Voor de tiende keer al organiseerde de AB, het Dominofestival. Het recept is nog steeds: een interessante mengeling van nieuwe en bekende ingredienten, een frisse mix van een hele reeks uiteenlopende genres en subgenres. Naar jaarlijkse gewoonte kon de muziekliefhebber ook nu weer een hele week terecht in de AB en hoppen van folk naar indie, van post rock naar industrial. En zo huisden afgelopen week de beats van Coldcut, de mooie luisterliedjes van Isobel Campbell, de trance soundscapes van Sunn O))) en de apocalyptische postrock van Mogwai broederlijk onder één dak. En dan noem ik maar enkele van de vele Domino-acts.
Uit het diverse Domino-aanbod koos ik dit jaar voor de slotdag, en, toegegeven; het aantreden van MOGWAI aldaar had daar natuurlijk veel mee te maken, en ook de andere - mij onbekende bands, leken mij, afgaande op de info op de AB-site wel het ontdekken waard. En ik zou niet bedrogen uitkomen. Bijna alle acts gisteren waren goed tot subliem te noemen. Maar ook het optreden van chanteuse Isobel Campbell, eerder in de week (13.04) moet heel erg goed geweest zijn, zoals je trouwens hier kan lezen.
Naast Mogwai, ondertussen al een gevestigde waarde kan je stellen, stonden ook Grails, 65 days of static, Wolf Eyes en Akron/Family geprogrammeerd. Van de laastgenoemde had ik al wel gehoord, maar dat was het dan ook. Voor allevier zou het dus een eerste kennismaking worden, voor drie van de vier was het ook een zeer aangename kennismaking. 4/5 van de Domino-avond was zonder meer geslaagd. 4/5 - dat mag je gerust letterlijk nemen.
Grails (US) mocht de spreekwoordelijke spits afbijten. De heren waren zo enthousiast dat ze blijkbaar besloten hadden om ietsje te vroeg te beginnen. Bij het binnenkomen van de zaal kwamen oosterse klanken ons tegemoet. Een sitar? Nee, het was de banjo die het werk deed. Het instumentarium van Grails bestaat uit veelal akoestische, snaarinstrumenten aangevuld met knappe elektrische ingetogen gitaar partijen, strakke drums. Heel knappe mooie, vaak ingetogen, immers sfeervolle instrumentale composities die het midden houden tussen folk, country, jazz en postrock. Sfeervolle soundscapes. Dat is Grails. Het halfuurtje dat de groep toegemeten kreeg was zo om, en smaakt zeker naar méér. Ook eens proeven? Luister hier naar "Burden of Hope".
Het toch wel knotsgekke Akron/ Family, uit Brooklyn (US) werd gelanceerd door voormalig Swans-brein Michael Gira, tijdens de afscheidstour van zijn band (The Swans). Die zwanezang betekende niet alleen een nieuwe carièrre voor Gira als Young Gods label eigenaar, Angels Of Light-frontman en 'professioneel talentontdekker', maar dus ook het begin voor ondermeer deze Akron/ Family. Dit kwartet brengt een aanstekelijke, geniale, verwarrende, totaal geschifte en onvoorspelbare mix van folk, country, kampvuurliedjes, zeemzoeterige popdeuntjes en akoestische punk. Akron/Family performt het hele optreden al zittend, en elk groepslid lijkt een beurtrol gekregen te hebben om de zangpartijen voor zijn rekening te mogen nemen. En zingen dat kunnen ze allemaal erg goed. Soms zingen ze gewoon gezellig door mekaar in verschillende toonaarden of in canon, dan weer mooi harmonieus. En ook geen enkel ander instrument kent geheimen voor deze heren. Afwisseling troef, vaak binnen één song, en aan spelvreugde geen gebrek. Zappa-iaanse akoestische geschifte folkrock. Unplugged post-rock. Of houden we het simpel: goede muziek? Je hoort hier vast nog meer van. Een naam om te onthouden dus: Akron/Family!
'Drastic Fucking Music', 'indsutriele hardcore noise, niet voor doetjes'. Het zijn enkele omschrijvingen in het AB-programma voor Wolf Eyes (US). Een vergelijking met Throbbing Gristle werd zelfs gemaakt. Een trio met als spilfiguur ene Nate Young, die volgens de bio 'noise met electronica' genereert. Op papier klinkt het natuurlijk allemaal goed. Live klonk het echt nergens naar. Nu ja, was dat maar zo: nergens. Pokkeherrie. Hels lawaai. Dàt was het. Neem een would be gitarist die repetetief dezelfde drie snaren mishandelt, een andere "muzikant" die op iets onbenoembaars "driesnarigs" speelt, en een of andere klojo die door een microfoon richtingsloos als een wanhopige loopt te krijsen... verder veel bliepjes uit elektronische kistjes die ook al nergens naar toe leidden. Het eerste 'nummer' (nu, ja) heb ik nog met stijgende verbazing en ergernis ondergaan, tijdens het tweede nummer besloot ik de zaal te verlaten, en dacht ook 3/4 van de zaal erover. Het duurde dan ook niet lang of er stond meer volk in de agora dan in de zaal. Wolf Eyes; ik verwachtte me aan een soortement Suicide nieuwe stijl of zelfs Coil in zijn meest montone en experimentele periode had er wel ingekunnen. Maar dit? Ik begrijp dan ook niet dat de AB dergelijk non-talent programmeert op een verder superb Domino-festival. Maar goed: doorspoelen en vergeten. Zo toch een Stella méér kunnen drinken in de Agora, op de tonen van DJ Big Train. En eens bekomen, op tijd naar de alweer voorlaatste groep van de avond...
'Het perfect voorprogramma voor Mogwai', zo vatte mijn kameraad en concertgezel Jeroen het optreden van 65 Days Of Static (UK) perfect samen. Een enorm energiek en geïnspireerd optreden was dat. Hyperkinetisch kan je ook wel zeggen. De Britten leken soms op Duracell-konijntjes in overdrive: al gitaarspelend, alsof hun leven er vanaf hing, stonden ze hyperactief op elke toon mee te bewegen. Energiek en hyperkinetisch, maar nooit enerverend. Daar waar Wolf Eyes niet verder kwam dan het bijhebben van wat electronica en een concentioneel instrument, daar is het werk van 65 Days of Static een perfect huwelijk van toetsenpartijen en electronica en heerlijk verantwoord gitaargeweld. Wel jammer dat alle electronica geprogrammeerd was. Enkel de gitaren en drums waren dus live. De heren uit Sheffield verzorgden een erg hard en strak optreden, waarbij de melodielijn nooit uit het oog verloren werd. Beslist een groep die ik ga blijven volgen, maar volgende keer mogen ze van mij gerust een toesenist meebrengen.
Tijd voor de kers op de taart dan: Mogwai. Het schotse kwintet dat net als het Domino-festival haar 10de verjaardag vierde, en ondertussen vaste gast in de AB. Hun epische sfeervolle alsook beklemmende en apocalyptische post-rock kende al vele navolgers. Maar zoals dat gaat: het origineel is altijd beter dan de kopie. En dat werd door de band dan ook moeiteloos gedemonstreerd. Mogwai concerteerde met grote klasse voor de volgepakte AB-zaal. Er werd zeer sfeervol geopend met een ingetogen nummer uit Mr. Beast, waarop een grote rol voor indringende pianostukken was weggelegd, en ook de rest van het eerst deel van de set bestond uit wat meer ingetogen nummers (voornamelijk uit Happy Songs for Happy People en Rock Action). Maar de meer explosieve nummers zouden ook snel aan bod komen. Er werd doorheen de set voornamelijk geput uit Mr. Beast, de eerder genoemde Rock Action en Happy Songs for Happy People en toch ook het verpletterende debuut: Young Team. Rocksongs met de grote R. De ondertussen tot cultklassiekers verheven epics. Kippenvelmomenten en momenten van extase. Met als absolute hoogtepunten: Like Herod (uit: Young Team) en Rats in The Capital (Happy Songs..), maar vooral toch het absoluut subliem Mogwai Fear Satan waarmee ze hun lichtjes fantastische set mee afsloten.
En met Mogwai, werd niet allleen de concertavond, maar ook de tiende editie van Domino afgesloten. Kan je een mooiere manier bedenken om dergelijk festival af te sluiten. Op naar de 11de editie van Domino. En van mij mag ook Mogwai weer terugkomen...
>> lees ook Jeroen's recensie van de Domino-avond.
