De Franse band Indochine, wereldberoemd in Frankrijk en in menig Franssprekend land of landsgedeelte, een beetje bekend misschien in Vlaanderen, streek woensdag 30 oktober 2013 neer in Vorst Nationaal. En dat met het tweede luik van hun succesvolle Black City Tour die het recente album ‘Black City Parade’ (2013) promoot. Vorst werd verwend met een goed uitgebalanceerde setlist met flinke greep uit het nieuwe album, heel wat publieksfavorieten en enkele recente en minder recente classics.
We kregen een indrukwekkende, soms ‘larger than life’ show met knappe visuals voorgeschoteld, veel sterke muzikale momenten maar ook slordigheid, en durven we het stellen soms ook ‘auto pilot-gedrag’. Soms. Geen foutloos parcours, géén legendarisch concert wel vaak gewoon goed...
Zoals té vaak op deze locatie was het ook nu een weer moeilijke strijd met het erhm.. 'zaalgeluid', waardoor de eerste nummers in geluidsbrij dreigden te verdrinken. Gelukkig beterde dat na verloop van tijd. Fijn was die ontwapenende charme van Nicolas Sirkis, zeg maar het 'Franse antwoord op Bono & Jim Kerr in één'; grote gebaren, volksmennerij en handjesklappen of het publiek en masse laten meezingen incluis. Het preken van Bono liet hij gelukkig achterwege.
De voortreffelijke muzikanten van Indochine stonden wel tijdens het hele concert in de ‘schaduw’ van Sirkis, maar het gros van publiek bleek dat niet erg te vinden. Fijn dat de nieuwe nummers zich live goed konden meten met het oudere werk. Het album leek ook al voldoende gekend te zijn bij het Indochine-publiek, dat uit de hand van Sirkis at.
Jammer wel dat Sirkis hij sommige nummers wel heel erg slordig afhaspelde. Dan mocht het publiek de meeste woorden zingen en Sirkis besteedde meer aandacht aan het dirigeren van dat publiek dan aan zijne eigen vocale prestatie. We vonden het zonde dat dat geweldige songs zoals 'Paradize', 'Des Fleurs Pour Salinger', '3ième Sexe' en 'Canary Bay' in een – overigens voortreffelijke gespeelde - medley 'gevangen' zaten. Heel blij waren we dus met de live-versies van de nieuwe songs. Zeker: ‘Black City Parade’, ‘Salomé’ en ‘College Boy’ waren sterk. Tevreden met een heel erg mooi 'J'ai Demandé à La Lune' alsook 'Tes Yeux Noirs'. Oh, en 'Trois Nuits par Semaine'!
Goed ook om een opgefrist en nog erg potente versie van het stokoude 'L 'Aventurier' terug te horen, die zich een waardige afsluiter toonde van de tweede bisronde. Een knappe show dus, met véél ambiance en (h)erkenningsmomentjes, soms wat slordig en het zaalgeluid zat niet altijd zo goed, maar: genoten!
Setlist:
Trashmen / Black Ouverture / Black City Parade / Traffic Girl / Belfast / Kissing My Song / Salomé / Memoria / Little Dolls / Miss Paramount / Wuppertal / J'ai Demandé à la Lune / Tes Yeux Noirs / College Boy / Alice & June / Black City Club: Trashmen-Canary Bay-Des Fleurs Pour Salinger-Paradize-Playboy-3e Sexe // Marilyn / 3 Nuits par Semaine The lovers // L'aventurier // Le Fond de L'air est Rouge / Tallula
tekst: © Markec
We kregen een indrukwekkende, soms ‘larger than life’ show met knappe visuals voorgeschoteld, veel sterke muzikale momenten maar ook slordigheid, en durven we het stellen soms ook ‘auto pilot-gedrag’. Soms. Geen foutloos parcours, géén legendarisch concert wel vaak gewoon goed...
Zoals té vaak op deze locatie was het ook nu een weer moeilijke strijd met het erhm.. 'zaalgeluid', waardoor de eerste nummers in geluidsbrij dreigden te verdrinken. Gelukkig beterde dat na verloop van tijd. Fijn was die ontwapenende charme van Nicolas Sirkis, zeg maar het 'Franse antwoord op Bono & Jim Kerr in één'; grote gebaren, volksmennerij en handjesklappen of het publiek en masse laten meezingen incluis. Het preken van Bono liet hij gelukkig achterwege.
De voortreffelijke muzikanten van Indochine stonden wel tijdens het hele concert in de ‘schaduw’ van Sirkis, maar het gros van publiek bleek dat niet erg te vinden. Fijn dat de nieuwe nummers zich live goed konden meten met het oudere werk. Het album leek ook al voldoende gekend te zijn bij het Indochine-publiek, dat uit de hand van Sirkis at.
Jammer wel dat Sirkis hij sommige nummers wel heel erg slordig afhaspelde. Dan mocht het publiek de meeste woorden zingen en Sirkis besteedde meer aandacht aan het dirigeren van dat publiek dan aan zijne eigen vocale prestatie. We vonden het zonde dat dat geweldige songs zoals 'Paradize', 'Des Fleurs Pour Salinger', '3ième Sexe' en 'Canary Bay' in een – overigens voortreffelijke gespeelde - medley 'gevangen' zaten. Heel blij waren we dus met de live-versies van de nieuwe songs. Zeker: ‘Black City Parade’, ‘Salomé’ en ‘College Boy’ waren sterk. Tevreden met een heel erg mooi 'J'ai Demandé à La Lune' alsook 'Tes Yeux Noirs'. Oh, en 'Trois Nuits par Semaine'!
Goed ook om een opgefrist en nog erg potente versie van het stokoude 'L 'Aventurier' terug te horen, die zich een waardige afsluiter toonde van de tweede bisronde. Een knappe show dus, met véél ambiance en (h)erkenningsmomentjes, soms wat slordig en het zaalgeluid zat niet altijd zo goed, maar: genoten!
Setlist:
Trashmen / Black Ouverture / Black City Parade / Traffic Girl / Belfast / Kissing My Song / Salomé / Memoria / Little Dolls / Miss Paramount / Wuppertal / J'ai Demandé à la Lune / Tes Yeux Noirs / College Boy / Alice & June / Black City Club: Trashmen-Canary Bay-Des Fleurs Pour Salinger-Paradize-Playboy-3e Sexe // Marilyn / 3 Nuits par Semaine The lovers // L'aventurier // Le Fond de L'air est Rouge / Tallula
tekst: © Markec
Geen opmerkingen:
Een reactie posten