“Een aantal 'oude vrienden' en vooral veel jolige jonkies. Sterke prestatie van Radiohead met een erg gedurfde setlist.
Hoogtepunten waren zeer zeker 'Reckoner', 'Pyramid Song', 'I Might Be Wrong',’Nude’ 'Airbag', 'Identikit' en 'Karma Police'. Maar behalve het wat erg rommelige geluid bij opener 'Lotus Flower' en een nogal slordig, net iets te nonchalant gespeeld 'Paranoid Android' lagen lat én het niveau sowieso erg hoog.”
Bovenstaande inleiding is een samenvatting van wat je donderdagnacht 18 oktober, meteen na het Radiohead-concert al op facebook-status van jullie redacteur en dat van The Markec Files kon lezen. Het volledige verslag lees je hier...
Zoals het zich laat raden was het een erg verrassende avond met bitter weinig conventies aan de mainstream. In verste verte geen greatest hits show. In dié valkuil trappen al genoeg andere bands. Dus géén ‘Creep’, ‘Just’ of ‘High and Dry’ gisteren. Het oudste werk kwam uit ‘Ok Computer’, wat, zo weten we nu, de ommekeer betekende naar een minder comformistisch en meer electronisch geluid.
De gedurfde setlist was opgebouwd rond het jongste album ‘The King Of Limbs’ maar ook ‘In Rainbows’ kwam uitgebreid aan bod. Aangevuld met juweeltjes uit ‘Hail To The Thief’, ‘Kid A’ en ‘Amnesiac’. En het publiek kreeg ook enkele nagelnieuwe nummers te horen. “We’re not dead yet”, zei Thom Yorke bij de inleiding van ‘Supercollider’. Radiohead is inderdaad springlevend en uitermate vernieuwend en relevant.
Met een, laten we daar doodeerlijk over zijn, nochtans erg ‘moeilijke’ setlist, met dus weinig hits, greep de band het publiek bij het nekvel. Faut le faire. Ze deden het dan ook! We werden vergast op een onheilspellend, hypnotiserend en transcenderend klankbord, met uiterst zenuwachtige ritmes, nog nazinderende krautrock. Het nog steeds één-uit-de-duizend-herkenbare iele, ijzige dan weer warme stemgeluid van Thom Yorke heeft nog niets aan kracht ingeboet. En met songs zoals ‘Nude’, ‘Pyramid Song’, ‘Separator’, ‘Everything In It’s Right Place’ en vooral ‘Reckoner’ zorgde dat voor koude rillingen en kippenvel. Slik. Oh, en voeg daar ook nog die spooky ballad ‘Give Up The Ghost’ aan toe.
Radiohead nam het Sportpaleis mee op een trip naar een wel heel bizar sprookjesbos waar het toch heel fijn toeven was. De vele projecties en lichteffecten, gingen vaak mooi synchroon mee in de muziek en op het ritme. De dwarse droomtrip begon met het bevreemdende ‘Lotus Flower’ gevolgd door een kinetisch ‘Bloom’. Het van ‘OK Computer’ afkomstige ‘Airbag’ sloot er perfect op aan en was de brug naar de rest van de aparte reis.
We hebben géén rare paddenstoelen gegeten, maar wat een geestesverruimende ervaring was ‘Weird Fishes/ Arpeggi’. Nu was de psychedelica sowieso nooit ver weg, en de hypnotiserende trip, zéker als je méé was, was niet te versmaden. ‘The National Anthem’ en ‘Kid A’ klonken majestues en magistraal.
Het huwelijk van melancholie, sturm und drang, pure schoonheid en dansbare ritmes en grooves, indietronics en het tranendal, zwoele sfeer en etherische soundscapes is er een dat hopelijk nog lang standhoudt. Nieuwe songs ‘Supercollider’ en ‘Identikit’ bewezen dat er alicht weinig valt te vrezen.
De afstand tussen Pablo Honey en Radiohead anno 2012 lijkt onoverbrugbaar groot. De klankkleur werd er veel rijker op, experimenteler, spannender en compacter. Het is niet meer die gitaarband van toen, al speelt die gitaar, misschien mindere prominente, subtielere of zelfs zuinigere rol. Alhoewel. Behalve veel grooves, en dromerige soundscapes werd er af en toe ook gewoon stevig gerockt. Zoals bijvoorbeeld bij ‘Bodysnatchers’. Een rockend en swingend ‘I Might Be Wrong’, kun je misschien wel bekijken als de perfecte mix van de oude en nieuwe Radiohead.
De verre herinnering aan een nogal statische en timide Thom Yorke komen overduidelijk uit een andere realiteit en decennium. Nu stond er een uitermate beweeglijke ei zo na hyperkinetisch dansende en kronkelende Yorke op het podium. Het contrast kon niet groter zijn.
Een door de zaal gretig meegezongen ‘Karma Police’ en het met akoestische gitaar gebracht ‘Paranoid Android’, beiden van ‘Ok Computer’, behoorden nog tot de meest conventionele songs van de set. Heel even ging het mis toen Yorke niet op de juiste toonladder zat maar de man herpakte snel. Verder puntje van kritiek: hier hadden we precies liever wat meer elektrische gitaar gehoord.
Opvallend hoe zeer de songs van ‘Kid A’ en ‘Amnesiac’, destijds zeker niet door iedereen gesmaakt, want een grote verandering na ‘Ok Computer’, aansloegen donderdag. En ultieme afsluiter ‘Idioteque’ werd door het publiek haast als volkshymne omarmd. Een onlogische afsluiter voor een op papier moeilijke setlist. Maar het werkte. En dat gaat op voor afsluiter en setlist. Het was groots.
Setlist:
Lotus Flower / Bloom / Airbag / Weird Fishes/Arpeggi / Kid A / I Might Be Wrong / The Gloaming / Separator / Reckoner / Pyramid Song / Nude / Identikit / Karma Police / The National Anthem /Feral / Bodysnatchers
Bis 1:
Give Up the Ghost / Supercollider / Morning Mr. Magpie / Myxomatosis / Paranoid Android
Bis 2:
15 Step /Everything in Its Right Place
Bis 3:
Idioteque
verslag: © Markec
Bovenstaande inleiding is een samenvatting van wat je donderdagnacht 18 oktober, meteen na het Radiohead-concert al op facebook-status van jullie redacteur en dat van The Markec Files kon lezen. Het volledige verslag lees je hier...
Zoals het zich laat raden was het een erg verrassende avond met bitter weinig conventies aan de mainstream. In verste verte geen greatest hits show. In dié valkuil trappen al genoeg andere bands. Dus géén ‘Creep’, ‘Just’ of ‘High and Dry’ gisteren. Het oudste werk kwam uit ‘Ok Computer’, wat, zo weten we nu, de ommekeer betekende naar een minder comformistisch en meer electronisch geluid.
De gedurfde setlist was opgebouwd rond het jongste album ‘The King Of Limbs’ maar ook ‘In Rainbows’ kwam uitgebreid aan bod. Aangevuld met juweeltjes uit ‘Hail To The Thief’, ‘Kid A’ en ‘Amnesiac’. En het publiek kreeg ook enkele nagelnieuwe nummers te horen. “We’re not dead yet”, zei Thom Yorke bij de inleiding van ‘Supercollider’. Radiohead is inderdaad springlevend en uitermate vernieuwend en relevant.
Met een, laten we daar doodeerlijk over zijn, nochtans erg ‘moeilijke’ setlist, met dus weinig hits, greep de band het publiek bij het nekvel. Faut le faire. Ze deden het dan ook! We werden vergast op een onheilspellend, hypnotiserend en transcenderend klankbord, met uiterst zenuwachtige ritmes, nog nazinderende krautrock. Het nog steeds één-uit-de-duizend-herkenbare iele, ijzige dan weer warme stemgeluid van Thom Yorke heeft nog niets aan kracht ingeboet. En met songs zoals ‘Nude’, ‘Pyramid Song’, ‘Separator’, ‘Everything In It’s Right Place’ en vooral ‘Reckoner’ zorgde dat voor koude rillingen en kippenvel. Slik. Oh, en voeg daar ook nog die spooky ballad ‘Give Up The Ghost’ aan toe.
Radiohead nam het Sportpaleis mee op een trip naar een wel heel bizar sprookjesbos waar het toch heel fijn toeven was. De vele projecties en lichteffecten, gingen vaak mooi synchroon mee in de muziek en op het ritme. De dwarse droomtrip begon met het bevreemdende ‘Lotus Flower’ gevolgd door een kinetisch ‘Bloom’. Het van ‘OK Computer’ afkomstige ‘Airbag’ sloot er perfect op aan en was de brug naar de rest van de aparte reis.
We hebben géén rare paddenstoelen gegeten, maar wat een geestesverruimende ervaring was ‘Weird Fishes/ Arpeggi’. Nu was de psychedelica sowieso nooit ver weg, en de hypnotiserende trip, zéker als je méé was, was niet te versmaden. ‘The National Anthem’ en ‘Kid A’ klonken majestues en magistraal.
Het huwelijk van melancholie, sturm und drang, pure schoonheid en dansbare ritmes en grooves, indietronics en het tranendal, zwoele sfeer en etherische soundscapes is er een dat hopelijk nog lang standhoudt. Nieuwe songs ‘Supercollider’ en ‘Identikit’ bewezen dat er alicht weinig valt te vrezen.
De afstand tussen Pablo Honey en Radiohead anno 2012 lijkt onoverbrugbaar groot. De klankkleur werd er veel rijker op, experimenteler, spannender en compacter. Het is niet meer die gitaarband van toen, al speelt die gitaar, misschien mindere prominente, subtielere of zelfs zuinigere rol. Alhoewel. Behalve veel grooves, en dromerige soundscapes werd er af en toe ook gewoon stevig gerockt. Zoals bijvoorbeeld bij ‘Bodysnatchers’. Een rockend en swingend ‘I Might Be Wrong’, kun je misschien wel bekijken als de perfecte mix van de oude en nieuwe Radiohead.
De verre herinnering aan een nogal statische en timide Thom Yorke komen overduidelijk uit een andere realiteit en decennium. Nu stond er een uitermate beweeglijke ei zo na hyperkinetisch dansende en kronkelende Yorke op het podium. Het contrast kon niet groter zijn.
Een door de zaal gretig meegezongen ‘Karma Police’ en het met akoestische gitaar gebracht ‘Paranoid Android’, beiden van ‘Ok Computer’, behoorden nog tot de meest conventionele songs van de set. Heel even ging het mis toen Yorke niet op de juiste toonladder zat maar de man herpakte snel. Verder puntje van kritiek: hier hadden we precies liever wat meer elektrische gitaar gehoord.
Opvallend hoe zeer de songs van ‘Kid A’ en ‘Amnesiac’, destijds zeker niet door iedereen gesmaakt, want een grote verandering na ‘Ok Computer’, aansloegen donderdag. En ultieme afsluiter ‘Idioteque’ werd door het publiek haast als volkshymne omarmd. Een onlogische afsluiter voor een op papier moeilijke setlist. Maar het werkte. En dat gaat op voor afsluiter en setlist. Het was groots.
Setlist:
Lotus Flower / Bloom / Airbag / Weird Fishes/Arpeggi / Kid A / I Might Be Wrong / The Gloaming / Separator / Reckoner / Pyramid Song / Nude / Identikit / Karma Police / The National Anthem /Feral / Bodysnatchers
Bis 1:
Give Up the Ghost / Supercollider / Morning Mr. Magpie / Myxomatosis / Paranoid Android
Bis 2:
15 Step /Everything in Its Right Place
Bis 3:
Idioteque
verslag: © Markec
Geen opmerkingen:
Een reactie posten