van Sting op die van Michiels lijkt: dat kan ook. Maar wat een juweeltje van song zeg! Ook te vinden op het nieuwe album en sterk argument om die CD te kopen.

Ook ‘Chains Of Love’, ontdaan van de arrangementen op het album en ‘naakt’ erg sterk, komt uit het nieuwe album. Toen Michiels aankondigde een song van Lady Gaga te zullen coveren wisten we niet of dat nu zo’n goed idee was maar zijn ‘Paparazzi’, met Soulsister’s ‘Tell Me What It Takes’(1994) erin verweven, klonk super. Michiels bleef even bij Soulsister met een van alle franjes ontdaan ‘Downtown’ (1988) dat in alle eenvoud prachtig klonk.

Terug naar het nieuwe album. “Dit is een liedje over scheiden”, leidde Michiels ‘Sail Back Home’ in, “als ’t oep is is’t oep!”. Het leverde alleszins een sterke song op. Daarna het verhaal over Michiels’ ontmoeting met Ray Charles waarop een interpretatie van diens ‘You Don’t Know Me’ volgde. Paul Michiels verhaalde over 1973, Parijs, de hippie-beweging, Jaqcues Dutronc, Bretagne en Alan Stivell en bracht een leuke vertolking van ‘Le Petit Jardin’ (Dutronc), waarbij hij de song een folktintje gaf door de harp van Stivell uit de klavieren te toveren.

Michiels kreeg de lachers op zijn hand: "Toen ik Elvis voor 't eerst op de radio hoorde, was ik van mijn melk".  Zei dus de man die in Heist en verre omstreken bekend stond als 'Polle Pap' (zoon van de melkboer, nvdr). "Let's Boogie Woogie!", en Michiels bracht een bijzonder swingend 'Teddy Bear'.

Met het geweldige ‘Females’, keerde Michiels terug naar 1981, toen opgenomen onder de naam P.P. Michiels, aangevuld met een stukje ‘The Way to Your Heart’ van Soulsister. Knap gedaan.

Afsluiten deed in Michiels in stijl met een potent ‘Sweet Dreamer’, dat hij even onderbrak om even de loftrompet te steken voor diens leeftijdgenoot Steve Winwood. “Ik ben even oud als hem, maar fan, en Winwood is ook al van zijn 15 jaar bezig”, enkele fragmenten van Winwood-signature-songs volgden waarna Michiels ‘Gimme Some Lovin'’ inzette van The Spencer Davies Group.

Zoals verhoopt keerde Paul Michiels graag terug voor een bisronde die hij inzette met een heel moody jazzy ‘A Love Affair', nog een song uit het nieuwe album, dat Bonheiden in live-première kreeg. Hou dit aub in de set, Paul. Zo mooi.

Michiels hernam ‘Zanger zonder Blues’ en liet het looping-trukje los op diens vocalen. Komisch! Terwijl Paul nog meerstemmig klonk, ging hij off stage, kwam nog even terug om de apparatuur af te zetten om ons vervolgens te verrassen met een volledig a capella gebracht ‘Over The Rainbow’. Amai. Klasse!

Het was ondertussen goed kwart voor elf, en de tijd was gevlogen. Michiels zette een zeer sterke show neer en die nieuwe nummers staan echt als een huis, je doet geen miskoop met het album aan te schaffen. Enige punt van kritiek is dan ook dat Michiels gerust alle liedjes van het nieuwe album live had mogen brengen. Zeker ‘Why Can’t You Behave’, erg jazzy en met op het album Philip Catherine op gitaar, willen wij wel eens live horen... Michiels, zo vertelde hij ons na afloop, is trouwens erg trots op het nieuwe album. Met recht rede als je het ons vraagt: een erg goed album is het geworden.

Zonder overdrijven, mocht Paul Michiels geboren zijn in de UK of de US, het was verdorie de grootste concurrentie voor Steve Winwood, Sting en andere Dave Edmundsen dezer wereld. Hij staat wat ons betreft alleszins op gelijke hoogte!

Setlijst:
Set 1: Zanger Zonder Blouse / It Doesn't Matter Anymore (Buddy Holly)/ I Need You (The Beatles) / Lady Madonna (The Beatles) / A Taste of Honey (Lenny Welch) / Peggy Sue (Buddy Holly) / You Never Know - Whole Lotta Love /(Led Zeppelin) / Lovin' Arms / Ruby Tuesday (The Rolling Stones)/ Rolling In The Deep (Adele)
Set 2: Changes (Soulsister)/ No Rewind / Chains of Love / Paparazzi (Lady Gaga)/ Tell Me What It Takes (Soulsister) / Downtown (Soulsister)/ Sail Back Home / You Don't Know Me (Ray Charles) / Le Petit Jardin (Jacques Dutronc) / Teddy Bear(Elvis Presley) / Females-Way To Your Heart (Leyers, Michiels & Soulsister)/Sweet Dreamer (The Spencer Davis Group)

Toegift: A Love Affair / Zanger Zonder Blouse / Over The Rainbow (Judy Garland) (a capella)


tekst & foto's: © Markec - foto's Paul Michiels: augustus 2010