Zaterdag 16 juli 2005. Eindelijk was het dan zover. Weken, maanden had ik er naar uitgekeken; Mostly Autumn, live in de Boerderij en de voorstelling van de CD “Storms Over Still Water ”. Met enkele medestanders met de prog/folkneus in dezelfde, of toch bijna, richting vertrokken we vanuit Mortsel (B) naar Zoetermeer (NL) om daar, zo zou later blijken, een top-avond te mogen beleven.Een verslagje, met de meeste hoogtepunten... al was de hele Mostly Autumn-ervaring één groot hoogtepunt...
Na een voorspoedige en toch ook wel zeer amusante trip waren we nog ruim op tijd om in het gezellige café aan de De Boerderij het nodige gerstennat (of ander vocht) tot ons te nemen en ons alvast te voorzien van een exemplaar van de nieuwe Mostly Autumn CD.
Sparnenn & Johnson: Parels voor de zwijnen?
Op tijd naar de zaal dan voor het voorprogramma. Dat was het duo Olivia "Livvy" Sparnenn (die tevens één van de backing vocalisten van Mostly Autumn is) en Chris Johnson (Evernauts). Gewapend met enkel een akoestische gitaar en mooie stemmen, bracht het duo een korte (akoestische) set. Mooie, rustige liedjes, maar misschien nogal braafjes. Wat me opviel was de zeer mooie stem van de overigens geheel niet onknappe Livvy.
Echt kans om naar hun set te luisteren kregen zij die dat wensten niet echt. Er waren immers een heel stel mensen die het nodig vonden om ongestoord en liefst zo luid mogelijk te praten doorheen heel dit optreden. Heb me hier enorm aan geergerd. Je zou bijna gaan denken dat de muziek voor sommigen erh.. tja.. velen eigenlijk.. bijzaak was. Maar dames en heren: als je zonodig moet bijpraten; ja ga dan naar een café he.! Dan hoef je ook geen geld voor een concertticket neer te tellen. (De enige andere keer dat ik zulks meemaakte is geleden van het optreden van Laïs in de 013 in Tilburg, een drietal jaar geleden, waarbij de jongedames zelfs overwogen om het optreden te staken...).Enorm veel respect voor het duo dat toch probeert met mooie luisterliedjes een zaal te boeien, en moet opboksen voor zoveel onbegrip en apathie ...
MOSTLY AUTUMN
Na een klein halfuurtje besloten Sparnenn en Johnson hun set, en was het nog even wachten op Mostly Autumn. Heel lang zou dat niet duren. Rond 21.15 verscheen de band op het podium, hierbij hartelijk verwelkomd door het talrijk opgdaagde publiek. Het feest kon beginnen!
Met een opvallend stevig rockend OUT OF THE GREEN SKY werd de spits afgebeten, meteen gevolgd door, als ik me niet vergis, een al even swingned BROKEN GLASS, afkomstig van het nieuwe “Storms Over Still Water”. Uiteindelijk toch de plaat die hier voorgesteld werd, dus meer werk daaruit zou in het eerste deel van het concert aan bod komen.We zagen een zeer enthousiaste band op het podium en een oogverblindende Heather, in dit eerste deel getooid in knalrood ultrastrak catsuit (ze zou later nog tweemaal van garderobe veranderen).
Al vrij vroeg in de set kregen we het majestueuze EVERGREEN, ondertussen toch al een van de Mostly Autumn ‘klassiekers’. En wat een versie! Schitterend. Kippenvel, en al meteen een eerste echte hoogtepunt, al was eigenlijk het hele optreden één groot hoogtepunt! En het feestje was maar pas begonnen. Een zeer krachtige en inspirerend DARK BEFORE THE DAWN volgde niet veel later. Enthousiast uit alle Zoetermeerse en andere aanwezige kelen meegezongen.
Brian Josh kondigde THE LAST CLIMB aan, en het gevolg was een werkelijk fantastische versie van dit nummer. Klasse!
Het van “Storms...” afkomstige HEART LIFE, kregen we ook al te horen op het Mostly Autumn concert van Prog-Nose, ook alweer enkele maanden geleden. Heather Findley kondigde dit toen aan als een nummer dat op de nieuwe CD zou gaan staan. Wel, die belofte heeft ze alvast gehouden. Het is alleszins nu al een favoriet van me.
Backing vocaliste (O)Livvia, eerder al te zien in aan de zijde van Chris Johnson tijdens het voorprogramma, mocht naar voren treden om samen met Heather een zeer sterk NEVER THE RAINBOW te zingen. Het “duet” van deze mooie deernen was een lust voor oog en oor. Zij die het voorprogramma wél volgende wisten het al; ook Oliva heeft een stem om U tegen te zeggen! NEVER THE RAINBOW blijkt ook een echte crowdpleaser te zijn, en kreeg een stevig rockend jasje aangemeten.
Voor het immer mooie SHRINKING VIOLET kreeg Heather assistente van de andere backing vocaliste, Florence Millet-Sikking. Jammer genoeg bleek haar stem er niet altijd mooi door te komen (en dan moeten “opboksen” tegen een stemgeluid als dat van Heather!).
Als ik EVERGREEN bestempelde als “kippenvel”, geldt dat zeer zeker ook voor het zeer pakkende HEROES NEVER DIE, dat Brian Josh voor zijn vader schreef, en hier opgedragen aan iedereen “who’s lost someone”. De zeer sterke vertolking van “Heroes...” werd ondersteund door erg knappe visuals.
MOSTLY AUTUMN zou niet alleen versterkt worden met twee backing vocalistes, maar ook met doedelzakspeler TROY DONNELY zo was aangekondigd. En kijk. Het moment om Donnely aan het werk te zien was aangebroken. Donnely bracht een zeer geïnspireerd mini-optredentje (FINLANDIA, van Sibelius) waarbij hij liet zien welke knappe klanken je uit je doedelzak kan toveren.. Gevolgd door een adembenemende versie van CARPE DIEM, waarbij Donnely met zijn Uileann pipes & low whistle ook een belangrijke rol vertolkte. Een van de uitschieters van "Storms Over Still Waters" trouwens...
THE SPIRIT OF AUTUMN PAST volgde niet véél later. Alweer een hoogtepunt. Ook dit is een van die nummers die goed gekend zijn door het aanwezige publiek, en bijgevolg luidkeels wordt meegezongen. Toch wel jammer van die twee heren achter mij die, hoewel ze klaarblijkelijk dit nummer graag horen, het nodig vonden om, -- ja daar gaan we weer – tijdens de strofen het nodig vinden om even over koetjes en kalfjes te beginnen kletsen.
Tijd voor wat werk uit “Passengers”. Bijvoorbeeld met... het onvolprezen PASSENGERS! Subliem!!! En zo was na bijna al drie uur concert de finale ingezet, ondertussen was het al flink over elven...
Maar het was niog niet gedaan. Het publiek wou en kreeg meer, en zo keerde de band terug om ons te verwennen met ANSWER THE QUESTION en een magistrale versie van MOTHER EARTH, lang uitgesponnen, en ook meteen het ultieme moment om de verschillende bandleden even voor te stellen en/of hun ding te laten doen.
Maar na Mother Earth, ondertussen 0.15 uur, was het dan ook echt wel gedaan. Bijna 3 volle uren prachtige muziek. Drie uur kan lang zijn, maar hier waren die veel te snel voorbij. ..
Setlist: (volgorde is niet noodzakelijk correct)
- Out of te Green Sky (Storms over Still Water 2005)
- Broken Glass (Storms over Still Water 2005)
- Caught in a Fold (Passengers 2003)
- Something in Between (Passengers 2003)
- Evergreen (The Spirit of Autumn Past 1999)
- Simple Ways (Passengers 2003)
- Dark before the Dawn (The Last Bright Light 2001)
- The Last Climb (For All We Shared 1999)
- Ghost in Dreamland (Storms over Still Water 2005)
- Heart Life (Storms over Still Water 2005)
- Black Rain (Storms over Still Water 2005)
- Never the Rainbow (The Last Bright Light 2001)
- Shrinking Violet (The Last Bright Light 2001)
- Heroes Never Die (For All We Shared 1999)
- Finlandia (Sibelius) (The Unseen Stream - Solo album Troy Donockley – 1998)
- Candle to the Sky (Storms over Still Water 2005)
- Carpe Diem (Storms over Still Water 2005)
- Storms Over Still Water (Storms over Still Water 2005)
- The Spirit of Autumn Past (Parts I & II) (The Spirit of Autumn Past 1999)
- Passengers (Passengers 2003)
Encores - Answer the Question (Passengers 2003)
- We come and we go (The Last Bright Light 2001)
- Mother Nature (The Last Bright Light 2001)
Het was slechts mijn tweede live-ervaring van Mostly Autumn, en waar ik ze fantastisch vond op het Prog-Nose concert, in Antwerpen, vond ik het nu zo-mogelijk nog beter! Na het optreden nog reacties uitgewisseld, en zo bleek dat ook de Autumnfans die de band al meerdere malen aan het werk zagen, ook dit dé beste keer bleken te vinden. Ik hoorde zelfs vertellen dat ook de band zelf dit zo ervoer! Heather: "this is the best gig we ever did"
Het leuke aan Mostly Autumn, mijns inziens, is dat er niet één zwakke schakel is. De hemelse zang van Heather, het schitterende gitaarspel van Brian Josh, Pink Floyd en Gilmour zijn nooit hel ver, maar is dat een bezwaar? Het knappe toetsenspel van Ian Jennings, en ook niet te vergeten Angela Gordon op fluit, toetsen en vocals... maar ook, een de goede bassist die Andy Smith is, een goede drummer (Andrew Jennings), slide-guitarist Liam Davidson... en ... eigenlijk spreken we hier over stuk voor stuk goed muzikanten.
foto: Heather Findley & Markec. [(c)Jany Claeskens]Na nog even na te praten, een kort praatje met bandleden, en de kansen benut om het CD-boekje te laten tekenen, én op de foto te kunnen met Heather Findley (die kans laat ik niet liggen!), begon de lange weg huiswaarts naar Vlaanderen. En om 4 uur vannacht was ondergetekende al stevig op weg naar Dromenland, nagenietend van een fantastische concertervaring. En nu nog: daarbij geholpen door de nieuwe CD “Storms Over Still Water” en “Passengers”.
De nieuwe CD is trouwens even wennen, een stuk steviger dan de meesten onder ons van Mostly Autumn gewend zijn, maar toch ook gekruid met de ondertussen typische Autumn-ingrediënten, al is het misschien wat meer rock, wat meer floyd, en wat minder folk.
Zoals Thijs Van der Wouw (webmaster van Mostly Autumn.nl) gisteren nog zei, het album vraagt enkel luisterbeurten om “erin te komen”. Dat is aan het lukken.. Ondertussen aan mijn 4de luisterbeurt toe... ik zou zeggen: kopen!
Doèn!
Méér foto's op: www.prog-nose.be , www.mostly-autumn.nl en http://www.moreheep.com/boter/
