maandag, maart 28, 2011

Amaryllis: Grootse klasse vanop het tapijt

Ontwapenende eerlijkheid en grote graagte. Een flinke plak melancholie, hier en daar een beetje ondeugdendheid. En dan die prachtige stem. Een stem die àlles aan lijkt te kunnen. Nu zachtjes en o zo zwoel zingen, haast hees, dan weer erg 'vol' en moeiteloos die hoge noten halen... Een mens komt haast superlatieven te kort om het heel erg sterke optreden van Amaryllis Uitterlinden van zaterdag 26 maart te omschrijven. Of toch, vooruit, nog eentje erbij: 'grote klasse' ...

De zaal van Liers Cultuurcentrum 'De Mol' was ‘verkleind’ en zo ook een stuk knusser gemaakt: Amaryllis bracht een tapijtconcert voor ons. Onder een soort Nomadentent, en dus op een tapijt. We werden getrakteerd op een twintigtal wel heel erg mooie liedjes; een kleine greep uit eigen werk en een groot aantal covers: even onverwacht, eigenzinnig als prachtig. Voor de vier eigen liedjes besloot Amaryllis zichzelf te begeleiden op toetsen, voor de andere songs liet ze zich begeleiden door Steven Cornille.

Meteen bij de eerste noot wist je het. Deze jongedame kan het nog heel ver schoppen. Die ongelooflijk mooie stem die soms wat aan Jewel dan weer aan Tori Amos deed denken – een beetje gekruid met de durf van Patti Smith, Sheryll Crow en Alanis Morissette – en minstens evengoed, maar Amaryllis zingt natuurlijk in de eerste plaats met een éigen stem, jongens wàt een stem, wat een kracht en bereik en wat een wondermooie klank. En hoe de liedjes gebracht werden... The Beauty of It All heet het debuutalbum van Amaryllis: treffender kan haast niet

Bij het eerste (eigen) nummer was het dan ook al meteen goed raak. Hoe mooi en pakkend is dat lied 'Ballerina' wel niet?! En ook het tweede nummer - "over Irish Pubs, Guinness en 'de Grote Markt" - 'Sick Obsession' was 'boenk erop'. Dan vervoegt Steven haar en gooit het duo zich op een aantal even originele als eigenzinnige covers. En zo hoorden we een heel mooi 'Blackbird' (The Beatles) en een aan zichzelf opgedragen 'Little Red Corvette' (Prince), erg tof gedaan, en de geest van Zijne Purperen Geilheid was enigszins te proeven. Fenomenaal was het hoe Amaryllis van een onding als 'I Kissed A Girl' (Katy Perry) voorwaar een meer dan respectabel lied wist te maken: pure klasse. Maar dat laatste superlatief kan evengoed bij de afsluiter van de eerste set geplaatst worden: een erg overtuigend, doorleefd 'My Man' van Ella Fitzgerald. Ogen toe en je waande je in een donkere jazzclub...

Een van de twee eigen nummers in de tweede set was het sterke 'Every Second, Every Minute'. Leuk was hoe ze het Kings Of Leon-hitje 'Sex On Fire' in een fragiel jasje stak. Ik was dit nummer onderhand echt wel beu gehoord, maar voor deze versie téken ik! Ook erg sterk: dat haast vergeten danshitje uit de jaren '80 - van “die madam" die Amaryllis kent van “de jury van American Idol” - 'Straight Up' van Paula Abdul. Wat Amaryllis met het nummer doet is veel, veel beter! En er werd geëindigd met een ronduit sublieme vertolking van 'My Way', het best bekend in de versie van Frank Sinatra. Amaryllis hief dit nummer naar een nieuwe hoogte en toonde binnenin de song nogmaals hoe sterk en mooi die stem van haar wel is.

Mooie liedjes duren niet lang, een reeks van mooie liedjes ook niet. Dus voor je het weet is het alweer voorbij en zit je op je computer thuis aan een verslagje te werken en hoop je dat je de tijd terug kunt draaien. Maar er komen vast nog gelegenheden om deze sympathieke en erg getalenteerde zangeres aan het werk te zien. Ja toch?

2 opmerkingen:

Staf Pypen zei

Markec maat, mooie review. Ik wil die Amaryllis in het echt eens bezig horen en zien. Thanks.

Anoniem zei

Het was inderdaad een fantastisch mooi en heel spontaan optreden. Met haar prachtige stem en sublieme vertolking wist ze de aanwezigen heel goed te boeien. Ik heb er heel intens van genoten...zeker voor herhaling vatbaar!
Hildegarde Van Miert