 |
| Erja Lyytinen - foto © Markec |
‘
Welkom in Wespelaar, Bluesdorp’. Het prijkt sinds kort op de borden die je ziet bij aankomst in
Wespelaar. Voor blueskenners of melomanen tout court is het een open deur intrappen: wie Wespelaar zegt, zegt blues en zegt
Swing. Het jaarlijkse driedaagse bluesfestival vierde van
vrijdag 17 tot en met zondag 19 augustus zijn
vijfentwintigste verjaardag!
Bij tropische temperaturen, was het weer
volop genieten van
blues in al zijn facetten, gospel, soul rock en van massa’s sfeer. Met gospellegende
The Blind Boys Of Alabama, Brits bluestopper
Ian Siegal, de sexy in motown en stax gedrenkte blues rock van
Dany Wilde of wat te denken van gitaargodin en nachtegaal
Erja Lyytinen. En, bassist
Roger Innis is overal. Altijd. Op Swing toch. Een Verslag...
Het mag gezegd:
Swing Wespelaar is veruit het gezelligste festival van Vlaanderen. (met als enige concurrent de
Mechelse Dijlefeesten). Volledig gratis, sfeer alom en altijd met een heel evenwichtige affiche; grote namen en minder bekende acts. Een feest van erkenning en herkenning en je kunt altijd weer wat nieuws ontdekken en jezelf er op betrappen dat je met, al dan niet gesigneerde, cd’s naar huis gaat.
We vernamen dat
The Fabulous Thunderbirds geweldig waren vrijdag, maar zagen zelf enkel de bands op op zaterdag en zondag. Aangekomen in het bluesdorp was T
he Jay Tamkin Band (UK) aan al hun set begonnen. Erg toegankelijke, misschien iets te poppy blues rock met veel hammond en pianopartijen. Aan goede songs geen gebrek, zo getuigt ook het album ‘
Going Out Tonight’ (2011). De stem van
Jay Tamkin kon ons niet geheel overtuigen en we hoorden toch vooral veel rock en pop en weinig blues.
 |
| Mojostar - foto © Markec |
Mojostar (B) stond hoog op het ‘to see-lijstje’, gemist op de
Dijlefeesten dus nu de herkansing. Het album ‘
Mojostar’ staat trouwens vol lekkers! Solide songs, strak ingespeeld met knappe gitaar riffs, een uitstekende ritmesectie en de keel van Simon Witvrouw. Dat alles werd ook mooi live vertaald, zéker die strakke ritmesectie en de gitaarpartijen. Alles klopt aan de muziek van Mojostar: een mooie blend van blues en indie rock met veel potentie. De nu al ‘instant hits’ zoals ‘
Thinking About You’ en ‘
In The Mood For Love’ konden dan natuurlijk niet ontbreken. En ook in hun live-jasjes waren die songs top. Het meeste van het sterke debuut kwam trouwens aan bod. Maar zo jammer dat de bandleden zo weinig gedrevenheid en ‘goesting’ toonden! De drummer gaat indeze vrijuit. Simon Witvrouw hebben we amper zien bewegen en enthousiasme was volledig afwezig. Zonde, want het
klonk allemaal wel erg goed maar waar was het spelplezier en de ‘feel’? Al verkoeling gaan zoeken?
 |
| Dani Wilde - foto © Markec |
Aan feel, vibes en spelplezier alvast geen gebrek bij de
Dani Wilde Band (UK). Een “
wow” met iets teveel uitroeptekens zien we in onze notities staan. Omwille van dat knappe sexy ietwat hese stemgeluid van
Dani Wilde, door de ravissante verschijning die bassiste
Victoria Smith is, of
Dani gehuld in nauwsluitend rood jurkje -, de sterke overall sound die de band neerzette? Dat allemaal en ook de grote gretigheid waarmee de band zich voor de volle 100% gaf.
 |
| Victoria Smith - foto © Markec |
‘
Juice Me Up’ is de titel van het jongste album van
Dani Wilde. En die ‘juice’ was ook live erg lekker; blues en rock hoogzwanger van funk en soul en.. erh...! Hoe omschrijft een mens dat? In de bio lezen we dat Dani Wilde opgroeide met
motown soul en
stax. Dat vertaalde zich dus op meesterlijke wijze in de muziek. Fijne gitaarriffs en soli van
Dani Wilde en
Stuart Dixon, afwisselend of met elkaar duellerend, de eeuwig lachende
Victoria Smith op bass, Dani’s broer
Will die op meesterlijke wijze de blues harp bespeelde en een uitstekende
Richard Newman op drums. Knap hoe de muzikanten op elkaar ingespeeld waren en er zichtbaar van genoten...
 |
| Dani Wilde - foto © Markec |
Dani nam uitvoerig de tijd om hier en daar wat tekst en uitleg bij de liedjes te geven. Bij eens song als ‘
The Burning Truth’ was dat best handig want als je niet naar de tekst zou luisteren hoor je enkel een bloedgeil witheet funky blues- (of bluesy funk-) nummer. “
A song I wrote about the riots in London...” en dat merk je in de tekst, waarbij Wilde ook premier Cameron en diens afwezigheid niet spaart. Ook andere nummers uit ‘
Juice Me Up’, zoals ook ‘
Crazy World’, ‘
Walk Out The Front Door’ en ‘
Don’t Go On Make Me Crying’ zaten in de set...
Bijzonder knap was ook de interpretatie van ‘
Miss You’ (
Rolling Stones). Dat deze band ons kon bekoren, hoeft niet meer gezegd?
 |
| Chris Watson - foto © Markec | | |
Chris Watson (USA) was aangekondigd met
Band maar die was
wellicht nog in de US. De Texaan zag zich naar verluidt de dag van
aankomst hier nog genoodzaakt om muzikanten te zoeken voor het optreden
van ’s avonds. Ook dat is rock ’n roll zeker? Maar het was ‘em gelukt
en de Vlaamse drummer en bassiste kweetten zich met verve van hun taak,
alsof ze al jaren met Watson samen speelden. Chris Watson en zijn
‘nieuwe vrienden’ brachten
potige blues rock zonder pretentie
maar oerdegelijk. Watson’s gitaarspel was ronduit subliem en omnipotent,
al is Watson beslist geen onverdienstelijk zanger. Behalve eigen werk
bracht Watson ook enkele sterke covers zoals ‘
Check It Out’ van
Bobby Womack en ‘
Can I Change My Mind’ van
Tyrone Davis.
 |
| Ian Siegal - foto © Markec |
En toen was
Ian Siegal (UK) aan de beurt om een ijzersterke set neer te zetten. Kurkdroge, donkere, rauwe blues en een aardige portie uit de kluiten gewassen rock ’n roll. Soms waarde de
geest van Tom Waits rond; sfeerschepping en thematiek en bij momenten toch ook stemtimbre. Siegal zal dat hopelijk als een compliment zien, fan van Waits zijnde. Het was genieten van een sterk ‘
Revelator (John the Apostle)’, een bij de keel grijpend ‘
Falling Down Again’ – kippenvel, een sublieme interpretatie van ‘
Back Door Man’ (
Willie Dixon) en dan die knipoogjes naar
Prince die hij vakkundig in de bluessongs had ingebouwd, zo zaten ‘
Get off’ en ‘
Diamonds and Pearls’ dus ook in de set.
Hilariteit wanner Siegal aankondigde “
I’m tired of playing my own songs, going to do something else now” en aanving met “
If you want to be my lover...”. Maar hij besloot dan toch wat anders te doen.
Geen Spice Girls dus. Als bis kregen we een meesterlijke interpretatie van
Bob Dylan’s ‘
Forever Young’. Opnieuw kippenvel. Slik.
 |
| Andy Graham - foto © Markec |
Zou bassist,
Andy Graham, hetzelfde gegeten en gedronken hebben als
Victoria Smith (Danny Wilde Band), behalve geweldig bassen, stond ook hij het hele optreden door smakelijk te glimlachen op het podium. Prachtige mens. En... misschien heeft niet iedereen het meegekregen maar aan het einde van de show kondigde Ian aan dra terug hier te zijn. En jawel op
15 november staat hij in
Trix (Borgerhout) met
The Missippi Mudbloods.
 |
| The Blind Boys of Alabama - foto © Markec |
De
gospelmissen in de kerk van Wespelaar zijn helaas verleden tijd maar zaterdagnacht was de Heer toch onder ons, of toch zodanig geprezen via gospel, door ‘jongetjes op hoge leeftijd’. Naar de leeftijden van de levende legendes ‘
The Blind Boys of Alabama’ zullen we niet polsen, maar hun carrière overspant al 70 jaar. Deze kranige oude jongens bewezen dat op hun stembanden nog lang geen sleet zit en brachten een mooie set liedjes. Ze openden met ‘
People Get Ready’(
Curtis Mayfield), brachten ondermeer een verrassend ‘
Spirit in the Sky’ van
Norman Greenbaum en besloten met ‘
Free At Last’. En in de bis zat
Stevie Wonder’s ‘
Higher Ground’. En Oh Lord, met de gospels trokken we vredevol de nacht in.
 |
| The Juke Joints - foto © Markec |
Hoofddoel zondag was het optreden van
Erja Lyttinen meepikken. Maar vermits we vroeg genoeg waren, met grote graagte het optreden van
The Juke Joints (NL) meegepikt. Als je de
Grote Baan van Wespelaar opliep, eens ter hoogte van
De Zwaan, werd je naar het optreden toegetrokken. Daar stond een band te spelen tegen 200 per uur.
Maximum rock ’n roll en full speed ahead. Zingende bassist en drummer, drummende gitarist, ... The Juke Joints blijken alle instrumenten te beheersen. En wat een feest was dit zeg. Moest het zo heet niet geweest zijn: iedereen stond vast te dansen! Toch jammer dat we niet het volledige optreden zagen...
 |
| Erja Lyytinen - foto © Markec |
Blues uit Finland? Ja, en hoe! Om maar meteen met de deur in huis te vallen;
dé revelatie en hét hoogtepunt van Swing 2012 was wat ons betreft
Erja Lyttinen. Wat was het genieten van de pure blues power en het groots en geniaal gitaargeweld van deze
jonge gitaargodin. Of dat nu die machtige, zuivere soli waren of dat overheerlijke slide-gitaarspel. En dan dat mooie, volle, zachte stemgeluid van Lyytinen. Oooh. Ze moet het niet hebben van hoge of scherpe uithalen, dat doet ze dan wel met haar gitaar. Subtiel, dat wel. Ach, en raad eens: of het afgesproken spel is, weten we niet, maar ook Lyytinen was, net als Wilde zaterdag dus, gekleed in een rood kleedje.
Lyytinen werd begeleid door een uitstekende liveband met
Rami Esklinen op drums,
Davide Floreno op gitaar, al trad vooral Erja op dat vlak op de voorgrond én ja, we hadden hem meteen herkend: de geweldige bassist die zich al de
huismuzikant van Swing Wespelaar kan noemen,
Roger Innis! Elk jaar stond deze veelgevraagde muzikant al op Swing, met steeds andere bands.
 |
| Roger Innis - foto © Markec |
De songs van Lyytinen zijn steevast
gebeiteld in de rijke bluestraditie, en toch: het klinkt tegelijk heel
hedendaags en het zijn niet altijd blues songs pur sang, maar altijd wel met die feel...
De set van Lyytinen was opgebouwd rond de songs die ook op haar recente (uistekende) live-album ‘
Songs from the Road’ staan. Met de instrumentale intro ‘
The Road Leading Home’ die ei zo na naadloos overliep in een subliem ‘
Voracious Love’, dat live veel krachtiger klinkt en meer rockt dan op de album versie, absolute power en erg sexy! Een pakkende cover van
Elmore James’ ‘
It Hurts Me Too’ volgde, en met ‘
Everything’s Fine’ en ‘
Can’t Fall in Love’ was het weer rocken geblazen.
 |
| Erja Lyytinen - foto © Markec |
En dan, deed Lyytinen het verhaal van haar reis naar Amerika en de roots van de blues... wat zou volgen was – we beleven het al opnieuw en genieten wéér – een
prachtig duel tussen stem en slide-gitaar; een interpretatie van
Robert Johnson’s ‘
Crossroads’. Prachtig... Erja vervolgde het verhaal en speelde deze classic verder om hem nu in hogere versnelling te schakelen! Een heel lang uitgesponnen versie werd het met prachtig soleerwerk. Al spelende wandelde Lyytinen het podium af om verder te gaan soleren in het publiek. ‘
When the Saints Go Marchin’ In’ weerklonk en tegen dat Lyytinen terug bij de band op podium stond, weerklonk het instrumentale ‘
Skinny Girl’. Tot ieders verbazing was het al tijd voor de laatste song, een erg sterk ‘
Oil & Water’. En tot Lyytinen’s verbazing was er een enorm applaus en grote vraag naar een bis. Die kregen we met ‘
Soul Of A Man’, akoestisch gebracht. Top!
 |
| Marquise Knox - foto © Markec |
Marquise Knox (USA) werd aangekondigd als ‘de grote gangmaker van de nieuwe lichting Chicago-blues’. Nog maar 21 is deze zanger/gitarist. Ondanks zijn jeugdige leeftijd bleek hij de blues wel door en door te kennen en het werd een
fraaie showcase van het genre. En wie was die bassist die Knox op het podium begeleidde? Juist:
Roger Innis! Hij weer. Wel snel wat anders aangetrokken. Volgens ons klopt die man veel ‘overuren’.
Knox’ set klonk erg goed al vonden wij het op gegeven moment teveel van hetzelfde om te kunnen blijven boeien. Maar chapeau voor deze jongeling, dat wel natuurlijk. Toch een naam om te onthouden dus.
Over het optreden van
Big Joe Louis kunnen we je weinig vertellen, maar we hoorden dat de man zijn livereputatie meer dan waar maakte. Swing 2012 was meer dan geslaagd. De helden en heldinnen: rode jurken, enthousiaste bassisten en dan toch vooral Victoria Smith, Ian Siegal, Dani Wilde Band én Erja Lyytinen. Oh, en.. Roger Innis is overal!
En nu:
aftellen naar Swing 2013!
Verslag en foto’s: © Markec
Geen opmerkingen:
Een reactie posten