Vitaal wonderkind van 69 neemt afscheid in stijl...

foto:  © Jaap Reedijk

Vaarwel, Misschien Tot Ziens. Het is de veelzeggende titel van de huidige tour van Boudewijn de Groot, die overal zonder moeite volle zalen trekt en een vervolg zal krijgen in 2014. Niet te verwonderen: het vaarwel in de titel is duidelijk: afscheid. Maar wij hopen toch vooral op dat ‘tot ziens’. Zeker omdat volgens The Markec Files Bou nog lang niet is uitgezongen.

We gingen kijken en luisteren in de Schouwburg van Nijmegen, vrijdag 15 maart en zagen een erg vitale en bevlogen Boudewijn, vergezeld van een uitstekende begeleidingsband. De setlist, met vooral de favorieten van Boudewijn zélf, het is dan ook zijn afscheid, was er een om duimen en vingers bij af te likken. Met natuurlijk ook enkele van de hits, dat spreekt.

 Boudewijn de Groot denkt dus aan stoppen. Alleszins: hij gaat voor de laatste keer de hort op met een grote begeleidingsband en wellicht voor ’t laatst met een lange tour. Markec Files nam het zekere voor het onzekere en boekte voor een aantal van de data kaartjes, twee keer Antwerpen en één keer Oostende. En met toch ook één concert in Bou’s thuisland. En zo was Nijmegen het eerste concertje in het rijtje.

Bijna acht uur en de Nijmeegse zaal liep langzaam maar zeker vol. Geen aanzwellende introtune, geen gedoe. Boudewijn en band kwamen rustig het podium opgewandeld, het wonderkind van ondertussen 69 zette zich neer, omgorde de gitaar en zette het stokoude ‘Strand’ in, je weet wel dat lied waarbij je érg goed moet opletten met die snelle verzen. Blijft prachtig dat lied, gelukkig nu zonder dat irritante accentje dat hij in ’64 nog bezigde. Een eerste mooi geschenk volgde met ‘Canzone 4711’, uit Picknick, Boudewijn’s antwoord op ‘Sgt. Pepper’s Lonely Heart’s Club Band’ van de Beatles. In een erg sterke uitvoering van troubadour en groep. Met de ‘legendarische zinssneden “ze leek me onder haar bikini bruin, ze had een hoge schutting om haar tuin”. En ook: “Ze zei iets dat ik moeilijk kon verstaan, een man zat met een radio te spelen die mij daarop vierstemmig mee kon delen dat liefde alles was wat ik nodig had.” En met een subliem ‘Eva’ bleven we eventjes bij Picknick. Met een vioolwerk van Monique Lansdorp, al enige tijd bij Boudewijn’s liveband. En terecht! Nog zo’n vaste waarde, en al enkele jaren ondertussen, in die liveband is Ernst Jansz op piano, harmonica en wasbord en diens Doe Maar-kompaan Jan Hendriks speelde elektrische gitaar. En wie bemerkten we op de bas, ja dat was ‘onze’ Bert Embrechts. Oh, en die zalige hammond-sound in ‘Canzone 4711’ was van Åke Danielson.

Boudewijn zorgde voor kippenvel met een pakkende uitvoering van ‘Het Land van Koning Jan’, een sowieso érg sterk nummer met dito tekst/verhaal. Een mooi ‘Spelende Meisjes’, het enige nummer uit ‘Lage Landen’ (Boudewijn’s recentste album, 2007) in de set, volgde. Boudewijn zong en dirrigeerde de rest van de band. Een sample van spelende kinderen luidde het epische en ei zo na proggy ‘De Engel Is Gekomen’ in. Op het album (‘Een Nieuwe Herfst', 1996) meesterlijk, live zo-mogelijk nog beter, zeker die avond in Nijmegen. Met knap gemusiceer van Danielson op de gepresenteerde wijnglazen ook. Boudewijn die dan weer heel ingetogen en laag zong en dan alle registers opentrok. Super. En, net zoals ‘Canzone 4711’ en ‘Het Land van Koning Jan’; een hoogtepunt!

Bo en To
Tussen de liedjes door verhaalde Boudewijn over diens carrière en over Lennaert Nijgh. Véél over Lennaert. Hoe ze elkaar Bo en To noemden, over To’s erg korstondige carrière als manager, over leven en liefdes. En een beklijvende ode aan Lennaert’s favoriete eiland, Vlieland, volgde: ‘Het Eiland in de Verte’. En dan opnieuw een eilandverhaal en meteen hoogtepunt nummer nummer vier: ‘De Vondeling van Ameland’. Prachtig verhaal van Freek de Jonghe, geweldige zanglijnen van Boudewijn, die ook hier (de hele avond hoor, maar op zo’n moment viel dat zéker op) geweldig goed zong. “Ik kom eraan, ik kom eraan, zee, zand, wind, oceaan, ik kom eraan”. Machtig!

“We gaan een hitje doen”, zei Boudewijn en onder luid Nederlands applaus werd ‘Avond’ ingezet. Met zijn allen zongen we “ik geloof, ik geloof, ik geloof in jou en mij" mee. Of hij het in Vlaanderen ook als ‘hitje’ gaat aankondigen is maar de vraag, want het was vooral (alleen?) in Nederland een hit. Het geldt alleszins wel voor ‘Jimmy’ waarmee stevig gerockt werd. Waar hij ‘Avond’ gevraagd had het refrein mee te zingen, gebeurde dat bij ‘Jimmy’ spontaan en organisch. Met een de verzameling levenswijsheden die ‘De Ballade van de Onsterfelijkheid’ is, werd het eerste deel swingend besloten. Boudewijn die wandelend, dansend over het podium liep, verdween en plots weer terugkwam.

Na de inspirerende eerste set wist je al: dit kàn geen ‘vaarwel’ zijn maar zeker wél een ‘tot ziens’, deze man mag niet stoppen (hopelijk leest hij mee!). Maar er volgde nog meer moois natuurlijk.

Boudewijn nam bij aanvang van het tweede deel enkel gitarist Jan Hendriks mee op het podium. “Jouw armen, liefste zijn niet om te slaan...” Jawel. ‘Beneden Alle Peil’ werd ingezet. Kippenvel, opnieuw. Zo mooi!! En blijvend bij hetzelfde album (‘Voor de Overlevenden') volgden ‘Verdronken Vlinder’ en ‘Testament’. Die konden natuurlijk niét op het appél ontbreken. Na deze ‘classics’ werd het duo opnieuw vervoegd door de full band.

Het is Mooi Geweest...
In “Het Is Mooi Geweest”, een nieuw lied, somde Boudewijn de Groot feiten en ervaringen op uit bijna vijftig jaar muzikale avonturen, lief en leed. Met hier en daar ook de hindernissen (wegwijzers in Vlaanderen bijvoorbeeld!) maar telkens met ‘Het Is Mooi Geweest!’ tot besluit.

Nadat Boudewijn de band voorstelde, werd plaats gemaakt voor een ‘Nederlands Indië-luik’, zoals hij dat ook bij de ‘Lage Landen-tour’ deed. Met eerst het ingetogen en erg persoonlijke (en aangrijpende) ‘Moeder’ en daarna het recentere ‘vervolg’ erop, of de evenknie ervan, ‘Achter Glas’, waarin hij behalve zijn moeder ook zijn vader en diens verhaal bezingt. Mooi! Daarna bracht Ernst Jansz, die net als Boudewijn in Indonesië geboren is, ‘Het Wiegelied van Nina Bobo’.

De sample ‘Unter den Linden’ weerklonk en net zoals op het album ‘Het Eiland in de Verte’ was dit de inleiding tot een magistraal ‘Berlijn’! Een prachtige ode aan deze stad is dit, en wie al eens in Berlijn toefde, weet waarom! Wanneer Boudewijn Berlijn bezingt zié je het allemaal zo voor je, je herkent de locaties en je bént weer even daar. Faut le faire, en Bou deed het met het grootste gemak.

Finale
Toen werd de finale ingezet met een sterk ‘Prikkebeen’ met een heel erg knappe vioolsolo van Monique Lansdorp. En Monique mocht ook de rol van Elly Nieman overnemen van Boudewijn. Ze klonk natuurlijk heel anders, maar dat zingen ging haar toch goed af. Bij Charles Aznavour was het ‘Une Enfant de Seize Ans’. De Groot en Nijgh maakten daar ‘Een Meisje van Zestien’ van. En het werd de swingende afsluiter van de avond. Of hoe begonnen én geëindigd met werk uit het debuutalbum (‘Boudewijn de Groot’, 1966) de cirkel rond was. Åke Danielson mocht zich uitleven met keyboard-salvo’s en valse eindes. En na het echte einde van de song, bedankte Boudewijn de zaal en wuifde. Band af en natuurlijk een terecht lang applaus.

Boudewijn en de zijnen kwamen terug en als eerste bis kregen we het nog immer vinnige ‘Vrijgezel’ en daarna... hoe kan het ook anders, en hoe toepasselijk op deze locatie: ‘Het Land Van Maas En Waal’!! Deze keer niét met een heel lang aangehouden laaaaaaaaaand zoals Boudewijn dat vroeger al eens placht te doen, wél werd het in de staart een bijzonder swingende, gospelachtige bedoening, in de stijl van Raymond’s ‘Liefde voor Muziek’...

Toen Boudewijn en band dan kwamen groeten en bloemen kregen, Boudewijn gaf de zijne aan Monique, wist je dat het er helaas alweer op zat. Na afloop hoorden we écht niemand berustend zeggen: “Goed, nu is het voorbij, gedaan”. We denken dat iedereen zich op dat ‘Tot Ziens’ focust, veeleer dan op dat ‘Vaarwel’. Als het dan toch gaat gebeuren: hou boudewijndegroot.nl in de gaten, er komen dra nog extra tourdata aan! Zorg dat je erbij bent, het moest maar eens écht voor ’t laatst zijn. Wij mogen alvast nog eens in de Lotto Arena in Antwerpen en Casino Kursaal in Oostende. Het is mooi geweest, ja. Maar, tot ziens, Boudewijn !! 

Verslag: © Markec