The Who's Amazing Journey

Gisteren had ik een afspraak met een stukje popmuziekgeschiedenis. Eindelijk zou ik de (ondertussen al gehalveerde ) levende legenden THE WHO aan het werk zien ! WHO? Komaan, u kent hen uiteraard wél...

Ik had best wel hoge verwachtingen naar dit optreden toe, en ze werden ei zo na volledig ingevuld....

Roger Daltrey & Pete Townshend, niet meer van de jongsten - al was dat allerminst te merken in hun energieke performance, lieten zich omringen door een batterij uitstekende muzikanten: John Bundrick (keys), Pino Palladino (bass), Zak Starkey - jaja, zoon vàn Ringo Starr (drums) én Simon Townshend - broer vàn ... (guitars, back. vocals).

Aangekondigd om te starten rond 21.30, wandelden plots, zonder franjes, geen introtape of gedoe, de muzikanten alsook ene meneer Daltrey en meneer Townshend het podium op.. En meteen werd de toon goed gezet met CAN'T EXPLAIN. Met open enthousiaste armen ontvangen door het publiek in de Lotto Arena, en de start van een knappe show die een kleine 19 nummers zou tellen!

Het geluid leek aan de de anvang van het concert niet helemaal ok te zijn, maar vanaf WHO ARE YOU, uit volle borst meegezongen door de zaal, bleek dat al een stuk beter te zijn. Ook - ondanks CAN'T EXPLAIN en SUBSTITUTE - bleek pas vanaf WHO ARE YOU de vaart écht in het optreden te komen.... Met een opeenstapeling van hoogtepunten... (we hadden ook nog "The Seeker" en het nieuwe "Fragments" gehad)

Een opeenstapeling van hoogtepunten? Jawel, ze volgden mekaar inderdaad snel op, want zeg nu zelf; de ultieme versie van BEHIND BLUE EYES kan nooit die schamele poging van dat nu-metal groepje van ene Fred Dunst zijn, nee toch: tuurlijk niet: Roger Daltrey & Co toonden ons dat alleen THE WHO zelf deze prachtige ballad kan claimen! Zooo mooi !!!! En dan hadden we nog het van "Quadrophonia" afkomstige THE REAL ME, er was - natuurlijk - YOU BETTER, YOU BET.. én, nu niet meer zoals in de woelige jaren gepaard gaan met het in mekaar rammen van Townshend's gitaar: MY GENERATION: het dak van de Lotto Arena vloog er bijna af! Maar, samen met BEHIND BLUE EYES, wat mij betreft hét ultieme hoogtepunt van de set: WON'T GET FOOLED AGAIN - het officiële einde van de set, en dan zou er nog een indrukwekkende bisronde volgen!

En indrukwekkend, dat is wel het minste wat je van die bisronde kan zeggen: THE KIDS ARE ALRIGHT en een - o yes, a dream come true: jihaaaa! - een flinke beet uit de rockopera TOMMY! Ja!

PINBALL WIZZARD! !! (ik dacht dat ik zot werd!), knap gearrangeerd met AMAZING JOURNEY/ SPARKS en dan afgerond met stukjes uit "Christmas", "Got To The Mirror": SEE ME, FEEL ME en afgerond met "LISTENING TO YOU" (uit "we're not gonna take it").
De "mini-Tommy" rockopera: een leuk idee als bis !

Ze zouden nog één keer terugkeren, enkel Daltrey & Townshend dan... De heren brachten TEA AND THEATRE. Een van de weinige nummers van hun nieuwe album dat me écht kan bekoren.... En een waardige afsluiter !

THE WHO kwam, zag en... overwon.... En het was genieten! Daltrey's stem is nog zeer goed in takt, die van Townshend iets minder, maar zijn gitaarspel was dik in orde..... En de heren laten zich dus omringen door prima muzikanten - dat gecombineerd met een prima setlist maakt een pracht van een concert !

Blij dat ik dit concert mocht meemaken.... het was misschien wel de laatste keer: de heren: hoe energiek ook, worden er niet jonger op natuurlijk....

Setlist:
1. CAN'T EXPLAIN
2. THE SEEKER
3. SUBSTITUTE
4. FRAGMENTS
5. WHO ARE YOU
6. BEHIND BLUE EYES
7. REAL GOOD LOOKING BOY
8. BABA O' REILY
9. RELAY
10. DROWNED
11. A MAN IN A PURPLE DRESS
12. THE REAL ME
13. MY GENERATION
14. WON'T GET FOOLED AGAIN

# Encore:
15. THE KIDS ARE ALRIGHT
16. PINBALL WIZZARD
17. AMAZING JOURNEY / SPARKS
18. SEE ME, FEEL ME / LISTENING TO YOU

# encore 2
19. TEA AND THEATRE


De schitterende foto's zijn van de hand van Franky Bruyneel. De foto's zijn ook te bewonderen op de Mindview-website, waar je ook een verslagje kan lezen, van Franky en ondergetekende.
.

Grootse klasse van een grote meneer: Joe Jackson

Een concert van Joe Jackson is altijd een belevenis. Ik zag deze creatieve muzikale duizendpoot nu al enkele keren aan het werk. Telkens volledig anders, steeds was het lichtjes fantastisch. Die ene keer met een soort "greatest hits-set" in de ArenbergSchouwburg, in 2001 was het de indrukwekkende "Night & Day" performance in de K. Elizabethzaal, dan weer het vitale punkrockoptreden met de 'Vol 4. tour' (line up van Look Sharp, Beat Crazy...) in "La Laiterie" in Straatsburg, en nu was de man dus terug, in een bijna volle Koningin Elizabethzaal in Antwerpen, met heel binnenkort een nieuw album uit, dààr mochten we veelvuldig van proeven, maar enkele van 's mans klassiekers kwamen ook ruimschoots aan bod.

Ietsje over 21 uur begon meneer Jackson, zichzelf begeleidend op de piano en bijgestaan door bassist Graham Maybe en drummer Dave Houghton, aan een set om vingers en duimen bij af te likken...

Naar mijn peroonlijke smaak een bijna perfect setlist. Bijna want ik had ook nog graag "Beat Crazy", "Be My Number Two", "Real Men" en iets uit 'Big World' gehoord, maar wat ons nu voorgeschoteld kregen was dus minstens zo goed.

Joe Jackson - was het de door hem zo geprezen warme thee die ie dronk - was klaarblijkelijk, ondanks een al lange tour in de kleren, in optima forma. Zijn stem was goed intact, zijn gevoel voor humor stond op scherp en het enthousiasme - hoe doé je dat na al zo lang touren? - sprong eraf. Ingredienten genoeg in huis dus voor een pracht van een optreden dus. Veel mooie liedjes, en je wou dat het nooit voorbij ging. Toen de laatste noot van "A Slow Song" nog nazinderde waren we dankbaar, meer dan voldaan, en tegelijk: "sh**, het is al gedaan!".

De set een "greatest hits" noemen zou oneerbiedig zijn. Want, ook al putte Jackson inderdaad uit enkele van zijn beste albums, van jukebox-gedrag kan je hem moeilijk beschuldigen, getuige ook de vele songs die nog niet eens opgenomen zijn die wij al live in premère mochten horen: jaja, een nieuw album is op komst, en ik kan u dus melden: de songs klinken bijzonder goed !

Dit was de sublieme setlist:
1. STEPPING OUT
2. ANOTHER WORLD
3. CITIZEN SANE (new song)
4. RUSH ACROSS THE ROAD (new song)
5. GOIN' DOWNTOWN
6. KING PLEASURE TIME (new song)
7. ON YOUR RADIO
8. SO LOW (new song)
9. IT'S DIFFERENT FOR GIRLS
10. WASTED TIME (new song)
11. CHINA TOWN
12. DIRTY MARTINI
13. IN BETWEENIES (Ian Dury & The Blockheads)
14. GOOD BAD BOY (new song)
15. YOU CAN'T GET WHAT YOU WANT (TILL YOU KNOW WHAT YOU WANT)
16. ONE MORE TIME

#encore
17. DIRTY LOVE (Frank Zappa)
18. IS SHE REALLY GOING OUT WITH HIM?
19. A SLOW SONG

Veel uit "Night & Day" dus, aangevuld met ander fraais van 'smans goedgevulde repertoire en niet te vergeten de fantastische covers van Frank Zappa's "Dirty Love" en Ian Dury's "Inbetweenies".

Persoonlijke hoogtepunten waren zeker "One More Time", "A Slow Song", "It's Different for Girls", "On Your Radio" en "So Low"...

En... Jackson komt terug, met een nieuw album en nieuwe tour, hij speelt dan "the other new songs, which we didn't play today" zo beloofde ie ons
.

Arena's Almachtige universum!

[foto: André "bonothecat", NL]

Zaterdag 2 juni was het, eindelijk, na veel te lang wachten en na een nogal makke set van het Nederlandse CASUAL SILENCE toch wel met volle teugen genieten geblazen van een super optreden van ARENA ....

R.I.P. Dirk Van Esbroeck (60)

Folkzanger Dirk Van Esbroeck is overleden. De brave man, groot talent en warm mens verloor de ongenadige strijd tegen kanker. Van Esbroeck werd amper 60.

Van Esbroeck was al bezig met 'wereldmuziek' voor van die term sprake was, vertaalde Argentinië en de tango maar evengoed Turkse en Bulgaarse liederen in zijn muziek, bezong de zee en haar oevers ... Dat deed hij eerst met RUM, later solo en met Tango Al Sur. Telkens was het genieten van 's mans mooie teksten en zijn warme stem. Ik prijs me dan ook gelukkig om Van Esbroeck toch één keer live te kunnen hebben meemaken, toen met zijn programma "De Zee en haar Oevers". Voor Dirk's warme stemgeluid moeten we ons nu helaas wenden tot de beschikbare opnamen, want Dirk is niet meer.

Bericht op VRT-Nieuwsnet:
"Folkmuzikant en zanger Dirk Van Esbroeck is overleden aan de gevolgen van kanker. Hij was 60 jaar. Van Esbroeck was een van de oprichters van de folkgroep Rum, die in de jaren 70 voor een folkrevival zorgde in Vlaanderen.
Rum stak traditionele muziek in een hedendaags jasje en koos resoluut voor het Nederlands. Bekende nummers van de groep zijn "Poezeminneke" en "Jan mijne man".

In de jaren 80 hield Rum het na veel personeelswissels voor bekeken. Twee jaar geleden kwamen de originele groepsleden, Paul Rans, Wiet Van der Leest en Dirk Van Esbroeck, weer samen om te toeren met de meiden van Laïs.

Dat jaar werd ook een verzamelbox van Rum uitgegeven waarin de eerste vier LP's van Rum zijn samengebracht. Hij vond inspiratie in Argentinië en poëzie
Van Esbroeck had ook nog heel wat projecten naast Rum. Hij nam heel wat cd's op met folkmuziek, tango, zeemansliederen en poëzie en componeerde ook muziek voor theater- en filmproducties.

Tot zijn 18e jaar leefde hij in Argentinië en dat vertaalde zich ook in zijn muziek. Twintig jaar lang speelde hij tangoliederen met zijn groep Tango al Sur. Maar hij liet zich ook inspireren door de Jiddische, Turkse en Bulgaarse traditie.

In 2004 bracht hij het album "La voyageuse" uit. Daarvoor zette hij gedichten van onder anderen Lucebert, Guido Gezelle en Luc Gruwez op muziek.

Van Esbroeck vocht al jaren tegen kanker. Hij zou op 1 juni 61 jaar geworden zijn."


Rust in vrede, Dirk, en bedankt voor zoveel moois ...
.

VRIJDAG speelt regen naar huis met prachtoptreden!

De gutsende regen - nu ja, op gegeven moment toch, een optreden van Kommil Foo in de stadsschouwburg, ... het kon vrijdag (18.05), voor Vrijdag en het aandachtige SoFa-publiek de pret niet bederven!

Met mooie kleinkunst-rock en blues, hier en daar een vleugje reggae, werd 'het weekend van de gitaar' feestelijk ingezet. Het overvolle SoFa-terras genoot met volle teugen...
Omdat ik me wou verzekeren van een goed zitje was ik op tijd naar de SoFa afgezakt, maar toch bleek nog maar één tafeltje vrij. 'Aanvallen' dus. Zodra goed en wel gezeten, met een lekkere Gouden Carolus Classic, kwam ik nog bekenden tegen, ik zou niet alleen moeten genieten van zoveel moois dat zou volgen dus... Bleek toch wel dat ook mijn tafelgenoten hun Kommil Foo-tickets verkocht hadden om Vrijdag aan het werk te kunnen zien ?! Straf? Ja, zeker!
Vrijdag bracht een zeer gevarieerde set, met zowel werk van Bizjoe en Hans Habils solowerk, maar evengoed nummers van James Taylor, Steve Miller, The Beatles en Jan de Wilde tot zelfs Bob Marley. En of het goed was? Ja meneer, ja mevrouw! Amai !
Zoveel klasse voor ocharme € 4 ...

Luisteren naar zulke mooie muziek, in aangenaam gezelschap, en met lekker Mechels gerstenat. Niet bepaald onaangenaam. Alleen het weer werkte niet echt mee. Maar niet getreurd: we kropen wat dichter bij elkaar onder de SoFa-tent, Hans Habils kwam tussen het voor de regen schuilende publiek staan en bracht een prachtig "Blues in Brussel", a capella en enkel zichzelf begeleidend op de akoestische gitaar... En zodra de bui over was, ging Vrijdag weer verder in 'full force'...Tot de hoogtepunten behoorden ook deze keer 'Steamroller' (James Taylor), 'The Joker' (Steve Miller Band) en 'Goodnight Irene' en natuurlijk, hoe kon het ook anders, het immer prachtige 'Rijden' (Bizjoe). De afwezigen - wat had u gedacht - hadden weerom kilometers van ongelijk !

> SETLIJST:

O M'N LIEFJE (Bizjoe)
EASY MONEY (Ricky Lee Jones)
HEB ALLES (Bizjoe)
BAD IS BAD (Dave Edmunds)
DE VERVELING (Bizjoe)
NO WOMAN, NO CRY (Bob Marley)
LUCIA (Hans Habils)
ROLSTOEL (Jan de Wilde)
STEAMROLLER (James Taylor)
VOLVER, VOLVER (F.Z. Maldonado)
IRENE, GOODNIGHT
*
MISSCHIEN (Bizjoe)
YOUNG MEN (Mike McGear)
DON'T LET ME BE LONELY TONIGHT (James Taylor)
BLUES IN BRUSSEL (Hans Habils)
THE JOKER (Steve Miller)
GORILLA (James Taylor)
COME TOGETHER (Lennon/ McCartney)
HET HUIS VAN BEWARING (Jan de Wilde)
LOVE ME TENDER (Vera Matson/ Elvis Presley)
YOU'RE GONNA MAKE ME LONESOME (Bob Dylan)
RIJDEN (Bizjoe)
**
HONKY TONK WOMAN (Jagger/ Richards)
VOLVER, VOLVER (reprise) (F.Z. Maldonado)
HERE COMES THE SUN (George Harrison)
AMAZING GRACE / RAGBAG (David Lindley) / JESUS ON THE MAINLINE

Het was een avondje om in te lijsten !

Foto's van het gezellige gebeuren hier:
http://www.flickr.com/photos/markec/tags/vrijdag/
.

Weekend van de gitaar: VRIJDAG in de SoFa

Vrijdag 18 en zaterdag 19 mei staat de gitaar, en meerbepaald gitaarmuziek, centraal bij café "SoFa", tijdens het 'weekend van de gitaar'.

Vrijdag speelt Sjarel 'Bizjoe' Van den Bergh die samen met Frans Ieven en Hans Habils het trio Vrijdag vormt. En, Vrijdag speelt dus op vrijdag... Werk van James Taylor, Bob Dylan en uiteraard ook Bizjoe. Wie Sjarel kent, weet dat dàt al zeker tot de mogelijkheden behoort, en wie weet wat nog allemaal... En ook singer-songwriter Hans Habils kan al putten uit een mooie collectie liedjes... En ook Frans Ieven heeft zijn muzikale sporen al meer dan verdiend, als muzikant en producer... Een veelbelovend drietal dus.

Tot vrijdag... voor... Vrijdag ?
.

The Haunted

Dinsdag 8 mei trokken we nog eens naar Vosselaar, in de Biebob zou The Haunted , die we eerder dit jaar moesten missen, revanche nemen ... The Haunted deed wat van hen verwacht/ verhoopt werd: een stevig feestje bouwen, uitpakken met een sterk en dynamisch optreden. Al was dat wel erg kort, maar goed.

De zweden moesten het voor een halfvolle Biebob zien te redden, het leek wel of de interesse voor de support acts groter was...

THE HAUNTED speelde erg strak, en vol overgave. Live klinkt het allemaal smeriger, rauwer en gemener dan op de albums, en daar hadden we niks op tegen. De combinatie van thrash en melodic death metal leek live vooral toch vooral over te hellen naar de laatste categorie.

Ik hoopte dat de heren "The Flood" en "The Medication" en als het even kon ook "The Fallout". Ik zou op mijn wenken bediend worden...

De band opende met een supersneltreinversie van "The Flood", meteen gevolgd door "The Medication", beiden van het nieuwe album "The Dead Eye". Later zouden ook nog "The Drowning" en, ja hoor: "The Fallout" uit dat album volgen. Verder op de set ondermeer: "99", "Absymal", "In Vein" en "D.O.A."...

Een hoogtepunt was toch wel "The Fallout" waarin zanger Peter Dolving, de screams en ruige zang mooi combineert met 'cleane' vocals. Ook daar is ie goed in., en hij mag dat eigenlijk wel eens meer doen...

Al bij al was het een wel heel erg korte set: iets meer dan een uurtje, en tot mijn verbazing: géén bisnummers...

Maar een goed optreden, dat wel. Niet de show van het jaar, en ik had er wel erg naar uitgekeken, en ik verwachtte een iets grotere 'impact', maar het was gewoon goed.
.

L.A. GUNS: Dirty Ass Sleaze Rock 'N Roll !

Met zijn achten waren we gisteren, verdeeld over twee wagens: allen naar het verre Verviers om de legendarische L.A. GUNS aan het werk te zien!

Wélke L.A. GUNS hoor ik sommigen zich afvragen... Er zijn momenteel namelijk twee bands die onder de naam L.A. GUNS actief zijn...

In de 'oerversie' van L.A. GUNS, opgericht door Tracii Guns zat op een blauwe maandag ook nog ene Axl Rose (de bandnaam Guns 'n Roses komt trouwens van de samentrekking van de bands "Hollywood Rose" en "L.A. Guns"), maar dat is een ander verhaal....

Beide huidige bands komen voort uit de 'orignele' L.A. GUNS.
Er zijn:
- L.A. Guns met de originele drummer Steve Riley (line up: zanger Phil Lewis, gitarist Stacey Blades, bassist Adam Hamilton en drummer Steve Riley)
Alsook...
- L.A. GUNS met oprichter Tracii Guns in de gelederen, ook wel "Paul Black's L.A. GUNS" genoemd, een ging eerst door het leven als de "Tracii Guns Band". Omdat in deze line up de meeste "originele L.A. GUNS-leden" zitten, en ook wel omwille en met name van Tracii, beschouwen de meeste fans deze L.A. GUNS als de 'ware'.... Huidige Line up van deze versie van L.A. GUNS: Paul Black (zang), Jeremy Guns (bass), Chad Stewart (drum) and uiteraard Tracii Guns (gitaar). Zanger Paul Mars Black zat ook in de originele L.A. GUNS-line-up, samen met Tracii, maar 'vertrok' voor het eerste album af was...

Om deze L.A. GUNS draaide het gisteren... De boodschap was: Tracii Guns aan het werk te zien en te genieten van hun zo karakteristieke Sleaze Rock.... De 'andere' Guns hebben erg goede zanger, maar deze Guns hebben Tracii !!! Want hoe sympathiek ook, hoe'n goede entertainer ook, als zanger stelt Paul Black nu zoveel niet voor...

POINTERS HEAD (D)
Aangekomen in Verviers, namen we eerst de tijd voor een terrasje en een frisse pint, daarna stapten we naar The Spirit of '66. We pikten de Duitse support act Pointers Head nog mee, en ergerderen ons blauw - ik vooral dan - aan de uitsluitend Duitstalige bindteksten en hun blijkbaar massaal meegebrachtte arrogante fans. En muzikaal? Tja, veel viel er niet te rapen: dertien in een dozijn hardrocksongs, wat rommelig gitaarwerk en erg vlakke zang. Maar de Duitse fans stonden zich uit te leven alsof hun leven er vanaf hing.


L.A. GUNS (USA)
We waren natuurlijk gekomen voor L.A. GUNS en hun kenmerkende Sleaze Rock, of zoals het zelf stellen op hun webstek ( http://www.lagunslive.com/) "Straightup Dirty Ass Rock 'n Roll' !

"You Can't Always Get What You Want" (Rolling Stones) zou L.A. GUNS tijdens hun set brengen, en dat klopt, we kregen natuurlijk niet de Oer-L.A. GUNS te zien, maar we kregen wel een zeer overtuigende en lekker smerig rockende (Paul Black's) L.A. GUNS voorgeschoteld. They - Om het te zeggen met eent ADAM BOMB-nummer: - "Rock Like Fuck" !

Het was vooral genieten van het o zo zuivere en enorm knappe gitaarspel van Tracii Guns ! Jongens toch, Guns gitaar zien spelen, van die hemelse klanken genieten, hoe zalig kan Rock "n Roll zijn? Guns, deed me qua uiterlijk wat denken aan Keith Richards, met dat verschil, dat hij er toch nog wat beter uitziet (of minder slecht?) en nog véél meer rock 'n roll in- en uitademt dan Richards....

De band speelde enorm sterk en strak, met toch wel een extra vermelding voor drummer Chad Stewart: zijn korte intermezzo, bij de eerste bis waar hij AC/DC's T.N.T. vertolkte, en Paul Black achter het drumstel zat: Wow! Waarom kan Chad niet alle vocalen voor zijn rekening nemen, was de spontane reflex die we hadden! Wat een stem zeg. En Paul Black, die trouwens als drummer begon, drumde ook niet slecht...

Ja, dat brengt ons bij wat Black bij de Guns nu doet: zingen. Wel, een zeer sterk zanger is de man niet, en dat is dan toch ook wel de zwakte van deze L.A. GUNS: de vocals, vergeleken met Phil Lewis, die bij de andere Guns de vocalen voor zijn rekening neemt, is de zang van Black toch wat mager. Maar goed, Paul Black deed natuurlijk wel zijn best en kweet zich toch zo goed mogelijk van zijn taak. De rock 'n roll attitude was alvast geen probleem: ambiance brengen en het publiek entertainen ook niet, alleen de zelfverheerlijking, toen hij bij de bis als enige het podium betrad eerst en zelf stond te scanderen "Paul Black Paul Black Paul Black !!", tja, dat was er wat over ....

De set was vooral gebaseerd op de eerste L.A. GUNS albums, aangevuld met hier en daar een niet onverdienstelijke cover.... Op de selist ondermeer: toppers als "Sex Action", "Bitch is Back", "One Way Ticket" en "Over The Edge"

L.A. GUNS nam je mee in een sleazy rock sneltrein trip, een trein waar je niet van wilde afstappen, maar helaas moest dat na de bissen wel, want een tweede keer kwamen ze niet meer terug: met andere woorden: "mooie liedjes duren niet lang". Het was wat mij betreft dus véél te snel voorbij...

Als L.A. Guns nog eens in onze contreien touren wil ik er zeker terug bij zijn: een 100% garantie voor een fijn avondje sleazy rock 'n roll ... Rock On' !
.

Weekend van de gitaar bij Sofa

.

Magnifiek MARILLION!

De mei-maand begon opperbest. Marillion in de 013 ! (Tilburg)

Hier keek ik echt al lang naar uit, want tussen ons gezegd en gewegen: ik had deze band nog niet live gezien; veel pech gehad bij vorige doortochten waardoor ik dus geen shows kon meepikken, maar nu dus wel, en dat was hoogtijd !

En jongens hoe goed toch zeg.... Nee, geen greatest hits! Zeker niet..

Wat dan wel? We kregen een selectie uit "Somewhere Else" (het nieuwe album) "Holidays in Eden", "This Strange Engine" en tot mijn grote vreugde ook uit "Marbles" met als absolute hoogtepunt de afsluiter "Neverland".... fantastisch.!

Steve Hogarth: wat is die man goed live zeg.. wat een stem toch....en wat een goedlachs aimabel man ... Het werd een heel gezellig, gedreven, aangenaam en intens optreden, met de immer vriendelijke heren van Marillion... what a treat!

Setlijst:
SPLINTERING HEART (Holidays in Eden)
YOU'RE GONE (Marbles)
THANKYOU WHOEVER YOU ARE (Somewhere Else)
AFRAID OF SUNLIGHT (Afraid of Sunlight)
FANTASTIC PLACE (Marbles)
WAITING TO HAPPEN (Somewhere Else)
A VOICE FROM THE PAST (Somehwere Else)
SOMEWHERE ELSE (Somewhere Else)
THE LAST CENTURY FOR MAN (Somewhere Else)
MAN OF A THOUSAND FACES (This Strange Engine)
SEPARATED OUT (Anoraknophobia)
BETWEEN YOU AND ME (Anoraknophobia)
-
ESTONIA (This Strange Engine)
KING (Afraid of Sunlight)
-
NEVERLAND (Marbles)

Tot mijn grote verbazing reken ik de twee songs uit Anoraknophobia (niet mijn favoriete album!!!) bij de hoogtepunten van de avond !! Zo goed gebracht, vooral dan "Between You And Me". Andere Hoogtepunten: zoals eerder gemeld: "Neverland", maar ook opener "Splintering Heart", "Fantastic Place", "Waiting to Happen", "Man of A Thousand Places" en "Somewhere Else"....
.

Operation Annihilation in AB Box

Vanavond een wel heel goed, maar helaas ultrakort, optreden gezien van Jeff Waters, David Padden & Co .... ANNIHILATOR !!! Wat een overgave en power, wat een knappe gitaarsoli en wat een goede zanger is die David Padden toch (nu toch al drie albums lang - voor Annihilator een record - de zanger bij Waters....)

Men moet mij nog steeds uitleggen waarom een levende legende als ANNIHILATOR moet een set van ocharme acht (8!!) nummers spelen als support act van een - volgens mij - overgewaardeerde band zoals Trivium!!! Maar goed...

Uiteindelijk: wat verwacht werd, hoe kan het ook anders, geschiedde: ANNIHILATOR speelde iedereen naar huis en was dus de ongekroonde King of Thrash, de enige echte HOOFDACT... ;-)))

For the record: 'the bill' was: Sancity - Annihilator -Trivium

ONZE hoofdact was dus;.. Annihilator !
En Sancity namen we er ook graag bij ... deze heren zetten ook een zeer geslaagd optreden neer, en waren in hun enthousiasme zeer duidelijk, en hadden het dus volop over de band die na hen speelde, dus niet de hoofdact, dus niet Trivium, maar wél ANNIHILATOR ;-)

Zo rond tien voor acht nam ik een zo goed mogelijke positie, zo ver mogelijk vooraan, om toch zeker Waters & co goed te kunnen bewonderen... Niet dat ik daar lang zou staan. Na amper twee nummers, mijn pint bier ondertussen naar God weet ik waar gevlogen, belandde ik voor ik het goed en wel besefte in een poel van "moshende" muziekfans .... omdat ik ook iets aan de muziek van de band waar IK voor kwam wou hebben, liet ik me wijselijk wat meer naar achteren uitzakken ( ja, ik wordt.. erh.. al wat ouder?... ) , om daar toch volop te kunnen genieten van het vervolg van de sterke setlist en laaiend enthousiast te wezen over het prachtige gitaarspel van JEFF WATERS en de heerlijke vocals van DAVID PADDEN. Hij is nu al een tijdje van de partij.. hopelijk houdt Waters deze zanger aan boord! De man kan zowel de lage als hoge noten aan... en hoe !!! En... Jeff Waters zien soleren was een plezier voor oog en oor.... Maar ook de andere Annihilator-muzikanten kweten zich meer dan goed van hun taken...

Een veel te korte, maar schitterende setlist, met eerst twee songs uit het nieuwe album "Metal" en vervolgens werk uit met name "King of the Kill", "Alice in Hell", "Never, Neverland" en "Set the world on Fire"....

We kregen volgende songs:
OPERATION ANNIHILATION (Metal)
CLOWN PARADE (Metal)
NEVER, NEVERLAND (Never, Neverland)
KING OF THE KILL (King of the Kill)
REFRESH THE DEMON (Refresh The Demon)
SET THE WORLD ON FIRE (Set The World on Fire)
THE FUN PALACE (Never, Neverland)
CRYSTAL ANN/ ALISON HELL (Alice In Hell)

Na Annihilator - we waren met drie - gingen we met z'n tweeën resoluut naar buiten: Trivium boeit ons matig tot niet, een van ons wou deze mensen wel eens bezig zien, maar zou ons een weinig later vervoegen op het terraske, waar we zaten, naast de AB, ...

Toen we daar op dat terras zaten, bleek als snel dat we niet de enige waren die NIET voor Trivium gekomen waren.... Ook kwamen we nog Jeff Waters tegen die we eerst met zijn show feliciteerde, en later tweemaal tevergeeds vroegen om met ons iets te komen drinken...

TRIVIUM: ach, het zal vast wel goed geweest zijn, wie weet, hopelijk even goed als de gecreeerde hype en beter dan wat ik er al van hoorde...

Goed nieuws: er is sprake van een "echte" tour van Annihilator, dus als headliner.....
Daar wil ik zeker bij zijn !!!!!

Ondertussen blijf ik het een grote schande vinden dat een METAL ICOON en LEGENDE zoals ANNIHILATOR wordt gedegradeerd tot support act van Broekies die nog niks bewezen hebben en naar de naam Trivium luisteren.. Het zou verdorie andersom moeten zijn !!!

Enfin, een troost: Trivium-fans, niet met het werk van Annihilator vertrouwd, gingen uit hun dak..... Waters komt hopelijk dra terug als HEADLINER ;-)
.

Verminnens ode aan Brussel en de wereld...

Zaterdag 28.04: Terwijl het buiten lekker zwoel zat te wezen nam de immer sympathieke Johan Verminnen zijn aandachtige Mechelse publiek in de volle stadsschouwburg mee van Brussel naar de Wereld.

Verhalen van Brussel, Wemmel, Latem en een kleine introspectie over 's mans rijke carrièrre, steevast gekruid met een flinke dosis humor en niet wars van enige zelfrelativering; oude en nieuwe liedjes, telkens mooi ingeleid en gekaderd door het nu in Hansbeke wonende Brusselse Ketje, werden mooi in het programma verwerkt en het klonk allemaal even fris, en als een groot geheel. Van Brussel naar de Wereld dus.

Setlijst:
EEN BEETJE DORP
VAN BRUSSEL NAAR DE WERELD
TEGENDRAADS
VIER HOOG IN DE WOLKEN
VAKANTIE IN MIJN STRAAT
MADELEINE LA MAROLLIENNE
DE TET VAN KOEKELBERG
TUSSEN SPELERS EN DRINKERS
DE NACHT
MIJN STAD HEEFT SLECHT GESLAPEN
DE SLAK
IK WIL DE WERELD ZIEN
BRIEVEN UIT LATEM
CAFE DE REISDUIF
BRUSSEL / LES BONBONS (J. Brel)
IK WEET NIET
LES COPAINS D'ABORD (Brassens)
DE TIJD

BIS
MOOIE DAGEN/ LAAT ME NU TOCH NIET ALLEEN

BIS 2
RUE DES BOUCHERS

Mechelen zag een Johan Verminnen die heel erg goed bij stem was, en dit keer opnieuw voor chanson & kleinkunst koos ipv de bluesy & jazzy uitstapjes van recente tours. Chanson, kleinkunst, liedjeszanger: zo heb ik hem het liefst eigenlijk...

[ Uitgebreider verslag op: mechelen.blogt.be ]
;

Frituur Paula XL in Perron M!

Zondag 29 april, vanaf 21 uur, is Perron M 'the place to be'. Het prettige gestoorde Mechelse Frituur Paula stelt er dan zijn nieuwe show voor. Het reeds bekende repertoire dat put uit classics van de seventies, eighties en nineties werd aangevuld met 16 nummers, gaande van Fleetwood Mac tot Faithless..

Verwacht u aan iets 'speciaals' in Perron M. Het frituur speelt in "XL-formaat", dat wil zeggen: aangevuld met de Vaganee Ventilatoren (blazers), bovendien worden special guests beloofd, waaronder een 'bekende naam uit de jazzwereld'.

Wie nog geen ticket heeft: stuur een mailtje naar ondergetekende, en we regelen nog wel hoe het ticket bij jou geraakt !
.

The Dark Side of Roger Waters

Nog niet lang terug van PINK F... Erh ROGER WATERS... En dat was een meer dan aangename concertervaring... Indrukwekkende en erg goede show met voor aandacht voor de meer donkere kant van het Waters-universum, inbegrepen de integrale uitvoering van "Dark Side of the Moon". Een feest voor oog en - het belangrijkste toch - oor. Of wat had u gedacht?

Na de verdienstelijke 'opwarmer' van 'Off the Wall' enkele maanden eerder in de Elisabethzaal, was het nu dus tijd voor het 'grote werk': voormalig Pink Floyd bassist/vocalist/brein/ perfectionist Roger Waters...

Schitterende effecten, met lichtkannonen, een videowall en inclusief het beruchte vliegende varken (tijdens "Sheep") met daarop geklad de niet mis te verstane boodschappen: "Stop Bush Now", "Kafka Rules!" en "Fear Builds Walls". Dat varken was zowel te zien op de video boven Battersea Power Station, maar dus ook boven onze hoofden, larger dan life in opgeblazen versie... Indrukwekkend, en de vele "oooo's" en "aaaa's" waren dan ook niet van de lucht. Ook knap de grote prisma lichtbundel die door de zaal scheen...

Bij aanvang van de show was een beeld te zien van een radio, met daarbij een fles Johnny Walker, een glas en een redelijke volle asbak. Je zag dan een hand zich van Whiskey bedienen, alweer de sigaret uitduwen... van post veranderen, we hoorden ondermeer "My Funny Valentine", "Hound Dog" en véél te veel Abba, waarop de 'post veranderd' werd naar... Roger Waters, en "In the Flesh" werd ingezet... Het wow-gevoel was er meteen, en zou niet meer weggaan!

Die radio kwam nog terug later in de show, en je zag toen ook de man (Pink, uit "The Wall"?) die er maar Comfortably Numb bij zat, in beeld.

Vocalen bij de typische "Gilmour-touch" nummers (Us And Them, Money) werden niet door Waters gezongen, dan door gitarist Dave Kilminster dan weer door de toesenist Harry Waters (jaja !). Laatsgenoemde kon goed zingen, maar zijn gitarist mag van mij het voortaan op gitaarspelen houden... Dat Waters - de vete tussen David Gilmour & Roger Waters is ondertussen legendarisch - net die nummers niet zong is geen toeval, en heeft misschien ook wel een juridische reden: het zijn alleszins songs die Pink Floyd in haar bezetting sinds Waters' vertrek live ook brengt.

Waters werd bijgestaan door heel wat bekend volk waaronder super-gitarist Snowy White ( is niet de gitarist die gezongen heeft trouwens )en zangeressen PP Arnold en Katie Kissoon.... Deze dames hebben gouden kelen, zoals het beste naar voor kwam tijdens "The Great Gig in The Sky".

De goedgemutste Roger Waters was erg goed bij stem. Van mij had ie ook die "Gilmour-nummers" mogen zingen, of ze beiden laten zingen door Harry. Gitaarsoli waren om van te smullen, welliswaar niet met dezelfde klankkleur als die van David Gilmour. En persoonlijk hoor ik van beide gitaristen nog het liefst Snowy White aan het werk, en voor mijn part had zijn gitaarspel nog meer aan bod mogen komen.

> SETLIST

1. IN THE FLESH (The Wall, 1979)
2. MOTHER (The Wall, 1979)
3. SET THE CONTROLS OF THE HEART OF THE SUN (A Saucerfull of Secrets, 1968)
4. SHINE ON YOUR CRAZY DIAMOND (Wish You Where Here, 1975)
5. HAVE A CIGAR (Wish You Where Here, 1975)
6. WISH YOU WHERE HERE (Wish You Where Here, 1975)
7. SOUTHHAMPTON DOCK (The Final Cut, 1983)
8. THE FLETCHER MEMORIAL HOME (The Final Cut, 1983)
9. PERFECT SENSE PTS 1 & 2 (Amused To Death, 1992)
10. LEAVING BEIRUT (To Kill the Child/ Leaving Beirut, 2004)
11. SHEEP (Animals, 1977)
===
12. SPEAK TO ME (The Dark Side of the Moon, 1973)
13. BREATHE (The Dark Side of the Moon, 1973)
14. ON THE RUN (The Dark Side of the Moon, 1973)
15. TIME (The Dark Side of the Moon, 1973)
16. BREATHE - reprise (The Dark Side of the Moon, 1973)
17. THE GREAT GIG IN THE SKY (The Dark Side of the Moon, 1973)
18. MONEY (The Dark Side of the Moon, 1973)
19. US AND THEM (The Dark Side of the Moon, 1973)
20. ANY COLOUR YOU LIKE (The Dark Side of the Moon, 1973)
21. BRAIN DAMAGE (The Dark Side of the Moon, 1973)
22. ECLIPSE (The Dark Side of the Moon, 1973)
==
BIS
==
23. THE HAPPIEST DAYS OF OUR LIVES (The Wall, 1979)
24. ANOTHER BRICK IN THE WALL - PT 2 (The Wall, 1979)
25. VERA (The Wall, 1979)
26. BRING THE BOYS BACK HOME (The Wall, 1979)
==
BIS 2
==
27. COMFORTABLY NUMB (The Wall, 1979)


Persoonlijke hoogtepunten??

Ah natuurlijk SHEEP... het feit dat hij iets van "Animals" - mijn absolute favoriete Pink Floyd album - speelde alleen al is " a dream come true "... En Sheep is een prachtsong ook LIVE dus...
En hier kwam het varken aan bod ;-)

Andere hoogtepunten: "SET THE CONTROLS OF THE HEART OF THE SUN", "WISH YOU WHERE HERE", "LEAVING BEIRUT", "TIME", "GREAT GIG IN THE SKY" en "COMFORTABLY NUMB"

Bij zijn volgende doortocht mag Roger Waters gerust ANIMALS in zijn geheel brengen! Hij mag ook Wright, Mason en Gilmour meebrengen, al zie ik dat nog niet gebeuren de eerste... erh.. eeuw ... Tenzij Bob Geldof hen weer zo ver krijgt....
.

Pestpop 2007: Fantastisch (Savatage) Feestje

Na het verdienstelijke optreden van SENGIR en de indrukwekkende doortocht van JON OLIVA'S PAIN vrijdag, reden we zaterdagmorgen opnieuw naar Wieze voor een veelbelovende tweede dag van PESTPOP ... met - zo dachten we: - wie weet een Savatage-reunietje...


Nu waren er twee podia, waarvan dat kleinere, "second stage", blijkbaar vooral bestond uit bands uit eigenland en/of veelal het hier meestal Death Metal bands betrof. Van deze groepen kan ik jullie weinig te vertellen, want het meeste hebben we er van - al dan niet bewust - gemist...

Ik heb het in dit verslagje dus enkel over de bands op de 'main stage':

TOMORROW'S EVE zou normaliter openen om 11.10, maar door dat SAVAGE CIRCUS hun tour hadden afgezegd werd er wat geschoven op de affiche, en zo stond Tomorrow"s Eve om 13.30 op het podium, hun plaats als opener werd ingenomen door nieuwe toevoeging aan de affiche: TEMPESTA (CH). En deze TEMPESTA viel verre van tegen.... strakke stevige, groovy hard rock 'n roll met ballen... niks meer niks minder, niet wereldschokkend of uitmuntend in originaliteit, maar wel gewoon goed: een uitstekende power trip... Met een zanger met een al even uitstekende strot... soms deed die strot een beetje denken aan James Hetfield in zijn beste momenten... Een zeer overtuigend optreden voor een dan nog zo goed als lege Oktoberhalle...

AFTER ALL (B) - niet gezien, maar buiten hoorden we het wel en dan hoorden we vooral snare drum een heel veel drukdoenerige muziek, of het eerste gehoor een soort van een iets te zenuwachtige power metal.... Maar goed een echt oordeel kan ik niet geven, wegens niet gezien...

TOMORROW'S EVE (D); om die reden waren we al van bij aanvang present op Pestpop, eens aangekomen zou dan blijken dat de band dus pas om 13.30 zou spelen, - we hadden dus eigenlijk wat langer kunnen slapen - gelukkig viel Tempesta ook heel goed mee (zie hoger). De show van Tomorrow's Eve was erg goed, conventionele, goede metal zonder franjes met een zeer energieke zanger die er overduidelijk veel zin in had.... Helaas: ook dan nog voor een amper gevulde zaal.... Een aangename eerste kennismaking met deze band....

ELIS (LI)
Eén van de optredens - naast de Savatage-familie natuurlijk - waar ik enorm naar uitkeek was dat van Elis. Zeker ook omdat ik ze nog niet live had kunnen bewonderen, en ze nu ook hun nieuwe zangeres zouden voorstellen. Elis wordt steevast in het Gothic Metal genre gesitueerd. En ik vind dat deze band daar bij de absolute top behoren, en integenstelling tot - wat mij betreft: helaas - heel wat Gothic-bands is één van de troeven van Elis (net als 'ons eigen Sengir' trouwens) dat de zang erg zuiver is, en geen would-be operagedoe à la Epica en andere After Forevers, dat is nu net het soort Gothc Metal dat ik toch liever mijd. Dus de hoop was dat de nieuwe stem van Elis ook in de goede traditie verder ging. De nieuwe stem van Elis heet Sandra Schleret. Op haar schouders rust de zware taak om de veel te vroeg overleden Sabine Dünser te vervangen. En lukt dat? Ik vond van wel! Ze is natuurlijk 'geen tweede Sabine', maar ook Sandra heeft een zeer aangenaam stemgeluid. Net zoals Sabine kan ze met haar stem veel kanten op, hoog zingen zonder te forceren, of te vervallen in would-be operagedoe.... En de overal-live-sound zat zeer goed.

Mijn (hoge) verwachtingen mbt Elis werden zeker ingevuld. Helemaal in de wolken met hun prima album "Griefshire" (nog met Sabine Dünser) was ik erg benieuwd naar hoe een en ander zich live zou vertalen. Heel erg goed dus, er werd heel goed gemusiceerd Sandra Schleret was een zeer aangename verschijning voor het oor, maar zeer zeker ook voor het oog. Sandra bewoog zich lenig als een kat over het podium en zong de songs met enorm veel overtuiging. Alleen is er nog wat werk aan haar bindteksten. Het is echt niet nodig om na elk nummer in een verkavelingsengels "thank you so much" uit te roepen, hoe dankbaar je ook bent ;-) Nog een klein puntje van kritiek: daar waar synths gebruikt worden in de nummers, kwamen die nu helaas van een 'tape'. Waarom geen keyboardspeler 'van vlees en bloed' meenemen? Dat zorgt m.i. toch voor een beter en voller geluid...

Op de setlist o.m.:
SEIT DEM ANBEGINN DER ZEIT / SHOW ME THE WAY (schitterend!) / PHOENIX FROM THE ASHES / DER LETZTE TAG / TALES FROM HEAVEN AND HELL / A NEW DECADE / THE BURNING

ELIS was wat mij betreft een eerste hoogtepunt van de tweede Pestpopdag...

Dat het publiek van Pestpop zowat uit 3/4 (ok, misschien iets minder) Savatage-fans bestond, was goed af te leiden uit de vele Savatage-t-shirts, naast T-shirts van Circle II Circle en Jon Oliva's Pain. Het eerste grote moment van de dag, voor die Savatage-fans, was er om 16.00 toen de voormalige Savatage gitarist (1987 t/m 1990, vanaf 1995 t/m 2002) CHRIS CAFFERY (USA) het podium opkwam en meteen voor het tweede hoogtepunt van de dag zou zorgen! CAFFERY bleek in topform en verwende het publiek met zijn o zo typische gitaarspel. "I know you guys are expecting some Savatage stuff, but I'll leave that to Mr. Jon Oliva later on today" maakte Caffery meteen duidelijk. Dat hij zélf nog enkele cameo's zou gaan doen met zijn andere Savatage helden vertelde hij er nog niet bij toen.... En Oliva moet toen ergens in de buurt van het podium gestaan hebben, want Caffery zei ook nog "and there he is Mr. Oliva". Geen Savatage-songs dus, maar wel een prima set met veel werk uit zijn recentste album "Pins & Needles".

Dat CAFFERY een meester-gitarist is, dat wisten we al, dat man ook redelijk kan zingen konden we afleiden uit diens albums, maar live bracht hij het er op het vocale gebied ook zeker erg goed vanaf... Ok, het is geen Zachary Stevens of Jon Oliva, maar zijn stem is zeker in orde...

Caffery, duidelijk goed gemutst, bleek te denken dat het enige woord om het publiek aan op te zwepen het woord "beer" was.. Welnu, het bleek wonderwel te werken daar in Wieze... Hij toonde zich ook zeer bezorgd om zijn publiek: "jullie hebben toch genoeg bier"?

De prima, maar veel te korte set, bevatte o.m.:
REACH OUT AND TORMENT AGAIN / CHAINED / THE TIME / FADE INTO THE X / ABANDONED ...
En... een prachtige intstrumental: een nummer van de Michael Schenker Group waarbij we een gitaarspel kregen om duimen en vingers bij af te likken... WOW !

Ook in de setlist, en aangekondigd door Caffery als ".... not Savatage, but am going to do something different, a song which is one of my all time favourites" : een verpletterende, sublieme uitvoering van Black Sabbath's SYMPTOM OF THE UNIVERSE" (van Sabotage, 1975). Jawadde !!!!

Fantastisch!

Caffery liet ons nog achter met de nodige wensen "enjoy JON OLIVA and CIRCLE II CIRCLE, if Mr. Stevens can get off his lazy ass that is" .... en dan... "BEEER!!!"

KOTIPELTO (FIN) heb ik gemist, dan stond ik buiten de halle van het zonnetje te genieten, druk na te praten over het uitstekende optreden van CHRIS CAFFERY, samen met vrienden luidop dromende van een SAVATAGE-mini-reunie later op de dag, aangezien zowel Zachary Stevens, Chris Caffery als Jon Oliva die dag aanwezig waren, verder vooruitkijkende naar optredens van CIRCLE II CIRCLE en natuurlijk JON OLIVA'S PAIN die daags voordien nog beloofde om de integrale 'STREETS' te zullen brengen: vraag bij ons natuurlijk : mét of zonder Stevens en Caffery.... En zo hadden we nog verhopingen/ vragen, maar die zouden later al dan niet beantwoord worden.... Wat ik - buiten - van Kotipelto horen kon, klonk zeker niet slecht, maar een oordeel vellen kan ik niet..

Nu het bijna de beurt was aan CIRCLE II CIRCLE bleek er toch - eindelijk - wat meer volk toe te stromen naar de Oktoberhalle, maar nog steeds geen grote massa. Lag het aan het goede weer? Zijn de namen op de affiche te onbekend bij de niet-Savatage aanhangers? Ontbrak er nog een grote(re) / bekendere naam? Ik weet het niet... Alleszins: de afwezigen hadden kilometers ongelijk, Pestpop '07 was een editie van wel zeer hoge kwaliteit. Dat wist ik al rond de vooravond, met net Chris Caffery achter de rug, en daags voordien de uitstekende akoestische set van Jon Oliva, en dan moesten de knallers van CIRCLE II CIRCLE en JON OLIVA'S PAIN nog komen!!!

Van knallers gesproken...

Het Savatage-feestje annex verwenpartij kon verder gaan....

Zodra de grote doek met daarop de bandnaam en titel van het nieuwe album (Burden of Truth) viel werd het - nu toch al wat talrijkere - publiek zenuwachtig... En ja, daar stonden ze, de heren van CIRCLE II CIRCLE (USA), een intro werd ingezet en ZACHARY STEVENS kwam letterlijk het podium opgerend om vervolgens een super dynamische set neer te zetten waarbij het het publiek geen seconde met rust zou laten: "let me see those hands!"!

CIRCLE II CIRCLE is de enige telg van de Savatage-family waarvan ik nog geen noot music op voorhand gehoord had, de kennismaking gebeurde dus "nu". En wat een kennismaking. De nummers die gebracht werden uit het album "Burden of Truth" - dat ik nadien uiteraard ook aanschafte - stonden als huis, wat ook geldt voor de rest van songs in de set. CIIC speelde erg strak en stevig, en de sound doet denken aan erh.. Savatage.. maar is dat vreemd? Zoals mijn kameraad Wim het gisteren nog mooi zei: voor Stevens was Circle II Circle het logische vervolg op Savatage.

Wat een keel heeft die Zachary Stevens toch.. Jongens jongens! En dan zeggen dat de heren, zoals Stevens ons vertelde, al 15 dagen on-ondebroken on the road waren! Ja, hij zag er moe uit, maar neen dat hield hem en de zijnen niet tegen om er een ferme melodieuze lap op te geven!!!! Eén van de superkelen van Savatage, net zoals Jon Oliva een weinig later: in topform !
O, en het moet gezegd: de solo-gitarist van Circle II Circle mag ook een aparte vermelding krijgen: wat een gitaarspel annex soli ! Met zijn tanden speelde de man op een bepaald moment zelfs gitaar. Je moet het maar doen...

Sprak ik niet van Savatage-feestje? Jawel! Ook bij Circle II Circle, want .. We werden in de set ook getrakteerd met SAVATAGE tracks!!! Er werd geput uit het "Edge of Thorns" album met 'FOLLOW ME', 'LABYRINTHS' en 'CONVERSATION PIECE' (!!!) en van "Handful of Rain" kregen we een verpletterende versie van 'TAUNTED COBRAS'....

En....
Als spetterende finale werd ene CHRIS CAFFERY op het podium geroepen, en ja hoor... samen brachten de heren 'EDGE OF THORNS'... de kers op de taart! Kippenvel !!!!

En dan.... wat mij betreft: de eigelijke absolute onbetwiste Headliner van de affiche....

JON OLIVA'S PAIN (USA)

Zou het nu gaan gebeuren?
Een kleine Savatage-reunie? Of toch niet....
Zouden de heren mekaar uitvoerig gesproken hebben 'backstage'?....
....

Het grote Tage Mahal (oliva's vorige CD) doek hing er nog... je hoorde druk soundchecken... voor de eerste keer die dag bleek er veel meer volk in de zaal te zijn, toch: nog steeds geen massa..... Maar het SAVATAGE-LEGION was er natuurlijk wél.. en zij - waaronder ondergetekende - werden ongeduldig... en dan ging het doek naar omlaag.... John Zahner, Kevin Rothney, Christopher Kinder, Shane French en Matt Laporte wandelden rustig het podium op, en een weinig later... de volumineuze frontman, onder luid applaus onthaald: JON OLIVA....

Met veel vuurwerk werd meteen ingezet met een oeroude SAVATAGE-classic, door alle kelen meegebruld: 'WARRIORS' (van 'Power of the Night'), meteen gevolgd met het IJzersterke "SIRENS" !!!!! Fantastisch, schitterend.... en nog een pak superlatieven x2, maar ik moet er nog wat bewaren voor de overige songs in de set ;-)

Na de twee ouder Savatage-krakers, nam Oliva pas het woord, en.. hij herbevestigde zijn belofte van vrijdag: "rightaway we are going to do the whole STREETS album". Hallelujah !!! "but first some songs of our new album"..... En we kregen knallende versies van "MANIACAL RENDERINGS", "THE EVIL BESIDE YOU" en "TIMELESS FLIGHT" (!!!) Dat laatste nummer blijkt Oliva's favoriet op het album te zijn, en werd opgedragen aan betreurde en nog steeds door Jon erg gemiste broer Chris.

En dan was het tijd voor de beloofde uitvoering van het STREETS-album ! Sublieme versies van zowat alle songs van STREETS...... gebracht met o zo veel overtuiging... Er één song uitpikken als hoogepunt is zo moeilijk, want de volledige set was o zo prachtig... Met een Jon Oliva wiens stem alsmaar beter lijkt te worden, zacht, vol en warm in de rustige stukken, en lekker smerige in de wildere stukken..... Maar goed dan toch enkele uitschieters van de sublieme Streets-verwennerij:
"Tonight he grins again" en "Strange Reality" maar ook "If I Go Away"- kippenvel !!!!
"Ghost in the Ruins" - dynamiet !!!
"Somewhere in Time/ Believe" - hoe kan het ook anders!!!! Super-kippenvel..

Ook nu weer was HET kippenvel annex meezing-moment BELIEVE.... genieten met de grote G, maar dat geldt dus voor de hele show van JOP !!

Matt Laporte bewees, net als gisteren in de akoestische set, een meer dan prima gitarist te zijn... en de hele PAIN bracht het "Streets" album op sublieme wijze....

Na "STREETS" bracht Oliva nog de openingstrack van zijn nieuwe album: "THROUGH THE EYES OF THE KING", dat dit stuk eigenlijk een soort sequel op "Hall of the Mountain King" is, had ik al verhoopt/ vermoed, maar werd nu door Oliva bevestigd: "... and the King is very mad!"....

Tussen de nummers door was er ruimte te over voor Jon om gekke bekken te trekken, maar zelf werd hij ook niet gespaard van de nodigde grappen: zo kwam er plots iemand in zijn ondergoed het podium opgelopen met een drankje voor JON ( met of zonder Jagermeister, zoals gisteren, vroeg ik me af ), dan weer was het Chris Caffery die datzelfde podium opkwam en Jon iets kwam brengen....

Van een verhoopte "Savatage-reunie" met Caffery & Stevens kwam helaas niets in huis...maar..... Wie werd voor de sublieme afsluiter op het podium geroepen? Juist: CHRIS CAFFERY. En wat was die afsluiter?

"THE HALL OF THE MOUNTAIN KING" !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! (genoeg uitroeptekens???)

Dit was zo geweldig !!!
En Jon Oliva die Chris Caffery over het bolletje aait, een dikke knuffel geeft... aandoenlijk....

Setlist van Jon Oliva's Pain:
WARRIORS
SIRENS
MANIACAL RENDERINGS
THE EVIL BESIDE YOU
TIMELESS FLIGHT
STREETS
JESUS SAVES
TONIGHT HE GRINS AGAIN
STRANGE REALITY
A LITTLE TOO FAR
NEW YORK CITY DON'T MEAN NOTHING
IF I GO AWAY
GHOST IN THE RUINS
AGONY AND ECSTASY / HEAL MY SOUL
SOMEWHERE IN TIME
BELIEVE
THROUGH THE EYES OF THE KING
HALL OF THE MOUNTAIN KING - met Caffery

Niet alleen de Savatage-songs waren subliem, de songs van Oliva's sterke plaat "Maniacal Renderings" bewijzen ook live echte knallers te zijn....

En op Pestpop hoorde ik toch weer geruchten (opnieuw) opduiken over een mogelijke Savatage-tour.... en misschien hébben de heren wel backstage een en ander bekokstoofd... laat het ons hopen ?!!!!! We zullen zien en (on)geduldig afwachten.....

Voor MY DYING BRIDE (UK) zijn we uiteindelijk niet gebleven, al had ik die wel eens aan het werk willen zien.. Maar het was mooi geweest en de vermoeidheid begon toe te slaan.. Zodus, rustig terug naar Mechelen... Maar hopelijk speelde MDB niet voor een lege halle, want velen deden hetzelfde als ons: vertrekken......My Dying Bride: daarover schrijft hopelijk misschien iemand anders nog wel een stukje?

Pestpop 2007: een meer dan geslaagde editie, alleen hoop ik dat de organisatoren uit de kosten komen, want een overrompeling was het niet.....

Wat een prachtig weekend was het toch... mooi gevuld met o zo veel mooie muziek... ik ben nog aan het bekomen en aan het nagenieten ;-))
.

Jon Oliva: Akoestisch en Adembenemend!

Aan de vooravond van Pestpop was het volop genieten geblazen in de vorm van een akoestische set van Jon Oliva's Pain. Eerst pikte ik nog SENGIR mee, die tegen alle verwachtingen/afspraken in niet akoestisch speelden, maar; goed, ja dat was het wel. We mogen hier in Vlaanderen trots zijn op "onze" Sengir...

Maar ik was natuurlijk gekomen om de grote meneer (ook letterlijk kan je wel stellen!) JON OLIVA te bewonderen... En jongens, wat was het goed!

We werden verwend met een mix van ADEMBENEMENDE versies van Savatage-klassiekers en songs uit Jon Oliva's Pain albums 'Tage Mahal' en 'Maniacal Renderings';

SETLIST:
NEW YORK CITY DON'T MEAN NOTNING
outtake 'Streets': NIGHT FADES AWAY
JESUS SAVES - 'original version, not on the album' - dixit Oliva
THE ANSWER (van Maniacal Renderings)
FLY AWAY (Tage Mahal)
STILL I PRAY FOR YOU NOW (Maniacal Renderings)
STRANGE REALITY
A LITTLE TOO FAR
OUT IN THE STREETS
SLEEP
CHANCE
SUMMER RAIN
GHOST IN THE RUINS
STARE INTO THE SUN
IF I GO AWAY
** beatles set **
A DAY IN A LIFE
ELEANOR RIGBY
**
SOMEWHERE IN TIME
BELIEVE
***
EVERYBODY'S GOT SOMETHING TO HIDE EXCEPT ME AND MY MONKEY (Beatles)

Echt indrukwekkend was het. De Savatage-klassiekers in 'uitgeklede versies' bezorgen je gewoon puur kippenvel, en dan in de eerste plaats 'A Little Too Far', 'Sleep', 'Summer Rain', 'Jesus Saves', 'Ghost In the Ruins' en uiteraard het door iedereen meegebrulde 'Believe'. Maar ook de nummers van Oliva's Pain zijn fantastisch akoestisch, met als uitschieter "Still I Pray for You Now", voor Jon's betreurde broer Chris. En hoe fijn was het wel niet om een oude kraker als 'Out in the Streets' nog eens te horen, en akoestisch dan nog wel...

Maar dé verrassing was toch wel Oliva's interpretatie van Beatlesnummers zoals "A Day in A Life" - je ogen sluiten en je zou denken dat John Lennon zelf daar zat! - "Eleanor Rigby" en "Everybody's got something to hide except me and my monkey" !

Oliva bleek erg veel dorst te hebben, of goesting... Maar wat ie dronk was nu niet bepaald water. Wat erook in die cola-beker zat, de toevoeging ken ik, ik zag wat men telkens in de beker deed: Jägermeister! En na afloop zag ik Oliva de hele fles, of wat ervan over was, meenemen....

Jon Oliva's Pain: Fantastisch Fenomenaal..en nog veel meer superlatieven zijn hier op hun plaats, en dan overdrijf ik echt niet. Deze grote meneer verdient alle respect. En ik voel me vereerd de man twee maal na mekaar aan het werk te kunnen zien: morgen elektrisch, met - wie weet - gezien de aanwezigheid van Chris Caffery en Zachary Stevens, een Savatage-rëunietje?

Het wordt alleszins erg goed, zaterdag, want... Jon Oliva beloofde ons vanavond om morgen het integrale STREETS-album te zullen brengen! Als dat niets is om naar uit te kijken!
Enne, hij zei ook: "I've got some friends here tomorrow"... dus.... Wie weet....
.

Paasmaandag: Symfo-onderonsje met Erik Norlander's Rocket Scientists & Lana Lane

Paasmaandag bracht ik door in de Biebob met de bands DIAL (Kristoffer Gildenlow, Liselotte Hegt, Rommert Van der Meer), Erik Norlander en diens Rocket Scientists én, The Queen of Symfo: LANA LANE

Was het goed? Mmnn..ja.. maar...
aan de sound schorde een en ander.. soms kwamen bepaalde instrumenten er amper door, dan weer de zang.. tijdens een rustig nummer werden de zang van Mark McCrite en de Keys van Erik Norlander volledig overstemd... McCrite stond op een bepaald moment een gevoelig stuk te soleren: maar daar hoorden wij niets van. Zonde!

EN.. erh.. WAAR WAS HET VOLK ? Nog nooit zo weinig volk in de Biebob gezien....
Nu ja, het was ook wel Paasmaandag... We hoefden ons alleszins geen zorgen te maken om een 'goed plaatsje' te hebben, plaats was er genoeg...

Support Act DIAL was toch niet echt mijn ding, en viel mij dus tegen, had zo het gevoel dat de nummers niet "af" waren, het ging "nergens heen", en het leek ook alsmaar te kabbelen en nooit op gang te komen... Maar: Kristoffer Gildenlow niet zo heel lang geleden nog lid van Pain of Salvation, samen met broer Daniel, toonde zich een begenadigd zanger. Zijn stem lijkt trouwens wel erg op die van zijn broer Daniel... Niet dat dat een bezwaar is. Maar de zang van chanteuse/ bassiste Lieselotte Hegt viel me énorm tegen, ze leek niet echt toon te kunnen houden, en een echt overtuigend/ aangenaam stemgeluid had ze wat mij betreft ook niet echt. Bovendien leek ze er wel érg tegen haar zin te staan. Maar goed, daar kan de lage opkomst wat met te maken hebben.
Op de set nummers met namen zoals "Wounded", "Sadness" en "Synchronised"...

Maar, goed... ik kwam natuurlijk in de eerste plaats voor Erik Norlander, zijn Rocket Scientists én zijn echtgenote aka Queen of Symfonic Rock: Lana Lane!

Toen Rocket Scientists (Erik Norlander, Don Schiff, Mark McCrite, Peer Verschuren en Ernst Van Ee) rond 20.30 aan hun set(s!) begonnen, was er nog steeds bitter weinig volk in de Biebob. Het zou helaas zo blijven. Maar niet getreurd: verwend worden op prachtige muziek: dàt zouden we!!!

ROCKET SCIENTISTS brachten veel werk van het nieuwe album '"Revolution Road" , mooi gemend met nummers uit de eerste twee albums.... En ja, vermits ook Don Schiff van de partij was, mocht hij, net zoals op de vorige tour (2001) in onze contrijen, zijn trukje met de Chapman/ Emmet NS Stick nog eens demonstreren ;-)

Van ROCKET SCIENTISTS kende ik vooralsnog weinig nummers (van Norlander solo enkele, van Lana Lane ken ik een heel pak meer), maar deze live-kennismaking was prima....
Erik Norlander is nog steeds een geniale keyboard-wizzard en ik was ook erg aangenaam verrast door de gitarist Peer Verschuren - wat een virtuoos annex gekke bekkentrekker! - alsook door Mark McCrite die behalve goed gitaarspelen ook op de vocalen erg goed zijn mannetje stond!

Op de setlist ondermeer:
Medley / THE SKY IS FALLING / BETTER VIEW / SAVIOUR EVERY MOMENT (niet zeker van!) / MURDER / instrumental met Don Schiff/ een nummer door enkel McCrite en Norlander: volledig overstemd, dus ongenietbaar, danku meneer de geluidsman ! /

- Lana Lane wordt geïntroduceerd, dan samen met Lana Lane:
OBLIVON DAYS / REVOLUTION ROAD

In de tweede set, toen was het ondertussen 22.20 zouden alle muzikanten - behalve Schiff - terug op het podium verschijnen voor een volledige LANA LANE set. En we werden getrakteerd... Lane Lane: "We're gonna do the entire Lady MacBeth album!" Wow!
Amai... wat klinken die nummers fantastisch Live ;-)

Voor elkeen die dit album in huis heeft, is dan de setlist gekend, maar voor de volledigheid:
THE DREAM THAT NEVER ENDS / SOMEONE TO BELIEVE / OUR TIME NOW /
SUMMON THE DEVIL / NO TOMORROW / SHINE ON GOLDEN SUN / KEEPER OF THE FLAME / WE HAD THE WORLD / DUNSINANE WALLS
+
WHITE RABBIT (Jefferson Airplane !!!)

Hoogtepunten voor mij:
- ROCKET SCIENTISTS "The Sky is Falling", "Murder", "Oblivion Days" en "Revolutionoad"...
- LANA LANE: "The Dream Never Ends" - wat een superkrachtige powerversie !!!, "Summon Devil" - zelfde opmerking (!), "No Tomorrow" - zoo moooi...., "Keeper of the Flame" en "Dunsinane Walls"... Ah jaa.. en die leuke stevige "White Rabbit" versie...

ERIK NORLANDER is nog steeds een meesterlijk muzikant/ keyboard genie... Lana Lane nog altijd een grote dame, The Queen of Prog ... Wat een stem!

Hoge kwaliteit voor ocharme € 15 !

Een schande dat er zo weinig volk was !!! Respect voor de muzikanten dat zij het zich niet aantrokken en toch een prachtshow neerzetten .
.

Stille Waters op Paaszondag

Schitterend weer was het op Paasdag. Een perfecte dag voor een dagje uit. Wij kozen voor het land van de Stille Waters en trokken naar Sint-Amands, Weert en Temse. We waren natuurlijk niet de enige dagjesmensen daar, maar al bij al viel het nogal mee wat drukte betreft.

Enkele impressies van een dagje aan de Schelde kan je bekijken op Flickr.com:
http://www.flickr.com/photos/markec/451344696/

relevante tags aldaar: 'schelde', 'scheldeland', 'sint-amands'...
*.

Windsor & Eton: Royals and Scholars

Afgelopen weekend vertoefde ik in Windsor en Eton. Zaterdag (31.03) was het onder een stralende hemel genieten van het mooie stadje Windsor en het indrukwekkende Windsor Castle. Ik héb iets met kastelen... altijd al gehad. Het staat misschien in schril contrast met mijn 'niet-koningsgezind-zijn', te meer daar Windsor Castle hét symbool is van de Britse Royals, ook wel: de Windsors. ER; de konigin was trouwens 'thuis'. Dat zie je als haar vlag op de Round Tower wappert. En dat was dus het geval...

Windsor Castle, als gebouwen complex en met zijn roemrijke geschiedenis, is bijzonder interessant en indrukwekkend. Je bent dan ook enkele uurtjes zoet met het bezoek ervan. Indrukwekkend zijn ook de vele kunstwerken die er te bewonderen zijn, ook van Vlaamse meesters: Rubens, Pieter Breughel, Pieter Breughel den Oude... En ook portretten van Van Dyck, destijds hofschilder, prijken in de statige State Departements. Onze groep had geluk trouwens: het was de laatste dag van het 'seizoen' dat het kasteel opengesteld stond voor het publiek. Nu is het weer voor zes maanden dicht.

Best een fraai optrekje heeft ER, daar in Windsor. Ze moet er dan wel de om de haverklap laag overvliegende, landende of opstijgende, vliegtuigen bijnemen... Windsor ligt vlakbij de luchthaven van Heathrow.

Zondag was Eton, dat trouwens vlak naast Windsor ligt - de beide steden delen trouwens het zelfde station, waar maar om het uur een trein komt - aan de beurt. Een bezoek aan het vermaarde Eton's College, destijds opgericht door Henri VII, stond op het programma. Ongeloofelijk hoe het elitairisme en traditie daar nog leven. Een Eton Scholar betaalt zo'n slordige € 36.000 per jaar om er te kunnen studeren (!). En dan dat aloude verschil tussen de King's Scholars (die in Eton College verblijven) en de Opidan Scholars (die in de stad wonen, met heel wat - meer - voorrechten)...

We zagen er ook het 'oudste klaslokaal ter wereld', waar Henri VII zelf ooit nog les zou hebben gegeven, en dat anno 2007 nog steeds in gebruik is, met zijn oeroude houten banken... Het enige wat naar moderniteit ruikt in het gebouw is elektriciteit voor de verlichting (!).

Windsor en Eton zijn aangename plaatsen om te vertoeven. Je kan je onderdompelen in de rijke en boeiden geschiedenis, maar, of gewoon gezellig rondkuieren, en je kan ook altijd gaan verpozen aan de Thames of een trip maken naar het nabijgelegen Legoland.

Een uitgebreid foto-verslag van de trip kan je bewonderen op Flickr en op FotoTelenet:
• Flickr - Windsor: http://www.flickr.com/photos/markec/tags/windsor/
• Flickr - Eton: http://www.flickr.com/photos/markec/tags/eton/

• Foto.telenet.be: http://foto.telenet.be/0914484787
.