de beste wensen!

Glittering Prizes up on the Wembley catwalk...

29.11.08: SIMPLE MINDS LIVE IN DE LONDON WEMBLEY ARENA

Anno 2008 viert, één van 's werelds beste live bands, die voor menig dertiger en veertiger samen met generatiegenoten, de soundtrack van hun leven 'schreef', en ook bij jongelingen nog bijval kan rekenen (jawel!), hun dertigste verjaardag:Simple Minds!

05.11 - De kracht van de eenvoud: Luka Bloom

19.20 er staat al flink wat volk voor de deuren van Het Depot in Leuven, minder dan een kwartier later staat er een heuse 'Amerikaanse verkiezingen-file' tot bijna op het perron van het station van Leuven ... (nu ja). Om 20.00 zouden deuren pas openzwaaien en zou het wachten méér dan beloond worden..

MA RAIN
Na een redelijk goed voorprogramma van de Nederlandse formatie "Ma Rain", met Marijn Wijnands op vocals die met momenten aan Bettie Serveerts Carol Van Dyck doet denken. De stem van Marijn, knappe liedjes, goede muzikanten. De vonk leek echter niet geheel over te slaan bij het publiek. Wellicht, omdat ze ongeduldig wachtende waren op wat nadien zou komen of misschien omdat het alemaal te veel 'kabbelde'. En, onbekend is natuurlijk (nog) onbemind.... Maar ik vond het dus best wel mooi. Mooi genoeg voor mij om nadien me een CDtje van de band aan te schaffen.

LUKA BLOOM
Heel rustig, met zijn vertrouwde kopje thee in de hand, kwam Luka Bloom op. Nadat we een warm welkomstwoord kregen van de man, vertelde ie ons hoe blij hij was met de verkiezingsuitslag in de Verenigde Staten. Wij ook. En.. laat zijn bedenkingen bij wat was en opluchting voor wat komen kan nu net de perfect inleiding geweest zijn voor I AM NOT AT WAR . Het begin van een bijzonder geïnspireerde set, met als dominante de kracht van de eenvoud: één man, één gitaar, één stem: een veelheid aan wow-effecten en prachtige liedjes in dito uitvoeringen...

We werden getrakteerd op nieuwe songs uit "Eleven Songs" (hoe verzint ie het!), maar er werd ook materiaal geplukt uit "Acoustic Motorbike", "Innocence", "Tribe"...

Met als hoogtepunten wat mij betreft "PRIMAVERA", "CITY OF CHICAGO", "EXPLORING THE BLUE" en "YOU". Maar zeker ook het adembenemende "A MAN IS ALIVE" in een krop-in-de-keel-versie, dat we als bis kregen.

O ja, zei ik al dat de versie van "GONE TO PABLO" subliem was?

De nieuwe songs staan live ook echt wel als een huis. "EASTBOUND TRAIN", het hoopgevende "I'M ON YOUR SIDE" en niet te vergeten "EVERY MAN": mooi, héél mooi !

Héél erg leuk was het om "THE ACOUSTIC MOTORBIKE" nog eens te horen/zien !!
En een anthem zoals "YOU COULDN'T HAVE COME AT A BETTER TIME" is altijd geweldig natuurlijk...

Setlist:
I AM NOT AT WAR/ TRIBE / PRIMAVERA / SEE YOU SOON / CITY OF CHICAGO / NO MATTER WHERE YOU GO, THERE YOU ARE / EASTBOUND TRAIN / PEACE ON EARTH / EXPLORING THE BLUE / GONE TO PABLO / YOU / THE ACOUSTIC MOTORBIKE / EVERY MAN/ YOU COULDN'T HAVE COME AT A BETTER TIME

Bis 1:
SUNNY SAILOR BOY / I'M ON YOUR SID

Bis 2:
A MAN IS ALIVE

Amper een paar dagen na dat prachtige concertje van Aimee Mann in de AB, alweer een concert dat heel hoog gaat eindigen in mijn eindlijst: een avond vol schoonheid: dat was het !

Leuk om na afloop Linda en Luka (haar zoon, ha !) tegen het lijf te lopen. Toen ik haar laatst zag zaten we nog samen op de hogeschool.. goh.. is dat al 14 jaar geleden? Haar link met Luka Bloom is heel mooi, maar dat geldt zeer zeker ook voor een van mijn reisgezellen, wiens bijna een jaar oude zoontje ook naar de sympathiek bard genoemd werd: jawel: Luka. Leuk was ook dat Luka Bloom een foto van Luka tekende.. Leuk voor de papa en mama: maar hopelijk ook voor Luka himself ;-)

De geslaagde avond werd nog rustig en gezellig afgerond in een Mechels café met heerlijk Iers donker vocht ....

Verslag: M@rkec - Foto's: (c) Marc Van Campenhout
.

Allerheiligen met overdosis kippenvel en stemmenpracht: Aimee Mann & The Submarines

Ben ik al weer helemaal bij mijn positieven? Hm. Ik denk het wel, een béétje toch!

Er waren gisteren absoluut veel slechtere manieren om Allerheiligen door te brengen en eigenlijk bestond er géén excuus om de fijne avond te missen die zich voltrok in de AB. Met dank aan Blake Hazard, Jack Dragonetti en Aimee Mann. Zoveel mooie poppracht: The Submarines en Aimee Mann !

Het is écht lang geleden dat een 'support act' me van mijn sokken blies. Welnu: gisteren was het opnieuw zover. The Submarines zijn de daders.

KNOTSGEKKE EN AANSTEKELIJKE SUBMARINES

Wat een grappige, leuke, knotsgekke, - soms haast kinderlijke - fijne en uiterst aanstekelijke muziek zeg ! Tom Tom Club meets The Pixies meets The Beatles meets Throwing Muses meets Flower Power... of zoiets . Erg leuke liedjes, met mooie arrangementen...

En ik was ook gecharmeerd door het mooie stemgeluid van mevrouw Blake Hazard (de achterkleindochter van F. Scott Fitzgerald - jawel) dat me soms wat deed denken aan zowel Tanya Donnely als Kirstin Hersh (Throwing Muses) maar op andere momenten hoorde ik dan weer aan een 'onschuldig meisje'.... (en... heu... jaja.. ook haar looks lieten me niet koud: ik bekén!). Maar ook die andere stem van The Submarines, Jack Dragonetti was goed. En de samenzang erg leuk.

Die andere helft van The Submarines, Jack Dragonetti, is sinds 2006 - toen ook hun debuut 'Declare a new state" uitkwam - Blake's echtgenoot.. (spijtig want ik zie Blake anders ook wel zitten... hihi...)

Het duo werd gisteren bijgestaan door een erg grappige, van afro-kapsel voorziene, energieke drummer.

We werden getrakteerd op heel erg mooi versies van ondermeer: 'THE WAKE UP SONG', 'YOU, ME AND THE BOURGEOISIE', '1940' ... En waar het duo dinsdag zal op stemmen is ook géén geheim, getuige de 'Vote Obama/ Biden 2008' sticker op Blake's gitaar... En dat het 'Tuesday' een 'Important day' zal zijn, daar herinnerde ze het publiek ook aan tussendoor...

The Submarines kwamen , zagen en overwonnen. Jawel! Ze pakten meteen de zaal eigenlijk al in. En ik was dan ook niet de enige die later aan de CD-stand persé een CDtje wou kopen, én liet handtekenen. Ze hebben er véél fans bijgewonnen gisteren, ik denk zowat de hele AB-zaal !


AIMEE MANN: LESS IS MORE - KIPPENVELFACTOR IN OVERDRIVE!

Géén bombastische introtape, geen gigantisch decor. No 'drumrolls'. Géén gedoe. Dus: 'cut the crap': gewoon de zaallichten die opnieuw doofden, hier en daar een gil in het publiek en toen kwam Aimee Mann rustig, haast bedeesd, het podium op gewandeld, vergezeld van haar muzikanten, om ons het komende anderhalf uur te vergasten op een heel erg knus en haast intiem-huiselijk avondje met prachtige liedjes. Niets meer, maar zeker niets minder: zonder franjes, geen toeters en bellen, maar wel met een kippenvelfactor in overdrive!

Twee toetsenisten, basist, drummer en Aimee die het hield op de akoestische gitaar én nauurlijk haar prachtige stem. Dat gecombineerd met een goede setlist: meer was er niet nodig voor een compleet 'wow-effect'.

Ik volg Mann als sinds 'Til Tuesday, de band waarmee ze in de jaren '80 enkele bescheiden hitjes scoorde zoals 'What About Love' en 'Voices Carry'. Toen ze solo ging, bleef ik haar trouw, maar nu pas kon ik mijn kans grijpen om La Mann live aan het werk te zien. En amai... haar stem is er in die jaren nog alleen maar beter, warmer, op geworden.. en wat een charmante dame is Aimee zeg !

Het werd een optreden dat zich best laat omschrijven als 'welk hoogtepunt zal ik jullie nu eens bezorgen, en wélk daarna, ...?'. Ja, het was eigenlijk niets anders dan een opeenvolging van hoogtepunten. De vele o zo mooie, vaak breekbare Aimee Mann-composities staan als een huis, en doen beroep op het 'krop in de keel-gevoel'. Meermaals. En het is dan ook heel jammer dat ze 'maar' anderhalfuur speelde. Het was natuurlijk enorm goed, al bleek ze pas halverwege de set 'op dreef' te komen, en ook daarom had ze voor mijn part nog langer mogen doorgaan natuurlijk, dus geen 16 maar minstens 26 nummers mocht ook van mij!

Enorm genoten van 'SAVE ME', 'WISE UP' en 'ONE' en niet te vergeten 'CALLING IT QUITS', maar ook de nieuwe songs (van "@#%&*! Smilers") zoals 'LOOKING FOR NOTHING', de single 'FREEWAY', '31 TODAY' maar vooral 'BORROWING TIME' en 'THE GREAT BEYOND' waren enorm goed !

Op een gegeven momenten - ik geef het eerlijk toe - kreeg ik een heuse krop in de keel; zoals ik al eerder aangaf, was dié factor gisteren absoluut aanwezig!. Als zoiets gebeurt, kan je alleen maar besluiten dat een nummer je raakt, maar vooral dat de uitvoering ervan enorm goed is.

Aimee Mann zorgde, wat mij betreft voor één van de beste concerten die ik in 2008 zag... Hoe hoog ze in mijn uiteindelijke lijstje zal eindigen, dat weet ik nog niet, maar ik vermoed: minstens de top 5!

The Submarines. Aimee Mann.Zoveel schoonheid. Wat een traktatie voor de oren (én ogen: let's be honest), en wat een schande dat dit geen volle AB-zaal, maar een bijna-volle AB Box was. Maar goed: gezellig was het zeker. Enorm goed ook!



Méér foto's van deze superconcerten vind je op mijn flickr.com-pagina.
.

Two Days of KILLING JOKE @ AB !

Jaren had ik er op gehoopt.Toen bleek dat het daadwerkelijk ook zou gebeuren was ik uiteraard zeer aangenaam verrast. Fantastisch! De hereniging van de 'originele lineup'. Die zou bovendien nog live toeren ook! Dat het speciaal zou worden stond in de sterren geschreven: de band doet op deze tour slechts elf steden aan en op de meeste plaatsen resideert ze er voor twee avonden, en elke avond is anders. Op de eerste avond put de band rijkelijk uit de eerste twee albums om op avond twee het gehele Pandemonium-album (1994) te brengen, aangevuld met de eerste 'Island-singles'. "Wow!" Ja, dat was mijn spontane reactie. Toen dus bleek dat KILLING JOKE ook Brussel zou aandoen ... Uiteraard wou ik erbij zijn! Snel een combiticket besteld (beide avonden) dus en dan een paar maanden wachten in volle ongeduld... Maar, wees gerust: het was "The Wait" méér dan waard: Youth, Geordie, Big Paul Ferguson en Jaz; Killing Joke anno 2008, is, afgaande op de fenomenale optredens van maandag 29 en dinsdag 30 september, springlevend, en is dus nog lang niet aan een "Requiem" toe!

Maandag, 29 september - Nee, nog geen Requiem voor deze sublieme band. Maar daar startte, na de introtape - een flard "Eyes Wide Shut" (of was het toch "Blade Runner"? we hadden er 'front row' een kleine discussie over - de avond wel mee: REQUIEM. En jongens wat een pletwalsversie toch! Meteen werd duidelijk dat Jaz & Co ons géén ogenblik 'rust' zou gunnen. Het zou een heel erg opgefokte, dynamische en superenergieke set worden. Als tweede nummer werden we vergast op "Wardance"!! Wowow...

FOLLOW THE LEADERS.... THIS IS MADNESS !

En er werd verder, zoals voorzien, geput uit de albums "Killing Joke" (1980) met spetterende versies van "Tomorrow's World", "Complications", "So 36" en "Primitive".

Jaz bleek heel wat kilo's afgevallen en bewoog zich wel heel erg lenig op het podium, nu ja lenig, in zijn gekende statische, expressieve stijl dan. En wij? Het publiek? Wij brulden alle songs letter voor letter mee en bouwden een fenomenaal feestje. Het ging er wel heel beweeglijk aan toe, vooraan, en een Killing Joke-mosh feestje: het is ook weer eens wat anders...

Na, een deel songs uit het eerste album kregen we een geweldige versie van "Eighties" te horen, om daarna op de "What's This For"-trein te springen (het tweede KJ-album, 1981). En ook hier was het enorm goed. De songs, waarvan sommigen me in hun albumversie iets minder zeggen, staan live als een huis, met ondermeer "The Fall Of Because", het geweldige "Tension", "Butcher" en natuurlijk ook "Follow The Leaders" en "Exit", maar zeker ook niet te vergeten: "Madness" en "Who Told You How?", twee voorbeelden van songs van dit album die me in hun livejasje veel beter klonken!

Mijn favoriete 'early KJ-track', en een van mijn favoriete KJ-tracks tout court, werd opgespaard, samen met "Pssyche" voor het einde van de main set: "The Wait"! Fenomenaal. Geweldig. Fantastisch ! Woow....

De band zou slechts één keer terugkeren voor bisnummers. Als eerste bis werden we getrakteerd op een eerbetoon aan, toch geruime tijd een vaste KJ-waarde, bassist Paul Raven (1961-2007), met het door allen gekende "Love Like Blood"! Maar we kregen ook een gloednieuwe song te horen: "Fresh Fever", en dat klonk verre van slecht. Een song die de KJ-1981, Kj-2003- en Pandemonium-sound perfect met elkaar verzoent. Klinkt goed? Ja, dat vonden wij ook!

Toen "Change" door de zaal knalde was dit echt tot besluit, en na deze daverende versie was het dan echt gedaan... maar elkeen was meer dan tevreden, en zeker zij voor wie het nog niet gedaan was, want morgen, dinsdag, opnieuw afspraak met KILLING JOKE.

SETLIST 29.09.08:

1. REQUIEM
2. WARDANCE
3. TOMORROWS WORLD
4. COMPLICATIONS
5. SO 36
6. PRIMITIVE
7. EIGHTIES
8. THE FALL OF BECAUSE
9. TENSION
10. UNSPEAKABLE
11. WHO TOLD YOU HOW
12. MADNESS
13. BUTCHER
14. EXIT
15. FOLLOW THE LEADERS
16. THE WAIT
17. PSSYCHE
**
18. LOVE LIKE BLOOD
19. FRESH FEVER
20. CHANGE


HET GEWELDIGE PANDEMONIUM VAN KILLING JOKE

Dinsdag, 30 september - Wat is de overtreffende trap van geweldig. Geweldiger? hm... Alleszins: na een overweldigende energieke fantastische adrenalinestoot annex topconcert van jewelste op maandag, sloeg KILLING JOKE erin dat op dinsdag nog eens lichtjes over te doen. Moeiteloos !

Waar de nadruk op maandag vooral lag op de ruwe en brute energie van de eerste albums ( op dinsdag vooral geput uit het album 'Pandemonium' (1994), aangevuld met werk uit 'Revelations', 'Night Time', 'Killing Joke' (2004) en de toppers uit de albums die de avond voordien gespeeld werden. Maar ook vandaag: een nieuw nummer.

De band was, misschien zelfs nog meer dan maandag, in topform, en de setlist was er eentje om duimen en vingers bij af te likken. Het publiek leek minder talrijk en rustiger dan maandag, maar ambiance, sfeer was er ook bij déze Killing Joke Gathering!

Wat een aangename verrassing om "THE HUM" als opener te krijgen zeg... En hoe de set opgebouwd werd: "Change", "Pssyche", "Love Like Blood" - waarbij Jaz halverwege de set: "you know this one's for Raven, don't you?!"Ja, ook vandaag. Na "Eighties", in een fenomenale goede versie, belandden we in het Pandemonium-album! En hoe. "Whiteout"!, "Labyrinth" !!!, "Exorcism" !! en als aangename verrassing "Black Moon", wat ik niet in de liveset verwacht had. Jammer dan wel dat "Millenium" er niet bij zat. Wel geweldige versies van "Communion" en "Pandemonium" natuurlijk.

Maar behalve de Pandemonium-tracks was het ook genieten van een wel heel erg funky versie van "Turn to Red" (!!), "Money is Not Our God" én "Asteroid". Wow!!! "The Wait", in een nu nog nazinderende versie, en in de bissen "Wardance" én het gloednieuwe "Time Wave". Toptrack!

SETLIST 30.09.08:

1. THE HUM
2. CHANGE
3. PSSYCHE
4. LOVE LIKE BLOOD
5. EIGHTIES
6. WHITEOUT
7. EXORCISM
8. LABYRINTH
9. BLACK MOON
10. TURN TO RED
11. COMMUNION
12. MONEY IS NOT OUR GOD
13. ASTEROID
14. THE WAIT
15. PANDEMONIUM
*encore:
16. TIME WAVE
17. WARDANCE

Killing Joke anno 2008 is levender dan ooit. De originele line up die weer een feit is; Youth, Geordie, Jaz, Big Paul... ik had het niet meer durven dromen of hopen. Dat het ook zo'n geweldige optredens gingen zijn ook niet! Er is - voor januari al zelfs - sprake van een nieuw Killing Joke-album.

Weerom iets om naar uit te kijken dus...

verslag én foto's: (c) M@rkec. Alle foto's vind je hier (slideshow) of hier (flickrset).
.

<< REWIND: Nooit meer drinken met Raymond en 2/4de centimers

http://markec.blogspot.com/2008/09/nooit-meer-drinken-met-raymond-en-24de.htmlIn de REWIND-reeks had de AB dit keer dé oervader van de Vlaamse Rock te gast. The one and only RAYMOND VAN HET GROENEWOUD en een deel van diens toenmalige "Centimeters" (met als belangrijkste afwezige Jean Blaute) bracht het top-album "Nooit Meer Drinken" (1977). Maar we kregen natuurlijk ook nog veel meer dan de 36 minuten. Ja, zo lang duurde die LP toen...

Raymond werd bijgestaan door 'Centimeters' Mich Verbelen en Stoy Stoffelen, enkele "Straffe Mannen" - Raymonds huidige begeleidingsband, inclusief de toffe blazersectie én Leyander Van Het Groenewoud op toetsen, zang ("De Helleveeg") en nog vanalles.... Ze trakteerden de zaal op, behalve Nooit Meer Drinken, vooral 'oud' werk, en hier en daar een 'recentere' song, met ook Raymonds huidige crowdpleaser "Komaan met dat lijf".

Raymond en de zijnen bleken in topform, en er zat dan ook een goede vaart in het optreden. We kregen een zeer fijne show met heel goede uitvoeringen. En wat een goede setlist zeg....

Nadat de het doek met daarop afgebeeld de hoes van 'Nooit meer drinken", viel, kon het beginnen, en de eerste 10 nummers waren niet echt een verrassing, want inderdaad: het album 'Nooit Meer Drinken'. Wél een verrassing: hoé fris de nummers nog klinken alsook welke toffe arrangementen ze kregen, maar vooral de superuitvoering van het gezelschap. Met de blazers als welkome meerwaarde...
De songkeuze van wat nà NMD volgde, mocht er ook zeker zijn!

Dit stond er op het menu:
1. MEISJES
2. BIJ ELKAAR
3. CRAZY PUB
4. FEEST
5. WINTEROCHTEND
6. WHITE LADY
7. ITALIANEN
8. JOSKE, SCHONE MEID
9. NOOIT MEER DRINKEN
10. DANIELLE
*
11. MARIA, MARIA IK HOU VAN JOU
12. BLEKE LENA
13. DE HELLEVEEG
14. MIDDENSTAND BLUES
15. CHA CHA CHA
16. VLAANDEREN BOVEN
17. BIERFEESTEN (Als ik dit maar heb)
#
BIS 1
18. KOMAAN MET DAT LIJF
#
BIS 2
19. LIEFDE VOOR MUZIEK
20. MAMA MOET KOMEN

Absolute hoogtepunt vond ik toch de oude kraker (ik denk dat de track enkel op single, maar niet op een album verscheen) MIDDENSTAND BLUES. En, jongens, wat een prachtige uitvoering ! Maar ook: BIERFEESTEN (!), het nog erg strijdbare, maar qua inhoud vrij gedateerde (alhoewel) VLAANDEREN BOVEN en KOMAAN MET DAT LIJF dat sinds de Zomertour van Raymond tot écht partynummer verworden is....

En, zoals gezegd, alle nummers van NOOIT MEER DRINKEN die zo goed klonken en enorm fijn gebracht werden. 'Nooit meer drinken' was sowieso al mijn favoriete plaat van Raymond, de live-uitvoering van vanavond kon mijn waardering zeker wegdragen !

Weerom een fijn concert dus in de REWIND-reeks van de AB. Benieuwd wat het volgende gaat worden..

Vier jaar zonder Bram

Vier jaar zonder Bram. Klam. Arm. Arm, want zo rijk was de woordenvloed en de muzikaliteit van Bram Vermeulen. De zanger, schrijver, dichter, componist, schilder, reportagemaker en grote meneer die Vermeulen was, overleed op 4 september 2004 in zijn vakantieverblijf in Italië plots aan een hartstilstand. Een groot verlies voor de Nederlandse letteren, muziek en zeg maar gerust Kunst.

57 jaar werd Bram. Het verhaal van Bram was nog lang niet verteld. Bezige bij, boordevol ideeën zittende Bram: hij was nog lang niet 'klaar'. Dat kan haast niet. Al doet het laatste nummer van het album "De Mannen" (2003), "Vrij" anders vermoeden: "Het is niet de dood waar ik bang voor ben/ die staat voor mij wel vast..." (Vrij). Naar dat nummer heeft iets héél ergs griezeligs of akeligs... alsof Bram wist wat er ging gebeuren, zich er klaar voor aan het maken was.

Op 6 februari 2004 zag ik - samen met de Vlaamse (ondergewaarde) artiest Wigbert van Lierde - een nog meer dan springlevende Bram aan het werk in de AB in Brussel, ik ging altijd kijken wanneer Bram weer in Vlaanderen toerde, zijn geliefde Vlaanderen dat hem - anders dan zijn thuisland - omarmde, sloeg hij ook nooit over. Dat het de laatste keer zou zijn, kon niemand toen vermoeden. En in september 2004 kwam dan dat droeve nieuws...

Bram, we missen je! Maar, gelukkig zijn er nog de vele mooie liedjes en prachtige gedichtjes die je ons naliet. Die blijven. Bedankt, Bram! En vergeten doen we je niet. Nooit. En dankzij je werk ben je er eigenlijk nog wel, en je zal er altijd zijn. Of zoals je het zelf zo mooi stelde:

"Als ik dood ga, huil maar niet
ik ben niet echt dood moet je weten
het is de heimwee die ik achterliet,
dood ben ik pas als jij die bent vergeten."
(Testament, "Vriend & Vijand", 1991)

Waar je ook moge zijn, Bram, het ga je goed!
.

Tamme Raymond vs Betoverende Blaadjesmensen !

Gisteren, op de magische datum 080808, vond in Kontich de tweede 'Zomernacht' plaats. Het thema was 'Folk'. Met op de affiche Leafpeople en Raymond van het Groenewoud & De Straffe Mannen. Plaatselijke helden, en een grote naam. Een goede formule, al viel die grote naam wat tegen, daar waar de plaatselijke helden schitterden. En hoe...

BETOVERENDE BLAADJESMENSEN
De groep van de avond in Kontich was niet Raymond en zijn niet zo Straffe Mannen. Met die eer gingen, zonder enige moeite, en met kilometers voorsprong, de jeugdige blaadjesmensen lopen. En hoe! Het Kontichse LEAFPEOPLE speelde een denderende en uiterst gevarieerde set, vol overgave en toewijding. De funky Folkrockpop met jazzy inslag ging erin als zoete koek, die smaakte naar veel meer! Het vrolijke vijftal bleek van alle muzikale markten thuis te zijn, en zo kregen we een fraaie mix van folky popsongs, alsook jazzy deuntjes tot lekkere rock 'n roll, met inbegrip van een wel zeer geslaagde cover van "Blue Suede Shoes". Veelzijdigheid troef bij Leafpeople, zoveel is duidelijk.

De sound is niet gespeend van echo's van de hele vroege R.E.M., Camper Van Beethoven, Mugison en zelfs Angels Of Light en Akron/Family, maar bovenal doen de heren van Leafpeople HUN ding, en ze doen dat goed. Met een grote pluim voor de zeer aangename stem van zanger Johannes, het geweldig gekke en geinige drumwerk van Andrew (hou de man zijn gezicht in het oog tijdens het optreden: wat een expressie, en een attractie op zich!), het fraaie gitaarspel van Jasper en Michael en de strakke bas van Joris... Maar de heren wisselden ook regelmatig zonder enig probleem van instrument....

Het gastoptreden van de violiste Nele was ook zeer te pruimen. Met deze gastartieste kregen we een tweetal met country-geïnjecteerde songs. En weerom heel mooi en goed gedaan!

Zonde dat Leafpeople zo kort mocht spelen, want het smaakte naar véél meer en toen het publiek om bissen riep, bleek dat zelfs dat niet te kunnen. "We mogen niet!" klonk het.. We vernamen later dat de band haar set met een halfuur had moeten inkrimpen, omdat Raymond's entourage dat gevraagd had. Blijkbaar was er heel véél tijd nodig om de set klaar te zetten voor het optreden van Raymond. Jammer! Want dat wat ik bij Raymond volledig zou missen (leest u vooral verder!) was voor 200% aanwezig bij Leafpeople: spelplezier, (jeudgdig) enthousiasme en sfeer .... Hun onterechte beperking in speeltijd weerhield de heren dus niet om zich voor de volle 100% en meer te geven!

Na dit korte 'proevertje' wil ik deze jongeheren wil zeker snel eens terug aan het werk zien ! Voorlopig kunnen we het al stellen met de demo "Make Like A Tree", negen knappe nummers die nogmaals het talent van de heren aantonen. Een aanrader ! Enne.. een volgende demo zou onderweg zijn....

Als LEAFPEOPLE in jouw buurt speelt; check them out! Je zal het je niet beklagen!

Meer info: www.myspace.com/leafpeople


RAYMOND VAN HET GROENEWOUD & DE (niet zo) STRAFFE MANNEN
"Komaan met dat lijf" riep Raymond Van Het Groenewoud het publiek toe, en dat ging er gretig op in. Het was dan ook een van de schaarse momenten in de set waarop dit echt ook mogelijk was. Want, wat baat "komaan met dat lijf" roepen, als eigenlijk geldt: komaan met die show? Jawel, er was een probleem: de set van Raymond en zijn niet zo heel straffe mannen, miste vaart. Was het een slecht optreden dan? Nee, dat niet. Maar de vele te kunstelig aandoende pauzes tussen de nummers, en het zichtbare gebrek aan schwung, op schaarse momenten, zoals bij "Meisjes", "L'Etranger C'est Mon Ami" en "Foei Foei Foei" na, hielpen niet echt...

De set was nogal rommelig, de setlist vreemd.... En pas vanaf 'Meisjes", dan waren we al 14 nummers ver, leek Raymond zijn drive terug te vinden... Vreemd ook dat "Maria, Maria" als tweede nummer in de set al werd gespeeld, jammer dat een leuke song zoals "De Helleveeg" (van 'Sensatie) niet door Raymond zelf gezongen werd. En de anders zo veneinige Lou Reed-pastische "Razernij" (ook van 'Sensatie), dat in zijn oer-versie verdacht veel op "Rock 'N Roll" (van Lou Reed, jawel) lijkt, klonk toch wel erg lauw en mak.

Maar, niet alles is kommer en kwel: de versie van "Machu Pichu", en met name die heerlijke gitaarsolo, was subliem, het moet gezegd. "Warme Dagen" is altijd leuk op... warme dagen...

De combinatie van vooral de RVHG-nummers met funk-inslag en de blazers leek niet echt aan te slaan. Persoonlijk opteer ik voor een festivalset ook meer voor de Rockende Raymond. Toegegeven: dat is persoonlijke voorkeur. Maar toch: dit leek me meer een setlist voor een theatershow, en géén garantie op een stomende liveset - ondanks de injectie funk: zoals bleek dus... De straffe mannen, en een straffe madam, bleken niet zo straf als beloofd.

SETLIST:
1. Hoe zie ik eruit? - 2. Maria, Maria, ik hou van jou - 3. Tegenwoordig - 4. De Helleveeg - 5. Warme Dagen - 6. Razernij - 7. Winkelstraat - 8. L'Etranger C'est Mon Ami - 9. Hallelujah, Ze Is Van Mij - 10. Machu Pichu - 11. Intimiteit - 12. Je Veux L'Amour - 13. Komaan Met Dat Lijf - 14. Meisjes

# Bis
15. Foei Foei Foei - 16. De Lucaskinowski - 17. Liefde Voor Muziek - 18. Cha Cha Cha

Eindbalans: een redelijk optreden, maar niet écht goed, uitmuntend of verrassend, laat staan memorabel. Ik heb Raymond al veel beter gezien... Maar goed, ook Vlaamse rockgoden kunnen een off-day hebben, niet? Gelukkig waren er nog de Blaadjesmensen nog om de avond te redden!

Binnenkort staat Raymond in de AB met de vertolking van zijn album "Nooit Meer Drinken", in de AB-Rewindreeks. Mét zijn Centimeters. Dan zullen we alvast geen klagen hebben over de songkeuze, want laat dat nu net een van 's mans beste albums zijn. Over de setlistkeuze hebben we ons dan alvast weinig of geen zorgen te maken...
.

Dieppaarse Pracht op Suikerrock: Deep Purple!

Gisteren mocht Deep Purple het Tiense stadsfestival Suikerrock afsluiten. Tienen davert wellicht nog steeds na. Want, laten we meteen duidelijk zijn; de diep purperen heren waren gewoon.... geweldig!

Met een Ian Gillan in bloedvorm en enorm goed bij stem die beter leek te zingen dan ooit ... Zalige gitaarpartijen van Steve Morse... Mooie korg keys en organs van Don Airey...... Strakke ritmesectie van Roger Glover & Ian Paice....

Deep Purple, established 1968, maar anno 2008 nog lang niet versleten, bracht een sublieme maar veel te korte setlist. Eentje om duimen en vingers bij af te likken, met aandacht voor recent werk, wat minder recent materiaal alsook rasoude krakers van formaat! Wat dacht u van:

1. FIREBALL
2. INTO THE FIRE
3. STRANGE KIND OF WOMAN
4. RAPTURE OF THE DEEP
5. CONTACT LOST/ Morse Solo
6. SOMETIMES I FEEL LIKE SCREAMING
7. WRING THAT NECK
8. THE BATTLE RAGES ON
9. PERFECT STRANGERS
10. SPACE TRUCKIN'
11. HIGHWAY STAR
12. SMOKE ON THE WATER

# encore
13. HUSH
14. Glover/ Paice jammomentje/ BLACK NIGHT

Spijtig genoeg géén "Pictures of Home", maar verder hoor je me niet klagen. Was al blij dat "Perfect Strangers" er tussen zat, in een sublieme versie! En ja, de show mocht voor mij gerust nog wat langer duren.... langer dan deze prachtige vijftien nummers! Maar Deep Purple is nog altijd regelmatig on the road, dus er komen nog wel kansen om deze masters in rock nog eens te zien ...
Persoonlijke hoogtepunten: gitaargod Steve Morse.... de goede stemvastheid van Ian Gillan.. een revelatie na de optredens van voorbije weken die ik zag van generatie- en genregenoten op Arrow Rock, Graspop, ... en wat meer is; deze oude rakkers tonen nog maar eens goed hoe het moet en daar kan menig overgewaardeerde band aka 'hype van het moment' een stevig puntje aan zuigen, ook weer getuige recent gezien optredens (!) ....

En qua nummers:

PERFECT STRANGERS !!!
SPACE TRUCKIN !!!!
HIGHWAY STAR !!!!
SOMETIMES I FEEL LIKE SCREAMING !!!!!
THE BATTLE RAGES ON !!

Toch ook wel een superfeestelijke en van de nodige power voorziene versie van 'SMOKE ON THE WATER' en, altijd leuk, onlangs nog gehoord uit de keel van Steve Lee (Gotthard), een supergeïnspireerde versie van 'HUSH' (je weet wel die cover van Joe South, maar iedereen kent vooral de Deep Purple-versie)

'Highway Star' was een aangename verrassing voor mij en bij 'Sometimes I Feel Like Screaming' ging er een krop door de keel.. zo mooi.. en zo prachtig gebracht.... 'slik'. 'oooh' !

Maar eigenlijk vond ik het allemaal goed ;-)

Ja, er waren heus ook wel andere bands op Suikerrock. Dat klopt, een mens zou het met de paarse pracht haast vergeten! Maar, terecht...

We kwamen aan op Suikerrock tijdens GORKI... en Goh.. Het is sowieso mijn ding niet, maar vaak, op festivals denk ik; "laat ik het nog eens een kans geven"... Maar, ook nu heb ik me vooral geergerd aan de "stem" (nu ja) en annex gejank van meneer De Vos... na twee nummers ben ik (letterlijk) gaan lopen... richting terras en heb de eerste (voor mij) Zeeuwse Mosselen van het jaar gegeten... ;-)

Tussen mij en Luc De Vos komt het wellicht nooit goed... die mosselen daarentegen...

De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat we vanaf Gorki zowat alles op afstand volgden, we hadden immers ons gezellig terrasje en lekkere mosselen, en Deep Purple zou pas om 23.00 aantreden... Maar wat we konden horen, deed ons niet echt zin krijgen om al richting podium te stappen...

MILOW vond ik nogal (hm.. understatement: moet zijn uitermate!) slaapverwekkend, het kan aan mij liggen, maar letterlijk alle liedjes klonken hetzelfde !

BART PEETERS deed hard zijn best maar kon mij niet beroeren... de superflauwe en slechte vertaling/cover van Bob Dylan's "I WANT YOU" (ik wil je, hier bij mij) en zijn flauwe poging tot "Smoke On The Water" ... Tja.. En roepen dat die man kan... Bartje is me nog steeds veel te druk druk druk..

Tijdens de aanstekelijke rock en reggae van EDDY GRANT manoevreerden we ons al wat meer centraal op het Tiense marktplein... Grant was toen aan "Gimme Hope Jo'anna" bezig... hopelijk dachten sommigen niet dat dit een Sam Gooris-cover was ;-)

Even ook de Deep Purple merchandising stand geplunderd en dan zou het dus tijd worden voor 'the real thing'.... En dat was dus fantastisch. Alleen voor het sublieme optreden van Deep Purple was het de € 20 wel waard! Alsook voor de gezelligheid die er op Suikerrock heerst... het nontalent van Gorki, de slaapliedjes van Millow en de onnodige drukdoenerij van Bart Peeters waren we snel vergeten zodra Ian Gillan zijn keel opentrok en de muzikale talenten van de purperen heren ons zo omarmen !

Op naar de volgende Deep Purple-doortocht, desnoods doorstaan we daarvoor de hele dag écht slechte muziek: Gorki én erger... ook dan vermaken we ons wel tot aan het paarse uur...

[foto's & verslag: M@rkec]
F.

New York City man verhaalt Berlijn in Brussel

Woensdagavond (16/07) bracht LOU REED zijn album "BERLIN" (1973) ten gehore in de BOZAR in Brussel. Uw dienaar was erbij...

Het meesterwerk dat "Berlin" toch echt wel is, integraal live mee te maken, met toevoeging van strijkers, blazers en een heus kinderkoor. Ja, dàt wou ik toch wel eens meemaken. Al hàd ik vooraf bedenkingen bij het aspect "kinderkoor". Maar toch, zulke uitvoering... Dàt zou toch speciaal zijn. En dan in een zaal zoals de BOZAR. Dus, toch maar dat dure ticket gekocht. Ik zat dan ook op de zesde rij, beneden, wat vrij dichtbij is... En was het dan zo speciaal? Was het de moeite? Jazeker, dames en heren!

Was het perfect? Nee, dat niet. Maar bijna...

De Bozar binnenkomen had haast iets heiligs. De grote meneer uit New York zou hier zijn Berlijnverhaal komen brengen. Wow! De spanning was te snijden en je zag overal gezichten vol verwachting. Vijftigers, Zestigers zelfs, maar evengoed veertigers en hier en daar een verdwaalde dertiger zoals ondergetekende... door de zaal weerklonk een in ad infinitum herhalend "Like a Possom" (van Reed's album "Ecstasy", 2000)

Dan kwam er een of andere "announcer", die ons vriendelijk vroeg "to switch off our cellphones" en ons beloofde dat we BERLIN in zijn integraliteit zouden horen. Ja, hallo, daar kwamen we voor. Toch? Enfin. een weinig later... haast onopgemerkt, als ware het een of ander beginnend bandje kwamen de muzikanten erg voorzichtig het podium opgewandeld. Véél muzikanten ! En ook, jawel: een heus meisjeskoor... en dan de New York City Man himself...


LOU, CAROLINE, JIM, THE KIDS, ... BERLIN
Het was dan 20.35. Het koor zette een mooi gearrangeerde versie van SAD SONG, eigenlijk "Sad Song Overture", in en we zaten volop in Berlijn. En in het verhaal van Caroline en Jim...

Gauw werden twee zaken duidelijk. EEN:Het meisjeskoor paste wondermooi in het "Berlijnverhaal" en werd gelukkig nooit melig, temeer daar zuinig van de meisjes hun diensten gebruik werd gemaakt. Het was niet op zijn "Amerikaans", niet TE dus ...

TWEE: Lou Reed kan nog steeds een aardig stukje gitaar en basgitaar spelen. Een begenadigd zanger is hij nog steeds niet, een geboren verteller destemeer. In het Berlijnverhaal, met veelal ingetogen nummers was dat ook helemaal zo erg niet, al waren "Caroline Says" en "Caroline Says II" duidelijk wel ge-herarrangeerd om enige vocale beperkingen op te vangen. En, laten we eerlijk zijn, ondanks die arrangementen zong hij tijdens die nummers wel heel erg slecht... Dat, én hoe hij zou omgaan met "Satellite of Love" later in de set, waren voor mij de enige echte minpunten van de avond. Maar we waren nog in Berlijn...

Het toevoegen van het meisjeskoor was dus een fijne zet, maar ook die stijkers! En: de fantastische blazerssectie. Jongens: mooi! Maar alle muzikanten waren in goede doen en de akoestiek was gewoon enorm goed.

Reed en co nam ons mee in het Berlijnverhaal en je kreeg het soms echt ongemakkelijk omdat het beklemmende van het verhaal zo "echt" werd. Met momenten was het plots érg koud. Kwestie van je in te leven in... het kan tellen..

Van de BERLIJN-set onthou ik vooral ijzingwekkende versies van "Berlin" (de song) - wow... enkel Reed en de piano... slik!, het daaropvolgende "Lady Day" (amai!), "The Bed" en een groot kippenvelmoment bij "How Do You think It Feels?" (met weerom het meisjeskoor dat hier echt een toevoeging was). En vergeten we "Oh Jim" niet... Toch ook heel erg goed: het afsluitende "Sad Song".

Na BERLIN deed Reed de zaal wel erg lang wachten. Toch een volle twintig minuten, of dat kwartier leek althans twintig minuten te zijn... Maar goed. Reed en co kwamen terug natuurlijk.

In de bisronde zat een fraai trio. Op papier dan toch. Want wat deed Reed? Hij zette "Satellite Of Love" in, maar liet dat zingen door zijn bassist, die er een totaal overbodige gospelversie van maakte. Jawel, deze man kan veel met zijn stem, maar daar zaten we nu niet echt op te wachten. Wellicht valt te vrezen dat Reed dit nummer vocaal niet meer aan kan? Schrap dat dan toch van de set, denk ik dan.

We kregen ook een verdienstelijk "Walk on The Wildside", verdienstelijk maar niet super én - alsof hij nog snel iets wou goedmaken - een wel heel krachtig en lang uitgesponnen versie van "Rock 'N Roll", dat ik ook tot een van de hoogtepunten van de avond promoveer! Reed koppelde de song aan "You Keep Me Hangin' On" van The Supremes. Leuk gedaan, en dat leek goed te werken.

Na deze drie bisnummers, bedankte Lou Reed God en klein pierke, zowat iedereen dus: en hij dan ook veel volk bij, het duurde dus wel even, om dan schijnbaar definitief te verdwenen, maar het publiek dat om méér bleef roepen kreeg te man, en zijn begeleiders toch nog een derde keer te zien. Met een zeer erg mooi, en goed gebracht, Reed dacht wellicht "laat ons met een hoogtepuntje besluiten" - al lijken commerciële overwegingen reëeler te zijn, want een gloednieuw nummer; "The Power of The Heart". Hallelujah! Wat een knap nummer zeg! Opnieuw kippenvel.

Het was ondertussen 22.53 en ook echt helemaal gedaan.

Al bij al, de weinige minpuntjes en de haast onvergeeflijke behandeling van "Satellite" daargelaten, toch een bijzonder fijne avond. En "Berlin" live, met het uitgebreide instrumentarium is toch wel een echte must !

De nieuwe song "The Power of The Heart" valt te downloaden op de "Cartier Love website".

# Setlist: "Berlin":
1. SAD SONG OVERTURE
2. BERLIN
3. LADY DAY
4. MEN OF GOOD FORTUNE
5. CAROLINE SAYS
6. HOW DO YOU THINK IT FEELS
7. OH JIM
8. CAROLINE SAYS II
9. THE KIDS
10. THE BED
11. SAD SONG

TOEGIFT 1:
12. SATELLITE OF LOVE
13. WALK ON THE WILDSIDE
14. ROCK 'N ROLL / YOU KEEP ME HANGIN' ON

TOEGIFT 2:
15. THE POWER OF THE HEART


Kritische vraag, die opwelt, alsook bezorgdheid, hoe lang zal Lou's stem nog wat voorstellen, want de ouderdom speelt toch al wat parten, zo bleek... Maar een memorabele avond kan de aanwezigen alvast niet meer afgenomen worden!
.

Edelmetaal, sublieme rock en slaapliedjes

EDELMETAAL VAN SLAYER, SUBLIEME ROCK MET NEIL YOUNG & DE SLAAPLIEDJES VAN THE VERVE (verslag Werchter 08 - dag 2: vrijdag 040608)

Toen ik vanuit Wakkerzeel zo op de festivalweide uitkwam en er dus een hele tijd naast fietste en toen ik Werchter (dorp) binnenfietste, op weg naar de fietsenstalling hoorde ik nog het laatste deel van de MONZA-seltist (Gigant, Wie Danst er Nog? en Schuld van de DJ). En alhoewel van op enige afstand: dat klonk verre van slecht. Wat later ook bevestigd zou worden door zij die de show wel bijwoonden. Eens de fiets gestald, en op de festivalweide aangekomen, vrienden "gevonden", en ei zo na tijd voor SLAYER. Dus de drankbonnenvoucher om gaan ruilen, me voorzien van een drankje en op naar het hoofdpodium...

SLAYER (Main Stage)
Als ik echt van voor had willen staan bij SLAYER, had dat zeker nog gekund, want, écht druk was het niet op Werchter... Maar goed, Slayer speelt sowieso al met de volumeknop op +10, en waar we stonden was het zich prima... en daar verschenen Kerry King, Tom Araya, Jeff Hanneman en Dave Lombardo. "We haven't got much time" aldus Arraya, waarop SLAYER er meteen flink inhakte met de niet te mis vestane boodschap 'God Hates Us All' ('DISCIPLE'). De band speelde met zichtbaar enthousiasme en gepaste metalen agressie en werkte een stevige set af. Van het recente album (Christ Illusion) kregen we 'CULT' en 'JIHAD', die beiden live een stuk agressiever en sterker klinken dan op het abum, én er waren absolute classics zoals 'SOUTH OF HEAVEN', 'WAR ENSEMBLE', maar vooral: 'DEAD SKIN MASK' én 'RAINING BLOOD'.

En jawel, ook 'MANDATORY SUICIDE' en 'ANGEL OF DEATH' (als waardige afsluiter) door meningeen, waaronder ondergetekende, meegebruld stonden op de set !!

De Amerkanen speelden op 4 juli, 'hun' Nationale Feestdag, wat Tom Arraya noopte tot de woorden "Independence only comes with bloodshed! Are you Ready for War?" als introductie van WAR ENSEMBLE. Of ik, en velen met mij, daar nu zou blij mee ben, is een àndere zaak. Of zou het ironie van meneer Arraya geweest zijn ?

De keuze voor een band als SLAYER voor een festival als Rock Werchter mag dan misschien wel vreemd zijn, de boodschap leek te zijn: "dit is 'the real thing' en Metallica is voor mietjes" (Sorry, Metallica-fans!). De set van Slayer werd alleszins gesmaakt door het publiek, al zou ik 3/4 ervan, diegenen hun metal-shirts dus, niet meer zien de rest van de dag...

Alleszins: Slayer kwam zag en overwon met Thrashmetal van de bovenste plank !!

SETLIST:
1. DISCIPLE
2. CULT
3 CHEMICAL WARFARE
4. WAR ENSEMBLE
5. JIHAD
6. DEAD SKIN MASK
7. HELL AWAITS
8. SOUTH OF HEAVEN
9. RAINING BLOOD
===
10. MANDATORY SUICIDE
11. ANGEL OF DEATH



MY MORNING JACKET (Pyramid Marquee)
Behalve NEIL YOUNG en SLAYER waren er eigenlijk geen bands die ik op vrijdag kost wat kost wilde zien. Al was ik wél benieuwd naar de blijkbaar herboren THE VERVE en meer nog naar MY MORNING JACKET en hoe hun alt.country en alt.folk en sfeervolle rock zou klinken.... Ik kende er slechts enkele nummers van. Maar Frank, die ik ondertussen had gevonden, vezekerde me: "als je Neil Young goed vindt, Mark, ga je dit zeker ook kunnen smaken". Frank had gelijk. Het optreden van MY MORNING JACKET was behoorlijk sfeervol en de gitaarscapes waren geweldig, alsook de soms harde riffs. Op hun best bleek MMJ wanneer ze de wat meer rusigere toer opgingen, maar ik vond het eigenlijk allemaal wel goed klinken moet ik zeggen. Jammer dat we buiten de overvolle tent stonden, en dus 'minder' betrokken waren in het gebeuren, maar toch bezorgde dit optreden mij een bijzonder goede indruk en ik ga hier dringend eens wat meer muziek van opzoeken !

En ik ga zeker starten met het nummer "ONE BIG HOLIDAY" waarmee de band hun set afsloot: hoe geweldig klonk dat wel niet zeg !!!

Na MY MORNING JACKET even de tijd genomen om langs de gezellige festivalmarkt alsook diverse eetstandjes te laveren, en een lekkere maaltijd genuttigd aan de barbeque-stand, om een weinig later Maarten, die ik al jaren niet meer gezien had, terug te vinden... Na wat bijgepraat te hebben ging het dan weerom richting hoofdpodium...


THE VERVE (Main Stage)
Alhoewel ook ik trotse bezitter van die singles "Bittersweet Symphony" én "The Drugs Don't Work" ben, heb ik de hele hype destijds rond het bandje THE VERVE eigenlijk nooit zo goed begrepen. Goed: die twee singles waren, en zijn nog steeds steengoed, dat is een feit, maar voor hun andere singlewerk zoals "Sonnet" en "Lucky man" alsook menig album tracks moest men mij niet zozeer komen wakker maken... Toen ik dan vernam dat de band terug bijmekaar was en zelfs aan nieuw plaatwerk werkte kon me dat dan ook weinig enthousiasmeren. Maar nu ze dan toch meteen voor NEIL YOUNG op het hoofdpodium bleken te staan, dacht ik "ik wil het nog eens een kans geven"...

Goh. Wat een teleurstellend optreden zeg. "This is Music" was de opener, en - zéker als het als statement geldt - al even arrogant als de houding van frontman Richard Ashcroft. Maar goed an sich best wel een leuk nummer. Maar dan volgde dat oersaaie "Sonnet", zwijmel zwijmel.... De rest van de set zou er niet beter op worden, het werd pijnlijk duidelijk dat behalve dan het eerder genoemde "This Is Music" en die successingles, de muziek niet erg veel bijzonders is. En géén 'hyp' waard. En de livejasjes van nummers leken niet echt goed te passen. Het kabbelde allemaal maar voort, maar echt spannend werd het nooit. Voeg daar nog de iriterende arrogante houding van Ashcroft, die zich blijkbaar God waant, aan toe.... O ja; bij de beste momenten deed de muziek je denken aan The Beatles en Echo & the Bunnymen: alleen, genoemde bands zijn dan wel met overschot stukken béter...

De weinig hoopvolle nieuwe single "Love is Noise" deed me ook niet utikijken naar dat reunie-album. Neen, dan zet ik nog wel eens een album van The Beatles of Echo & The Bunnymen op. Het verhaal van het origineel en de (slechte) kopie weetjewel?


NEIL YOUNG (Main Stage)
De hoofdreden om een dagje naar Werchter af te zakken was, jawel, NEIL YOUNG. Een tweetal weken na zijn triomfantelijke doortocht in Antwerpen al (of was het nog vroeger) hoorde ik de eerste geruchten over een mogelijke doortocht op Rock Werchter, al dan niet mét Crazy Horse. Dat laatste bleek onjuist, maar Young kwam dus wél dégelijk en met de prima muzikanten die er ook in Antwerpen al bij waren. De fantastische akoestische perfectie die Antwerpen was zou wellicht niet gehaald worden, maar ik verwachtte me op zijn minst aan een goede rock-show, een festival waardig. En tegelijk hoopte ik op een niet te voor de hand liggende aka te toegankelijke setlist. Veeleisend? Misschien wel. Alleszins: mijn smeekbeden werden verhoord. En hoe !
Wat een setlist !! En wat een knap muzikaal spektakel !

De NEIL YOUNG-set was genieten van a tot z. Een elektrische set, met tal knappe gitaarsoli zoals we dat van Dinosaur Sr. gewend zijn, en op diens typische onnavolgbare stijl. Neil & co openden enorm sterk met het van "Ragged Glory" afkomstige 'LOVE AND ONLY LOVE"' meteen gevolgd door de al even geweldige als knap gëinterpreteerde 'HEY HEY, MY MY (Into the Black)' en 'EVERYBODY KNOWS THIS IS NOWHERE'. Allen songs die Young destijds met Crazy Horse inspeelde. Uit het recente album "Chrome Dreams II", kregen we "SPIRIT ROAD' en later in de set het fenomenale 'NO HIDDEN PATH ' dat een klein halfuurtje lang duurde (!!!). Met uiteraard inbegrip van geweldig gitaarwerk !
Een hoogtepunt van een optreden dat an sich eigenlijk al een hoogtepunt was...

Maar het was ook genieten van klassiekers zoals 'WHEN YOU DANCE I CAN REALLY LOVE', 'OH LONESOME ME', 'HEART OF GOLD', en 'OLD MAN' ..... o ja, en kippenvel bij 'THE NEEDLE AND THE DAMAGE DONE' natuurlijk...

Young's interpretatie van Bob Dylan's 'ALL ALONG THE WATCHTOWER' verdient zeker ook vermelding, en het is goed dat deze song terug in de live sets opduikt (zie ook de WELD-tour en CD). Het enige minpuntje was misschien de aanwezigheid van 'MOTHER EARTH', een nummer met een niet mis te verstane boodschap: waar je het niet mee oneens kan zijn: "respect Mother Earth".... Maar laat dat wel heel melige nummer nou net niet Neil's sterkste nummer zijn..

Ronduit genieten, en een méér dan aangename verrassing was de aanwezigheid van 'WORDS (Between the Lines of Age)'! Wow! Klasse! Wat een uitvoering !!

En wat te denken van de (jammer genoeg enige) bis? 'A DAY IN A LIFE'. Jawel; van The Beatles ! Superversie in deze Neil-behandeling !!!

SETLIST:
1. LOVE AND ONLY LOVE
2. HEY HEY, MY MY
3. EVERYBODY KNOWS THIS IS NOWHERE
4. SPIRIT ROAD
5. WHEN YOU DANCE I CAN REALLY LOVE
6. FUCKIN' UP
7. ALL ALONG THE WATCHTOWER (Bob Dylan)
8. OH LONESOME ME
9. MOTHER EARTH
10. THE NEEDLE AND THE DAMAGE DONE
11. UNKNOWN LEGEND
12. HEART OF GOLD
13. OLD MAN
14. GET BACK TO THE COUNTRY
15. WORDS
16. NO HIDDEN PATH

BIS
17. A DAY IN A LIFE (The Beatles!)

Géén 'Cortez The Killer' of 'Like A Hurricane' dus, noch 'Pocahontas' of 'Powderfinger'. Maar een mens kan niet alles hebben, niet?

Wél een sublieme live-set van Dinosaur Sr. & co. Neil Young mag dan wel al 62 jaar geworden zijn, het ziet er niet naar uit dat hij meteen gaat stoppen, en hopelijk denkt ie daar zelf ook zo over, want de man is nog steeds in bloedvorm en mag ons nog meerder keren met bezoekjes - al dan niet mét Crazy Horse - vereren, alsook nieuw-albumwerk op ons loslaten ;-)

In De Morgen van Zaterdag 5/7 werd het optreden van NEIL YOUNG als "oudbollig" afgedaan en Neil zou de duimen moeten leggen voor het vele jonge gitaargeweld. Niets is minder waar natuurlijk. Journalist Bart Steenhout beweert bovendien dat het publiek enkel zou bestaan hebben uit een "vooral ouder en mannelijk publiek". Goh, dat zullen dat meisje dat naast mij stond, en de vele jonge jongens (ok; vooral jongens, dat wél) dan ook wel met enige bedenkingen lezen. Vraag is natuurlijk wààr meneer Steenhout stond en of ie er daadwerkelijk wàs. DM bestond er ooit in een optreden van Nick Cave te bespreken en nummers te vermelden op de setlist die die avond niet eens gespeeld werden ;-)

Diezelfde DM vond The Verve, waarbij ik ei zo na in slaap viel, dan weer geweldig... ieder zijn mening natuurlijk ;-)

Over MOBY kan ik kort zijn. Het léék een waar feestje te zijn en dat was het wellicht ook wel ... Maar omdat ik tijdig wilde vertrekken, heb ik slechts een tweetal nummers meegemaakt. Al was ik misschien beter gewoon nog wat blijven genieten in plaats van me te willen haasten: maar dat is een ander verhaal...


Foto's: (c) Franky Bruyneel. Mijn verslagje van Neil Young en Slayer prijkt ook op de MINDVIEW-webstek (ook met Franky's foto's!)

.

Geluidsbrij vermoordt 'Magic'

Niet eens zo gek lang na THE BOSS' recente doortochten in het Sportpaleis, eerst met THE SEEGER SESSIONS en dan MAGIC , de eerste woonde ik bij, de tweede miste ik, kwam het nieuws: "Bruce Springsteen in het Koning Boudewijnstadium". Mijn spontane reactie, zeker met het U2-Vertigoconcert (2005) in gedachten ook; "over mijn lijk!" In dat geluidsdrama zou ik me niet méér begeven! NO Way. Geen kaartje besteld dus. Toen echter bleek dat het concert naar het Sportpaleis verplaatst werd, besloot ik het er toch maar op wagen (ondanks de kwalijke reputatie van deze locatie, maar ik had, ervaringen van REM, DAVID BOWIE, U2, THE CURE, ROGER WATERS en BRUCE himself indachtig, blijkbaar daar al vaak "chance" gehad op dat gebied. Dus wellicht ook nu wel... Dus kaartje besteld! Niet meteen het goedkoopste, maar € 60 vond ik toch wel (meer dan) genoeg... En jawel, er waren nog duurdere tickets!

The E-Street Band! Een pracht van setlist. Een superenthousiaste Bruce. Het hàd een superconcert kunnen zijn (en voor zover ik dat kon observeren van in de verte was het ook zo voor de eerste rijen en het middenplein). Ik zeg wel: HAD. De ingredienten waren er... maar om te koken moet de keuken ook in orde zijn. Dat was helaas niet het geval.

Dat de brave man niet helemaal goed bij stem was, och, dat is niet eens zo erg, want zelfs zonder toneelkijker kon je met een beetje goede wil zien, dat spelplezier en enthousiasme er afdropen. Maar dat het Sportpaleis weerom zijn kwalijke reputatie eer aan deed is een pak erger. of lag het aan de PA van Bruce & Co? Feit is: het geluid was KL***

Bij de eerste twee nummers, dacht ik nog: goed dat gebeurt wel vaker, dat geluid wordt snel bijgesteld, en beter, en de slechte klank weerhield me niet om "RADIO NOWHERE" mee te zingen...

Maar gauw zou blijken dat het niet echt veel beter zou worden met dat geluid !

Goed. Toegegeven ik zat op een héél slechte plaats (niet dat je een plaats kon kiezen!), maar ja ik betaalde dan ook "maar" € 60 (slik). En ik kon zien hoe de massa die in het eerste helft van de zaal zat alsook de mensen op de eerste rijen van het middenplein uit hun dak gingen. En het leek haast alsof ik toeschouwer was van een concert dat ergens in de verte plaatsvond, en er toevallig wat klanken van mocht meepikken.

En God.. het zal écht voor de mensen die goed stonden of zaten énorm goed geweest zijn... Zij, en de pers die ook wellicht comfortablere zat, zullen wel enthousiaste geweldige berichten laten horen. Ongetwijfeld...

Toen ik uit frustratie, na 6 liedjes dan toch mijn zitplaats verliet op zoek naar een betere (staan)plaats inzake geluid: Jammer maar helaas. Het bleef een GELUIDSBRIJ.. Echt wel jammer. Lichtpuntjes waren er in sommige rustigere nummers waar Bruce's stem veel beter hoorbaar werd. En soms konden we de gitaar-Soli van Little Steven en Sax-soli van Clarence Clemmens zelfs horen (sic).

Een beetje over de helft van de avond leek het te beteren met het geluid, en zo was het toch nog een beetje genieten van "SPIRIT IN THE NIGHT", "BECAUSE THE NIGHT", "LIVING IN THE FUTURE", "THE RISING" en zeer zeker ook "MARY'S PLACE" en "FIRE" met een prachtig - en gelukkig goed hoorbaar en genietbaar dus - duet met Clarence.

Maar tegen dat "THE LONG WALK HOME" aan de beurt was, was het weer tijd om ons te ergeren ;-(

"POINT BLANK" maakte dan weer een ander goed. Maar desondanks bleef ik zitten met een ontevreden, wrang en boos gevoel.

Rond, 22.55, de laatste song van het optreden deinde uit, en wellicht zouden er nog bisnummers volgen, besloot ik het Sportpaleis te verlaten. In het metrostation bleek ik niet de enige te zijn die voortijdig vertrokken was. Wat erger is, ik was niet de enige met de ontgoochelende "geluidservaring". En de mensen die ik sprak bleken op uiteenlopende plaatsen in de zaal te hebben gestaan/ gezeten... Maar geen van hen meer naar voor dan "het midden". Misschien bevonden zich daar de dure plaatsen?

Dit keer werd helaas, en dan uitgerekend bij een concert waar ik écht naar uitkeek, de kwalijke reputatie van het Sportpaleis en zijn wanklanken heel erg bevestigd. Jammer, heel erg jammer. Had ik dan op de eerste rij moeten gaan staan beneden? Een peperduur ticket besteld hebben? Misschien.

Alhoewel.
Toen DAVID BOWIE in datzelfde Sportpaleis kwam, had ik een plaats die niet eens véél beter was, maar toch was het geluid toen wel OK.. en het kostte me maar € 41 (in 2003, Reality tour). Het kàn dus...

De ervaring gisteren, noopt me nog meer voorbehoud te nemen, tenzij ik me gek genoeg vind om een nog hogere prijs te betalen, vooraleer een Sportpaleisconcert bij te wonen...
Voor € 60 en meer mag je toch wel een beetje kwaliteit verwachten, niet?

Men zou in dit land eens beter een echt DEGELIJKE concerzaal (bij)bouwen, ipv artiesten in voetbalstadia of sportpaleizen te stoppen!

Ik onthou dus dat het me wel een goed concert LEEK te zijn, maar zelf heb ik dus NIET geheel DIE ERVARING ;-((

... en een verslag van iemand op de eerst rijen of duurste zitplaatsen, zal wellicht een weinig positever klinken...
Wellicht even positief als mijn ervaring toen Springsteen in Antwerpen was met THE SEEGER SESSIONS en ik ook op het middenplein stond..;

> Voor de volledigheid, de SETLIST:
1. SO YOUNG AND IN LOVE
2. RADIO NOWHERE
3. THE TIES THAT BIND
4. PROMISED LAND
5. SPIRIT IN THE NIGHT
6. MAGIC
7. TRAPPED
8. 4th OF JULY, ASTBURY PARK (SANDY)
9. PROVE IT ALL NIGHT
10. THUNDERCRACK
11. BECAUSE THE NIGHT
12. SHE 'S THE ONE
13. LIVIN' IN THE FUTURE
14. MARY'S PLACE
15. FIRE
16. POINT BLANK
17. THE RISING
18. LAST TO DIE
19. LONG WALK HOME
20. BADLANDS

Er was dus van "Magic" helaas weinig sprake. Doodjammer. Als er een DVD van uitkomt zal ik me die best aanschaffen... als troost.
•

Arrow Rock '08: Rockfestijn van (h)erkenning

Zondag 15 juni - Nijmegen: Arrow Rock 2008. Voor mij was het een wel zeer aangename manier om mijn verjaardag door te brengen. En dat is op muzikaal gebied in éérste plaats de verdienste van GOTTHARD, die dan misschien niet bijster origineel zijn in wàt ze doen - Whitesnake meets Deep Purple meets Krokus meets AC/DC, maar dat wel allemaal perfect en met verve doen. En wàt een sound. En STEVE LEE moet echt wel een van de meest onderschatte zangers zijn ! Ook een van de weinige performers op Arrow die echt goed bij stem was en alle noten haalde. Op David Coverdale's stem, maar het respect blijft, zit, begrijperlijkerwijze al enige sleet maar het zou hem en zijn briljante muzikanten niet beletten een prachtige show neer te zetten. JOE ELLIOTT's (Deff Leppard) stem was ook niet meer jedat, en de alweer tweede zanger in één jaar tijd van Journey deed net iets te hard zijn best, wat me doet vrezen dat zijn stem niet lang zal meegaan...

GOTTHARD stond garrant voor een zeer knappe set, met uiteraard enkele klassiekers zoals "Top of the World" en "Anytime, Anywhere" alsook "Mountain Mama" en "Mighty Quinn". Maar ook een sublieme versie van Joe South's "Hush" (wellicht nog het bekendst van de cover door Deep Purple, maar ook Gotthard heeft de cover al lang op het repertoire staan). Het gitaarspel an Leo Leoni is echt subliem!!! En ambiance was er zeker en vast ook bij de sympathieke zwitsers...


SETLIST
1. MASTER OF ILLUSION
2. GONE TOO FAR
3. TOP OF THE WORLD
4. LET IT BE
5. HUSH (Joe South)
6. I WONDER
7. MIGHTY QUINN
8. ANYTIME, ANYWHERE
9. MOUNTAIN MAMA
10. THE OSCAR GOES TO
11. LIFT U UP

Omdat we REO SPEEDWAGON slechts vanop afstand konden horen/zien (het klonk zeker niet slecht), toen "Can"t Stop Loving You" weerklonk, stond ik al klaar op de "Open Airrow Stage" voor Gotthard, dus waren de Zwitsere Rockers de eerste band die ik 'echt' zag. En ze zorgden meteen voor een (en misschien wel HET) hoogtepunt!

JOURNEY: één van de namen waar ik enorm benieuwd naar was, en veel van verwachtte stelde toch enigszins teleur. Aan de setlist lag het geenszins en puur muzikaal zat het zeker snor. Maar enorm jammer dat de sound bij Journey niet altijd even goed zat en soms 'gewoon wegdraaide': PA-man ingeslapen? En de nieuwe Filipijnse zanger had best veel podiumpresence, én een stem die erg aan STEVE PERRY deed denken, maar hoe goed ook, vond ik zijn effort net ietsje te geforceerd eigenlijk. Hij perste erg hard om de hoge Perry-noten te halen. Misschien iets té hard zelfs. En ik hoop dat ie zijn stem niet te hard aan het martelen is, zodat ie die stem over pakweg een jaar of vijf nog heeft!...

KANSAS was behoorlijk goed, en eigenlijk beter dan op hun vorige doortocht, maar heb er maar een deel van gezien, want we wilden tijdig naar DEF LEPPARD vertrekken. Maar ik pikte ondermeer nog puike versies mee van "Point of Known Return" en "Dust in The Wind"...

DEFF LEPPARD. Goed van hen eens aan het werk gezien te hebben. En de ambiance was er zeker. De stem van JOE ELLIOTT was nu wel niet je dat, en sommige bronnen zegden me zelfs dat ie redelijk vals zong, al heb ik dat niet zelf vastgesteld. De band bracht ondermeer "Rocket", "Make Love Like A Man", "Armageddon It" en "Let's Get Rocked", maar ook "C'Mon C'Mon" van het jongste album "Songs from the Sparkle Lounge"...

MOTORHEAD en TWISTED SISTER gemist, omdat we al goed vooraan wilden staan bij WHITESNAKE én KISS. Samen met GOTTHARD en Journey de belangrijkste reden(en) om naar Arrow af te zakken voor mij... Gelukkig treedt MOTORHEAD nog steeds erg vaak op, dus er komen nog kansen genoeg om Lemmy & Co nog es aan het werk te zien!

Eigenlijk meer nog dan naar Journey, keek ik uit naar WHITESNAKE. Als DEEP PURPLE-fan, en ook liefhebber van zowel de MK II ('classic line-up met Gillan) als MK III (met Coverdale en Hughes) én Whitesnake-liefhebber was ik erg benieuwd natuurlijk. Ik las ondertussen her een en ander over de 'slechte prestatie' van Coverdale op Arrow Rock. Goed: de man was inderdaad niet 100% goed bij stem, en liet misschien hier en daar een steekje vallen, het weerhield me niet om van dit Whitesnake-optreden te genieten!

Coverdale én zijn huidige Whitesnake-lineup zette een goed concert neer! En we werden getrakteerd op enkele Whitesnake-classics natuurlijk. Helaas géén "Ain't No Love In The Heart of The City", maar wel "In The still Of the Night" (!), "Is This Love", "Love Ain't No Stranger", "Fool For Your Lovin'" én uit het nieuwe album, de sterke setopener "Best Years" (was helaas niet over Coverdale's stem kan gaan!) én "Good To be Bad". En een andere klassebak van formaat was afsluiter "Here I Go Again", waarbij Coverdale "an old friend" op het podium riep. De acte de presence van Ad Vandenberg - met oranje hoed! - was idd. leuk, maar ook niet veel meer dan dat...

De ritmesectie zat prima, en de gitarist was top. De Whitesnake-show mocht er zijn. Enige zwakke schakel was Covedale's stem met momenten. Hopelijk is ie binnenkort op Graspop beter bij stem.

SETLIST
1. BEST YEARS
2. FOOL FOR YOUR LOVIN'
3. GOOD TO BE BAD
4. LOVE AIN'T NO STRANGER
5. LAY DOWN YOUR LOVE
6. IS THIS LOVE
7. GUILTY OF LOVE
8.
9. IN THE STILL OF THE NIGHT
10. HERE I GO AGAIN - featuring Adje Vandenberg

NIJMEGEN, ROCK CITY

Op 15 juni was niet Detroit, maar Nijmegen 'Rock City'! Jawel. Met KISS, ook al is Paul Stanley niet altijd even stemvast, en is het een opeenstapeling van kitsch, nog meer kitsch en huizenhoge clichés, was het FEESTEN geblazen. Van zodra, na de intro, de integrale versie van The Who's "Won't Get Fooled Again" voorbij was, het doek viel, ging de Kiss-trein van start. Een wervelende show vol letterlijk en figuurlijk vuurwerk!!! Indrukwekkend, en met een prima setlist !! Goed, dit is geen ingenieuze of ingewikkelde, laat staan intellectualistische muziek. Neen! En er zijn dus zeer zeker betere zangers dan Paul Stanley (tijdens "I Was Made for Lovin' You" liet ie bv. wel wat steken vallen - maar net dààr was er de 'back up' van het publiek). Neen, maar het was wel 200% amusement en hard rock & roll van de bovenste plank. Show is wat verwacht kan worden van Kiss, Show is dan ook wat je krijgt. Larger than life!

En zij die KISS afdoen als 'voor mietjes' of 'kitsch' of whatever, ik ben bijna zéker dat zij - indien aanwezig - ook stonden mee te brullen met de vele Kiss-classics!

Voor mij was het de eerste kans die ik had/ en of aangreep om deze band mee te maken, en daar heb ik geen spijt van hoor. Wat een spektakel en wat een lekkere rock & roll ;-)

Hoogtepunten: "Hotter Than Hell", "Lick It Up" (met een klein stukje "Won't Get Fooled Again"), "Parasite", "Shout it out Loud", "Black Diamond" en "Love Gun"!

SETLIST
#intro: "Won't Get Fooled Again" (The Who)
1. DEUCE
2. STRUTTER
3. GOT TO CHOSE
4. HOTTER THAN HELL
5. NOTHING TO LOSE
6. C' MON AND LOVE ME
7. PARASITE
8. SHE
9. 100.000 YEARS
10. COLD GIN
11. LET ME GO, ROCK & ROLL
12. BLACK DIAMOND
13. ROCK & ROLL ALL NIGHT

Encores:
14. SHOUT IT OUT LOUD
15. LICKT IT UP
16. I LOVE IT LOUD
17. I WAS MADE FOR LOVIN' YOU
18. LOVE GUN
19. DETROIT ROCK CITY

Wanneer de zoveelste explosies en vuurwerk voorbijwaren, en op het grote scherm "Kiss Thanks You Nijmegen" verscheen, zat Arrow Rock erop. Alsook mijn verjaardag. Jawel. Ondertussen was ik 36 en ik had mijn dag kunnen vullen met Rock & Roll. Toch niet slecht dacht ik zo ;-)

Samengevat:
Beste prestatie 'overall': GOTTHARD. Voor mij dé revelatie van Arrow '08! Pakkende, degelijke songs, knappe gitaarsoli, een zeer goede overall sound, en Steve Lee: wat een stem zeg !!!

Beste show, klank en lichtspel, en ideale afsluitter: KISS !

Alle foto's: (c) Markec. Veel meer Arrow Rock-foto's op mijn Flickrpagina. Enjoy!
.