De deuren van het legendarische 'The Roundhouse' in London zouden openzwaaien rond 19 uur, maar een uurtje vroeger stonden we al in de rij. Anders dan velen had ik me niet vermomd als zombie of ander lelijk schepsel. De gitzwarte schmink rondom de ogen, 'Alice Cooper-style', moest volstaan. Tijdens het wachten liepen er allerlei griezels rond, die zo uit Michael Jackson's 'Thrillervideoclip' leken weggelopen, om zo wachtenden of zelfs toevallige voorbijgangers af te schrikken/animeren. Eenmaal binnen konden we al meteen de knappe locatie die de Roundhouse is bewonderen, en ik had al zo'n vermoeden dat de akoestiek erg goed zou gaan meevallen.
THE JIM ROSE CIRCUS
Wanneer de zaallichten doofden, stormde Jim Rose het podium op. Rose vroeg of we klaar waren voor een avondje 'Halloween American Style'. Natuurlijk waren we er klaar voor, vooral voor Alice, maar de rest leek wel meegenomen. 'Jackass meets Freakshow'. Dat is misschien de beste manier om het 'Jim Rose Circus' te omschrijven. We kregen een soort 'lightversie' te zien in London, in die zin dat de 'ergste' en beruchtste acts achterwege bleven. Al moesten sommigen wellicht ook nu al wegkijken toen die jongedame zich overal met naalden in de huid stak, of toen Jim Rose zijn beroemde scheermesjesact opvoerde: we slikken een aantal scheermesjes in en halen die er vervolgens middels een ijzerdraadje mooi allemaal weer uit. Rose en zijn meegbrachte freaks deden hun ding net voor de eerst muzikale act, en ook nog eens vlak voor Alice Cooper eraan begon. Best vermakelijk dat Jim Rose Circus, al had ik me aan wat ergers verwacht dus.
ZODIAC MINDWARP & THE LOVE REACTION
Eind jaren '80 in volle Grebo-hype was er ook de band van Mark Manning: Zodiac Mindwarp & The Love Reaction die aan de grebo sleaze metal en hard rock toevoegden. Hun 'Prime Mover' zindert nog enigszins na. Zodiac/ Manning is terug, met zijn huidige Love Reaction positioneert hij zich tussen Danzig, The Cult en Alice Cooper, het sleazy-rockgehalte is gebleven. The Love Reaction speelde strak en vooral heel erg luid. Mark Mannings vocals waren zo goed als onverstaanbaar en verdronken in de mix. Maar de band bracht een best onderhoudende set, favorieten zoals 'Prime Mover' en 'Backseat Education' kwamen daarbij uiteraard aan bod. Bruno 'The Cat' Agua viel niet zozeer op door zijn geweldige drumwerk dan wel door zijn erh... voorkomen met zijn spannende spandexbroekje. Misschien kicken sommige ladies daarop? Waarmee ik niet zeg dat Agua niet goed zou drummen natuurlijk.
ALICE COOPER'S THEATRE OF DEATH
Ongeveer twintig over negen. Achter het grote doek waarop Alice Cooper's tronie prijkt, of dan toch de skullversie daarvan, is men duidelijk bijna klaar, de drums worden zo te horen nog strak gesteld. Een weinig later stopt de zaalmuziek, de lichten doven en de schoolbel gaat. Dat kan maar één ding betekenen! Het doek valt, de band op en 'Shool's Out' wordt ingezet, en daar is Alice. Het is begonnen!
Een erg sterk 'No More Mr. Nice Guy', uit het geweldige 'Billion Dollar Babies', mijn favoriete Alice Cooperalbum, volgt en dan 'I'm Eighteen'. Wow! Een sterk trio dat de toon zet voor de rest van de geweldige avond, met Cooper die erg goed bij stem is en de band die erg strak speelt. Een eerste hoogtepunt, één van de vele, volgt met 'The Ballad Of Dwight Fry', een nummer met een geweldige opbouw dat live erg goed werkt. Alice zingt het met enigszins wat bewegingsvrijheid want volledig in een dwangbuis gestoken.
Alice Cooper moet dan, nog tijdens diezelfde song, voor een eerste keer sterven. De roadies, aka Alice's beulen zetten aan met een reusachtige guillotine, grijpen Alice vast en leiden hem naar zijn dood. Alice's hoofd wordt goed gepositioneerd, recht onder het mes. “I gotta get outta here” roept Alice nog. Het mes valt, Alice's hoofd rolt.
Maar niet veel later volgt al de heropstanding, en met hoofd in de ene hand en de microfoon in de andere zingt Alice “I have gone to hell”. Een erg funky 'Go To hell' is dit, met geweldig gitaarwerk. Hm, de hel die funky klinkt?
Een ander hoogtepunt: 'Cold Ethyl' of hoe Alice arme Ethyl op erg wrede wijze mishandelt... en dan een massaal meegebruld 'Poison' waarbij Alice door zijn eigen dochter met een reusachtige spuit een dodelijke injectie krijgt. Dan volgt een erg knap 'From The Inside', een verpleegster komt Alice halen. Diezelfde verpleegster rijdt Alice, gehuld in ziekenhuisplunje, opnieuw het podium op, en 'Nurse Rozetta' weerklinkt. De rol van Nurse Rozetta wordt opnieuw door Coopers dochter gespeeld.
Nurse Rozetta verwijnt achter een wit scherm, en terwijl Alice 'Be My Lover' inzet, begint Rozetta te strippen. Ze doet haar kousen uit en geeft die aan Alice, die er vervolgens mee achter het witte scherm gaat om de verpleegster ermee te wurgen. Wat later neemt hij het levenloze lichaam van Rozetta op zijn schoot en wordt 'Only Women Bleed Ingezet'.
Ondanks zijn drukke bezigheden, verpleegstertjes wurgen enzo, is ook hier Alice perfect bij stem.
Dat dit hem niet vergeven kan worden is duidelijk en daar zijn de beulen weer. Cooper wordt naar de galg geleid, zingt 'I Never Cry' en aan het eind van de song wordt hij opgehangen...
Dat er tijdens een Alice Coopershow véél gebeurt, in de eerste plaats met Cooper zélf, die constant gestraft wordt voor zijn misdaden en meermaals (vergeefs) vermoord wordt, is een feit. Maar ook muzikaal is het een echt feest, dat bewijzen ook de uitstekende muzikanten die Cooper bijheeft. Regelmatig krijgen ze een 'spot' waarin ze hun geweldige solo's op het publiek kunnen afvuren, zoals ook tijdens 'Black Widow Jam'.
Cooper staat hoog op een houten toren en schreeuwt het uit: 'Vengeance Is Mine'!, het klinkt zoals je dat zou verwachten: krachtig, in your face, gemeen en vuil, de klank van de zoete wraak. Wraak, voor de zovele keren dat men probeert om Cooper af te maken, ... de tel is ie wellicht kwijt.
Bij Dirty Diamonds' smijt Cooper halsnoeren halskettingen in het publiek dat bijna vecht om toch maar zo'n nepsierraad te kunnen bemachtigen. En zo speelt 't publiek het spel goed mee natuurlijk. Een weinig later doet Cooper hetzelfde met valse dollarbriefjes, die hij eerst aan zijn degen rijgt en dan door de zaal laat dwarrelen tijdens 'Billion Dollar Babies'. Super trouwens die versie van deze classic, van het gelijknamige album. Tijdens deze act zit een baby op een koffer geld. Million Dollar Baby dus.
Cooper zingt “I'm so scared your little head will come off in my hands“, neemt zijn degen en hakt de baby's hoofdje eraf. Klaar! Alice neemt het babyhoodje in zijn hand en een subliem 'Killer' volgt. Alice dient opnieuw gestraft voor deze grove misdaad. Zijn beulen stoppen hem in een grote kist, die volledig met messen doorboord wordt. Auw! Alice's hoofd draait helemaal rond zijn romp. Brr!! En 'I Love The Death' weerklinkt!
Tijdens 'Feed My Frankenstein' komt er een soort gedrocht ten tonele dat het op Alice gemunt heeft en hem probeert te wurgen. Wanneer Alice toch een poos blijft liggen, snelt zuster Rosetta – was zij het? - ter hulp en geeft het gedrocht in een dodelijke injectie. Alice krabbelt recht en werkt de song verder af om dan -is het al zo laat, nu al? - de finale in te zetten. Hij doet dat met een zeer sterk 'Under My Wheels'!
De bisronde is kort maar krachtig. Cooper komt op geheel gehuld in een ziveren maatpak en zilveren hoed. Zwaaiende met de Engelse Union Jack brengt hij 'Elected'! Door zovele kelen luidkeels meegebruld, of wat dacht je?!!
En dan wordt 'School's Out' hernomen. School's Out. De show ook...
Wat een spektakel zeg, en wat een goede muzikanten. En die setlist: wow! Voor mijn part mag hij dezelfde classics in de set houden bij een volgende tour en enkel de recente songs hier en daar veranderen... Als mijnheer Vincent Furnier nog eens tourt, hoop ik er zeker wéér bij te zijn. Waarom? Omdat het verdorie een erg knap spektakel is: muzikaal én visueel.
verslag: © Mark 'Markec' Van Mullem
foto's: © A LuBe Picture
Geen opmerkingen:
Een reactie posten