Eerst helemaal géén ticket, te laat en behoorlijk ontgoocheld. En dan door een speling van het lot* gelukkig wel: Markec sprong een gat in de lucht! En nu het feest is geweest: terug een sprong door dat reeds gemaakte gat. Het werd een magistrale doortocht van The Afghan Whigs, die woensdag 13 juni in het Koninklijk Circus!
Greg Dulli en de andere Gentlemen zijn terug. En hoe! Wat een fenomenale set... wat een power, wat een soul.. “ooh baby... can I feel it baby” en ook “don't forget the alcohol...”. Jawel, die classics zaten in de setlist!
Nadat een DJ voor de opwarming had gezorgd met een originele selectie rock- en soulplaatjes doofden om 21 uur dan eindelijk de zaallichten. Introtape, Dulli & co op en het feest zou beginnen. We herkenden meteen de intro, ja hoor: ‘Crime Scene Part 1’ (Black Love)! Een sfeervolle opener die meteen de toon zette. Maar ook hoorden we dat het geluid niet helemaal goed zat. De vrees opdat alles in geluidsbrij zou verzanden was latent. Gelukkig bleek dit euvel snel verholpen. Een bijzonder hitsig en kwaad ‘I’m Her Slave’ (Congregation) volgde om dan naar de soul en funk van ‘1965’ te grijpen met een sterk ‘Uptown Again’. Ondertussen zat het geluid helemaal goed en was het destemeer genieten.
De o zo herkenbare keyboardpartijen luidden de eerste classic van de avond in. De versie van ‘What Jail Is Like’ was gewoon subliem.
“Brussels! Are You Ready?” riep Dulli en een gejaagd en funky ‘Going To Town’ volgde. “Tonight we live forever!” wist de sympathieke zanger nog te vertellen en een slepend en bij de keel grijpend ‘When We Two Parted’ volgde. Ooh! En dan... de drums zetten in, gitaren loos en: “Your attention please, now turn off the light, your infection please, I haven’t got all night. Understand, Do You Understand? Understand, I'm A Gentleman”. Wat een fenomenale versie van ‘Gentlemen’!
Met een zwoel ‘Crazy’ en een überfunky met een flinke soulsaus overgoten ‘Somethin’ Hot’ werd ‘1965’ weer bezocht. Meteen gevolgd door een hyperkinetisch en potent ‘My Enemy’ (Black Love).
En dan borg Dulli de gitaar even op en kregen we de nieuwe single, het van Marie Lyons afkomstige ‘See And Don’t See’. Een bluesy gitaartje, zalige keys, veel sfeer en met Dulli als perfecte crooner. Die crooner maakte een wandelingetje op het podium en bracht het nummer als serenade aan dat mooie blonde meisje dat links vooraan stond. Zij had vast dé avond van haar leven. Maar er volgde nog méér schoonheid. “Let’s make some babies tonight” stelde Dulli voor en hij zette zich aan de keyboards en bracht een intens en oprecht ‘Love Crimes’ (Frank Ocean). Pakkend. Beklijvend. Slik. Kippenvel!
Het lichtvoetige ‘66’ weerklonk daarna en toonde zich in de live-versie een stuk potiger dan op ‘1965’. En toen was het weer tijd voor een absoluut prijsbeest: ‘Debonair’! Witheet, swingend en dwingend: prachtig! Na deze Gentlemen-classic bezochten de Whigs opnieuw ‘Black Love’ met zinderende versies van ‘Bulletproof’ en ‘Faded’ in een uitgesponnen en majestueuze uitvoering. Met knipoog naar de purperen geilneef; met de gitaarpartijen van ‘Purple Rain’ aan het einde van de song.
Een onvermijdelijk “Is het al voorbij? Nee, he?” maakte zich van ons meester. Maar er kwam nog een bisronde gelukkig. De band kwam weer op. The Whigs zetten eerst ‘The Letter’ van The Box Tops in, maar dat was een valse start want we kregen de van ‘Upon Avondale’ afkomstige Supremes-cover ‘Come See About Me’, live een stukje steviger dan op het album. Vervolgens een uitmuntend ‘Fountain and Fairfax’ (ja!) én, we hadden er nog zo op gehoopt, een subliem ‘Miles Iz Ded’. We bekennen: we brulden de legendarische zinsnede “don’t forget the alcohol, ooh baby, ooh baby” lustig mee met Dulli. ‘Miles’ ging naadloos over in een stuk ‘Kiss The Floor’, herdoopt tot ‘Into the Floor’. En toen was het helaas volledig voorbij.
Dit concert toonde overduidelijk dat The Afghan Whigs volledig terug zijn en niets aan relevantie hebben ingeboet. Soul, rock, sturm und drang. Dulli’s aangename stemgeluid, een broeierige en verschroeiende sound: de mix werkt nog als vanouds. Joke Schauvliege niet gespot; de DB-meter schommelde op deze Afghan Whigs-congregatie steevast rond de 100 à 105 db.
Tot besluit: was het goed? Nee; het was geweldig, subliem zelfs. En welke superlatieven zijn er zo nog? En zo wringen de Whigs zich moeiteloos in Markec’ 2012 concert top 5, in goed gezelschap van de (voorlopige?) nummer één, ook al met een A: Anathema en verder bevolkt door ondermeer Soundgarden en Sting ...
Last en allesbehalve least: speciale dank aan Rob Vermeiren die een ticket over had, waardoor jullie verslaggever dit uitverkochte hoogfeest kon meemaken!
> Setlist:
Crime Scene, Part One / I'm Her Slave / Uptown Again / What Jail is Like Going to Town / When We Two Parted / Gentlemen /Crazy / Somethin' Hot / My Enemy See and Don't See (Marie "Queenie" Lyons) / Lovecrimes (Frank Ocean) / 66 / Debonair / Bulletproof / Faded
• Encore:
Come See About Me (Supremes) / Fountain and Fairfax / Miles Iz Ded /Into the Floor
Op spotify zette ik alle Afghan Whigs songs uit de setlist:
> Afghan Whigs Set list 13062 << Enjoy!
Greg Dulli en de andere Gentlemen zijn terug. En hoe! Wat een fenomenale set... wat een power, wat een soul.. “ooh baby... can I feel it baby” en ook “don't forget the alcohol...”. Jawel, die classics zaten in de setlist!
Nadat een DJ voor de opwarming had gezorgd met een originele selectie rock- en soulplaatjes doofden om 21 uur dan eindelijk de zaallichten. Introtape, Dulli & co op en het feest zou beginnen. We herkenden meteen de intro, ja hoor: ‘Crime Scene Part 1’ (Black Love)! Een sfeervolle opener die meteen de toon zette. Maar ook hoorden we dat het geluid niet helemaal goed zat. De vrees opdat alles in geluidsbrij zou verzanden was latent. Gelukkig bleek dit euvel snel verholpen. Een bijzonder hitsig en kwaad ‘I’m Her Slave’ (Congregation) volgde om dan naar de soul en funk van ‘1965’ te grijpen met een sterk ‘Uptown Again’. Ondertussen zat het geluid helemaal goed en was het destemeer genieten.
De o zo herkenbare keyboardpartijen luidden de eerste classic van de avond in. De versie van ‘What Jail Is Like’ was gewoon subliem.
“Brussels! Are You Ready?” riep Dulli en een gejaagd en funky ‘Going To Town’ volgde. “Tonight we live forever!” wist de sympathieke zanger nog te vertellen en een slepend en bij de keel grijpend ‘When We Two Parted’ volgde. Ooh! En dan... de drums zetten in, gitaren loos en: “Your attention please, now turn off the light, your infection please, I haven’t got all night. Understand, Do You Understand? Understand, I'm A Gentleman”. Wat een fenomenale versie van ‘Gentlemen’!
Met een zwoel ‘Crazy’ en een überfunky met een flinke soulsaus overgoten ‘Somethin’ Hot’ werd ‘1965’ weer bezocht. Meteen gevolgd door een hyperkinetisch en potent ‘My Enemy’ (Black Love).
En dan borg Dulli de gitaar even op en kregen we de nieuwe single, het van Marie Lyons afkomstige ‘See And Don’t See’. Een bluesy gitaartje, zalige keys, veel sfeer en met Dulli als perfecte crooner. Die crooner maakte een wandelingetje op het podium en bracht het nummer als serenade aan dat mooie blonde meisje dat links vooraan stond. Zij had vast dé avond van haar leven. Maar er volgde nog méér schoonheid. “Let’s make some babies tonight” stelde Dulli voor en hij zette zich aan de keyboards en bracht een intens en oprecht ‘Love Crimes’ (Frank Ocean). Pakkend. Beklijvend. Slik. Kippenvel!
Het lichtvoetige ‘66’ weerklonk daarna en toonde zich in de live-versie een stuk potiger dan op ‘1965’. En toen was het weer tijd voor een absoluut prijsbeest: ‘Debonair’! Witheet, swingend en dwingend: prachtig! Na deze Gentlemen-classic bezochten de Whigs opnieuw ‘Black Love’ met zinderende versies van ‘Bulletproof’ en ‘Faded’ in een uitgesponnen en majestueuze uitvoering. Met knipoog naar de purperen geilneef; met de gitaarpartijen van ‘Purple Rain’ aan het einde van de song.
Een onvermijdelijk “Is het al voorbij? Nee, he?” maakte zich van ons meester. Maar er kwam nog een bisronde gelukkig. De band kwam weer op. The Whigs zetten eerst ‘The Letter’ van The Box Tops in, maar dat was een valse start want we kregen de van ‘Upon Avondale’ afkomstige Supremes-cover ‘Come See About Me’, live een stukje steviger dan op het album. Vervolgens een uitmuntend ‘Fountain and Fairfax’ (ja!) én, we hadden er nog zo op gehoopt, een subliem ‘Miles Iz Ded’. We bekennen: we brulden de legendarische zinsnede “don’t forget the alcohol, ooh baby, ooh baby” lustig mee met Dulli. ‘Miles’ ging naadloos over in een stuk ‘Kiss The Floor’, herdoopt tot ‘Into the Floor’. En toen was het helaas volledig voorbij.
Dit concert toonde overduidelijk dat The Afghan Whigs volledig terug zijn en niets aan relevantie hebben ingeboet. Soul, rock, sturm und drang. Dulli’s aangename stemgeluid, een broeierige en verschroeiende sound: de mix werkt nog als vanouds. Joke Schauvliege niet gespot; de DB-meter schommelde op deze Afghan Whigs-congregatie steevast rond de 100 à 105 db.
Tot besluit: was het goed? Nee; het was geweldig, subliem zelfs. En welke superlatieven zijn er zo nog? En zo wringen de Whigs zich moeiteloos in Markec’ 2012 concert top 5, in goed gezelschap van de (voorlopige?) nummer één, ook al met een A: Anathema en verder bevolkt door ondermeer Soundgarden en Sting ...
Last en allesbehalve least: speciale dank aan Rob Vermeiren die een ticket over had, waardoor jullie verslaggever dit uitverkochte hoogfeest kon meemaken!
> Setlist:
Crime Scene, Part One / I'm Her Slave / Uptown Again / What Jail is Like Going to Town / When We Two Parted / Gentlemen /Crazy / Somethin' Hot / My Enemy See and Don't See (Marie "Queenie" Lyons) / Lovecrimes (Frank Ocean) / 66 / Debonair / Bulletproof / Faded
• Encore:
Come See About Me (Supremes) / Fountain and Fairfax / Miles Iz Ded /Into the Floor
Op spotify zette ik alle Afghan Whigs songs uit de setlist:
> Afghan Whigs Set list 13062 << Enjoy!
1 opmerking:
mooi verslag mark, al moet ik toegeven dat ik in het begin van de set 'niet overtuigd was' maar dat we naar mate de setlist vorderde wel the Whigs kregen waar ik verliefd ben op geworden, subliem vond ik het echter niet, sorry.. maar wel heel leuk
Een reactie posten