From Hank to Neil: Journey through past & present

(Antwerpen. Die legendarische avond, 11 februari 2008) - Een, maanden geleden, in no time uitverkochte Stadsschouwburg, astronomische prijzen ten spijt, werd ruim tweeënhalf uur getrakteerd op een indrukwekkende reis door verleden en heden. From Hank to Hendrix? Beter! From Hank to Neil! Levende legende, Dinosaur Sr, oftewel Neil Young speelde een uniek en lichtjes fantastisch concert.

Breekbaar adembenemend akoestisch en geweldig elektrisch.

Peperduur? Ja, klopt als een bus. Ben ik dan gek, zoveel geld uit te geven voor een concert? Wellicht wel, en samen met mij velen. Maar Neil Young zorgde er wel voor dat niemand zich bekocht zou voelen. Het werd immers een onvergetelijke avond. Zo eentje om in te lijsten. Van 21.00 t/m 23.40 u - gaf Dinosaur Sr. het beste van zichzelf....

Bij het binnenkomen van de stadsschouwburg viel, eens goed en wel gezeten, het nogal rommelige, maar tegelijk huiselijk aandoende en dus gezellige decor op, dat het podium sierde, je voelde je meteen thuis.

PEGI YOUNG
De eerste 40 minuten van de avond waren voor Pegi Young. Jawel, Neil's echtgenote, die onlangs haar eerste album uitbracht. De liedjes van Mevrouw Neil Young waren zeker niet slecht, maar beklijven deden ze niet. En na een dik halfuur had ik eigenlijk al wel genoeg country-liedjes gehoord. Nu wil het geval dat ik niet zo'n country-fan ben, en Neil Young's countrysongs tot de uitzonderingen behoren die ik dan wel appreciëren kan. Pegi deed haar best, en kreeg dan ook een warm aanmoedigingsapplaus, maar je 'durfde' haast niet anders voor mevrouw Neil Young.

Als het optreden van Pegi Young dan voorbij was, volgde een korte pauze, en om 21.00 was het dan eindelijk zo ver. Op het podium stonden ondertussen een hele batterij aan akoestische instrumenten klaar, akoestische gitaren en een banjo. En er stonden ook een piano en een het orgel dat je al naar After the Goldrush of Journey Through The Past deed verlangen. (Neil zou zo ook zijn mondmuziekske gebruiken, zo zou blijken). Spannend dus. En, daar was ie al! Haast voorzichtig, wandelde Neil, moederziel alleen, het podium op, uiteraard verwelkomd door luid applaus.

FROM HANK TO NEIL
Neil ging rustig zitten, nam zijn tijd, en zette 'From Hank To Hendrix' in. De nog levende legende die twee andere legendes bezingt. Bloedmooi. En wat een mooie klankkleur, daar in de Antwerpse stadsschouwburg. Neil zou een weinig later trouwens die goede akoestiek van de zaal ook roemen. Niet dat Young zo spraakzaam was, al zou dat gaandeweg de avond steeds beteren, hij leek ook steeds vriendelijker te worden.

Meteen één van dé hoogtepunten van de avond volgde al. Een adembenemend, beklemmend, imponerend "Ambulance Blues". Die stem, dat accordeonspel.... de dramatiek en sfeer... Voor de volle 9 minuten werd je naar de keel gegrepen. Maar het zou de hele avond hoogtepunten blijven regenen. En ook "Sad Movies", een nummer dat Neil nog niet uitgebracht heeft totnogtoe, hoort daar bij: mooi! Een ander nooit eerder uitgebracht nummer, "No One Seems To know", bedoeld voor "Chrome Dreams (I)", is een nummer dat er stààt.

En het kippenvelmoment der kippenvelmomenten was toch wel "A Man Needs A Maid". Met Young in de hoge vocalen, en aan de piano gezeten. Hier zonder London Symphony Orchestra, zoals op "Harvest", maar ook ontdaan van alle franjes, zo prachtig. En, ook de titeltrack van hetzelfde album ontbrak niet natuurlijk: 'dream up, dream up, let me fill your cup, with the promise of a man'; "Harvest". Nog zo'n streling voor het oor. En we kregen nog meer moois uit datzelfde, legendarische album, want ook "Out of the Weekend" zou nog volgen.

Alle superlatieven zullen aan het eind van dit verslag wel opgebruikt zijn, want we zijn nog niet halfweg, en er kwam nog véél moois. Bijvoorbeeld fenomenale "Journey Through the Past".

Van "Tonight's The Night" kwam "Mellow My Mind" en het waarheid als koe bevattende "Love is A Rose" (alleen te vinden op de compilatie "Decade", 1977) en het nog niet uitgebrachte "Love Art Blues" completeerden de sublieme akoestische set.

Een set, met een dus heel ontspannen Young, die ook vertelde dat hij bewust naar 'kleinere' zalen teruggreep, 'om te voelen hoe het vroeger was'. Hij sprak over de "nieuwe gitaar" die hij in 1968 van Stephen Stills kreeg. "Toen was ze toch Nieuw". Grappig was ook hoe Young regelmatig opstond en dan rondliep, en leek te aarzelen welk instrument ie nu zou uitpikken om de volgende song aan te vatten. All part of the act, natuurlijk, maar wel goed gedaan.

Iedereen was al zwaar onder de indruk, maar deel II moest nog volgen. Dat kwam er aan na een klein kwartiertje. Het podium was ondertussen aangepast voor het elektrische gedeelte. En daar kwamen ze: Ben Keith (steel gitaar), Rick Rosas (bass) en Ralph Molina (drums) en natuurlijk Neil Young (akoestische en elekrische gitaren, mondharmonica, zang!).

Na de ingetogen en sublieme unplugged set, was er nu ruimte om te rocken. En hoe! De zaal ging zowat door het dak toen werd ingezet met... "Mr. Soul" ! mamma mia! Gevolgd door een immer geïnspireerd en fantastisch "Everybody Knows this is Nowhere", om dan over te gaan tot portie "Chrome Dreams II" (het nieuwe album). "Dirty Old Man" stààt dus ook live als een huis, en is een dijk van meezinger. Young, zijne alertheid en allesziendheid zelve - zo bleek, richtte zich als inleiding tot iemand in het publiek: "I saw what you did there! This one's for you!". Heel de Schouwburg vroeg zich bijgevolg af wie die Dirty old Man in de zaal wel was! Young & co vervolgden met "Spirit Road", nog zo'n recente parel van "Chrome Dreams II".

Na "Bad Fog of Loneliness" (Johnny Cash), maakte Neil tijd om zijn long time friends, annex zijn begeleiders voor te stellen, om vervolgens "Winterlong" in te leiden en op te dragen aan de betreurde Danny Whitten. Een ontroerend moment. En jongens, wàt een versie van "Winterlong"! Hallelujah!

Met "Oh Lonesome Me", zij het in de elektrische bezetting, deden de heren het even wat rustiger aan, om dan een song uit "Are You Passionate?", te brengen; "The Believer". Een wat vreemde keuze vond ik, maar wel weerom fijn gedaan.

En dan volgde toch, zonder enige twijfel, hét hoogtepunt van de elektrische set, en een der hoogtepunten van de avond. Een geweldige, superversie van het an sich al geweldige "No Hidden Path" (Chrome Dreams II)! Mindblowing! Met Young's zo (a)typische heerlijke snerende, dissonante, noisy, epileptische, gitaarsoli en salvo's. Een ongeloofelijk vitaal en krachtig hoogtepunt van bijna 20 minuten. Dit was genieten met de grote G, en deze epical Young-song zet zich zo moeiteloos mee in de eregallerij met "Cortez The Killer", "Down By the River" en "Cowgirl in the Sand".

No Hidden Path. Het mocht eeuwig blijven duren voor mij, maar dat deed het niet. Erger nog: het betekende al het einde van de set. Maar gelukkig zou Young nog terugkeren om ons te vergasten op een fijne finale: "Cinnamon Girl" !!!! Yearh !!! En, en.. jawel... uw diennaar zo gelukkig als een kind: "Cortez The Killer". Mijn all time favourite Neil Young-song!

Maar nu was het helaas ook écht gedaan. Neil Young dankte zijn publiek uitvoerig, de band, inclusief Pegi groette uitvoerig en voor we het goed en wel beseften was datgene waar we maandenlang naartoe hadden geleefd alweer voorbij. Voor mij had de show nog uren mogen doorgaan!

Tonight's The Night. Hij zong het niet die avond, maar that night was the night! Dit werd een avond om in te lijsten en te koesteren, en lang te herinneren. Ge moogt gerust zijn!
En... hét concert van het (nog jonge) jaar. Dàt sowieso !

Setlists Neil Young:

SET 1 - ACOUSTIC:
1. FROM HANK TO HENDRICKX (Harvest Moon)
2. AMBULANCE BLUES (On The Beach)
3. SAD MOVIES
4. A MAN NEEDS A MAID (Harvest)
5. NO ONE SEEMS TO KNOW
6. HARVEST (Harvest)
7. JOURNEY THROUGH THE PAST (Time Fades Away)
8. MELLOW MY MIND (Tonight's The Night)
9. LOVE ART BLUES
10. OUT ON THE WEEKEND (Harvest)
11. LOVE IS A ROSE

SET 2 - ELECTRIC
12. MR. SOUL (Buffalo Springfield Again)
13. EVERYBODY KNOWS THIS IS NOWHERE (Everybody Knows this is Nowhere)
14. DIRTY OLD MAN (Chrome Dreams II)
15. SPIRIT ROAD (Chrome Dreams II)
16. BAD FOG OF LONELINESS (Johny Cash)
17. WINTERLONG (Decade)
18. OH LONESOME ME (After The Gold Rush)
19. THE BELIEVER (Are You Passionate?)
20. NO HIDDEN PATH (Chrome Dreams II)

BIS
21. CINNAMON GIRL (Everybody Knows this is Nowhere)
22. CORTEZ THE KILLER (Zuma)

Foto's in dit artikel: (c) Frank Benneker
@