Rond 13.10 aangekomen aan de Oktoberhallen in Wieze, dus mooi op tijd voor BEYOND THE LABYRINTH - en maar hopen dat ze deze keer, zoals zondag in de Biebob - niet te vroeg begonnen - maar die vrees bleek ongegrond. Bij het naderen van hallen hoorden we nog flarden van VALKYRE en op het eerste gehoor was dat een gothic-operastemgeluid, wat ons deed besluiten: we hebben dit "niet gemist"...Na een paar bekende gezichten begroet te hebben aan de ingang, de hallen in gedoken, ons voorzien van drankbonnen, en een pilsje en richting podium, om ons te positioneren voor BEYOND THE LABYRINTH die dan al aan hun soundcheck begonnen waren.
BEYOND THE LABYRINTH [ B ] (13.30 - 14.10)
Dat de setlist niet veel zou verschillen van deze een week eerder in de Biebob (23.04) wisten we al, dat het opnieuw erg goed ging zijn was een verwachting die probleemloos ingevuld werd. Opnieuw werd geopend met een ijjzersterke versie van MEDIA VISION, een ideale opener, en een prachtsong. Een song waarmee een band als BTL meteen ten volle kan tonen welke sterke kwaliteiten ze in huis hebben, en dan begint de show nog maar net! Ook weer erg genoten van (Tearing Down The) ICONS en FREAK SHOW, waarbij Jo en Geert nog wat tijd hadden om te dollen on stage... fijn, fijn. Ook deze keer kregen we A HOLE IN THE SKY (nu ja, eigenlijk TOMORROW'S WORLD), en een superversie van DIGITAL WORLD (met Jo's bindtekst: "time bang your head now"). De band besloot met IN FLANDERS FIELDS en deed dat weerom op stijlvolle wijze.
Het was goed om te zien, dat zij die BTL nog niet kenden toch goed aan het mee 'shaken' waren, of op ziin minst goedkeurend aan het knikken waren... En met nummers als MEDIA VISION, FREAK SHOW en DIGITAL WORLD kan het in principe niet stukgaan op een festival zoals Pestpop. Persoonlijk had ik ook graag UNHOLY WAR in de set gehad, desnoods ten nadele van ICONS of zelfs IN FLANDERS FIELDS (hoe prachtig ik dat nummer ook vind!!!) en zeker BEYOND THE LABYRINTH er aan toegevoegd: een goede meezinger die stevig rockt, maar de band kreeg nu eenmaal maar 40 minuten, en moest zelfs de set nog inkorten...
Ik hoop zeker ook binnenkort nog eens een "full show" van BTL te mogen meemaken en juweetljes zoals "THE VISIONARY", "WELCOME TO PARADISE", "PROPHET OF DOOM" en "IN PERPETUAL MOTION" alsook het eerder vernoemde "BEYOND THE LABYRINTH" en ook "FOR ETERNITY" nog eens te horen... misschien 21.05 wanneer BTL in Gent (The Frontline) speelt..
BEYOND THE LABYRINTH: veel te korte maar uitstekende set, hopelijk resutleerde het ook in wat "extra btl zieltjes". Goed gedaan van Jo, Geert, Fréderic, Bart, Danny en Filip!!
ELVENKING [ I ] (15.30 - 16.15)
Na wat op de bandsitte rondgekeken te hebben en al een aantal samples te hebben beluisterd, was ik wel eens benieuwd naar het Italiaanse ELVENKING. Na een (iets té!) lange bombastische filmische intro (ik moest - vraag me niet waarom - meteen aan "Lord Of The Rings" denken) betrad de band het podium om er meteen in te vliegen. Aanvankelijk was ik nogal onder de indruk; goede sound, vette bas en drums, knap gitaarwerk, de de viool leek een leuke toevoeging. Zodra de zanger het podium betrad, nu ja: opliep, en zijn keel openzette was het al een pak minder. De man bleek moeite te hebben met toon te houden en zong er - tenminste volgens MIJN oren - meer naast dan wat anders. Hij zong er natuurlijk niet télkens naast, maar wat me opviel is dat hij wel steeds erg "slordig" zong. Nu moet ik ook wel toegeven dat de zang ook al een probleem vond bij nummers die ik op voorhand beluisterde, en ik vind het sowieso niet echt een goede stem... Het trukje met de viool ging gaandeweg het optreden ook meer en meer vervelen. En een metalnummer met folkinslag: het is wel eens leuk, maar een heel optreden lang dergelijke (halfgeslaagde) folkexperimentjes: het hoefde niet écht, temeer dat andere bands dit stukken béter doen..
Jim Kerr Complex
De zanger bleek een groot Jim Kerr complex te hebben. De zaal moest altijd maar in de handjes klappen, ook was de man niet gespeend van de grote gebaren. Maar anders dan de echte Jim Kerr, was deze Kerr van de metal dus niet erg stemvast.
ELVENKING begon voor mij dus redelijk veelbelovend, maar mede door de tegenvallende zang, maar toch ook - naar mijn mening - zwakke composities, zakte het al snel als een pudding in mekaar. Maar misschien hadden de heren een "off dagje"?
CRUCIFIED BARBARA [ S ] (14.30 - 15.10)
We stonden links van het podium, met zicht op de backstage, een praatje te maken met Filip, Danny, Jo en Geert van Beyond The Labyrinth. Benieuwd waren we wàt te verwachten van CRUCIFIED BARBARA. "Een soort vrouwelijke Mötorhead" werd nog geopperd. Onze woorden waren nog niet koud toen we opmerkten dat vier mooie verschijningen opdoken vanuit de backstage en richting podium liepen. Eerste reactie: "hmm." Tweede reactie, ons naar de eerste rangen voor het podium haastende: "Wow!". Mijn concertgezel stelde voor om me in mijn verslag te beperken tot dat éne woordje: "Wow!". Maar dat ga ik uiteindelijk niet doen..
CRUCIFIED BARBARA dus. Hard Rock 'N Roll met ballen. Een meidengroep, mja, maar wat voor een! De vier knappe dames gaven flink van jetje en verwenden Wieze met een flinke portie "in your face" no-nonsense meezing rock 'n roll. Origineel? Zeker niet. Leuk en goed gedaan: dat zéker. Of zoals ik het hier op mijn notities terugvind: "Suzy Quattro, Joan Jett & Chrissie Hynde in overdrive - maar dan véél knapper". Het zweedse viertal bleek niet alleen een streling voor het oog (altijd meegenomen, vindt u niet?), de vocalen van Mia Coldheart mochten er zeker zijn en de gitaar soli van deze dame alsook van Klara Force mochten er zeer zeker zijn...
MÖTORHEAD? Met momenten ging de vergelijking toch wel op, muzikaal gezien uiteraard. De dames zien er gelukkig niet uit als LEMMY, of andersom: Lemmy ziet er niet uit. De POWER hebben ze zeker gemeen mét Mötorhead, én er was... jaja.. de obligate Mötorhead-cover: "Killed By Death". En dat werd met brio gedaan. Leuk optreden, en de dames mogen altijd eens langskomen ;-)
Over ALTARIA kan ik niets zinnigs vertellen, want op dat moment hadden we een korte pauze ingelast, en liepen we eventjes door het stille en mooie dorpje dat Wieze is, en maakten we tijd om de innerlijke mens te versterken.
SENGIR [ B ] (17.40 - 18.35)
SENGIR was jongste maanden goed aanwezig in de (metal-) pers, en die aandacht is zeker niet onterecht, zo zou ook blijken op Pestpop met het prima optreden dat de formatie neerzette. SENGIR was één van de bands waar ik, na één en ander gelezen en beluisterd te hebben, echt naar uitkeek. Ik zou niet teleurgesteld worden. De band omschrijft hun sound zelf als een combinatie van Blondie, The Mission en Within Temptation. En daar valt wel wat voor te zeggen. Ze worden nog vaak in het Gothic Metal straatje geplaatst, en in één adem genoemd met Lacuna Coil, Epica en After Forever, ten onrechte eigenlijk, want bij SENGIR wordt veel minder met bombast uitgepakt en Ellen Schutyser zingt ook met "eigen stem". 'Geen operagedoe' dus bij SENGIR. Een bewuste keuze, zoals Schutyser onlangs ook nog verklaarde in een interview met MetalNose.org.
Het optreden van SENGIR was hoe ik het verhoopt had: énorm goed, intens met veel sfeer. Geen overbodige bombast, wel sfeervolle momenten, muziek die soms erg poppy, dan weer eerder symfonisch klinkt, en op nog andere momenten gaat het dan weer de donkere newwave en gothic kant op. De stem van Ellen Schutyser is zeker een belangrijke troef voor deze band. Een prachtig stemgeluid dat me soms doet denken aan dat van Anneke Van Giersbergen (The Gathering), en dan weer aan Petronella Nettermalm (Paatos). Eigenlijk vind ik op dit moment SENGIR minstens zo sterk als THE GATHERING, misschien zelfs beter...
Het was echt genieten bij dit optreden, mij hebben ze helemaal overtuigd, dit is een band die ik verder in de gaten ga houden...
Toch één minpuntje. Waar er dan toch backing vocals of koortjes waren, kwamen deze jammer genoeg uit "een doosje", een backing vocaliste meenemen op tour geef wellicht een 'warmer' geluid!
Ellen Schutyzer mag zeker meedingen voor de prijzen 'mooiste verschijning van de dag' en zeer zeker ook 'meest sympathieke', maar, en eigenlijk het belangrijkste, zeer zeker is ze in de running dan voor "beste vocalist" ;-)
SENGIR; toch wel de ontdekking van de dag voor mij...
EPICA [ NL ] (18.55 - 19.55)
Lang geleden had ik al wel eens iets van EPICA gehoord, en ik weet nog dat ik toen dat niet echt mijn 'pakkie an' vond. Dat bleek nu niet anders te zijn. Ik wil zelfs meer zeggen: voor mij was dit echt het absolute dieptepunt van het hele festival. Het klonk zoals ik had gevreesd: veel te zware synthesizertapijten, houthakkersdrums en doelloos gegrunt, met als klap op de vuurpijl het ronduit irritante operagezwam van Simonne Simons.
Eén lichtpuntje: met momenten, wanneer de grunts en geforceerde operastemmen zwegen, en er niet houtgehakt, maar gedrumd werd, (maar dat was zelden) waren er stukken in de muziek die ik wel goed vond klinken...
Het is mij een raadsel waarom perse de cover van DEATH ("Crystal Mountain", één van de bétere Death-nummers!) op ons moest worden losgelaten, dan nog niet eens goed gedaan.
Pijnlijk slecht vond ik dit alles. Nochthans, getuige de t-shirts die gedragen werden door hen; vooral de jeugdigere concertgangers leken er wel pap van te lusten, en door het opmerkelijke minder aantal toeschouwers NA het optreden van EPICA zou je denken dat zij vooral voor deze groep gekomen waren, of ze zijn natuurlijk massaal gaan lopen van dit overbodige lawaai ;-)
Gelukkig zou het dieptepunt van Pestpop meteen worden goedgemaakt door het grootse hoogtepunt, want het was bijna tijd voor JON OLIVA'S PAIN. We haastten ons dan ook meteen, nà het EPICA gedreun naar de eerste linies voor het podium om daar dicht bij Jon Oliva te staan zodra die aan zijn set zou beginnen...
JON OLIVA'S PAIN [ US ] (20.15 - 21.20)
Dé belangrijkste reden om naar Pestpop af te zakken was voor mij, alsook de vrienden die bij me waren, toch wel in de eerste plaats JON OLIVA'S PAIN, al denk ik dat zij ook enkel voor Doro zouden gekomen zijn. Had Oliva nog aan het werk gezien op Bospop met SAVATAGE tijdens hun "Poets and Madman"-tour, een album waarop Oliva voor het eerst sinds lang weer de vocalen voor zijn rekening nam. En nu de man naar Pestpop kwam moest ik niet lang twijfelen om tot de aanschaf van het concertticket over te gaan. Met één solo album uit (Tag Mahal) en de indrukwekkende SAVATAGE-erfenis op zijn naam, lag het in de lijn van verwachtingen dat er zeer veel SAVATAGE nummers op het menu zouden staan. En zo geschiedde...
Een goedlachse JON OLIVA verscheen ten tonele, en een ware tractatie werd meteen op ons losgelaten. Meteen werd de SAVATAGE-catalogus geopend, met een krachtig JESUS SAVES ('Streets'), volmondig meegezongen/gebruld door de eerste rijen waarin menig Savatage t-shirt te bespeuren viel. Het was het begin van een aaneenschakeling van hoogtepunten, met ook het superkrachtige AGONY AND ECSTASY en TONIGHT HE GRINS AGAIN ( ook beiden van 'Streets').
Na deze SAVATAGE-klassiekers kregen we twee nummers uit JON OLIVA'S PAIN's jonste album ('Tag Mahal): THE DARK, waarmee Oliva bewijst dat zijn solowerk iniet moet onderdoen voor de SAVATAGE-catalogus en GIMME SOME HELL, dat vol vette knipogen zit naar het rijke SAVATAGE verleden, zowat alle titels van Savatage-classics worden in dit nummer verrmeld. Fantastisch!!
Van fantastisch gesproken! Wat volgt is HOUNDS (van 'Gutter Ballet') én.... GUTTER BALLET !!!!! Schitterend. Prachtig.. geweldig!!
En Dan: een ronduit schitterend BELIEVE. "I am the way, I am the light, I am the dark inside the light". Luidkeels meegezongen door het publiek... "all I ask of you is.. believe"... een absoluut kippenvel (en aansteker-) moment.. Amai. Grote klasse.
Daarna werd er weer stevig gerockt met CITY BENEATH THE SURFACE en daarna SIRENS. Ook lichtjes fantastisch. Om daarna meteen al naar de finale te gaan: HALL OF THE MOUNTAIN KING (!). Subliem.
Een veel te kort maar ongeloofelijk intens goed optreden van een goedlachse Oliva die er klaarblijkelijk zelf van genoot en zich ten volle gaf. Zijn doorleefde stem mag er nog altijd zijn, en een mens hoopt stilletjes dat ie ook nog eens iets doet met zijn Savatage-buddies...
Het is me een raadsel waarom deze JON OLIVA niet helemaal bovenaan de affiche prijkte, want hét hoogtepunt van de avond dat was zeker deze innemende (en dat kan je in Oliva's geval ook letterlijk nemen!), enorm intense, en quasi perfecte prestatie van Oliva en de zijnen. De band (bestaande uit ex-leden van Circle II Circle) speelde enorm goed, met als aandachtspunt toch wel de gitaarsoli die om van te smullen waren.
JON OLIVA'S PAIN. Fantastisch natuurlijk, en véél te kort. Van mij mag ie ook volgend jaar naar Pestpop komen, maar misschien moeten we zo lang niet wachten om hem nog eens te mogen aanschouwen...
SONATA ARCTICA [ Finland ] (21.40 - 22.45)
Wegens nog even napraten van de fantastische Jon Oliva én het versterken der innerlijke mens, hebben we slechts een deel van SONATA ARCTICA meegemaakt. Dat was zeker niet slecht. Strakke powermetal met een uitstekende zanger. Het klonk allemaal goed en af. Alleen ik miste iets. Het kwam me allemaal te koud en technisch over en op geen enkel moment 'raakte' het me. Maar ik zeg er natuurlijk wel bij dat ik slechts 2/4 van dit optreden zag, en me wat meer achterin de zaal gepositioneerd had.
Na SONATA ARCTICA nog even wat gedronken, en dan terug wat meer vanvoor gaan staan, want mijn kameraden bleken eigenlijk groter DORO-fans dan ik vermoed had, en ja, ik het toch ook allemaal wel van dichtbij aanschouwen. Een lelijke madamme is Doro Pesch toch niet, en ik ben niet ongevoelig voor vrouwelijk schoon, zodus...
DORO [ D ] (23.05 - 00.20)
DORO is natuurlijk een begrip in de Metalwereld. Eerst maakte ze het mooie weer bij WARLOCK om dan onder eigen naam verder te gaan. En slécht vond/vind ik dat niet echt, maar het is eigenlijk nooit echt mijn ding geweest. En ook ik ken de bekende songs wel, maar heb Warlock of Doro dus nooit ecth gevolgd. Wat niet wegneemt dat ik eens benieuwd was naar hoe La Doro het er live zoal vanaf brengt...
Eerlijk gezegd had ik het me toch een ietwat complexer en harder voorgesteld. Maar het was eigenlijk nogal heel simpel, rechtoe-rechtaan, en een opeenstapeling van clichés met tenenkromende lyrics. "Stay hard !/ True as steel/ Stay hard ! We’re goin’ down in history/ Stay hard !/ True as steel/ Stay hard ! stay hard !" ... Tja.... Màg het ietsje méér zijn?
Of.. "All we are, we are all", het mag dan een van haar grootste hits zijn. Maar over de tekst zullen we het dan maar niet hebben zeker?
De oude Warlock- en Dorohits zijn allerminst mijn ding, maar ik was zeer aangenaam verrast door de songs van haar nieuwe album zoals "STRANGERS YESTERDAY" en vooral de titel track "WARRIOR SOUL".
Ik mag zeker niet vergeten te vermelden dat de Judas Priest-cover BREAKING THE LAW héél veel goed maakte. Ze deed dat met verve.
Ben ook zeer te spreken over de vocale prestatie van Doro Pesch, want mevrouw Pesch kan natuurlijk wel een fraai stukje zingen. Maar haar bindteksten in krom Koeter-Duits-Engels, daar moet ze toch dringend eens iets aan gaan doen ;-)
Maar het was wél een leuk optreden. Zondermeer een goede live prestatie, en perfecte interactie met het publiek. Doro wint zeker de prijs van 'interactie met publiek' met als verdienstelijke tweede JON OLIVA. Ook kan Doro, samen met Ellen Shutyser én Jon Oliva & BTL meedingen voor meest SYMPATHIEKE artiest van Pestop ;-)
Setlist:
EARTHSHAKER ROCK
I RULE THE RUINS
YOU ARE MY FAMILY
ALWAYS LIVE TO WIN
HAUNTED HEART
BURNING THE WITCHES
TRUE AS STEEL
ABOVE THE ASHES
HELLBOUND
STRANGERS YESTERDAY
FÜR IMMER
FIGHT
ALL WE ARE
=====================
WARRIOR SOUL
BREAKING THE LAW
Of er nog iemand gebleven is voor NATIVE INSTINCT is me een raadsel, want na Doro was het al 1.00 uur. De zaal liep langzaam maar zeker leeg en ook wij besloten naar Mechelen af te zakken, om aldaar het alsnog véél te laat te maken in Metal/Wave café "Kramamboeli" (maar wij zeggen "De Kram"), maar dàt is een ander verhaal...
PESTPOP 2006 zit er dus op. Het was een dag van hoogtepunten (Jon Oliva, Beyond the Labyrinth en Sengir), één Dieptepunt: Epica, en twijfelgevallen....
Een affiche die eigenlijk ideaal was: enkele bekende namen, en namen die voor de meesten minder bekend en dus te ontdenkken waren, soms werkt dat, soms niet. En zo heb ik er een bandje om te koesteren bij (Sengir) ...
Met wat geluk zien ze me volgend jaar wel terug op Pestpop...
