Edelmetaal, sublieme rock en slaapliedjes

EDELMETAAL VAN SLAYER, SUBLIEME ROCK MET NEIL YOUNG & DE SLAAPLIEDJES VAN THE VERVE (verslag Werchter 08 - dag 2: vrijdag 040608)

Toen ik vanuit Wakkerzeel zo op de festivalweide uitkwam en er dus een hele tijd naast fietste en toen ik Werchter (dorp) binnenfietste, op weg naar de fietsenstalling hoorde ik nog het laatste deel van de MONZA-seltist (Gigant, Wie Danst er Nog? en Schuld van de DJ). En alhoewel van op enige afstand: dat klonk verre van slecht. Wat later ook bevestigd zou worden door zij die de show wel bijwoonden. Eens de fiets gestald, en op de festivalweide aangekomen, vrienden "gevonden", en ei zo na tijd voor SLAYER. Dus de drankbonnenvoucher om gaan ruilen, me voorzien van een drankje en op naar het hoofdpodium...

SLAYER (Main Stage)
Als ik echt van voor had willen staan bij SLAYER, had dat zeker nog gekund, want, écht druk was het niet op Werchter... Maar goed, Slayer speelt sowieso al met de volumeknop op +10, en waar we stonden was het zich prima... en daar verschenen Kerry King, Tom Araya, Jeff Hanneman en Dave Lombardo. "We haven't got much time" aldus Arraya, waarop SLAYER er meteen flink inhakte met de niet te mis vestane boodschap 'God Hates Us All' ('DISCIPLE'). De band speelde met zichtbaar enthousiasme en gepaste metalen agressie en werkte een stevige set af. Van het recente album (Christ Illusion) kregen we 'CULT' en 'JIHAD', die beiden live een stuk agressiever en sterker klinken dan op het abum, én er waren absolute classics zoals 'SOUTH OF HEAVEN', 'WAR ENSEMBLE', maar vooral: 'DEAD SKIN MASK' én 'RAINING BLOOD'.

En jawel, ook 'MANDATORY SUICIDE' en 'ANGEL OF DEATH' (als waardige afsluiter) door meningeen, waaronder ondergetekende, meegebruld stonden op de set !!

De Amerkanen speelden op 4 juli, 'hun' Nationale Feestdag, wat Tom Arraya noopte tot de woorden "Independence only comes with bloodshed! Are you Ready for War?" als introductie van WAR ENSEMBLE. Of ik, en velen met mij, daar nu zou blij mee ben, is een àndere zaak. Of zou het ironie van meneer Arraya geweest zijn ?

De keuze voor een band als SLAYER voor een festival als Rock Werchter mag dan misschien wel vreemd zijn, de boodschap leek te zijn: "dit is 'the real thing' en Metallica is voor mietjes" (Sorry, Metallica-fans!). De set van Slayer werd alleszins gesmaakt door het publiek, al zou ik 3/4 ervan, diegenen hun metal-shirts dus, niet meer zien de rest van de dag...

Alleszins: Slayer kwam zag en overwon met Thrashmetal van de bovenste plank !!

SETLIST:
1. DISCIPLE
2. CULT
3 CHEMICAL WARFARE
4. WAR ENSEMBLE
5. JIHAD
6. DEAD SKIN MASK
7. HELL AWAITS
8. SOUTH OF HEAVEN
9. RAINING BLOOD
===
10. MANDATORY SUICIDE
11. ANGEL OF DEATH



MY MORNING JACKET (Pyramid Marquee)
Behalve NEIL YOUNG en SLAYER waren er eigenlijk geen bands die ik op vrijdag kost wat kost wilde zien. Al was ik wél benieuwd naar de blijkbaar herboren THE VERVE en meer nog naar MY MORNING JACKET en hoe hun alt.country en alt.folk en sfeervolle rock zou klinken.... Ik kende er slechts enkele nummers van. Maar Frank, die ik ondertussen had gevonden, vezekerde me: "als je Neil Young goed vindt, Mark, ga je dit zeker ook kunnen smaken". Frank had gelijk. Het optreden van MY MORNING JACKET was behoorlijk sfeervol en de gitaarscapes waren geweldig, alsook de soms harde riffs. Op hun best bleek MMJ wanneer ze de wat meer rusigere toer opgingen, maar ik vond het eigenlijk allemaal wel goed klinken moet ik zeggen. Jammer dat we buiten de overvolle tent stonden, en dus 'minder' betrokken waren in het gebeuren, maar toch bezorgde dit optreden mij een bijzonder goede indruk en ik ga hier dringend eens wat meer muziek van opzoeken !

En ik ga zeker starten met het nummer "ONE BIG HOLIDAY" waarmee de band hun set afsloot: hoe geweldig klonk dat wel niet zeg !!!

Na MY MORNING JACKET even de tijd genomen om langs de gezellige festivalmarkt alsook diverse eetstandjes te laveren, en een lekkere maaltijd genuttigd aan de barbeque-stand, om een weinig later Maarten, die ik al jaren niet meer gezien had, terug te vinden... Na wat bijgepraat te hebben ging het dan weerom richting hoofdpodium...


THE VERVE (Main Stage)
Alhoewel ook ik trotse bezitter van die singles "Bittersweet Symphony" én "The Drugs Don't Work" ben, heb ik de hele hype destijds rond het bandje THE VERVE eigenlijk nooit zo goed begrepen. Goed: die twee singles waren, en zijn nog steeds steengoed, dat is een feit, maar voor hun andere singlewerk zoals "Sonnet" en "Lucky man" alsook menig album tracks moest men mij niet zozeer komen wakker maken... Toen ik dan vernam dat de band terug bijmekaar was en zelfs aan nieuw plaatwerk werkte kon me dat dan ook weinig enthousiasmeren. Maar nu ze dan toch meteen voor NEIL YOUNG op het hoofdpodium bleken te staan, dacht ik "ik wil het nog eens een kans geven"...

Goh. Wat een teleurstellend optreden zeg. "This is Music" was de opener, en - zéker als het als statement geldt - al even arrogant als de houding van frontman Richard Ashcroft. Maar goed an sich best wel een leuk nummer. Maar dan volgde dat oersaaie "Sonnet", zwijmel zwijmel.... De rest van de set zou er niet beter op worden, het werd pijnlijk duidelijk dat behalve dan het eerder genoemde "This Is Music" en die successingles, de muziek niet erg veel bijzonders is. En géén 'hyp' waard. En de livejasjes van nummers leken niet echt goed te passen. Het kabbelde allemaal maar voort, maar echt spannend werd het nooit. Voeg daar nog de iriterende arrogante houding van Ashcroft, die zich blijkbaar God waant, aan toe.... O ja; bij de beste momenten deed de muziek je denken aan The Beatles en Echo & the Bunnymen: alleen, genoemde bands zijn dan wel met overschot stukken béter...

De weinig hoopvolle nieuwe single "Love is Noise" deed me ook niet utikijken naar dat reunie-album. Neen, dan zet ik nog wel eens een album van The Beatles of Echo & The Bunnymen op. Het verhaal van het origineel en de (slechte) kopie weetjewel?


NEIL YOUNG (Main Stage)
De hoofdreden om een dagje naar Werchter af te zakken was, jawel, NEIL YOUNG. Een tweetal weken na zijn triomfantelijke doortocht in Antwerpen al (of was het nog vroeger) hoorde ik de eerste geruchten over een mogelijke doortocht op Rock Werchter, al dan niet mét Crazy Horse. Dat laatste bleek onjuist, maar Young kwam dus wél dégelijk en met de prima muzikanten die er ook in Antwerpen al bij waren. De fantastische akoestische perfectie die Antwerpen was zou wellicht niet gehaald worden, maar ik verwachtte me op zijn minst aan een goede rock-show, een festival waardig. En tegelijk hoopte ik op een niet te voor de hand liggende aka te toegankelijke setlist. Veeleisend? Misschien wel. Alleszins: mijn smeekbeden werden verhoord. En hoe !
Wat een setlist !! En wat een knap muzikaal spektakel !

De NEIL YOUNG-set was genieten van a tot z. Een elektrische set, met tal knappe gitaarsoli zoals we dat van Dinosaur Sr. gewend zijn, en op diens typische onnavolgbare stijl. Neil & co openden enorm sterk met het van "Ragged Glory" afkomstige 'LOVE AND ONLY LOVE"' meteen gevolgd door de al even geweldige als knap gëinterpreteerde 'HEY HEY, MY MY (Into the Black)' en 'EVERYBODY KNOWS THIS IS NOWHERE'. Allen songs die Young destijds met Crazy Horse inspeelde. Uit het recente album "Chrome Dreams II", kregen we "SPIRIT ROAD' en later in de set het fenomenale 'NO HIDDEN PATH ' dat een klein halfuurtje lang duurde (!!!). Met uiteraard inbegrip van geweldig gitaarwerk !
Een hoogtepunt van een optreden dat an sich eigenlijk al een hoogtepunt was...

Maar het was ook genieten van klassiekers zoals 'WHEN YOU DANCE I CAN REALLY LOVE', 'OH LONESOME ME', 'HEART OF GOLD', en 'OLD MAN' ..... o ja, en kippenvel bij 'THE NEEDLE AND THE DAMAGE DONE' natuurlijk...

Young's interpretatie van Bob Dylan's 'ALL ALONG THE WATCHTOWER' verdient zeker ook vermelding, en het is goed dat deze song terug in de live sets opduikt (zie ook de WELD-tour en CD). Het enige minpuntje was misschien de aanwezigheid van 'MOTHER EARTH', een nummer met een niet mis te verstane boodschap: waar je het niet mee oneens kan zijn: "respect Mother Earth".... Maar laat dat wel heel melige nummer nou net niet Neil's sterkste nummer zijn..

Ronduit genieten, en een méér dan aangename verrassing was de aanwezigheid van 'WORDS (Between the Lines of Age)'! Wow! Klasse! Wat een uitvoering !!

En wat te denken van de (jammer genoeg enige) bis? 'A DAY IN A LIFE'. Jawel; van The Beatles ! Superversie in deze Neil-behandeling !!!

SETLIST:
1. LOVE AND ONLY LOVE
2. HEY HEY, MY MY
3. EVERYBODY KNOWS THIS IS NOWHERE
4. SPIRIT ROAD
5. WHEN YOU DANCE I CAN REALLY LOVE
6. FUCKIN' UP
7. ALL ALONG THE WATCHTOWER (Bob Dylan)
8. OH LONESOME ME
9. MOTHER EARTH
10. THE NEEDLE AND THE DAMAGE DONE
11. UNKNOWN LEGEND
12. HEART OF GOLD
13. OLD MAN
14. GET BACK TO THE COUNTRY
15. WORDS
16. NO HIDDEN PATH

BIS
17. A DAY IN A LIFE (The Beatles!)

Géén 'Cortez The Killer' of 'Like A Hurricane' dus, noch 'Pocahontas' of 'Powderfinger'. Maar een mens kan niet alles hebben, niet?

Wél een sublieme live-set van Dinosaur Sr. & co. Neil Young mag dan wel al 62 jaar geworden zijn, het ziet er niet naar uit dat hij meteen gaat stoppen, en hopelijk denkt ie daar zelf ook zo over, want de man is nog steeds in bloedvorm en mag ons nog meerder keren met bezoekjes - al dan niet mét Crazy Horse - vereren, alsook nieuw-albumwerk op ons loslaten ;-)

In De Morgen van Zaterdag 5/7 werd het optreden van NEIL YOUNG als "oudbollig" afgedaan en Neil zou de duimen moeten leggen voor het vele jonge gitaargeweld. Niets is minder waar natuurlijk. Journalist Bart Steenhout beweert bovendien dat het publiek enkel zou bestaan hebben uit een "vooral ouder en mannelijk publiek". Goh, dat zullen dat meisje dat naast mij stond, en de vele jonge jongens (ok; vooral jongens, dat wél) dan ook wel met enige bedenkingen lezen. Vraag is natuurlijk wààr meneer Steenhout stond en of ie er daadwerkelijk wàs. DM bestond er ooit in een optreden van Nick Cave te bespreken en nummers te vermelden op de setlist die die avond niet eens gespeeld werden ;-)

Diezelfde DM vond The Verve, waarbij ik ei zo na in slaap viel, dan weer geweldig... ieder zijn mening natuurlijk ;-)

Over MOBY kan ik kort zijn. Het léék een waar feestje te zijn en dat was het wellicht ook wel ... Maar omdat ik tijdig wilde vertrekken, heb ik slechts een tweetal nummers meegemaakt. Al was ik misschien beter gewoon nog wat blijven genieten in plaats van me te willen haasten: maar dat is een ander verhaal...


Foto's: (c) Franky Bruyneel. Mijn verslagje van Neil Young en Slayer prijkt ook op de MINDVIEW-webstek (ook met Franky's foto's!)

.