Tussen noise, pop en cabaret: Moore & Friday !

Na het optreden van een machtige, imponerende en overheersende, lichtjes sublieme Gavin Friday, in Openluchttheater Rivierenhof, woensdag 1 augustus, was je haast volledig vergeten dat daarvoor ook Thurston ‘Sonic Youth’ Moore een zinderend optreden neerzette. Maar laten we duidelijk zijn: woensdag was het Friday die domineerde (Wellicht zullen niet alle Thurston Moore-fans het hiermee eens zijn). Felt like friday on a wednesday. Met veel theater en pathos maar vooral met een uitstekend stemgeluid en een prima setlist.

Nog steeds benieuwd trouwens naar wie nu de muzikale held en wie ‘die andere’ dan was van Dans Dans...

De keuze voor het trio Dans Dans, een project van Bert Dockx (Flying Horseman), Fred Jacques (Lyenn) en Steven Cassiers (Dez Mona) was gedurfd want allesbehalve evident voor een openluchtfestival. De introverte mix van post jazz, post rock en psychedelica bleek dan ook aan weinigen besteed in de dan nog niet eens halfvolle arena. Tussen het vele praten door vingen we toch veel op van de muziek die zéker niet slecht was, maar echt bekoren kon het ons niet. Nu zet je dit trio wellicht best ook in een intieme venue indoors. De muziek komt dan vast beter tot haar recht. Maar Dans Dans maakte ook een weinig geïnspireerde indruk. Getuige ook de bindteksten: “het eerste nummer was er een van Sun Ra, het volgende van onszelf en nu spelen we iets van iemand anders”. Tja.

Markec gunde deze heren een eerlijke kans en deed niet mee aan het oeverloos gepraat, maar echt boeien kon het dus niet. En zo betrapten we onzelf op BV-spotting. Niet dat het veel terzake doet dat we Walter Van Beirendonck, Stef Kamil Carlens, Ywein Seghers en Tom Van Laere zagen natuurlijk. Die laatste kwam vast voor Thurston Moore, Karlens en Van Beirendonck voor Friday. We waren dus met zulke zaken bezig, steeds minder met de muziek. Toch zonde. De heren besloten trouwens met de zinsnede “veel plezier met een van onze muzikale helden en met die andere”. 

SETLIST:
in hun stijl: een nummer, en nog een nummer en nog een nummer... (we weten het niet).

 

Sonic Youth is zo één van die noise-rockpioniers én -overlevers van wie je hoopt dat ze er nog eeuwen zullen zijn. Rond het instituut Sonic Youth is het nogal stil. Heeft dat nu met alweer een solo-album (zijn vierde) voor Thurston Moore te maken, met de projecten van Lee Ranaldo of met de huwelijksperikelen van Moore en Kim Gordon. Er komt vast wel weer wat Sonic Youth-werk aan. Maar dezer dagen doet Thurston Moore dus solo zijn ding. Moore en diens band Chelsea Light Moving kwamen haast onopvallend het podium opgeschuifeld. Er werd gestart met een overtuigend ‘Orchard Street’, een rustige epische song, geweldige opbouw en - hij kan het niet laten - met mini-gitaarnoiseontploffing aan het einde.

Bij ‘Pretty Bad’ kon violiste Samara Lubelski, en niet voor het laatst, tonen welke virtuositeit ze in haar mars had. Bij het uitmuntende ‘Circulation’ met Moore op akoestische gitaar, zorgde uitgerekend het vioolwerk voor menig Sonic Youthesque klanken. En Moore klinkt zelfs ‘noise’ als hij akoestisch speelt. De geest van Sonic Youth was trouwens nooit heel ver weg. Zeker niet bij ‘Burroughs’ en ‘Groovy & Linda’ en ‘Frank O’ Hara Hit’ al waarde hier ook de geest van Tom Verlaine soms rond. Knap was het alleszins. Het rommelig rockende ‘Empires of Time’ werd aan Rocky Erickson opgedragen. ‘Ono Soul’ sloot de set af, en kreeg een heus gitaardistortionfeest in de staart met zich mee. ‘See Through Playmate’ en ‘Staring Statues’ werden als bis gebracht.

We hopen dan wel stiekem op nieuw werk samen met Ranaldo, Shelley en Gordon. Moore doet solo en met Chelsea Light Moving ook mooie dingen. Woensdag wist hij zeker te overtuigen: goed bij stem, nog steeds een geweldig gitarist en omringd door uitstekende muzikanten.

SETLIST:
Orchard Street/ Pretty Bad/ Mina Loy/ Circulation/ Burroughs/ Groovy & Linda/ Frank O'Hara Hit/ Empires of Time/ Ono Soul // See-Through Playmate /Staring Statues

Om stipt 22 uur luidden luide kerkklokken, het podium werd in het duister gehuld muzikanten namen hun posities in. En, daar was Gavin Friday, strak in het pak. En, wat was dat? Nee? Ja! De Virgin Prunes cult classic ‘Caucasion Walk’, hoogzwanger van pathos en drama – as we like it - knalde door het Openluchttheater. Oooh. En wat een versie. Of hoe Friday meteen met een hoogtepunt van wal stak. Je zou dan kunnen vrezen dat het dan als een pudding in mekaar zakt, na zo’n knaller. Maar ‘Where’d Ya Go? Gone’ van het nieuwe album ‘catholic’ klonk subliem. En toen nam Friday Brels ‘Au Suivant’ onder handen, hertaald als ‘Next’? Sterk, heel sterk en duidelijk gesmaakt door het publiek. En wat ons betreft nog straffer dan de meer dan behoorlijke cover die Triggerfinger neerzette! Of is dat vloeken in de kerk?

Het bleek tijd voor een eerste bezoek aan het ‘Shag Tobacco’-album. Dat werd meesterlijk gedaan met de cabaret-operette pastiche en tribute in één genaamd... ‘Caruso’. Friday en diens uitstekende liveband zorgden meteen voor een tweede hoogtepunt in de set. Wat een feestelijke en aanstekelijke inspirerende versie. Falsetto en operette-zang incluis: cabaret of kwaliteitskitsch? Alleszins majestueus. En het was nog niet gedaan. “Hands up who’s ever had sex with a priest?” vroeg friday. Weinig handjes. Waarop Friday: “Come on, this is Belgium!”. En friday verhaalde over een priester die verliefd werd op de  vrouw van zijn leven en genoot van de geur van... enfin... een uitmuntend ‘Perfume’ volgde. Met een potig en potent rockend ‘King of Trash’ werd eer betuigd aan Marc Bolan.

En toen was het tijd voor een heus trio kippenvelmomenten. Dat ging vanzelf, dat kippenvel. Met een prachtig ‘Apologia’ en het nog steeds geweldige ‘Each Man Kills The Thing He Loves’, beiden van Friday’s eerste solo-album (met Maurice Seezer) en ook het machtige ‘Another Blow On The Bruise’. Wat een geweldig crooner is Gavin Friday toch ook.

Met het uitermate poppy ‘Able’, de single die ‘catolic’ voorafging, werd het tempo opnieuw opgedreven, gevolgd door het uitstekende en al even poppy bij disco aanschurkende ‘I Want To Live’ (Adam ‘N’ Eve) met erg fraai gitaarwerk en Friday die zich van zijn falsetto-stem bediende. Prachtig was hier ook de prominente rol van de cello. En toen belandden we aan bij ‘Angel’, nog meer falsetto en Friday die het publiek inwandelde om met verschillende fans een dansje te gaan doen. Het bleek het sluitstuk van de main set en Friday bedankte uitvoerig het publiek.

Gelukkig volgde er nog een bisronde. Het publiek mocht kiezen tussen een cover van Jacques Brel of David Bowie. De meerderheid riep Bowie waarop Gavin verbaasd: “not Brel? He’s Belgian!”. Het werd dus Bowie. Genieten! Op de notities staat te lezen: ‘held covert held’. En zo was het ook. Friday bracht een erg erg mooie versie van Bowie’s “Five Years”. Met het hoopvolle ‘It’s All Ahead Of You’ werd definitief besloten. Het was 23.15 uur en het was helaas niet meer “all ahead of us” want een meer dan geslaagde avond zat er alweer op.

SETLIST:
Caucasian Walk (Virgin Prunes)/ Where'd ya go? Gone / Next (Brel) / Caruso / Perfume / King of Trash / Apologia / Each Man Kills The Thing He Loves / Another Blow On The Bruise / Able / I Want To Live / Angel // Five Years (David Bowie) / It's All Ahead of You

Verslag: © Markec
Foto’s: © Christel Schoepen voor © IndieStyle