05.11 - De kracht van de eenvoud: Luka Bloom

19.20 er staat al flink wat volk voor de deuren van Het Depot in Leuven, minder dan een kwartier later staat er een heuse 'Amerikaanse verkiezingen-file' tot bijna op het perron van het station van Leuven ... (nu ja). Om 20.00 zouden deuren pas openzwaaien en zou het wachten méér dan beloond worden..

MA RAIN
Na een redelijk goed voorprogramma van de Nederlandse formatie "Ma Rain", met Marijn Wijnands op vocals die met momenten aan Bettie Serveerts Carol Van Dyck doet denken. De stem van Marijn, knappe liedjes, goede muzikanten. De vonk leek echter niet geheel over te slaan bij het publiek. Wellicht, omdat ze ongeduldig wachtende waren op wat nadien zou komen of misschien omdat het alemaal te veel 'kabbelde'. En, onbekend is natuurlijk (nog) onbemind.... Maar ik vond het dus best wel mooi. Mooi genoeg voor mij om nadien me een CDtje van de band aan te schaffen.

LUKA BLOOM
Heel rustig, met zijn vertrouwde kopje thee in de hand, kwam Luka Bloom op. Nadat we een warm welkomstwoord kregen van de man, vertelde ie ons hoe blij hij was met de verkiezingsuitslag in de Verenigde Staten. Wij ook. En.. laat zijn bedenkingen bij wat was en opluchting voor wat komen kan nu net de perfect inleiding geweest zijn voor I AM NOT AT WAR . Het begin van een bijzonder geïnspireerde set, met als dominante de kracht van de eenvoud: één man, één gitaar, één stem: een veelheid aan wow-effecten en prachtige liedjes in dito uitvoeringen...

We werden getrakteerd op nieuwe songs uit "Eleven Songs" (hoe verzint ie het!), maar er werd ook materiaal geplukt uit "Acoustic Motorbike", "Innocence", "Tribe"...

Met als hoogtepunten wat mij betreft "PRIMAVERA", "CITY OF CHICAGO", "EXPLORING THE BLUE" en "YOU". Maar zeker ook het adembenemende "A MAN IS ALIVE" in een krop-in-de-keel-versie, dat we als bis kregen.

O ja, zei ik al dat de versie van "GONE TO PABLO" subliem was?

De nieuwe songs staan live ook echt wel als een huis. "EASTBOUND TRAIN", het hoopgevende "I'M ON YOUR SIDE" en niet te vergeten "EVERY MAN": mooi, héél mooi !

Héél erg leuk was het om "THE ACOUSTIC MOTORBIKE" nog eens te horen/zien !!
En een anthem zoals "YOU COULDN'T HAVE COME AT A BETTER TIME" is altijd geweldig natuurlijk...

Setlist:
I AM NOT AT WAR/ TRIBE / PRIMAVERA / SEE YOU SOON / CITY OF CHICAGO / NO MATTER WHERE YOU GO, THERE YOU ARE / EASTBOUND TRAIN / PEACE ON EARTH / EXPLORING THE BLUE / GONE TO PABLO / YOU / THE ACOUSTIC MOTORBIKE / EVERY MAN/ YOU COULDN'T HAVE COME AT A BETTER TIME

Bis 1:
SUNNY SAILOR BOY / I'M ON YOUR SID

Bis 2:
A MAN IS ALIVE

Amper een paar dagen na dat prachtige concertje van Aimee Mann in de AB, alweer een concert dat heel hoog gaat eindigen in mijn eindlijst: een avond vol schoonheid: dat was het !

Leuk om na afloop Linda en Luka (haar zoon, ha !) tegen het lijf te lopen. Toen ik haar laatst zag zaten we nog samen op de hogeschool.. goh.. is dat al 14 jaar geleden? Haar link met Luka Bloom is heel mooi, maar dat geldt zeer zeker ook voor een van mijn reisgezellen, wiens bijna een jaar oude zoontje ook naar de sympathiek bard genoemd werd: jawel: Luka. Leuk was ook dat Luka Bloom een foto van Luka tekende.. Leuk voor de papa en mama: maar hopelijk ook voor Luka himself ;-)

De geslaagde avond werd nog rustig en gezellig afgerond in een Mechels café met heerlijk Iers donker vocht ....

Verslag: M@rkec - Foto's: (c) Marc Van Campenhout
.

Allerheiligen met overdosis kippenvel en stemmenpracht: Aimee Mann & The Submarines

Ben ik al weer helemaal bij mijn positieven? Hm. Ik denk het wel, een béétje toch!

Er waren gisteren absoluut veel slechtere manieren om Allerheiligen door te brengen en eigenlijk bestond er géén excuus om de fijne avond te missen die zich voltrok in de AB. Met dank aan Blake Hazard, Jack Dragonetti en Aimee Mann. Zoveel mooie poppracht: The Submarines en Aimee Mann !

Het is écht lang geleden dat een 'support act' me van mijn sokken blies. Welnu: gisteren was het opnieuw zover. The Submarines zijn de daders.

KNOTSGEKKE EN AANSTEKELIJKE SUBMARINES

Wat een grappige, leuke, knotsgekke, - soms haast kinderlijke - fijne en uiterst aanstekelijke muziek zeg ! Tom Tom Club meets The Pixies meets The Beatles meets Throwing Muses meets Flower Power... of zoiets . Erg leuke liedjes, met mooie arrangementen...

En ik was ook gecharmeerd door het mooie stemgeluid van mevrouw Blake Hazard (de achterkleindochter van F. Scott Fitzgerald - jawel) dat me soms wat deed denken aan zowel Tanya Donnely als Kirstin Hersh (Throwing Muses) maar op andere momenten hoorde ik dan weer aan een 'onschuldig meisje'.... (en... heu... jaja.. ook haar looks lieten me niet koud: ik bekén!). Maar ook die andere stem van The Submarines, Jack Dragonetti was goed. En de samenzang erg leuk.

Die andere helft van The Submarines, Jack Dragonetti, is sinds 2006 - toen ook hun debuut 'Declare a new state" uitkwam - Blake's echtgenoot.. (spijtig want ik zie Blake anders ook wel zitten... hihi...)

Het duo werd gisteren bijgestaan door een erg grappige, van afro-kapsel voorziene, energieke drummer.

We werden getrakteerd op heel erg mooi versies van ondermeer: 'THE WAKE UP SONG', 'YOU, ME AND THE BOURGEOISIE', '1940' ... En waar het duo dinsdag zal op stemmen is ook géén geheim, getuige de 'Vote Obama/ Biden 2008' sticker op Blake's gitaar... En dat het 'Tuesday' een 'Important day' zal zijn, daar herinnerde ze het publiek ook aan tussendoor...

The Submarines kwamen , zagen en overwonnen. Jawel! Ze pakten meteen de zaal eigenlijk al in. En ik was dan ook niet de enige die later aan de CD-stand persé een CDtje wou kopen, én liet handtekenen. Ze hebben er véél fans bijgewonnen gisteren, ik denk zowat de hele AB-zaal !


AIMEE MANN: LESS IS MORE - KIPPENVELFACTOR IN OVERDRIVE!

Géén bombastische introtape, geen gigantisch decor. No 'drumrolls'. Géén gedoe. Dus: 'cut the crap': gewoon de zaallichten die opnieuw doofden, hier en daar een gil in het publiek en toen kwam Aimee Mann rustig, haast bedeesd, het podium op gewandeld, vergezeld van haar muzikanten, om ons het komende anderhalf uur te vergasten op een heel erg knus en haast intiem-huiselijk avondje met prachtige liedjes. Niets meer, maar zeker niets minder: zonder franjes, geen toeters en bellen, maar wel met een kippenvelfactor in overdrive!

Twee toetsenisten, basist, drummer en Aimee die het hield op de akoestische gitaar én nauurlijk haar prachtige stem. Dat gecombineerd met een goede setlist: meer was er niet nodig voor een compleet 'wow-effect'.

Ik volg Mann als sinds 'Til Tuesday, de band waarmee ze in de jaren '80 enkele bescheiden hitjes scoorde zoals 'What About Love' en 'Voices Carry'. Toen ze solo ging, bleef ik haar trouw, maar nu pas kon ik mijn kans grijpen om La Mann live aan het werk te zien. En amai... haar stem is er in die jaren nog alleen maar beter, warmer, op geworden.. en wat een charmante dame is Aimee zeg !

Het werd een optreden dat zich best laat omschrijven als 'welk hoogtepunt zal ik jullie nu eens bezorgen, en wélk daarna, ...?'. Ja, het was eigenlijk niets anders dan een opeenvolging van hoogtepunten. De vele o zo mooie, vaak breekbare Aimee Mann-composities staan als een huis, en doen beroep op het 'krop in de keel-gevoel'. Meermaals. En het is dan ook heel jammer dat ze 'maar' anderhalfuur speelde. Het was natuurlijk enorm goed, al bleek ze pas halverwege de set 'op dreef' te komen, en ook daarom had ze voor mijn part nog langer mogen doorgaan natuurlijk, dus geen 16 maar minstens 26 nummers mocht ook van mij!

Enorm genoten van 'SAVE ME', 'WISE UP' en 'ONE' en niet te vergeten 'CALLING IT QUITS', maar ook de nieuwe songs (van "@#%&*! Smilers") zoals 'LOOKING FOR NOTHING', de single 'FREEWAY', '31 TODAY' maar vooral 'BORROWING TIME' en 'THE GREAT BEYOND' waren enorm goed !

Op een gegeven momenten - ik geef het eerlijk toe - kreeg ik een heuse krop in de keel; zoals ik al eerder aangaf, was dié factor gisteren absoluut aanwezig!. Als zoiets gebeurt, kan je alleen maar besluiten dat een nummer je raakt, maar vooral dat de uitvoering ervan enorm goed is.

Aimee Mann zorgde, wat mij betreft voor één van de beste concerten die ik in 2008 zag... Hoe hoog ze in mijn uiteindelijke lijstje zal eindigen, dat weet ik nog niet, maar ik vermoed: minstens de top 5!

The Submarines. Aimee Mann.Zoveel schoonheid. Wat een traktatie voor de oren (én ogen: let's be honest), en wat een schande dat dit geen volle AB-zaal, maar een bijna-volle AB Box was. Maar goed: gezellig was het zeker. Enorm goed ook!



Méér foto's van deze superconcerten vind je op mijn flickr.com-pagina.
.