Woensdagavond (16/07) bracht LOU REED zijn album "BERLIN" (1973) ten gehore in de BOZAR in Brussel. Uw dienaar was erbij...
Het meesterwerk dat "Berlin" toch echt wel is, integraal live mee te maken, met toevoeging van strijkers, blazers en een heus kinderkoor. Ja, dàt wou ik toch wel eens meemaken. Al hàd ik vooraf bedenkingen bij het aspect "kinderkoor". Maar toch, zulke uitvoering... Dàt zou toch speciaal zijn. En dan in een zaal zoals de BOZAR. Dus, toch maar dat dure ticket gekocht. Ik zat dan ook op de zesde rij, beneden, wat vrij dichtbij is... En was het dan zo speciaal? Was het de moeite? Jazeker, dames en heren!
Was het perfect? Nee, dat niet. Maar bijna...
De Bozar binnenkomen had haast iets heiligs. De grote meneer uit New York zou hier zijn Berlijnverhaal komen brengen. Wow! De spanning was te snijden en je zag overal gezichten vol verwachting. Vijftigers, Zestigers zelfs, maar evengoed veertigers en hier en daar een verdwaalde dertiger zoals ondergetekende... door de zaal weerklonk een in ad infinitum herhalend "Like a Possom" (van Reed's album "Ecstasy", 2000)
Dan kwam er een of andere "announcer", die ons vriendelijk vroeg "to switch off our cellphones" en ons beloofde dat we BERLIN in zijn integraliteit zouden horen. Ja, hallo, daar kwamen we voor. Toch? Enfin. een weinig later... haast onopgemerkt, als ware het een of ander beginnend bandje kwamen de muzikanten erg voorzichtig het podium opgewandeld. Véél muzikanten ! En ook, jawel: een heus meisjeskoor... en dan de New York City Man himself...
LOU, CAROLINE, JIM, THE KIDS, ... BERLIN
Het was dan 20.35. Het koor zette een mooi gearrangeerde versie van SAD SONG, eigenlijk "Sad Song Overture", in en we zaten volop in Berlijn. En in het verhaal van Caroline en Jim...
Gauw werden twee zaken duidelijk. EEN:Het meisjeskoor paste wondermooi in het "Berlijnverhaal" en werd gelukkig nooit melig, temeer daar zuinig van de meisjes hun diensten gebruik werd gemaakt. Het was niet op zijn "Amerikaans", niet TE dus ...
TWEE: Lou Reed kan nog steeds een aardig stukje gitaar en basgitaar spelen. Een begenadigd zanger is hij nog steeds niet, een geboren verteller destemeer. In het Berlijnverhaal, met veelal ingetogen nummers was dat ook helemaal zo erg niet, al waren "Caroline Says" en "Caroline Says II" duidelijk wel ge-herarrangeerd om enige vocale beperkingen op te vangen. En, laten we eerlijk zijn, ondanks die arrangementen zong hij tijdens die nummers wel heel erg slecht... Dat, én hoe hij zou omgaan met "Satellite of Love" later in de set, waren voor mij de enige echte minpunten van de avond. Maar we waren nog in Berlijn...
Het toevoegen van het meisjeskoor was dus een fijne zet, maar ook die stijkers! En: de fantastische blazerssectie. Jongens: mooi! Maar alle muzikanten waren in goede doen en de akoestiek was gewoon enorm goed.
Reed en co nam ons mee in het Berlijnverhaal en je kreeg het soms echt ongemakkelijk omdat het beklemmende van het verhaal zo "echt" werd. Met momenten was het plots érg koud. Kwestie van je in te leven in... het kan tellen..
Van de BERLIJN-set onthou ik vooral ijzingwekkende versies van "Berlin" (de song) - wow... enkel Reed en de piano... slik!, het daaropvolgende "Lady Day" (amai!), "The Bed" en een groot kippenvelmoment bij "How Do You think It Feels?" (met weerom het meisjeskoor dat hier echt een toevoeging was). En vergeten we "Oh Jim" niet... Toch ook heel erg goed: het afsluitende "Sad Song".
Na BERLIN deed Reed de zaal wel erg lang wachten. Toch een volle twintig minuten, of dat kwartier leek althans twintig minuten te zijn... Maar goed. Reed en co kwamen terug natuurlijk.
In de bisronde zat een fraai trio. Op papier dan toch. Want wat deed Reed? Hij zette "Satellite Of Love" in, maar liet dat zingen door zijn bassist, die er een totaal overbodige gospelversie van maakte. Jawel, deze man kan veel met zijn stem, maar daar zaten we nu niet echt op te wachten. Wellicht valt te vrezen dat Reed dit nummer vocaal niet meer aan kan? Schrap dat dan toch van de set, denk ik dan.
We kregen ook een verdienstelijk "Walk on The Wildside", verdienstelijk maar niet super én - alsof hij nog snel iets wou goedmaken - een wel heel krachtig en lang uitgesponnen versie van "Rock 'N Roll", dat ik ook tot een van de hoogtepunten van de avond promoveer! Reed koppelde de song aan "You Keep Me Hangin' On" van The Supremes. Leuk gedaan, en dat leek goed te werken.
Na deze drie bisnummers, bedankte Lou Reed God en klein pierke, zowat iedereen dus: en hij dan ook veel volk bij, het duurde dus wel even, om dan schijnbaar definitief te verdwenen, maar het publiek dat om méér bleef roepen kreeg te man, en zijn begeleiders toch nog een derde keer te zien. Met een zeer erg mooi, en goed gebracht, Reed dacht wellicht "laat ons met een hoogtepuntje besluiten" - al lijken commerciële overwegingen reëeler te zijn, want een gloednieuw nummer; "The Power of The Heart". Hallelujah! Wat een knap nummer zeg! Opnieuw kippenvel.
Het was ondertussen 22.53 en ook echt helemaal gedaan.
Al bij al, de weinige minpuntjes en de haast onvergeeflijke behandeling van "Satellite" daargelaten, toch een bijzonder fijne avond. En "Berlin" live, met het uitgebreide instrumentarium is toch wel een echte must !
De nieuwe song "The Power of The Heart" valt te downloaden op de "Cartier Love website".
# Setlist: "Berlin":
1. SAD SONG OVERTURE
2. BERLIN
3. LADY DAY
4. MEN OF GOOD FORTUNE
5. CAROLINE SAYS
6. HOW DO YOU THINK IT FEELS
7. OH JIM
8. CAROLINE SAYS II
9. THE KIDS
10. THE BED
11. SAD SONG
TOEGIFT 1:
12. SATELLITE OF LOVE
13. WALK ON THE WILDSIDE
14. ROCK 'N ROLL / YOU KEEP ME HANGIN' ON
TOEGIFT 2:
15. THE POWER OF THE HEART
Kritische vraag, die opwelt, alsook bezorgdheid, hoe lang zal Lou's stem nog wat voorstellen, want de ouderdom speelt toch al wat parten, zo bleek... Maar een memorabele avond kan de aanwezigen alvast niet meer afgenomen worden!
.
