Voor de laatste* in de reeks Zomerzondagen in de Krankhoeve in Bonheiden was eindelijk, op de laatste dag van juli - zondag 31 juli 2011 - de zon van de partij. En zo kon de laatste (muzikale*) zomerse zondagavond van start gaan met de stralen van het avondzonnetje. En ook op het podium werd geschitterd. En hoe!
We kregen een 'damesdubbel' om U tegen te zeggen. Twee aantrekkelijke jongedames, beide geweldige actrices en bovendien gezegend met een bijzonder mooi stemgeluid. Breekbaarheid, emotie, feel good vibes en 'ambiance': Amaryllis Uitterlinden en Nathalie Meskens kwamen, zagen, zongen en pakten Bonheiden volledig in.
Wie het verslagje van het tapijtconcert van Amaryllis in Lier las, wéét en begrijpt dat er niet lang nagedacht moest worden om naar Bonheiden af te zakken. En ook nu was het genieten met de grote G. Toegegeven, Nathalie Meskens kende ik vooral als actrice en comédienne. Dat ze al een tijdje met een liedjesprogramma tourt, wist ik maar het duurde tot zondag om dat te horen. En ja, Nathalie kan niet alleen goed zingen, ze is ook een geboren entertainer, maar dat laatste is niet zo'n verrassing, of toch?
“Ontwapenende eerlijkheid en grote graagte. Een flinke plak melancholie, hier en daar een beetje ondeugdendheid. En dan die prachtige stem. Een stem die àlles aan lijkt te kunnen.” Dat schreef ik na het concert van Amaryllis in Lier. Het was nu niet anders: opnieuw geweldig genieten dus! De set was volledig opgebouwd rond covers die de jonge zangeres volledig naar haar hand zette, liedjes die ze 'vakkundig ver-Amarylliseerde' zeg maar. Steven Cornille tekende voor de subtiele ondersteuning op toetsen.
Met twee erg fraaie interpretaties van Beatlessongs; 'Blackbird' en 'Eleanor Rigby', een beklijvend 'Heartstrings' (Alison Kraus), het erotisch geladen 'Little Red Corvette' (Prince), een sterk 'Every Little Thing She Does Is Magic' (The Police), een uitgekleed en kwetsbaar 'Sex On Fire' van Kings of Leon en een overtuigend aka aangrijpend 'My Man' (Ella Fitzgerald).
Ook nu tilde Amaryllis het vooral van Sinatra bekende 'My Way', naar een nieuwe hoogte, dat had ze ons in Lier al eens voorgedaan. Maar nu was het nog intenser, dat voelde je. Misschien ook wel omwille van de dedicatie aan een “hele speciale opa”.
> Op de setlist van Amaryllis:
Blackbird (The Beatles) / Heartstrings (Alison Kraus) / Sex On Fire (Kings of Lion)/ My Man (Ella Fitzgerald) / Eleanor Rigby (The Beatles) / I Kissed A Girl (Katie Perry) / Everything She Does Is Magic (The Police) / You Got Growin' Up to Do (Joshua Radin) / Little Red Corvette (Prince) / Straight Up (Paula Abdul) / My Way (Frank Sinatra*)
#Bis: I Wish I Had A River (Joni Mitchell)
De avond vorderde en ondertussen was het een heel pak drukker geworden. Het Nathalie Meskenseffect? Ik begrijp dat tenvolle. Maar, lieve mensen, als je wat vroeger kwam, had je ook kunnen genieten van Amaryllis! Een gemiste kans!
Wanneer Nathalie Meskens en haar drie begeleiders het podium opstormden, was dat met het adagio: de beuk erin! Er werd sterk geopend met Moloko's 'Familiar Feeling' en ook Erykah Badu's 'The Other Side of The Game' was een voltreffer. En bij deze overtuigd: Nathalie Meskens kan een aardig potje zingen én swingen. Meskens en co kozen voor een soort van Nouvelle Vague-aanpak en zo werden de meeste nummers in een jazzy, bossanova- of souljasje gestoken. De pompende bas van Bart Van Lierde (Kowzi, Zita Swoon) deed zijn werk, er waren strakke drums van Bert Huysentruyt (Gorki) en vergeten we niet het knappe pianospel én de gekdoenerij van Jeroen Tilkin (Sulkilove).
Erg goed was het jazzy 'Mad About The Boy'(Dinah Washington). 'In A Manner of Speaking' van Depeche Mode's Martin L. Gore, maar in de Nouvelle Vague-versie was super!
“Ik hoop dat hier niet te veel katholieken zijn” vroeg Nathalie zich af wanneer het helaas immer actuele 'God's Song' van Randy Newman gebracht werd. Met de interpretatie van Sade's 'No Ordinary Love' werd de zwoelheid van het origineel benaderd.
“Spijtig, spijtig, heel spijtig” leidde Nathalie's vertolking van 'Back to Black' (Amy Winehouse) in. Nu was ik geen fan van de betreurde zangeres, maar songs schrijven dat kon ze.
Op gegeven moment spreekt Nathalie het publiek toe: “Er zit hier een meneer vanalles op te schrijven”. Jullie verslaggever voelde de bui hangen. “Wat zit ge allemaal op te schrijven? Kom eens hier”. Zo stond die verslaggever een weinig later 'on stage' uit te leggen aan Nathalie en het geacht publiek dat het om het bijhouden van de setlist en een eventueel verslag ging. “...en waar kunnen we dat verslag van jou lezen?”, vroeg Nathalie nog. Of die onverhoopte promo me extra lezers/ volgers oplevert, moet nog blijken, maar ze zijn vanharte welkom!
“Allez, van mijn podium” en er kon weer verder gefeest worden. Met een geweldige vertolking van 'Maneater'; een soort mix van de song van Nelly Furtado in een opgefokt ritme én die eighties classic van Hall & Oates, “ooh ooh here she comes, she's a maneater” – weet je nog?. Nog meer feest met 'Seven Nation Army' van The White Stripes en 'Cold Sholder' van Adele.
Bij de toegift gaf eerst toestenist Jeroen Tilkin een wel erg bizarre performance weg in falsetto en castrato-stem. Wanneer Nathalie en de andere muzikanten terug opdaagden, volgde nog een verrassend 'No One Knows' van Queens of the Stone Age. Wow. En met een ultrafunky 'Crazy' van Gnarls Barkley werd besloten...
> op de setlist van Nathalie Meskens:
Familiar Feeling (Moloko) / Other Side of the Game (Erykah Badu) / Mad About The Boy (Dinah Washington) / In A Manner of Speaking (Martin Gore/ Depeche Mode/ Nouvelle Vague) / Over The Rainbow (Arlen/Harburg) / God’s Song (Randy Newman / Fast Car (Tracy Chapman) / No Ordinary Love (Sade) / Back To Black (Amy Winehouse) / Seven Nation Army (White Stripes) / My Heroics, Part One (Absynthe Minded)/ Maneater (Nelly Furtado/ Hall & Oates / Cold Sholder (Adele)
#bis: No One Knows (Queens of the Stone Age) / Crazy (Gnarls Barkley)
En zo zat de 'zomeravond' erop, en dit keer wàs het een zomeravond. Met het geslaagde 'damesdubbel', mooie breekbare liedjes en heuse fuifnummers, intensiteit én ambiance.
Meer moet dat niet zijn (maar... het mag!)
verslag: © Markec / foto's: © Bart Schelkens
7 opmerkingen:
Mark on stage, dat ik dat heb moeten missen! ;-)
BTW, is 'In A Manner of Speaking' oorspronkelijk niet van Tuxedomoon?
... ter geruststelling: ik heb écht niét gezongen ;-)
+ Spot on, Wouter!
Waar sommigen denken dat het van Nouvelle Vague is, de meesten dat het Martin L. Gore (1989) is, is het inderdaad eigenlijk van Tuxedomoon (1985).
Ik was zelf ook even niet aan het opletten. Zoveel is duidelijk. De versie die ik het beste ken is alleszins de Martin L.Gore-versie op diens Counterfeit E.P..
Maar juist is juist dus ;-)
Ik wist dan weer niet dat Martin Gore het nummer gecoverd had ;-)
Ben destijds in een wijde boog rond zijn coverplaten gewandeld. Niet echt een fan van zijn vocals.
... en ik hoor de mans stem dan weer wél graag ;-)
wel, ik heb weer eens met graagte en zonder dralen dit artikel gelezen, spijtig heb ook ik Mark on stage moeten missen. Knap schrijfsel Mark, of is dat wat onbeschoft, dan met zeg ik graag knap artikel Mark ;-)
Er zijn DM-nummers waar het wel werkt ('Somebody', 'Useless',...), maar soms kan hij te dramatisch uithalen :)
Het is een kwestie van smaak natuurlijk.
Euh... Dave Gahan zingt op 'Useless'... :-)
Een andere track dan: 'Blue Dress'.
Een reactie posten