Ja, het was weer fantastisch. En eigenlijk kan ik voor dit verslag schaamteloos mijn lofzang die ik uitte in mijn concertverslagen van hun vorige doortochten kopiëren, want jawel: ook nu was het enorm sterk. Veel jonge, door de pers gehypte, bandjes kunnen een puntje zuigen aan wat deze levende legende keer op keer weer presteert. Zoveel is duidelijk!
En het geweldige concert van Purple deed het enorm tegenvallende voorprogramma gelukkig haast vergeten: The Vipers. Met een bandleader die in eentalig Gents liep te verkondigen hoe goed ze wel waren. NOT. Ok, ze hadden een goede gitarist bij, de andere muzikanten waren degelijk . Maar verder was het een beproeving: een wel erg beperkte zanger die zichzelf blijkbaar toch wel heel geweldig vond, een dik halfuur moeten luisteren naar schabouwelijke covers van rock classics, nee, dat hoefde écht niet. En zo vergrepen The Vipers zich o.m. aan "Roadhouse Blues" (The Doors), "Can't Explain" (The Who), "Hard To Handle" (The Black Crowes), een heel erg rommelig "Rock 'n' Roll (Led Zeppelin) en met als absolute dieptepunten de pogingen om "Helter Skelter" (The Beatles), "Long Blond Animal" (Golden Earring) en erger nog "Almost Cut My Hair" (Crosby, Stills, Nash & Young) te coveren. Pure horror.
Deep Purple zou tonen wat hard rock 'n' roll is. En met hun sublieme concert was het genieten van A tot Z. The battle still rages on, jawel: en hoé! Fantastisch om het instrumentale 'Wring That Neck' nog eens te horen en dit moet echt één van de weinige bands zijn van wie ik drum-, bass-, keyboard- kan appreciëren. Met gitaarsoli heb ik het doorgaans minder moeilijk. Maar als die gitaarsoli van een god zoals Steve Morse komen, dan is het prachtig natuurlijk. Hoezo? Wel, luister eens naar 'The Well Dressed Guitar'!
Ik zei al hoe goed Ian al bij stem was? Wel ik zeg het nog eens! Yearh! En nog veel meer lof want de hélé band was 'on fire'. En hoogtepunten? Wel, die waren er genoeg. Om er toch enkele persoonlijk favoriete momenten uit te lichten: 'Wring that Neck' dus, het ronduit sublieme 'Sometimes I Feel Like Screaming', het al even knappe 'Wasted Sunsets'. En 'The Battle Rages On', een nummer van het laatste album met Richie Blackmore die écht niet gemist wordt - Steve Morse zorgt daar wel voor. En zeker ook 'No One Came' , 'Maybe I'm Leo', 'The Battle Rages On', het niet kapot te krijgen 'Strange Kind of Woman', wat natuurlijk ook voor setopener 'Highway Star' geldt.
Van sommige generatiegenoten van Deep Purple hoop je soms stiekem dat ze, voor het pijnlijk genant wordt, best er een punt achter zouden zetten. Maar niet zo bij Purple! The battle still rages on and on and on.... En daar lijken ze zelf ook van overtuigd: Gillan beloofde dat de band binnenkort opnieuw de studio induikt om nieuw materiaal op te nemen.
Bring it on!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten