Jon Oliva's Pain en Exodus/ WASP (de keuze tussen beide bands zou ik de dag zelf maken) helaas gemist. Maar wat JOP en Exodus betreft: die heb ik gelukkig al enkele malen gezien, en die doen wellicht dra nog wel hier en daar een zaalshow...
THE GATHERING
TG bracht een enorm energieke en sterke set en opende met het instrumentale 'WHEN TRUST BECOMES SOUND' waar ook het nieuwe album "The West Pole" mee opent.
De mooie stem van zangeres Silje blijkt goed te passen bij de TG-sound en ook live stond de nieuwe zangeres goed haar vrouwtje. Knappe prestatie.
De overall sound was erg goed. Heel sfeervol, soms stevig, en altijd vol met subtiliteiten en nuances. Het was een knappe sferische trip. De knappe muzikaliteit, en daar reken ik zeker ook de zang bij, deed het 'em. Erg knap optreden!!
Net zoals één van hun eerste shows, heel lang geleden, toen nog met Bart Smits op vocals/grunts, werd ik 'omver geblazen', zij het - zovele jaren later - op geheel andere meer subtiele wijze...
BLIND GUARDIAN
Wegens te druk en veel te warm heb ik het merendeel van dit optreden vanop afstand meegemaakt. Maar wat duidelijk is: deze band stààt er live. Misschien moet ik eens een clubshow zien van hen om er ten volle van te kunnen genieten. Maar de eerste indruk was dus goed.
HEAVEN AND HELL: DE HOOGMIS!
Eén van de hoofdredenen om naar GRASPOP af te zakken was zéker HEAVEN AND HELL en misschien wel één van de geweldigste kelen in de ROCK ever.. Ronnie James Dio ! En de verwachtingen werden méér dan ingelost. Dit was het optreden van de pure power. De heavy Sabbathsound staat nog steeds als een huis. En Ronnie James Dio. Jongens jongens. Respect. Wat een fenomenale keel... Hij overklast zonder enige moeite die 'andere' oudjes zoals Robert Plant en David Coverdale. Wat Dio, op zijn leeftijd, met zijn stem kan. Geweldig.
En dan die setlist: een erg sterke mix uit de Sabbathalbums met Dio en het jongste Heaven And Hell album. Met als absolute hoogtepunten de stevige opener THE MOB RULES en HEAVEN AND HELL... Maar ook enorm genoten van 'I'...
Setlist:
1. THE MOB RULES (The Mob Rules)
2. CHILDREN OF THE SEA (Heaven And Hell)
3. I (Dehumanizer)
4. BIBLE BLACK (The Devil You Know)
5. TIME MACHINE (Dehumanizer)
6. FEAR (The Devil You Know)
7. FALLING OF THE EDGE OF THE WORLD (The Mob Rules)
8. DIE YOUNG (Heaven And Hell)
9. HEAVEN AND HELL (Heaven And Hell)
10. NEON KNIGHTS (Heaven And Hell)
DREAM THEATER
Die andere reden om naar GMM af te zakken was zeker ook DREAM THEATER. Live altijd wel een sensatie. Een band die ook alsmaar beter lijkt te worden, en ja ik wéét het: dat schrijf ik haast in elke Dream Theaterrecensie, maar het is nog steeds een waarheid als een koe. Ook nu was het genieten van de knappe progmetal van deze heren. De Marquee stond in brand...
Dit was de uitstekende setlist:
1. IN THE PRESENCE OF ENNEMIES (Systematic Chaos)
2. BEYOND THIS LIFE (Scenes From A Memory)
3. CONSTANT MOTION (Systematic Chaos)
4. A RITE OF PASSAGE (Black Clouds and Silver Linings)
5. EROTOMANIA (Awake)
6. VOICES (Awake)
7. PULL ME UNDER (Images And Words)
8. METROPOLIS PT.1: THE MIRACLE AND THE SLEEPER (Images And Words)
Véél te kort natuurlijk, maar goed.. Het was natuurlijk een festival set ...
Binnenkort, Mike Portnoy herinnerde het publiek er trouwens ook nog aan, 17 oktober, komen ze terug samen met Opeth en Big Elf...
MOTLEY CRUE
Een fan van de hairmetal van MOTLEY CRUE ben ik nooit geweest. Ook niet in hun 'hey days'. Maar nu ik toch in Dessel was, wilde ik toch wel eens zien wat Motley Crue live voor zou stellen.
Weinig dus.
Na het tweede nummer was het voor mij eigenlijk al welletjes, maar heb de show dapper volgehouden. Zo mocht ik de van bij 100 kilometer voorspelbare bindteksten van Vince Neil ondergaan. Maar dat was zo erg niet. Erger waren zijn pogingen tot 'zingen'...
De songs klonken me allemaal even vervelend als doorsnee en duidelijk gedateerd. Al vond ik er - zoals ik al zei - in de jaren '80 ook al niet veel aan. En ja, ik geef toe, heel even toch stiekem meegezongen met 'GIRLS GIRLS GIRLS' en 'DOCTOR FEELGOOD' was zelfs nog te pruimen..
Eén lichtpuntje toch nog: het knappe gitaarspel van Mick Mars. Maar songs? En het gedoe van ons aller Tommy Lee hoefde ik ook al niet.
Die vrijdagavond in Dessel toch enkele goede en geweldige concerten gezien en de slapstick en aanstellerij van Motley Crue zullen we rap vergeten zijn..
.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten