Echo & The Bunnymen: de Sfeer van Grote Dagen

Echo & The Bunnymen zijn één van de grote gangmakers en overlevers uit de New Wave en Postpunk. Van de originele line up blijven nog enkel zanger 'loudmouth' Ian McCulloch en gitarist Will Sergeant over. Optreden zijn ze, met korte onderbrekingen, splits en reunies, blijven doen. Meestal zijn die shows goed, maar het humeur en de arrogantie van 'Mac' willen al eens roet in het eten gooien. Op hun huidige tour brengt de band het debuutalbum Crocodiles (1980) en de follow-up Heaven Up There (1981) integraal (of toch quasi).

Zo-ook vrijdag 20 januari 2012 in de AB. Dat het een uitstekende setlist zou worden, wist je dus al bij voorbaat... Ian's ever chaning moods: afwachten! Maar de Bunnies, met een - aanvankelijk toch - goed gemutste McCulloch, zetten een sterke set neer...

Echo & The Bunnymen meermaals gezien de laatste jaren. Meestal goed. Soms problematisch door het 'gedrag' van Mac, zoals die keer dat ie een heel optreden lang geen woord sprak en met de rug naar het publiek stond, of diens stem. Dit keer (bijna) niets van dit alles. Mac was aanvankelijk erg goedgeluimd en hij was goed bij stem! De totale band sound was erg goed, zeker tijdens de 'Crocodiles' en 'Heaven Up There'-uitvoeringen. En wat klonk dat gitaarwerk van Will Sergeant weer geweldig!

Eerst mochten we ons nog het voorprogramma doorworstelen. Cove, een soort poging tot shoegaze-garagerock. Jongen, stoer met gitaar en meisje strak in 'amper kledij' dat het toch vooral van haar welgevormde boezem moest hebben. Ze leek dat zelf ook te beseffen want bukte voortdurend zodat de liefhebbers zéker inkijk zouden hebben. Maar foutloos zingen, nee dat zat er niet echt in. Ze had nochtans geen slecht stemgeluid maar enigszins toonvast zingen dat bleek iets te hooggegrepen.



Met een kwartier vertraging doofden om 20.45 opnieuw de zaallichten.Tijd voor Echo and the Bunnymen. Gregorariaanse gezangen weerklonken. De band verscheen, geheel gehuld in een rookgordijn. Dat rookgordijn zou blijven en zo keken we op silhouetten. Belangrijker is natuurlijk hoe het klonk! Groot was de geruststelling: Mac erg goed bij stem en vanaf de eerste noten van 'Going Up' zat de overall sound erg goed. Meteen bevestiging bij knappe versies van 'Stars Are Stars' en 'Pride'. Ian nam even de tijd om ons het concept uit te leggen: “Eerst spelen we het eerste album, dan verdwijnen we tien minuutjes en dan brengen we 'Heaven Up There'”

'Monkeys' klonk lekker smerig en wat een geweldige versie van 'Crocodiles'. McCulloch die erg spraakzaam was en zowaar op publieksparticipatie aandrong. Handjeklap! Dan een gebald en hecht 'Rescue'. Bij met een uitgesponnen 'Villers Terrace', met korte uitstapjes naar 'Roadhouse Blues' van The Doors en ook 'The Jean Genie' van David Bowie. Knap! 'Pictures On My Wall' en 'All That Jazz' volgden en dan al de laatste Crocodiles-song 'Happy Death Man'. Sterk.

Met 'Show of Strength' werd overtuigend 'Heaven Up There' ingezet, 'With A Hip' klonk erg scherp met knap gitaarwerk van Sergeant, ook 'Over The Wall' was top en 'It Was A Pleasure' was haast funky. Bij 'A Promise' hoorden we een toch wat mindere Ian. Maar titletrack 'Heaven Up There' klonk erg energiek, en smaakte naar de sfeer van grote dagen!

Blemish
De onvoorspelbare frontman werd trouwens alsmaar spraakzamer. Lalde een en ander onverstaanbaars, naar eigen zeggen in zijn versie van 'Flemish'. “I call it Blemish”, aldus Ian. En tijdens deze tweede set riep hij meermaals “Vive le Belgique!”. En ook meldde hij ons: “Brussels is the best place to play outside the UK. No, the best place”, en daar dan op terugkomend: “... outside Liverpool!”.

Na een wat rommelig afgehaspeld 'The Disease', zei McCulloch, tot ieders verbazing, niet alle nummers van 'Heaven Up There' te spelen omwille van de curfew. Dat ze ruim een kwartier te laat begonnen waren, was hij wellicht 'vergeten'. “... en we willen ook nog wat bisnummers kunnen doen” aldus Mac. En zo werd een zinderend 'All My Colours' - je weet wel: “Zimbo Zimbo Zimbo Zimbo Zimbo....." - al het sluitstuk van de tweede set. Een erg passende afsluiter, daar niet van. Maar we kregen dus géén 'No Dark Things', 'Turquoise Days' of 'All I Want'. Jammer! En om klokslag 22 uur zat de 'main set' er dus al op.

Wanneer Mac & Co terugkwamen, sloeg Macs arrogantie op hol. “You've just made us realize again that we're the best band in the world of pop and folk!”. Je had ook de indruk dat de man een weinig dronken was. Maar een erg goed gebracht en sfeervol 'Bring On The Dancing Horses' volgde, dat wel. Een – an sich - prachtig nummer als 'Nothing Lasts Forever' zou volgen, maar dat werd volledig verpest door Mac zelf. Hij zong voortdurend andere dingen of zong er volledig naast en bracht ook zijn muzikanten in de war.

Mac kreeg het ook aan de stok met enkele concertgangers vooraan die het blijkbaar nodig vonden de hele tijd te staan praten tijdens het concert. Voor Mac was de maat vol en de Brit maakte zich dan ook duchtig kwaad. Terecht, dat wel eigenlijk. Maar jammer hoe 'Nothing Lasts Forever' in slordigheid en chaos verdronk.

Gelukkig kon Mac zich herpakken en zo kregen we een mooie finale met 'The Killing Moon', niet zo indrukwekkend als gehoopt, wel goed, en vooral een erg geïnspireerd en bezwerend 'The Cutter'.

> Setlist:
Crocodiles: Going Up/ Stars Are Stars/ Pride/ Monkeys/ Crocodiles/ Rescue/ Villers Terrace/ Pictures On My Wall/ All That Jazz/ Happy Death Men

Heaven Up There: Show of Strength/ With A Hip/ Over The Wall/ It Was A Pleasure/ A Promise/ Heaven Up Here/ The Disease/ All My Colours

> Bis: Bring On the Dancing Horses/ Nothing Lasts Forever/ The Killing Moon/ The Cutter

Ondanks 'McCullochiness' ...
De rants en de 'McCullochiness' ten spijt, al bij al een sterk concert van Echo & The Bunnymen die bewezen dat 'Crocodiles' en 'Heaven Up There' ook vandaag nog hun plaatsje verdienen.

En de weingen die het nog steeds niet wisten, hoorden nu toch waar de Gallagherbroertjes destijds de mosterd haalden. En het origineel mag dan de versheidsdatum overschreden hebben, deze veteranen stààn er nog en het origineel klinkt toch nog stukken beter en boeiender dan eender welke kopie.

Niét hét concert van het jaar, wél was het een van beste Bunnymenconcerten dat ik zag in jaren!

verslag: © Markec