Het was alweer een paar jaar geleden (2004) sinds de band nog live optrad, maar verleerd zijn het dus zeker niet ! Oefening baart kunst dus, zoals hun gelijnamige nummer van hun dus vertelt.Wire, in haar recentste lineUp, nog enkel met de originele leden Colin Newman en Graham Lewis (kan iemand me vertellen wat er met Bruce Gilbert gebeurde, Robert Gottobed was al langer van het toneel verdwenen, maar...), die met "SEND" in 2003 weer aanknoopten met hun orginele avant-gardistische art-punkrocksound van weleer (denken we aan "Pink Flag", "Chairs Missing" en "154", dié sound dus) bewees gisteren in 'tSTUK in Leuven dat ze er méér dan ooit staan. WIRE anno 2008 omvat behalve Newman en Lewis, Robert Grey en Margaret Fiedler mcGinnis (voorheen bij de band Laika en in PJ Harvey's begeleidingsband.)
Met het zeer overtuigende voorprogramma SILVESTER ANFANG, die besloten niet OP het podium maar te midden van het publiek op te treden, begon de avond al veelbelovend. Heerlijke dromerige postrock die rustig opbouwde naar een echte explosie. Zeg maar de Gentse variant van Mogwai en Godspeed You! Black Emperor. Drones, samples uit Boudewijn de Groot's "Heksensabbath" (jawel!), ingetogen gitaargeluiden, de bas die prominenter wordt, de gitaren die meer en meer aanzwellen... erg origineel is het misschien niet, getuige eerder genoemde voorbeelden/invloeden. Maar wel erg goed gedaan.
LIVE WIRE
Rond 21.30 was het dan Wire-time. Haast onopgemerkt, en alsof ze niét die (cult-)legende zijn, dié ze zijn, stond WIRE plots op het podium. Colin Newman: "hi, we"re Wire". Waarop het meteen menens was en de muzikale overrompeling van start ging, met een song die ik meende te herkennen, en toch niet kon plaatsen. Wellicht een van de vele nieuwe songs die ze brachten, maar evenwel in de (a)typische Wire-sound. Een song die instant een wauw-gevoel creëerde bij de toehoorders, al kan dat van de héle show gezegd worden.
In de 'main set' vooral nieuwe songs van het nog te verschijnen album (13 juli) "Object 47", (ik kijk alvast heel erg uit naar dàt album, afgaande op wat ik gisteren hoorde) maar ook aandacht voor nummers uit het "Send"-album (2003) met als absolute hoogtepunt "COMET". En vergeten we niet het fantastische "I Don't Understand", dat we kennen van de "Read & Burn 01"-EP (2002). Wat een versie!
Tijdens zowat elke (ultrakorte) pauze tussen de nummers, poogde een fan telkens te roepen "Mr. Suit" (een der Wire-klassiekers), waarop Newman droog "we don't do requests". Maar dat was ook niet nodig, want de songkeuze die ze zélf maakten was meer dan prima. Toegegeven, ook ik had graag (meer van) mijn favoriete songs (bv. "Outdoor Miner", "Strange", "I Should Have Know Better", "Practice Makes Perfect", "In The Art Of Stopping") gehoord, maar een mens kan niet alles hebben, nietwaar?
Na de strakke main-set van ongeveer 45 minuten, zou Wire drie keer terugkeren, en ja hoor, in deze toegiften was er meer dan ruimte voor enkele ouroude en minder oude classics !
Géén "Strange", "Practice Makes Perfect" of "I should Have Known Better", noch "40 Versions", maar wel ... het hilarische, scherpe, niet gespeend van typische Wire-humor "1.2.X.U", met de onvergetelijke tekst "I saw you in a mag kissing a man" en een potige versie van "Three Girl Rhumba". Nu wéét ik weer waar destijds Elastica de riff van hun "Connected" gestolen hebben !!!! Ook van de partij : "Lowdown". Verder dacht ik ook nog "Too late" en "Reuters" te horen....
Jongens toch, hoe fris klonken toch die ouroude songs !!!
Minder oud, alhoewel ook al van 1988, en een heel erg onverwachtte keuze, was een sublieme versie van "The Boiling Boy" (van "A Bell Is A Cup Untill It Is Struck", toen Wire's sound, nog steeds avant-garde, maar trager, en ik zou haast zeggen "poppy" was, poppy dan naar Wire-normen, want tegendraads waren ze toen ook nog en zullen ze steeds blijven!) ! Helemaal anders dan de studio-versie, en toch zo herkenbaar vanaf de eerste noot....meteen ook een hoogtepunt ! Een ietsje sneller, en een heel pak steviger...
Metéén na "Boiling Boy" kregen we een geweldig "The 15th" (van "154"), en maar meezingen 'it was not there' ;-)
Na de derde bisronde, nu ja ronde, in die derde ronde kregen we nog één nummer; niets minder dan "Pink Flag", was het dan écht gedaan: "This Really is the end, folks. Thanks!".
Wire anno 2008. Er is zeker nog een plaats voor. Met de voorspelbare opmerking over de goede wijn die met jaren béter wordt, Colin Newman's stem klinkt beter dan ooit, en de hele live-sound staat als een huis. En nog meer goed nieuws: de band gaat nog meer tourdates aan de kalender toevoegen en zou ook gaan touren nà de release van "Object 47".
Een avondje Wire. Met op de boterham: Een dikke anderhalfuur tegendraadse Art-Punk-Avant-Garde-Rock met TGV vaart, die naar méér, nog veel meer smaakte !
"nog choco!"
> Filmpje van gisteren: 12.X.U !! (YouTube)
.
.
