Edele Metalen en Teutoonse Pletwals - PPM Fest

7 april 2012 was ‘Stille Zaterdag’, zoals de zaterdag voor Pasen gekend staat. Niet voor The Markec Files. Wij trokken naar Mons voor het Prog Power & Metal Fest dat al gestart was op ‘Goede Vrijdag’ en pas op de avond van Pasen zou eindigen. Hoofdredenen om naar Mons te trekken: Evergrey, Eden’s Curse, Beyond The Labyrinth en het al een tijdje herboren Accept. We zagen niet alle bands op zaterdag en zondag, maar bespreken die acts die we wel konden meemaken. Een verslagje, met allerminst de pretentie van volledig te zijn dus. En al dan niet ‘vijgen na Pasen’ om dan toch bij ‘beeldspraak’ te blijven.

Bij het binnenkomen was Pathfinder hun ding nog aan het doen, met een half oor geluisterd en vanop afstand even gekeken, maar het leek er niet op dat we veel misten. Dus eerst maar drankbons kopen, en ons al klaarzetten aan het andere podium. De zaal was zo geconcipieerd dat aan beide uiteinden een podium stond. En zo kon de ene band rustig soundchecken  terwijl de vorige aan de overkant aan hun set bezig waren. Goed systeem en de concertganger moest zich nooit te ver begeven om naar de volgende act te gaan kijken. Clever.

Eden’s Curse
De eerste band die we konden meepikken was Eden’s Curse. Benieuwd hoe de verhalende melodieuze, toegankelijke en uiterst meezingbare progmetal het er live vanaf zou brengen. Dat viel reuze mee zo bleek al snel. De band wist live zeker te overtuigen met hun hechte sound. Er werd vooral geciteerd uit de twee recentste albums. Met ondermeer ‘Trinity’, ‘Black Widow’, en een sterk ‘No Holy Man’ waarbij de toesenist de extra-vocals, die op het album James LaBrie verzorgt, voor zijn rekening nam, en ‘Time To Breathe’.

Soms, tussen de nummers, vielen er wel wat onhandige pauzes die de vaart uit de set dreigden te halen, wat dan uiteindelijk niet gebeurde. Veel had te maken met nieuwe zanger Marco, vast doodnerveus, die zijn live-vuurdoop beleefde. Maar Marco bracht het er goed van af hoor. Een geweldige keel en zeker de geschikte zanger voor deze muziek. Hier en daar nog wat werken aan de ‘act’. Ach, de beginnersfoutjes zal elke toeschouwer hem met plezier vergeven. Bravo, Marco!

Setlist:
Trinity / Saints of Tomorrow / Fly Away / Time To Breathe / Black Widow / No Holy Man / Judgement Day / Angels & Demons

Finntroll
De eerstvolgende act die we kost wat kost wilden bijwonen was Evergrey. Na een kort bezoek aan het centrum van Mons, waren we op tijd terug in de zaal. Finntroll was toen net aan hun set begonnen. Aan de publieksreacties te zien werd dit bijzonder goed gesmaakt. Wij hadden echter weinig boodschap aan steeds weer dezelfde zenuwachtige riffs en het gegrom, gebrul en gebrom. Nu ben ik af en toe niet ‘vies’ van een stevige grunt of schreeuw, maar een beetje variatie en een melodie of toch poging tot ware welkom. Het leek wel meer gimmick en pose dan inhoud? We besloten niet op het einde van de set te wachten, en toen ‘Ur Jordens Djup’ weerklonk , wandelden we naar het podium aan de overkant.

Evergrey
Hoogtijd voor het subtielere harde werk. En Evergrey stelde ook nu allesbehalve teleur. Englund en de zijnen waren weerom magistraal. Melodic dark progmetal om duimen en vingers bij af te likken. Verwachtingen werden meer dan ingelost. Geen show met verkleedpartijen, vuurwerk of reusachtige schermen, geen gedoe. Je kon je dus tenvolle concentreren op de ingenieuze muziek met donkere kantjes van Evergrey en het knappe en hechte samenspel van de band. In de set zaten een drietal nummers uit het jongste album ‘Glorious Collision’; opener ‘Leave It Behind Us’, de single ‘Wrong’ en een subliem ‘Frozen’. Maar er was ook ruimte voor ‘oudjes’ zoals een fenomenaal ‘The Masterplan’ en een nog nazinderend ‘Recreation Day’. Prachtig. Maar ook ‘Broken Wings’, die sterke gitaarsolo – en Englund die haast, ‘de vrolijke Frans spelende’ een... rondedansje maakte (!) – incluis kan niet onvermeld blijven! Nog sterk: ‘Monday Morning Apocalypse’ en ‘Rulers of the Mind’.

En ook nu kon de bands herwerking van Dilba’s ‘I’m Sorry’ niet ontbreken. Het werd zelfs een heuse sing-a-long waarbij het publiek het op gegeven moment van Englund overnam. De knappe composities, het spelvernuft, de aangename stem van Englund en de soberheid: het droeg ook nu bij tot een sterke set waarbij alles klopte en klonk hoe het klonken moest, zonder saai te worden. Wij tellen nu al af naar een volgende onderdompeling in de Evergrey-sound!

Setlist:
Leave it Behind Us / Monday Morning Apocalypse / Wrong / Blinded / Rulers of the Mind / The Masterplan / I’m Sorry / Frozen / Recreation Day / Broken Wings / A Touch of Blessing

Sonata Arctica
Op elk album van Sonata Arctica vind je wel een aantal uitstekende tracks die erg knap in elkaar zitten, ondanks het vaak erg gelaagde en drukke totaalgeluid. Bij de performance in Mons was dat gelaagde en drukke geluid een belangrijk minpunt. En ook: voor subtiliteit was nergens ruimte, de sound zat volledig dichtgeplamuurd en het geheel verzandde in een chaotische dissonante geluidsbrij. En we stonden aan de ‘PA’, doorgaans toch ‘de beste plaats’ om je te bevinden voor een optimale geluidservaring, niet? Tot overmaat van ramp klonken de vocals pijnlijk slecht maar vooral heel erg uit de maat. Al leek het of we de enigen waren die dit bemerkten want een groot deel van het publiek vond het allemaal fantastisch. Het anders zo mooie ‘Replica’ klonk pijnlijk slecht en rommelig, het blijkbaar nieuwe nummer ‘I Have A Right’ klonk even banaal en knullig als de titel deed vermoeden. Wélk recht trouwens? Om je eigen nummers te verminken? Dat gebeurde ondermeer met ‘Paid in Full’ dat we pas na de tweede strofe herkenden. Of was het de 'song' van Eric B & Rakim die we hadden moeten herkennen? Tekenend. Faut le faire! Ook al zou er nog slechts een nummer volgen, het was genoeg geweest en we gingen ons alvast positioneren aan het andere podium voor Accept.

Setlist:
Only The Broken Hearts / Black Sheep / Losing My Insanity / Broken / The Last Amazing Grays / I Have A Right / Replica / FullMoon / Replica / Breathing / Paid in Full / Don’t Say A Word

ACCEPT
Sinds 2010 is Accept weer helemaal terug. Zonder Udo Dirkschneider maar met uitstekende opvolger Mark Tornillo. Ondertussen is de band met ‘Stalingrad’, gereleased op ‘Goede Vrijdag’ (!) , al aan het tweede album met Tornillo toe. Markec kende vooral – de bekende nummers van - de Accept met Udo; huiswerk niet gemaakt en nog niet naar ‘Blood of Nations’ (2010) noch ‘Stalingrad’ (2012) geluisterd. Het werd dus een - bijzonder aangename - live-kennismaking.

De Teutoonse pletwals raasde over Mons en Accept gaf ons een stevig lesje in Metal. Indrukwekkend, meesterlijk, imposant en in your face! Neen, deze heren doen niets nieuws, noch is het vernieuwend. Wel, stéén en steengoed en oerdegelijk meester-staal.

Geluiden uit een oorlogsgebied. Bandleden onbeweegelijk, Mark Tornillo op, de start van ‘Hell Fire’ en vanaf dan full speed ahead! Melodieën die instant zich in je hoofd nestelen om er te blijven, killer riffs, strakke baslijnen en genadeloze drums. En Tornillo die behalve een goed zanger ook een uitstekend volksmenner bleek te zijn. Vanaf opener ‘Hell Fire’ tot aan de laatste noot van – hoe kon die killer ontbreken – ‘Balls To the Wall’ was het een geweldig feest. De songs uit ‘Stalingrad’, waaronder het eerder vernoemde ‘Hell Fire’, en het magistrale onverbiddelijke titelnummer, als tweede in de set, maar ook het midtempo ‘Shadow Soldiers’, instant favoriet bij Markec Files, werden samen met het materiaal uit ‘Blood of Nations’ goed gecombineerd met de vele Accept-classics waaronder ‘Restless and Wild’, ‘Metal Heart’, ‘Fast as A Shark’, ‘Neon Nights’ en ‘Son of a Bitch’.

Of hoe veteranen, duidelijk gezegend met met de energie van jonge veulens hét concert van het weekend neerzetten, die zaterdagavond. En misschien wel een van dé concerten van het jaar. Maar dat zal later blijken. Udo wié?

Setlist:
Hellfire / Stalingrad / Restless and Wild / Living For Tonite / Breaker / Son of a Bitch / Monsterman / Bucket Full of Hate / Shadow Soldiers / guitar solo – Wolf Hoffmann / Neon Nights / Bulletproof / Losers and Winners / Aiming High / Princess of the Dawn / Up to the Limit / No Shelter / Pandemic / Fast as a Shark

Bis: Metal Heart / Tuetonic Terror / Balls To Wall

Na een welverdiende nachtrust en een stevig ontbijt in fijn gezelschap in het hotel in Mons, keerden we zondag 8 april terug naar het festival om nog een band mee te pikken. Goed, we pikten de laatste songs van de set van Stonegoats nog mee en waren niet bepaald onder indruk van de brulboei die de vocals door de zaal schreeuwde.

Beyond The Labyrinth
Met hun unieke mix van hardrock, classic rock en symfometal mocht dan Beyond the Labyrinth aantreden. Een set van slechts zes nummers is natuurlijk te kort maar de band liet het niet aan hun hart komen en speelde een strakke set. Uit het jongste album, ‘Chapter III: Stories’, kregen we het haast poppy ‘The Girl With The X-Ray Eyes’, waarmee de set geopend werd, een catchy ‘The Peter Principle’ en de stomp in de maag ‘Fear’s The Killer’ dat per optreden vuiler en harder blijkt te klinken - Lekker! Een ideaal nummer ook voor een festival waar toch het ‘hardere werk’ centraal staat. Ook ‘Tomorrow is Gone’ en  uiteraard de 'theme song' - ‘Beyond The Labyrinth’, prijsbeesten uit het album ‘Signs’ zaten in de korte set.



Bij recente optredens van de band waren we niet altijd even gelukkig met hoe zanger PG Haggerty de ballad ‘In Flanders Fields’ bracht. Maar hier leek hard aan gewerkt en de manier waarop hij het nu brengt kunnen we wél smaken. Respect trouwens voor de band: dergelijk gevoelig nummer is toch geen evidente setlistkeuze op een festival waar met name het hardere werk centraal staat.

Setlist:
The Girl With The X-Ray Eyes /Tomorrow is Gone / The Peter Principle / In Flanders Fields / Fear’s The Killer / Beyond The Labyrinth

Na de performance van Beyond The Labyrinth ging het huiswaarts, Tom Boonen zou de hel van Roubaix overleven en winnen voor de vierder keer, en .. Ja, het was Pasen. Zo merkte Markec ook toen hij bij thuiskomst zowaar paaseitjes en meer chocolade vond.

verslag: © Markec
concert- en travelbuddies aka co-luxerockers (inside joke): Ludo & Taissa
Ook: concertbuddie: Nick
foto’s: © Erwin ‘FireForce’ Suetens